บทที่ 1 เด็กเสิร์ฟแห่งร้านโกลด์เมดัล
“มาเข้าคิวตรงนี้ มาเร็ว วันนี้ต้องสั่งสอนไอ้พวกเด็กเนิร์ดจากมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีและวิทยาศาสตร์พวกนั้นให้ได้!”
ร้านอินเทอร์เน็ตโกลด์เมดัลอยู่ใกล้ ๆ กับมหาวิทยาลัยเซีย ลูกค้าเกือบทั้งหมดเป็นนักศึกษา และคนที่กำลังเข้ามาในร้านทั้ง 5 คนต่างก็ตั้งใจมาเล่นเกมกันเป็นทีม
“ถิงถิง คนพวกนี้เขาเป็นทีมมือโปรของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีและวิทยาศาสตร์แห่งประเทศจีน (USTC) แล้วแบบนี้พวกเราจะมีโอกาสชนะเหรอ?” เสี่ยวพาง นักศึกษาตัวเตี้ยใส่แว่นถามขึ้น
“ฉันจะไม่วิ่งหนีหางจุกตูดแบบพวกคนขี้ขลาด พวกเราเป็นฝ่ายท้าทายพวกเขานะจำได้ไหม ถ้าเราถอยตอนนี้มหาวิทยาลัยของพวกเราต้องขายหน้าแน่ เพราะงั้นเราต้องชนะให้ได้!!!” ชายหนุ่มอีกคนบอกกับเพื่อนร่วมทีมที่ดูกังวลด้วยท่าทางขึงขัง
ถิงถิงที่ดูไม่เป็นกังวลหรือหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อยพูดขึ้นอย่างมั่นใจ “อย่าห่วงไปฉันเตรียมไพ่ตายเอาไว้แล้ว วันนี้เราจะไปสั่งสอนพวกมัน!” หญิงสาวพูดออกมาอย่างมาดมั่น ก่อนที่จะเดินนำกลุ่มที่อยู่ข้างหลังเธอไป
“ไพ่ตาย? เธอคิดจะโกงเหรอ?”
“คิดเหรอว่าฉันจะทำอะไรน่ารังเกียจแบบนั้น? ก็แค่ไปตามหาคนที่พอจะมาช่วยเราได้ก็เท่านั้น!”
“แต่ฉันว่าแบบนั้นมันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นะ?”
“หะ?! นายพูดว่าอะไรนะ?!!!”
“เปล่า ช่างเถอะ”
ร้านอินเทอร์เน็ตโกลด์เมดัลถูกตกแต่งอย่างหรูหรา แต่เพราะเป็นตอนเที่ยงจึงแทบไม่มีคนอยู่เลย มีแค่คนเฝ้าหน้าร้านที่ดูอายุไม่ค่อยเยอะสักเท่าไหร่อยู่หลังเคาน์เตอร์ต้อนรับแค่นั้น
“อาจารย์เซียวเฟิง” หัวหน้าทีมสาวทักขึ้น “ฉันพาลูกค้ามาด้วย ขอที่นั่งติดกัน 5 ที่”
ถิงถิง หรือ ซูถิงถิง เป็นรุ่นน้องของมหาวิทยาลัยเซีย สาขาการเงิน เธอเป็นคนสวย ร่างสูงโปร่ง ประกอบกับเสื้อผ้าที่ดูทันสมัย มันจึงทำให้เธอโดดเด่นดูกระฉับกระเฉงปราดเปรียวอย่างเห็นได้ชัด
“ยินดีต้อนรับ”
พนักงานต้อนรับชายที่ถูกเรียกว่า ‘เซียวเฟิง’ ลุกขึ้นมาต้อนรับ เขาตัวสูงพอสมควร แต่ติดที่เขาดูผอมไปหน่อย ชายผู้นี้สวมเครื่องแบบสีฟ้าขาว และติดบัตรประจำตัวไว้บนปกเสื้อ
“อาจารย์ ดูท่าคู่แข่งของร้านจะเยอะน่าดูนะ ฉันเลยพาลูกค้ามาให้ นี่พอจะช่วยได้ไหม?” ซูถิงถิงโน้มตัวลงมาบนเคาน์เตอร์ เสื้อคอวีของเธอเปิดจนเผยให้เห็นร่องอกที่อวบอิ่ม ขณะเดียวกัน เพื่อนทั้งสี่ของเธอต่างก็สังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงในน้ำเสียงของหญิงสาวที่ฟังดูยั่วยวนมากขึ้นผิดปกติ
“ถ้าอยากได้เครื่องดื่มฟรี แค่ถามก็พอแล้ว ไม่ต้องมาหว่านเสน่ห์แบบนี้” ชายที่ชื่อเซียวเฟิงบอกเธอพร้อมกลอกตาไปมา ก่อนที่จะเขารินโซดาระหว่างที่ทั้ง 5 คนมองหาที่นั่งในร้านซึ่งจัดไว้สำหรับเล่นเกม
“พี่ถิงถิง” เพื่อนร่วมทีมหญิงอีกคนหนึ่งถามขึ้น “เขาเป็นใครเหรอ ทำไมถึงดูสนิทกันจัง?” หญิงสาวไว้ผมสั้นและมีกระบนใบหน้า เธอมองหน้าเพื่อนของเธอด้วยความสงสัย เช่นเดียวกับผู้ชายที่เหลืออีก 3 คน โดยเฉพาะเสี่ยวพางที่หันกลับมาฟังคำตอบของเธออย่างใจจดใจจ่อ
ซูถิงถิงขำออกมาเล็กน้อย
“ฉันรู้จักกับอาจารย์เซียวเฟิงโดยบังเอิญในอินเทอร์เน็ต เขาเป็นโปรเกมเมอร์เชียวนะ อย่าตกใจตอนที่เห็นเขาเล่นล่ะ” ซูถิงถิงพูดพร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย
เซียวเฟิงเดินกลับมาพร้อมกับถาดวางแก้วน้ำ ทำให้ซูถิงถิงต้องเบือนหน้าหนี เธอมีท่าทางขัดเขิน ก่อนที่จะกล่าวขอบคุณเขาสำหรับเครื่องดื่ม
ข้าง ๆ เสี่ยวพางมีชายอยู่คนหนึ่ง เขาชื่อหวังเฉียง “ก็แค่เด็กเสิร์ฟไม่ใช่หรือไง? ดูแววแล้วอย่างมากก็คงเป็นได้แค่แอดมิน คงไม่ใช่โปรเกมเมอร์หรอก” เขากระซิบ
ทุกคนในทีมต่างก็รู้ว่าเขาสนใจในตัวของซูถิงถิง ซึ่งพวกเขาก็ไม่ได้แปลกใจซะเท่าไหร่ ที่อีกฝ่ายจะเขม่นคนที่เข้ามาพูดคุยกับเธอ
เสียงของเขาเบาจนคนอื่นแทบไม่ได้ยิน เว้นแต่เซียวเฟิงที่กำลังเดินผ่านไปเสิร์ฟเครื่องดื่ม ชายหนุ่มจึงหันกลับมามองเขา ก่อนจะยิ้มให้ ทิ้งหวังเฉียงให้รู้สึกอึดอัดอยู่แบบนั้น
“หวังเฉียง นายมองอะไรอยู่หะ? เกมจะเริ่มแล้วนะ ถ้าพวกเราแพ้เพราะนายเหม่อลอยล่ะก็ ฉันไม่ยกโทษให้นายแน่!!” ซูถิงถิงตะโกนใส่ ทำเอาเขาอึ้งไปชั่วขณะ เพราะปกติแล้วตัวเขานั้นไม่เคยขึ้นเสียงใส่ใคร รวมถึงโดนขึ้นเสียงใส่แบบนี้มาก่อน
“มาแล้ว ๆ” หวังเฉียงพูดพร้อมเข้าล็อกอินเกมอย่างเร่งรีบ
พวกเขาทั้งห้าเป็นทีมของมหาวิทยาลัยเซีย ก่อนที่การแข่งขันจะเริ่ม ทุกคนในทีมมักพูดดูถูกกันไปมากับทีมคู่แข่ง และเพราะมีลูกค้าแค่กลุ่มเดียว แถมชายหนุ่มก็ทำความสะอาดเสร็จแล้วด้วย เซียวเฟิงจึงมานั่งดูการแข่งขันด้วย
เกมนี้เป็นที่นิยมไปทั่วโลกเป็นการต่อสู้กันระหว่างผู้เล่นแบบ 5 ต่อ 5 มีการจัดการแข่งขันทั้งในระดับโลก และระดับประเทศ แหล่งรวมสำหรับเหล่าผู้เล่นที่เก่งกาจและมากพรสวรรค์
เซียวเฟิงรู้จักเกมนี้ดี เพราะเขาอายุมากกว่านักศึกษาพวกนี้แค่ไม่กี่ปีเท่านั้น
ซูถิงถิงกำลังแผดเสียงตะโกนใส่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอ ทำให้เซียวเฟิงถึงกับส่ายหน้า ซูถิงถิงคนนี้ ถ้าว่ากันตรง ๆ เธอก็ถือว่าสวยเป็นอันดับต้น ๆ ของแผนกการเงิน แต่ในตอนที่เธออยู่ระหว่างการแข่งขัน เธอกลับดูบ้าบิ่นผิดกับหน้าตา
คำพูดก่อนหน้าของหญิงสาว ดูจะเป็นการสร้างความเครียดให้กับเพื่อนร่วมทีมอย่างเห็นได้ชัด และถึงเธอจะเป็นศูนย์กลางของทีมกับกว่าครึ่งของทีมค่อนข้างจะเคารพเธอ แต่หญิงสาวก็ไม่ใช่คนที่สุภาพเสียเท่าไหร่
“ไป่เสี่ยวพาง! นี่รู้วิธีเล่นตำแหน่ง jungle (ตำแหน่งป่า) จริงหรือเปล่าเนี่ย? นี่มันจะ 20 นาทีเข้าไปแล้วนะ ทำไมถึงยังไม่ได้บัฟ*[1]มาสักอันเลยล่ะ นายจะกลายเป็นตัวถ่วงตอนที่เข้ามาช่วยนะ!!”
ซูถิงถิงตะโกนใส่เสี่ยวพางที่นั่งอยู่ทางด้านขวาของเธอ เขาจึงได้ยินเสียงใสแจ๋วของเธอเต็มสองหู แต่ถึงจะได้ยินแบบนั้น ทว่าเขาก็ไม่คิดจะต่อปากต่อคำกับเธอ ชายหนุ่มเพียงแค่ถอนหายใจแล้วเล่นต่อไปเงียบ ๆ
“นี่รู้จักการเล่นแบบเป็นทีมไหมเนี่ย? นี่มัน 4 ต่อ 3 เราได้เปรียบชัด ๆ ไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมเราแพ้หา!!?” ซูถิงถิงกำลังหัวเสียแบบสุด ๆ
“ถิงถิง เราชนะไม่ได้หรอก ยอมแพ้เถอะ Midlane (ตำแหน่งเลนกลาง) ของอีกฝ่ายแข็งแกร่งมาก ความเสียหายต่อวินาทีของเขาสูงเกินไป” หวังเฉียงถอดแว่นของเขาออกแล้วพูดอย่างสิ้นหวัง
รอบที่ 2 กำลังจะเริ่ม ทีมของซูถิงถิงกำลังเสียเปรียบ สภาพของซูถิงถิงย่ำแย่ที่สุดในทุกคน ขนาดที่ว่าหวังเฉียงปล่อยให้เธอฆ่าอีกฝ่ายหลายต่อหลายครั้ง แต่เธอก็ยังทำแต้มได้แค่ครึ่ง ๆ ถ้าเทียบกับคนอื่น ๆ ในขณะที่อีกทีมความเสียหายต่อวินาทีของพวกเขาน่าทึ่งสุด ๆ พวกเขาเก็บแต้มการฆ่าไปกว่าครึ่งของเกมเลยทีเดียว
เซียวเฟิงส่ายหัวก่อนที่จะเดินออกมา เขามองออกแล้วว่ามันจะจบลงแบบไหน
“พูดจาเลอะเทอะอะไรหะ?! ถ้าพวกเราแพ้ พวกเราได้ขายขี้หน้าไปทั้งเมืองเฉิงไห่เลยนะ” ซูถิงถิงตะโกนกร้าว
มี 2 สถาบันอยู่ในเมืองนี้ คือมหาวิทยาลัยเซีย กับ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีและวิทยาศาสตร์แห่งฮัวเซีย พวกเขาต่างก็แข่งขันกันมาเป็นแรมปีแล้ว ดังนั้นนี้จึงไม่ใช่การแข่งครั้งแรก
“แต่ฐานของฝั่งเราถูกทำลายไปแล้วนะ” เสี่ยวพางพูดขึ้นอย่างสิ้นหวัง “เราไม่มีโอกาสที่จะพลิกเกมได้เลยนะ”
“ใครบอกว่าเราไม่มีโอกาส?” ซูถิงถิงยิ้มแล้วหันไปตะโกนใส่เซียวเฟิงที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ต้อนรับ “จำไม่ได้เหรอ ว่าฉันขอให้อาจารย์ช่วยน่ะ? อาจารย์เซียวเฟิง มาช่วยฉันหน่อยสิ!”
“เรื่องอะไรจะต้องทำด้วย?” เซียวเฟิงตอบกลับไปอย่างไม่ไยดี แต่หญิงสาวก็ยังคงวิ่งมาหาแล้วดึงลากเขาไปนั่งตรงที่นั่งของเธอ
“อาจารย์ช่วยฉันหน่อย ช่วยเราชนะเกมนี้ที” ซูถิงถิงยัดเมาส์ใส่มือของเขา แต่เซียวเฟิงก็ยังปฏิเสธ “มันไม่เหมาะนะ นี่เป็นการแข่งระดับมหาลัยนะ หาคนอื่นที่มีคุณสมบัติมาเล่นแทนไม่ได้หรือไง?”
เขาพยายามที่จะลุกขึ้น แต่ก็โดนซูถิงถิงกดตัวเขาไว้กับเก้าอี้ หญิงสาวกดไหล่เขาอย่างเบามือ “ตอนนี้สายเกินกว่าที่จะถอยแล้ว ดังนั้นช่วยทีเถอะ! พวกเขากำลังมีแต้มต่อพวกเราอยู่!”
“ก็ได้ แต่รอบเดียวนะ แล้วก็อย่าเรียกฉันว่าอาจารย์ด้วย มันขนลุก!!” เซียวเฟิงส่ายหัวอย่างจนปัญญาพร้อมมองที่จอคอมพิวเตอร์
“ไม่มีปัญหา ถ้านายชนะรอบนี้ได้ นายจะให้ฉันทำอะไรให้ก็ได้ทั้งนั้น ฉันยอม!” ซูถิงถิงพูดออกไปโดยที่ไม่ทันได้คิด
คำพูดนั้นทำให้พวกผู้ชายในทีมพากันช็อก หนึ่งในนั้นแทบจะโยนเมาส์ในมือใส่เธอ แต่สิ่งที่ทุกคนทำเหมือนกันก็คือมองด้วยท่าทางมีเลศนัยไปทางเซียวเฟิง
“ออลเรเลียเป็นหนึ่งในตัวที่เล่นยากที่สุดในเกมเลยนะ แน่ใจนะว่ารู้วิธีเล่น?” หวังเฉียงมองจ้องไปยังเซียวเฟิงด้วยความสงสัย ชายหนุ่มไม่คิดปิดบังความเคลือบแคลงในดวงตาของเขาเลยแม้แต่น้อย
“ก็นิดหน่อยน่ะนะ” เซียวเฟิงพูดอย่างคลุมเครือแต่ก็ยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า
“นิดหน่อย? ถิงถิงทำไมถึงได้เลือกเขามาเนี่ย? เขาดูเล่นเกมนี้ไม่เป็นด้วยซ้ำ จะช่วยเราได้จริงเหรอ” ชายหนุ่มหน้าคมยังคงจ้องเซียวเฟิงแบบไม่วางตา
“จดจ่ออยู่กับเกมตัวเองเถอะ” ซูถิงถิงสั่ง “พวกนั้นจะบุกเข้ามาแล้ว!!!”
พวกเขาตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบแล้ว แถมทีมเวิร์คของพวกเขาก็ยังไม่ได้ดีด้วย ดังนั้นจึงเป็นที่แน่นอนแล้ว ว่าทีมของ USTC จะฉวยโอกาสนี้บุกเข้ามา!!!
“บัดซบ!”
การถูกรบกวนระหว่างที่เล่นถือเป็นสิ่งที่อันตรายมาก ทีม USTC จัดการคนของฝั่งเขาไป 4 คนแทบจะในทันที เหลือแค่เซียวเฟิงที่ยังรอดอยู่ และที่เขารอดก็เพราะชายหนุ่มถอยออกมาเพื่อที่จะหัดสกิลของตัวละครตัวนี้!!!
“เราแพ้แล้ว”
เสี่ยวพางและสาวหน้ากระถอดหูฟังของตัวเองออก ส่วนหวังเฉียงกับหนุ่มหน้าคมก็พากันจ้องมาทางเซียวเฟิงแบบไม่วางตา
“อะไรของแกวะ?! นี่รู้วิธีเล่นเกมนี้ไหมเนี่ย? ยืนอยู่เฉย ๆ แล้วปล่อยให้พวกเราโดนเก็บเนี่ยนะ!”
“ถิงถิง หมอนี่จะใครก็ช่างเถอะ แต่ต้องขอบใจมากเลย ที่ทำเราแพ้!”
แม้แต่ซูถิงถิงก็ดูโกรธ เพราะทีมตายเกือบทั้งหมด และอีกฝ่ายก็กำลังจะบุกเข้ามาในฐานแล้ว นี่… มันก็หมายความว่าพวกเขากำลังจะแพ้!!!
“อาจาร-! เอ่อ… พี่ชาย! อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะ!”
“ใจเย็นก่อน พวกเรายังไม่แพ้สักหน่อย” นิ้วของเซียวเฟิงที่กดอยู่บนคีย์บอร์ดนั้นแผ่วเบา ดูไม่เหมือนการกดใช้สกิลสักเท่าไหร่ ออกจะคล้ายกับการเล่นเปียโนเสียมากกว่า
ฮีโร่ตัวนี้จริง ๆ แล้วไม่ได้ชื่อว่าออลเรเลีย แต่ชื่อจริง ๆ คือเฟมัส และในฐานะที่เป็นฮีโร่ที่ขึ้นชื่อว่าเล่นยาก จึงไม่ค่อยเห็นในการแข่งขันเท่าไหร่ แต่มันกลับกลายเป็นสัญลักษณ์ของผู้เล่นที่ชื่อว่าออลเรเลีย ด้วยในตอนที่ผู้เล่นคนนั้นขึ้นไปถึงรอบชิงชนะเลิศของการแข่ง มันก็ทำให้ชื่อจริงของตัวละครตัวนี้ถูกเปลี่ยนไปกลายเป็นชื่อที่สื่อถึงผู้เล่นในตำนานอย่างออลเรเลีย!!!
“ยังไม่แพ้? นี่สมองไหลไปหมดแล้วหรือไงวะ? ไม่ต้องเล่นแล้ว! ฉันเบื่อที่จะมองหน้าแกแล้ว!” หวังเฉียงตวาดลั่น แต่พอเซียวเฟิงเริ่มเคลื่อนไหว พวกเขาต่างก็ต้องนิ่งอึ้งพูดไม่ออกกันถ้วนหน้า
และถ้าจะให้พูดชัด ๆ กว่านี้ ก็คงต้องบอกว่าออลเรเลียกำลังขยับอยู่ต่างหาก ซึ่งฝีมือของเขาเพียงคนเดียว มันก็น่าจะพอเทียบเคียงกับทีม USTC ได้สบาย ๆ เลย!!
[1] “Buff” (บัฟ) หมายถึงการใช้ทักษะเพื่อเพิ่มความสามารถให้กับตัวละครอื่น ๆ ชั่วคราว
← ตอนก่อน