“เอ๊ะ เริ่มแบบนี้เลยเหรอ”
น้ำในกาต้มน้ำยังไม่ทันเดือด แต่เฉียวเหลียงก็ไม่มีเวลามาสนใจเนื่องจากได้เข้าสู่เกมเรียบร้อยแล้ว
ไม่มีฉากเปิดหรือแอนิเมชันอะไร ไม่มีกระทั่งปุ่มตัวเลือกด้วย เพราะผู้เล่นเข้าไปในเกมทันที
เข้าสู่ทะเลทรายเวิ้งว้างอันไกลโพ้นที่มีถนนคดเคี้ยวทอดไกลสุดลูกหูลูกตา
เกมนี้มีมุมมองกล้องแบบมุมมองบุคคลที่หนึ่งจากในรถ มีหน้าคำแนะนำเกมแบบเรียบง่าย สามารถควบคุมได้ผ่านแป้นพิมพ์หรือจอยเกม ดูแล้วก็เหมือนเกมแนวแข่งรถอื่นๆ ในตลาด
เฉียวเหลียงมองดูรูปบนหน้าจอและพบว่าการควบคุมนั้นไม่มีปัญหาอะไร
เพราะอย่างไรนี่ก็เป็นเทมเพลตที่ออกแบบไว้แล้วให้มีระดับไม่สูงหรือต่ำเกินไป
เฉียวเหลียงหยิบจอยเกมที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมาต่อเข้ากับคอมพิวเตอร์และเริ่มเล่นเกม
รถค่อยๆ เคลื่อนตัวไปด้านหน้า
เฉียวเหลียงขับเลี้ยวไปตามทางเรื่อยๆ
ในเกมเป็นเวลาเช้า ดวงอาทิตย์เพิ่งขึ้น แสงสว่างจึงไม่ได้แรงจนเกินไป
เม็ดทรายพัดปลิวไปบนทะเลทราย ไกลออกไปมีพายุทรายเป็นหย่อมๆ ซึ่งจะส่งผลกระทบต่อวิสัยทัศน์การมองเห็นในเกม
ถนนทอดยาวออกไปไกล ไม่ได้เป็นแค่ทางตรงธรรมดา แต่มีจุดให้เลี้ยวเป็นพักๆ
ติ๊ก!
น้ำในกาเดือดแล้ว
เฉียวเหลียงขับรถไปตามทาง เริ่มตกอยู่ในภวังค์ความคิด
ฉันกำลังทำอะไรอยู่
แล้วฉันควรทำอะไร
เกมนี้ต้องการให้ฉันทำอะไร
เขาขับมาสามนาทีแล้ว มีจุดให้เลี้ยวอยู่หลายจุด แต่…
ไม่มีอะไรอื่นน่าสนใจเลยนอกจากนั้น
ขับ เลี้ยว ดูพายุทรายที่อยู่ไกลลิบ นอกจากนั้น เกมนี้ก็ไม่มีอะไรอีก!
บนถนนกลางทะเลทรายนี้ แม้แต่รถสักคันก็ไม่มี!
เฉียวเหลียงอยากไปต้มบะหมี่สำเร็จรูปกินจึงกดปุ่มเรียกเมนูเกม
แต่กลับไม่มีการตอบสนองอะไร
เฉียวเหลียง: ???
ถ้ากดปุ่มนี้ในเกมอื่นๆ จะเป็นการหยุดเกมชั่วคราว แต่เกมนี้กลับไร้ซึ่งการตอบสนองใดๆ!
เฉียวเหลียงคิดว่าคงเป็นบั๊กจึงถือจอยไว้และเลื่อนมือไปกดปุ่ม ESC ปุ่ม Space Bar และปุ่ม Return บนแป้นพิมพ์…
แต่ก็ยังไม่มีการตอบสนองใดๆ!
เกมนี้หยุดไม่ได้!
เฉียวเหลียงนิ่งอึ้งไป
ขณะที่กำลังอึ้งอยู่นั้น เขาเสียสมาธิจนลืมกดเลี้ยว รถพุ่งออกจากถนน จมหายไปในทะเลทราย
GAME OVER
ตัวอักษรภาษาอังกฤษปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
เฉียวเหลียงอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง
เกมนี้ได้แหกกฎบรรดาเกมขยะที่เขาเคยเล่นมา!
ไม่ ถ้าจะพูดให้ถูก นี่ไม่ใช่เกมขยะ
เกมขยะส่วนใหญ่คือเกมที่คุณภาพไม่ถึงเกณฑ์ งบไม่พอ หรือขาดทิศทางที่ชัดเจนของผู้พัฒนา ทำให้บรรดาผู้เล่นรู้สึกว่าเกมสร้างมาไม่ค่อยดี
แต่เกมนี้ต่างออกไป
เหมือนวางเป้าหมายมาว่าจะกวนบาทาคนอื่น!
ทำไมถึงไม่มีระบบหยุดหรือจุดเซฟมาให้ พลาดครั้งเดียวก็ขึ้น Game Over เลย
“เดี๋ยวนะ เกมนี้น่าสนใจไม่เบา…”
“ไม่แน่ เกมนี้อาจจะทำให้ออกคลิปยอดวิวเยอะๆ เหมือนคลิปวิจารณ์เกมก็ได้”
เฉียวเหลียงรีบต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและเริ่มวิเคราะห์ชื่อเกมกับคำอธิบายเกม
“โดดเดี่ยวเดียวดายกลางทะเลทราย ดูน่าจะเน้นคำว่าเดียวดาย”
“เกมจำลองการขับรถที่จะทำให้ตรึกตรองถึงชีวิต…ใช่ ฉันกำลังคิดถึงชีวิตจริงๆ คำอธิบายเกมไม่ได้โกหกเลยสักนิด…”
“เหมือนว่าเกมนี้จะเต็มไปด้วยเจตนาชั่วร้ายจริงๆ แฮะ!”
“บริษัทที่พัฒนาเกมนี้ชื่อเถิงต๋าเน็ตเวิร์กเทคโนโลยีจำกัด ไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย แถมดูเหมือนมีแค่เกมนี้เกมเดียว”
“จิ๊…”
หลังกินเสร็จ เฉียวเหลียงก็หยิบจอยเกมขึ้นมาอีกครั้ง
แต่รอบนี้กดเปิดโปรแกรมอัดหน้าจอไปด้วยเพื่อบันทึกการเล่น
…
สามชั่วโมงต่อมา
เฉียวเหลียงสมาธิหลุดไปชั่วครู่จนลืมเลี้ยว ปล่อยรถจมทรายจนเกมจบไป
“อ๊ะ!”
“แม่งเอ๊ย…!!!”
เฉียวเหลียงโมโหจนเกือบจะเขวี้ยงจอยใส่โต๊ะ เขาเพิ่งเสียเวลาไปสามชั่วโมง!
เขาใช้เวลาสามชั่วโมงขับรถไปบนทะเลทราย ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่น แต่กลับพบหน้าจอ GAME OVER เด้งใส่หน้าประกาศให้ทราบถึงความล้มเหลวอย่างไร้เมตตา
เวลาสามชั่วโมงแสนสำคัญในชีวิตหมดไปแบบนั้น นอกจากค่าไฟที่เพิ่มมาก็ไม่ได้สร้างประโยชน์อื่นใด
วิดีโอที่อัดมาก็เปล่าประโยชน์ ที่อัดไปทั้งหมดสามชั่วโมงตัดมาใช้ได้แค่ช่วงตอนจบเกมไม่กี่วินาทีเพื่อเอาไปทำเป็นช่วงรวมฉากพลาด
เฉียวเหลียงโยนจอยลงบนโต๊ะคอมพ์ก่อนจะลุกขึ้นสงบจิตสงบใจตัวเอง
เขาไม่ได้ทุบจอยระบายความโกรธเพราะจน
จอยอันนี้ราคาสองร้อยหยวน ถ้าเกิดพลาดทำเสียหายขึ้นมาคงทำให้เขาใจสลายแน่
“ฮึบ…”
“ใจเย็น…”
“ทั้งหมดก็เพื่องาน”
“ไม่ธรรมดา เกมนี้ทำให้ฉันเดือดได้ ถือว่าเป็นคุณสมบัติที่ดีของเกมขยะ”
เฉียวเหลียงใช้เวลาสงบสติอยู่พักใหญ่
ในฐานะที่เป็นอัปโหลดมาสเตอร์มืออาชีพด้านการวิจารณ์เกม เขาผ่านความท้าทายและความยากลำบากมานักต่อนัก แค่แมลงหวี่ตัวจ้อยแบบนี้ไม่ใช่อะไรที่เขาจะจัดการไม่ได้
แต่เฉียวเหลียงก็รู้ดีว่าคงไม่สามารถเล่นเกมนี้จบได้อย่างง่ายดาย
นี่คือความท้าทาย!
คิดได้ดังนั้น เฉียวเหลียงจึงโทรสั่งอาหารให้มาส่ง
โชคดีที่เขาเกมโอเวอร์เร็ว ถ้าช้ากว่านี้บริการเดลิเวอรี่คงปิดหมดแล้ว
เขาใช้โอกาสนี้งีบบนเตียงเพื่อฟื้นพลัง
หลังจากตื่นและกินจนอิ่ม เขาก็วางน้ำแก้วใหญ่ไว้บนโต๊ะ เตรียมพร้อมลุยศึกสุดยาวนาน
เขารู้แล้วว่าเกมนี้เป็นอย่างไร
ถ้าถามว่ายากไหม ตอบได้เลยว่าไม่
ไม่ได้เกินจริงไปเลยถ้าจะบอกว่าใครที่มีมือก็เล่นเกมนี้ให้จบได้
ไม่มีเลี้ยวหักศอก ไม่มีรถตำรวจตามไล่ล่าสร้างปัญหา ไม่มีแม้กระทั่งการกำหนดความเร็ว
จุดเดียวที่ยากคือเวลา!
ถ้าสามชั่วโมงยังไม่พอที่จะเคลียร์เกม ก็บอกไม่ได้ว่าจะต้องใช้เวลาไปมากเท่าไหร่
ตามสัญชาตญาณ ผู้เล่นจะต้องอยากเร่งความเร็วรถเพื่อไปถึงเส้นชัยให้เร็วที่สุด แต่ผู้เล่นก็ต้องใช้สมาธิมากขึ้น ไม่อย่างนั้นอาจลืมเลี้ยวได้
ทันทีที่รถออกนอกถนน ผู้เล่นจะต้องเริ่มเล่นใหม่ตั้งแต่ต้น
ถ้าอยากจะไปให้ได้อย่างราบรื่นก็ต้องขับช้าลง แต่ก็เป็นการยืดเวลาเล่นออกไปอีก
“เฮงซวย! เกมนี้มันเฮงซวยจริงๆ!”
เฉียวเหลียงรู้สึกอยากท้าทายและวิจารณ์เกมนี้มากเสียจนไม่รู้จะบรรยายอย่างไร
ถ้าเขาสามารถสร้างวิดีโอวิจารณ์เกมนี้ออกมาได้ แค่ชื่อคลิปก็เป็นคลิกเบตเรียกแขกมาดูได้หลายวิวแล้ว!
เฉียวเหลียงกัดฟันแน่น กดเริ่มเกมและท้าทายมันอีกครั้ง
…
ผ่านไปกว่าแปดชั่วโมง
กลางดึก
“บัดซบ!”
“จบแล้ว! เล่นจบแล้วจริงๆ โว้ย!”
เฉียวเหลียงแทบน้ำตาไหลเมื่อเห็นเส้นชัย!
เส้นชัยที่เห็นนั้นเหมือนๆ กับเส้นชัยในเกมแข่งรถมากมายที่ใช้งานภาพซึ่งใช้กันทั่วไป แต่สำหรับเฉียวเหลียงในตอนนี้ เส้นสีขาวดำบ่งบอกเส้นชัยนั้นทำให้เขารู้สึกตื้นตันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
น้ำตารื้นขึ้นมาทันใด!
เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้โต๊ะคอมพ์ ในมือถือจอยเกม
เฉียวเหลียงปวดหลังมาก ตะคริวเริ่มกินมือ ตาเริ่มจะปิดเพราะต้องทนเล่นมาจนดึกดื่น
แต่เขาก็อดทนมาจนถึงแปดชั่วโมง!
ความพยายามไม่ได้สูญเปล่า!
ความรู้สึกมากมายประเดประดังเข้ามาจนเฉียวเหลียงก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกอย่างไร
ตอนที่รถขับผ่านเส้นชัยไป เขารู้สึกราวกับว่าตนเองถูกวิญญาณของรถเข้าสิง!
ในตอนนั้น เขาเป็นรถที่เท่ที่สุดในสนามแข่ง
หลังจากนั้น หน้าจอก็มืดไปพร้อมตัวอักษรที่ปรากฏขึ้น
“ขอแสดงความยินดี คุณได้สูญเสียเวลาชีวิตอันมีค่าไปแปดชั่วโมง!”
……………….