ตอนที่ 17 หน้าไม่อายคืออะไร?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ภายในใจของเธอนั้นก็ด่าหลินจือเซี๋ยวอย่างยกใหญ่ ใครจะรู้ว่าโรงแรมนั่วเทียนจะเป็นของบริษัทจิ่งด้วย
“แม่จ๋า” อันหน่วนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เมื่อพูดจบเธอก็ก้มศีรษะลงต่ำพลางพิงไปบนไหล่ของคนที่กำลังอุ้ม
อันโหรวต้องการจัดการผู้ชายคนนี้จริง ๆ อยากจะตีเขาให้รู้แล้วรู้รอด
“ประธานจิ่ง ไม่รบกวนคุณแล้ว ช่วยคืนลูกให้ฉันด้วยค่ะ เดี๋ยวฉันพาเขากลับบ้านไปเปลี่ยนชุดเอง คุณอยู่ที่นี่จะมีเสื้อผ้าเด็กได้ยังไง”
จิ่งเป่ยเฉินหันไปมองที่ดวงตาของเธอ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ใครบอกว่าไม่มี?”
“คุณลุงบอกว่าคุณลุงมีชุดเจ้าหญิงด้วยแหละ” อันหน่วนเอ่ยพลางหัวเราะเอิ้กอ้าก เท้าคู่นั้นของเธอถีบไปมาราวกับว่ากำลังตื่นเต้นที่จะได้พบกับสมบัติ
“รู้แค่ชุดเจ้าหญิง ที่นี่จะมีชุดเจ้าหญิงกี่ชุดกันเชียว” อันโหรวรู้สึกอึดอัดที่เห็นลูกสาวของตนเกาะติดเขาแจแบบนี้ น้ำเสียงของเธอจึงพลันเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นมาทันที
“แม่ดุหนู” อันหน่วนเม้มปาก ที่เบ้าตาพลันมีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมา ด้วยแรงกดดันที่อันโหรวส่งมา เธอจึงต้องกลั้นเอาไว้ น้ำตานั้นยังไม่ปริ่มออกมา “ถึงแล้ว” หลังจากที่จิ่งเป่ยเฉินพูดจบ เขาก็ลูบไปที่หัวของอันหน่วนเบา ๆ และเดินออกจากลิฟต์ไป
เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นที่สิบแปด ภายในห้องถูกตกแต่งอย่างหรูหรา มันช่างคล้ายกับพื้นที่ของพวกชนชั้นสูง ผ้าม่านถูกเปิดออกมา ทัศนียภาพในห้องก็ไม่เหมือนใคร ราวกับเป็นห้องที่เป็นเอกลักษณ์ของจิ่งเป่ยเฉิน
“เสื้อผ้าอยู่ในตู้ คุณไปช่วยเธอเปลี่ยนชุดเถอะ” จิ่งเป่ยเฉินวางอันหน่วนลงกับพื้นและเดินไปที่ห้องอื่นตามลำพัง
อันโหรวรีบไปอุ้มลูกสาวของเธอ เพราะกลัวว่าจะถูกแย่งไปอีก
“แม่จ๋า คุณลุงคนนั้นดีจังเลย ถ้าหากเป็นพ่อก็คงดีเลยนะ” อันหน่วนเอ่ยปากพูด ซึ่งนั่นเป็นการสะกิดเข้าตรงกลางใจของอันโหรวอย่างพอดิบพอดี
“อย่าพูดไร้สาระ ลูกจะรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นคนดี”
“หนูเองก็ไม่รู้ แค่รู้สึกว่าคุณลุงคนนั้นเป็นคนดีจัง” อันหน่วนยิ้มอย่างไร้เดียงสา
เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูเปลี่ยนไปของแม่ตัวเอง อันหน่วนจึงเปลี่ยนเรื่องทันที “แม่จ๋า เปลี่ยนชุด”
“หน่วนหน่วน ถ้าลูกต้องเลือกสักคน ลูกจะเลือกระหว่างแม่จ๋าหรือคุณลุงคนนั้น?” อันโหรวเอ่ยถามด้วยความรู้สึกที่ทับซ้อนอยู่ในใจ สิ่งที่ลูกสาวพูดมานั้นทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย
น้ำตาปริ่มขึ้นมาที่เบ้าตาของอันหน่วนอีกครั้ง “แม่จ๋า แม่ไม่รักหนูแล้วเหรอ หนูไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น หนูต้องการแค่แม่”
“หน่วนหน่วน แม่จะเอาชุดเจ้าหญิงมาให้ลูกนะ” อันโหรวรู้สึกผ่อนคลายลง ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้า เธอก็พบว่าภายในตู้นั้นมีชุดเจ้าหญิงตัวเล็กตัวน้อยอยู่เต็มไปหมด เขามีเสื้อผ้าอยู่ที่นี่ ทั้งยังมีลิฟต์ส่วนตัวอีก เห็นได้ชัดว่านี่เป็นห้องส่วนตัวของเขา
มีชุดพวกนี้อยู่ด้วย เป็นไปได้ไหมที่เขานั้นจะซ่อนผู้หญิงเอาไว้ที่นี่ และมีลูกอยู่ด้วย?
“คุณลุง” ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ลูกสาวของตนก็เอ่ยเสียงดังขึ้น
หัวใจของอันโหรวพลันเต้นรัวขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะหยิบชุดเจ้าหญิงสีชมพูตัวน้อยออกมาและหันกลับไปมอง
เมื่อหันกลับไป เธอก็เห็นเขากำลังสวมกางเกงบ็อกเซอร์สีดำเพียงตัวเดียว เผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องและต้นขาที่ดูมีแข็งแกร่งและมีเสน่ห์เหลือล้น
“หน้าไม่อาย” เธอทนไม่ได้เลยด่าออกไปตรง ๆ ไม่แปลกใจเลยทำไมถึงได้มีข่าวเยอะแยะแบบนั้น
แม้ว่าเธอจะแต่งตัวเป็นหญิงชรา แต่เขาก็ยังพาเธอมาในพื้นที่ส่วนตัว หนำซ้ำยังเปลือยกายไม่ยอมสวมใส่เสื้อผ้าแบบนี้อีก
“แม่จ๋า หน้าไม่อายคืออะไรเหรอคะ?” อันหน่วนเอ่ยถามด้วยความงุนงง
“หมายความว่าไม่ให้ลูกมองค่ะ” อันโหรวเดินมาหาลูกสาวและจับมือเล็ก ๆ ของเธอให้เดินไปอีกด้านหนึ่ง
“ลูกสาวของคุณแอบมองผมเอง คุณไม่ต้องขอบคุณผมหรอก เพียงแต่ว่าหน้าไม่อายนี่คืออะไร?” จิ่งเป่ยเฉินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่แฝงไปด้วยอันตราย
แม้ว่าอันหน่วนจะยืนอยู่ท่ามกลางทั้งสองคนโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ภายในใจของเธอนั้นกลับปรากฏความสุขเล็ก ๆ ขึ้นมา