ในตอนเช้าตรู่ เมืองขุนเขาสายฟ้าได้กรุ่นอวลไปด้วยกลิ่นยาสมุนไพรแล้ว ฉินมู่สูดจมูกฟุดฟิดในอากาศและรู้ว่านั่นคือหมอกพิษที่ปลดปล่อยสารพิษออกมามากมาย เขารีบหลอมปรุงยาหลบพิษไม่กล้ำกรายจำนวนหนึ่งให้แก่กิเลนมังกรและเสียงฉีเอ๋ออมเอาไว้ในปาก
เมืองของอาจารย์พิษมู่ยิ่งเสว่แตกต่างไปจากเมืองทั่วๆ ไป ทุกหนแห่งเต็มไปด้วยหญ้าพิษ ดอกไม้พิษ รวมทั้งแมลงพิษมากมาย พวกมันถูกเพาะปลูกในสวนโดยชาวเมืองขุนเขาสายฟ้า ส่วนแมลงพิษทั้งหลายก็คลานไปตามพื้น บางคนก็ถึงกับเลี้ยงนกพิษและสัตว์เถื่อนพิษที่ตระเวนไปทั่ว บ้านเรือนก็ปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์พิษอันมีงูเขียวโผล่ขึ้นมาแลบลิ้นแฉกส่งเสียงฟ่อๆ ใส่ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา
ตัวฟู่ฉู่[1]หูใหญ่มีเกล็ดฝูงหนึ่งวิ่งผ่านกิเลนมังกรไปอย่างไม่ยี่หระ ไล่ตามตะขาบใหญ่สามสี่ตัวที่ยาวราวๆ สามคืบ
ยามเช้าของเมืองขุนเขาสายฟ้าคึกคักเป็นอย่างยิ่ง และเสียงตะโกนก็ดังมาจากท้องถนนเป็นระยะๆ
“ให้สวรรค์สาปเถอะ นี่มันตัวต่อพิษของใคร หน้าข้าบวมฉึ่งไปหมดแล้ว รีบเอายาถอนพิษมาเร็วเข้า!”
“คนใจไม้ไส้ระกำที่ไหนเทเศษยาทิ้งลงกลางถนน ขาข้าทั้งชาทั้งดำปี๋.. มันเกือบจะเน่าอยู่แล้ว! ใครมันเทเศษยาทิ้งไม่ดูที่ทางวะ! ไอ้ลูกเต่า ข้าจะวางยาพิษเจ้าให้ตาย”
…
ฉินมู่เดินไปตามถนนกลางเมืองขุนเขาสายฟ้า และมีพ่อค้ามากมายพอดูที่กำลังขายยาพิษอันพวกเขาหลอมปรุงขึ้นมาอย่างเปิดเผย เสียงตะโกนโฆษณาสินค้าของพวกเขาดังมาอย่างไม่รู้จบ
“เมืองขุนเขาสายฟ้าของพี่สาวมู่ ดูคึกคักรุ่งเรืองจริงๆ”
ขณะที่ฉินมู่มองไปรอบๆ นั่นเอง เขาก็เห็นสมุนไพรล้ำค่าจำนวนมาก อันเขาเข้าไปซื้อหาจำนวนหนึ่ง ยาพิษเม็ดที่พ่อค้าแผงลอยขายก็มีคุณภาพดี และสามารถใช้เป็นยาพิษพื้นฐานในการหลอมปรุงยาพิษที่ร้ายแรงกว่านั้นได้ เขาจึงซื้อหามาด้วยเช่นกัน
โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว เขาก็มาถึงใจกลางเมืองขุนเขาสายฟ้า อันเป็นที่คับคั่งเป็นพิเศษ ที่นั่นมีสังเวียนต่อสู้วงกลมจำนวนมาก และมีผู้ฝึกวิชาเทวะนักปรุงพิษก็กำลังต่อสู้กันในนั้น
ฉินมู่หยุดดูอยู่ครู่หนึ่ง และเห็นว่าผู้ฝึกวิชาเทวะเหล่านั้นต่อสู้กันด้วยวิธีที่แตกต่างจากการต่อสู้ของชาวยุทธทั่วไป รอบตัวพวกเขามีไหมากมาย และยังมีใบไม้เขียว ดอกไม้ และหญ้าอีกหลากหลายละลานตา
ผู้ฝึกวิชาเทวะทั้งสองจะร่ายเวทมนตร์ของตนเอง และบังคับให้แมลงพิษหรือสัตว์พิษอื่นๆ ฆ่ากันและกันในไห ผู้ชนะก็จะไต่ออกมากจากไห่ ออกมากัดกินใบไม้เขียวและวิวัฒนาการ จากนั้นผู้ฝึกวิชาเทวะก็จะฝังเมล็ดข้างในตัวมัน กระตุ้นเร้าด้วยเวทมนตร์ประหลาด ให้มันเติบโตอย่างรวดเร็วและออกดอกผลมา
ผู้ฝึกวิชาเทวะก็จะใช้รากเห็ดหรือผลไม้ไปป้อนแมลงพิษของตนเอง และทักษะเทวะของทุกสิ่งมีดวงจิตก็จะทำให้พวกมันเติบโตขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พ่นหมอกพิษหรือเพลิงพิษออกไปยังฝ่ายตรงกันข้าม แมลงพิษทั้งสองก็จะต่อสู้กันอย่างดุเดือด ขณะที่ผู้ฝึกวิชาเทวะก็จะหลบหลีกการโจมตีพลางหลอมปรุงยาถอนพิษไปด้วย
ต่อสู้ในสังเวียน บีบให้พวกเขาต้องหลอมปรุงยาพิษอย่างปัจจุบันทันด่วน และเช่นเดียวกับการเลี้ยงแมลงพิษกับการปลูกสมุนไพร แต่นั่นก็ยุติธรรมกับทั้งสองฝั่ง เพียงแต่ว่ากำลังฝีมือของผู้ฝึกวิชาเทวะเหล่านี้ยังอ่อนด้อย และไม่มีอะไรให้ดูมากมายนัก
ฉินมู่มุ่งหน้าต่อไปจนกระทั่งเขาได้ยินเสียงระเบิดดังสนั่นเมื่อสังเวียนต่อสู้ปริแยกออก สิ่งมีชีวิตมหึมาตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมา และกินพื้นที่ไปกว่าครึ่งสังเวียน มันเป็นแมงมุมตัวใหญ่ที่ร่างท่อนบนของมันเป็นสาวงาม มันหวีดร้องเสียงแหลมและสั่นเทิ้มร่างกาย กลืนเมฆพ่นหมอกเพื่อขับไล่ให้ผู้คนที่มุงดูรอบๆ ให้ต้องถอยห่างออกไป
ฉินมู่ชมดูด้วยความตื่นตะลึง “สามารถใช้หญ้า ดอกไม้ และแมลงพิษมากมายเพื่อเพาะเลี้ยงสัตว์พิษเช่นนี้ขึ้นมาได้ กำลังฝีมือของผู้ฝึกวิชาเทวะนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลย!”
หญิงสาวในชุดดำลุกขึ้นยืนจากหลังของแมงมุมพิษ แต่ผ้าม่านโปร่งดำปิดบังใบหน้าของนางอยู่ หากแต่ว่าจากผิวที่นางเผยออกมา นางจะต้องมีหูดพิษเกลื่อนไปทั้งใบหน้าราวกับคางคก นางตะโกนไปอย่างดุดัน “มู่ยิ่งเสว่ ข้ากลับมาแล้ว! รีบไสหัวเจ้ามาที่นี่ ข้าจะได้จัดการสั่งสอนเจ้าให้รู้ว่าใครเก่งกว่าใคร!”
ฉินมู่พลันตื่นเต้นขึ้นมาทันที และมายังใต้สังเวียนนั้นเพื่อรอชมการต่อสู้ ผู้ฝึกวิชาเทวะคนอื่นๆ แห่งเมืองขุนเขาสายฟ้าก็กรูกันเข้ามา สร้างฝูงชนที่แออัดยัดเยียดรอบๆ เวทีท้าประลอง
หญิงผู้หนึ่งร้องอย่างตื่นเต้น “อาจารย์พิษกำลังจะลงมือแล้ว!”
หญิงอีกคนหนึ่งก็คึกคักเต็มสูบ “นานมาแล้วที่ไม่ได้เห็นอาจารย์พิษลงมือ! ลือกันว่าตั้งแต่เมื่ออาจารย์พิษพบกับจ้าวลัทธิมารฟ้าแห่งแผ่นดินภาคกลาง อันก็เป็นยอดฝีมือล้ำเลิศในเต๋าแห่งพิษเช่นกัน ทั้งสองคนก็ได้ตกหลุมรักแรกพบ ประสานตาซึ่งกันและกัน พวกเขาถึงกับมีสัมพันธ์ชู้สาวอันยากจะบรรยาย หลังจากที่อาจารย์พิษกลับมา กำลังฝีมือของนางในเต๋าแห่งพิษก็เพิ่มพูนอย่างน่าแตกตื่น และรุดหน้าไปในมรรคาแห่งพิษยิ่งกว่าเดิม เข้าไปถึงเขตขั้นอันแม้แต่ภูตผีและเทพเจ้าก็ไม่อาจทำนายได้! ใครจะกล้าท้าทายนาง”
“เจ้าจำหญิงผู้นี้ไม่ได้หรือ นางมิใช่ใครอื่น นอกเสียงจากยอดฝีมือวิชาพิษแห่งตำหนักสวรรค์แท้ อวี้ชิงฉาน นางนั้นก็เป็นหนึ่งในยอดฝีมือหัวกะทิในเต๋าแห่งพิษ ครั้งหนึ่งนางเคยต่อสู้แย่งชิงตำแหน่งอาจารย์พิษและพ่ายแพ้ไป และใบหน้าของนางก็ถูกทำลายจากน้ำมือของอาจารย์พิษ!”
…
ฉินมู่กะพริบตาปริบๆ เขาและมู่ยิ่งเสว่มีสัมพันธ์ชู้สาวอันยากจะบรรยายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
เขานั้นต่อสู้กับนางด้วยยาพิษชัดๆ และทั้งคู่ก็ดิ้นรนสุดฝีไม้ลายมือที่จะทำให้อีกฝ่ายกลายเป็นสิ่งอัปลักษณ์ผิดรูป นั่นไม่เห็นจะหวานซึ้งชวนฝันตรงไหน แต่สามารถมองได้ว่าเป็นการชื่นชมความสามารถซึ่งกันและกันได้อยู่
แต่นางก็จูบข้า
เมื่อเด็กหนุ่มจำเรื่องนี้ได้ หัวใจเขาก็เต้นตึกตักอย่างรุนแรง และอารมณ์ความรู้สึกอันผิดแผกแตกต่างจากไปก็เอ่อท้นขึ้นมาในตัวเขา เขาพลันฟื้นจากภวังค์ด้วยความตื่นตระหนก แย่ล่ะ! หัวใจข้าเต้นถี่ขึ้น และเลือดที่ไหลขึ้นมาที่ใบหน้า ลมหายใจข้าก็กระชั้นสั้น และมีความรู้สึกอุ่นๆ ในก้อนหัวใจเมื่อข้านึกถึงนาง หรือว่านี่จะเป็นพิษคะนึงหาที่พี่สาวมู่ฝังไว้ในตัวข้าเกิดกำเริบขึ้นมา แต่ทว่ายาพิษนี้ดูไม่เห็นเป็นอันตรายอะไร เอ้อ เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องกังวล…
เขาเสความคิดไปนึกถึงหลิงอวี้จิว ซีอวิ๋นเซี่ยง เหออีอี และเด็กสาวคนอื่นๆ ความรู้สึกอุ่นๆ ในอกก็พลันหายวับ
ดูเหมือนว่ารับมือกับพิษคะนึงหาก็ไม่ได้ยากสักเท่าไร เด็กหนุ่มตั้งตัวใหม่
“มู่ยิ่งเสว่ เจ้าไม่กล้าโผล่หน้ามาหรืออย่างไร” หญิงในชุดดำยิ้มหยัน “เจ้าไม่ใช่คนหน้าตัวผู้ ซุกหางไว้หว่างขาแล้ววิ่งหนีไป ไม่น่าใช่แนวทางของเจ้านี่!”
ในตอนนั้นเอง เสียงหัวเราะเบาๆ ก็ดังมา และเถาวัลย์เขียวพลันงอกเงยอย่างเร็วจี๋ในที่ไกลๆ พวกมันเริ่มต้นที่คฤหาสน์ใจกลางเมือง และขยายลำใหญ่มหึมาขึ้นเรื่อยๆ จนดูราวกับมังกรเขียวมากมาย ใบไม้เขียวมหึมาผลิออกมาอย่างรวดเร็ว และเถาวัลย์พวกนั้นก็ยาวเหยียดมากขึ้นทุกที
ในไม่กี่อึดใจ เถาวัลย์ก็ยาวพาดผ่าระยะทางสามสี่ลี้ และมายังเหนือแท่นสังเวียนนี้
เป๊าะ
เสียงเป๊าะเบาๆ ดังออกมา เมื่อดอกตูมขนาดยักษ์งอกออกมาจากเถาวัลย์เขียว มันเบ่งบานออกมาเผยให้เห็นดรุณีสาวผู้มีผิวขาวสล้างกระโดดดอกจากดอกไม้ ก่อนที่นางจะลงเหยียบถึงพื้น เมล็ดพันธุ์บนพื้นก็งอกเงยขึ้นมาและมีดอกไม้ใหญ่อีกดอกเบ่งบานรอ
มู่ยิ่งเสว่เหยียบลงไปบนเกสรดอกไม้ด้วยเท้าอันเปลือยเปล่าแทนที่จะเหยียบลงแตะพื้น นางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อวี้ชิงฉาน ครั้งก่อนนั้นเจ้าพ่ายแพ้แก่ข้าและยังไม่ทันได้ถอนซากพิษที่ข้าทิ้งไว้ในกายเจ้าเลย ใบหน้าที่เคยสะสวยของเจ้า ตอนนี้เต็มไปด้วยหูด เจ้ามาที่นี่คราวนี้ ไม่เรียกว่ารนหาที่ตายหรอกหรือ”
อวี้ชิงฉานหัวเราะเบาๆ “ฮี่ๆๆ เจ้าคิดว่าฝีมือข้าไม่รุดหน้าเลยหรือ ในเวลาหลายปีที่ผ่านมานี้? หลังจากที่ข้าพ่ายแพ้ให้แก่เจ้าและเสียโฉม ชายที่ไหนจะกล้ามองดูใบหน้าของข้า คู่วิวาห์เยือนของข้าก็หายไปกันหมด”
มู่ยิ่งเสว่รู้สึกเสียใจไปด้วยกับนาง “พวกเราผู้ซึ่งหลอมปรุงพิษนี้นับว่ามีชายไม่กี่คนกล้าเข้าหาจริงๆ เพราะถึงอย่างไร หากพลาดพลั้งไปสักนิด พวกเขาก็จะถูกยาพิษจนถึงตาย พี่สาวชิงฉาน พวกเราล้วนแต่ร่วมเคราะห์นี้ด้วยกันทั้งนั้น และควรที่จะเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน แต่ทว่า…”
นางเผยยิ้มออกมา และสีหน้าของนางก็แช่มชื่นเบิกบานอีกครั้ง “ข้าได้พบกับรักแท้เพียงหนึ่งเดียวของข้าแล้ว! เขาก็เป็นยอดฝีมือวิชาพิษ อันดับสามในโลกหล้า! รักแท้เพียงหนึ่งเดียวของข้าก็ได้เข้ามายังแผ่นดินตะวันตกเพื่อตามหาข้าแล้ว ดังนั้นพี่สาวชิงฉาน โปรดให้อภัยน้องสาวผู้นี้ที่ไม่สามารถไปร่วมขึ้นคานกับเจ้าได้!”
ฉินมู่กลั้นยิ้มไม่ไหว มู่ยิ่งเสว่ทั้งเฉลียวฉลาดทั้งแปลกคนแบบนี้เสมอ แต่ทว่าเขามิได้เข้าแผ่นดินตะวันตกมาเพื่อตามหานางเพียงเรื่องเดียว
อวี้ชิงฉานหัวเราะคิกๆ และกล่าว “เจ้ามีเพื่อนผู้รู้ใจ และโชคดีที่ข้าก็มีเหมือนกัน เพื่อนชายของข้านั้นดีกว่าของเจ้าเป็นร้อยเท่า เขามิใช่ใครอื่นนอกเสียจากผู้สูงศักดิ์แห่งวังทองโหรวหลัน ผู้ซึ่งมีวิชาฝีมือในเต๋าแห่งพิษอันเลิศล้ำเหนือธรรมดา! ด้วยการชี้แนะของเขา ข้าได้ฝึกปรือเต๋าแห่งพิษของข้าจนถึงเขตขั้นดวงวิญญาณ มู่ยิ่งเสว่ นังโสเภณีน้อย ข้าจะไม่เพียงให้เจ้าถอยลงไปจากตำแหน่งอาจารย์พิษ แต่จะให้เจ้าตายโดยไร้ที่กลบฝังด้วย!”
สีหน้ามู่ยิ่งเสว่แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ผู้สูงศักดิ์แห่งวังทองโหรวหลัน? ผู้สูงศักดิ์นั้นเป็นที่เลื่องลือในด้านพิษหมอผี และพิษดวงวิญญาณใช่ไหม มิน่าล่ะพี่สาวถึงกล้ามาท้าทายข้าถึงในเมืองขุนเขาสายฟ้า ผู้สูงศักดิ์นั่นคงพอมีฝีมืออยู่บ้าง”
อวี้ชิงฉานยิ้มหยันใส่นาง “ตอนนี้เจ้าคงกลัวแล้วสินะ นังโสเภณีน้อย วันนี้ข้าจะท้าพนันกับเจ้า!”
มู่ยิ่งเสว่แย้มยิ้มแล้วกล่าว “ไม่ถึงกับกลัว ตั้งแต่ข้าได้ต่อสู้กับคนรักหนุ่มของข้า เต๋าแห่งพิษของข้าก็ได้รุดหน้าไปอย่างก้าวกระโดด และข้ามิใช่คนเก่าฝีมือเดิมๆ อีกต่อไป อย่าว่าแต่เจ้า ต่อให้ผู้สูงศักดิ์แห่งวังทองโหรวหลันมาตามหาข้า ข้าก็ยังแพร่พิษเขาให้ตายดับไปด้วยเพียงดีดนิ้ว แต่ถึงอย่างไร เจ้าก็อุตส่าห์ดั้นด้นมาท้าทายข้า จะไม่รับคำท้าก็คงไม่ถูกต้องนัก แล้วเจ้าต้องการพนันอะไรล่ะ”
“พวกเราจะพนันด้วยผู้ชายของเจ้า!” อวี้ชิงฉานพลันยกนิ้วของนางขึ้นมาชี้ลงไปข้างล่างแท่นสังเวียน ตรงไปยังฉินมู่ พลางหัวเราะคิกๆ “ชีวิตของผู้ชายของเจ้า!”
รอบกายของฉินมู่พลันโล่งว่าง เมื่อทุกคนแตกฮือออกไป มิให้ตนเองเข้าไปโดนลูกหลง เขายืนแต่เพียงลำพังตรงจุดเดิม แม้แต่เสียงฉีเอ๋อก็ถูกกิเลนมังกรพาโดดหนีไปแล้ว
ฉินมู่ค่อนข้างประหลาดใจเมื่อเขามองไปที่เวทีและยิ้มอย่างจนปัญญาไปให้หญิงสาวบนแท่นสังเวียนนั้น พลางครุ่นคิดในใจ วิชาสะกดรอยของแผ่นดินตะวันตกนี้ล้ำเลิศจริงๆ ข้าไม่เคยหลบหนีไปได้เลย
มู่ยิ่งเสว่จิตใจฟ่องฟูขึ้นมาและอยากที่จะกระโดดลงไปจากแท่นเวที แต่นางก็พลันชะงัก
ในเมื่อนางขึ้นมายืนบนลานประลองแล้ว การกระโดดลงไปก็หมายความว่านางยอมแพ้ และลงจากตำแหน่งอาจารย์พิษ นั่นจะเป็นการปราชัยโดยมิได้ต่อสู้
“ก็ได้ พวกเราจะเดิมพันกันด้วยผู้ชายของข้า!” ด้วยความตื่นเต้น มู่ยิ่งเสว่หันกลับไปแย้มยิ้มแก่คู่ต่อสู้ “เจ้าหลอมรวมพิษดวงวิญญาณเข้ากับเวทมนตร์แผ่นดินตะวันตกของเราในการปลุกพรายวิญญาณ และใช้สารพิษทั้งหลายบนแท่นสังเวียนนี้เพื่อหลอมปรุงออกมาเป็นสิ่งมีชีวิตมหึมา อันนับว่าไม่ธรรมดา กำลังฝีมือของเจ้าได้เพิ่มพูนขึ้นมาจากเมื่อก่อนเป็นอย่างมาก แต่ข้าก็สามารถใช้สารพิษบนลานประลองนี้เพื่อจัดการมันได้”
เท้าเปลือยเปล่าของนางแตะกับเกสรดอกไม้อย่างแผ่วเบา และดอกไม้พิษก็เบ่งบานออกมาพร้อมกับหญ้าพิษ แมลงและคางคกพิษทั้งหลาย “พี่สาวชิงฉาน เจ้านั้นอยู่แค่ขั้นวิชาพิษ แต่ข้าได้เข้าสู่เขตขั้นมรรคาเต๋าแล้ว กระจ่างแจ้งถึงทุกสิ่งทุกอย่างอันเหนือความเข้าใจในเต๋าแห่งพิษ เจ้าคิดว่าเจ้าได้ลงมือกับข้าล่วงหน้าก่อนหนึ่งก้าว และชิงความได้เปรียบมา แต่เจ้าไม่รู้ตัวเลยว่า ความได้เปรียบของเจ้าน่ะ มันไม่มีมาตั้งแต่แรกแล้ว”
สิ่งพิสดารอัศจรรย์พลันเกิดขึ้น และดอกไม้พิษ หญ้า แมลง และคางคกพิษทั้งหลายก็เริ่มแปรเปลี่ยนรูปลักษณ์ เปลี่ยนจากสิ่งหนึ่งไปยังอีกสิ่งหนึ่ง วิวัฒน์จากพิษชนิดหนึ่งไปยังอีกชนิด เวทมนตร์เสกสรรของนางนับได้ว่าทั้งพิสดารและลึกลับ
ฉินมู่อุทานด้วยความทึ่งใจไม่รู้จบ ตั้งแต่เมื่อมู่ยิ่งเสว่พ่ายแพ้ให้แก่เขา ความสำเร็จของนางในทุกสิ่งมีดวงจิตได้เติบโตขึ้นมาอย่างไม่มีขีดจำกัด แม้แต่วิชาเสกสรรของนางก็กลายเป็นลึกลับและพิสดาร
อวี้ชิงฉานตวาดออกมาด้วยเสียงดุดัน และแมงมุมใหญ่ใต้เท้าของนางก็กวัดแกว่งกรงเล็บของมัน สังเวียนนี้ไม่ใหญ่ไม่โต ดังนั้นเมื่อแมงมุมพิษอันใหญ่จนกินพื้นที่ครึ่งสังเวียนเริ่มลงมือ ก็มีพื้นที่ให้มู่ยิ่งเสว่หลบหลีกได้ไม่มาก!
ไข่พิษข้างใต้ท้องแมงมุมพิษปริออกมาและแปรเปลี่ยนเป็นแมงมุมตัวเล็กๆ นับหมื่นที่เกลื่อนไปทั่วเวทีประลอง และกรูกันเข้าไปหามู่ยิ่งเสว่
แต่กระนั้น ไม่ทันที่สัตว์พิษพวกนี้จะไปถึงตัวนาง พวกมันก็พลันชะงักค้างและแตกสลาย แมงมุมยักษ์เองก็หวีดร้องโหยหวน ก่อนจะแตกละเอียดเป็นชิ้นๆ
อวี้ชิงฉานเหินขึ้นไปบนอากาศอย่างร้อนรน พลางตะโกนไปอย่างดุดัน “แล้วข้าจะมาล้างแค้นใหม่คราวหน้า!”
“พี่สาว ไว้ชาติหน้าค่อยมา”
มู่ยิ่งเสว่สะบัดแขนเสื้อ และอวี้ชิงฉานก็ร่วงลงมากลายเป็นกองเลือด
……………………………
[1] ฟู่ฉู่ หรือโอพอสซัม เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมคล้ายหนู