ตอนที่ 1 ฝันร้ายหมายเลขเก้า (1)
ซูหว่านไม่ได้ลุกขึ้นในทันทีเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาในโกดังแห่งหนึ่ง หากแต่กลับบีบนวดไหล่ตัวเองเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว
เจ็บชะมัด
สีหน้าราวกับแทบคลั่งของซูรุ่ยยามที่เธอจากมายังคงตราตรึงในความทรงจำ ซูหว่านเข้าใจแจ่มแจ้งว่าหากร่างที่เธอสถิตอยู่นั้นไม่ได้สลายไป ซูรุ่ยคงได้บีบรัดมันจนแหลกไปแล้ว
ดังเช่นในตอนนี้ที่เธอกลับเข้าร่างตัวเอง ทว่าจิตวิญญาณของเธอกลับยังคงรู้สึกเจ็บปวด
ซูหว่านลุกขึ้นและขับไล่ความเจ็บปวดในใจให้เลือนหายไป ในเวลาเดียวกันเธอย้ำเตือนกับตัวเองอย่างที่ทำมาเสมอว่าโลกนั้นได้ผ่านพ้นไปแล้ว และคนในโลกแห่งนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธออีกต่อไป
ตลอดหลายปีมานี้ เธอตื่นขึ้นมาในโลกหลายมิติพร้อมความมึนงงสุดขีดในหัว
ซูหว่านเข้าใจดีกว่าใครทั้งนั้น เธอรู้ว่าตัวเองคงไม่ได้อยู่ในโลกไหนๆ เป็นเวลานานนัก จึงไม่ควรมีความรู้สึกกับใครในโลกเหล่านั้น
รวมถึงความหลงใหล มิตรภาพ และความรัก เธอนับว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นเรื่องสูญเปล่าและไม่จำเป็นอย่างถึงที่สุด
เมื่อกลับมาถึงพี่พักตัวเอง ซูหว่านก็อาบน้ำให้สบายตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนเอนหลังลงนอนบนเตียงหลังใหญ่ซึ่งเธอไม่ได้เห็นมานานแล้ว
ในความเป็นจริงนั้น เวลาที่ผ่านไปที่นี่และเวลาในแต่ละภารกิจขึ้นบินนั้นต่างกัน เธออยู่ในสมัยราชวงศ์ต้าซย่าหลายเดือน หากแต่เวลาที่นี่นั้นผ่านไปเพียงหนึ่งวันเท่านั้น…
หลังได้พักผ่อนเต็มที่ ซูหว่านตรวจเครื่องมือสื่อสารบนข้อมือเพื่อดูคะแนนปัจจุบันของตัวเอง 123,400 คะแนน
คะแนนสะสมนี้เป็นฐานให้เธอสามารถตั้งตัวได้ อันดับของทุกหน่วยถูกกำหนดด้วยคะแนนสะสมรวมทั้งหมด คะแนนเหล่านี้ยังสามารถใช้เป็นเงินเพื่อซื้อสิ่งที่ต้องการสำหรับการทำภารกิจขึ้นบินให้สำเร็จ
ครั้งนี้ซูหว่านสะสมหนึ่งหมื่นคะแนนได้ในราคาถูก เธอค่อยๆ คำนวณราคาของที่เธอจำเป็นต้องใช้ ท่าทียินดีฉายบนใบหน้าด้วยเธอเก็บแต้มอย่างถล่มทลายได้ถึงหนึ่งหมื่นคะแนน ดูเหมือนว่าด้วยแต้มที่เธอมีอยู่ตอนนี้ เธอจะขาดอีกเพียงเล็กน้อยเพื่อซื้อสิ่งที่เธอต้องการ
ดูเหมือนว่าเธอคงต้องทุ่มเทมากกว่าเดิมเพื่อทำคะแนนเสียแล้ว!
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ซูหว่านก็เปิดสำนักงานใหญ่แผนกทำลายเขตแดนผ่านเครื่องมือสื่อสารของเธอทันที และมองรายการภารกิจใหม่ที่ถูกเปลี่ยน เธอไล่มองหาภารกิจที่เกี่ยวข้องกับ ‘แฟนเก่า’ ในรายการก่อนในที่สุดจะยังคงเลือกภารกิจที่มีแต้มสูงสุด
ฝันร้ายหมายเลขเก้า
“งั้นฉันจะเลือกอันนี้แล้วกัน!”
หลังจากกดเลือกภารกิจ ข้อมูลทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับฝันร้ายหมายเลขเก้านั้นได้ถูกส่งเข้ามาในเครื่องมือสื่อสารของเธอ
หมายเลขสามรับมอบภารกิจสำเร็จ
กรุณาไปยังแท่นมิติเพื่อปฏิบัติภารกิจภายในสองชั่วโมง
ในเวลาเดียวกับที่ซูหว่านรับมอบหมายภารกิจสำเร็จ ภารกิจฝันร้ายหมายเลขเก้าแทบโผล่ขึ้นมาพร้อมกันที่ศูนย์ซ่อมแซมอากาศยานซึ่งห่างจากฐานบัญชาการหน่วยจู่โจมทางอากาศไปเพียงไม่กี่กิโลเมตร…
ฝันร้ายหมายเลขเก้า เป็นโลกแห่งฝันร้าย
เรื่องราวเริ่มต้นจากอี้จื่อเซวียน นักศึกษาวิทยาลัยธรรมดาคนหนึ่ง
อี้จื่อเซวียนเป็นคนมีเสน่ห์ หน้าตาหล่อเหลา หากแต่มีฐานะทางบ้านปานกลาง หลังจากคบหากับแฟนสาวมาได้หนึ่งปี ก็ต้องเลิกกันเพราะทั้งสองมีฐานะต่างกัน
หลังจากเลิกรากัน อี้จื่อเซวียนสะเทือนใจอย่างรุนแรงจากการต้องร้างลาจากไป ด้วยสภาวะสิ้นสติ เขาอยากจะทุบจี้หยกซึ่งเดิมทีซื้อให้กับแฟนสาว ใครเล่าจะคิดว่าเขาจะบังเอิญทุบโดนนิ้วตัวเอง เลือดของเขาจะหยดลงบนจี้หยก ก่อนจี้หยกเวทนั้นจะยึดติดกับผิวของเขาอย่างไม่คาดฝัน อี้จื่อเซวียนมีความสามารถในการย้อนเวลานับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แม้ว่าเขาจะย้อนกลับไปได้เพียงสิบวินาทีในครั้งแรก แต่ก็ยังนับได้ว่าน่ามหัศจรรย์อย่างยิ่ง
อี้จื่อเซวียนเริ่มกลายเป็นคนที่มีอิทธิพลในวิทยาลัยหลังจากได้รับพลังนี้มา จากคนที่ไม่ได้เป็นที่รู้จักของผู้คนกลับเป็นที่ชื่นชอบของเหล่านักศึกษาสาวมากมาย
อดีตแฟนสาวของเขาไม่คาดคิดว่าอยู่ๆ แฟนเก่าของเธอจะกลายเป็นที่นิยม แม้ว่าเธอจะนึกเสียใจอยู่บ้าง เธอก็ยังคงมีอุดมการณ์เป็นของตัวเองและยืนกรานว่าจะไม่เล็มหญ้าเก่า[1]โดยเด็ดขาด
ด้วยเหตุนี้กว่าครึ่งปีที่ผ่านมา เพื่อตามจีบดอกไม้งามแห่งสาขา ลูกหลานตระกูลมั่งคั่งรุ่นที่สองที่มีชื่อว่าเฉินอวี้เฟิงซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องของอี้จื่อเซวียน จึงนัดกันออกไปเที่ยวฤดูใบไม้ผลิเพื่อกระชับมิตรภาพให้แน่นแฟ้น มีคนรวมแล้วเก้าคนเข้าร่วมในการเดินทางครั้งนี้ ทั้งเก้าคนขึ้นรถบัสและเดิมทีตั้งใจจะไปวนอุทยานที่อยู่แถบชานเมือง ทว่ากลับเจออุบัติเหตุรุนแรงบนท้องถนนระหว่างทางทำให้รถต้องวนอ้อมไปเท่านั้น พวกเขาจึงถูกตัดขาดการติดต่อจากโลกภายนอกและเข้าสู่โลกของฝันร้ายหมายเลขเก้า
ในมิติแรกของห้วงฝัน พวกเขาสัมผัสประสบการณ์ที่ชวนให้สะพรึงกลัวไปด้วยกัน ก่อนที่ทุกคนจะตื่นขึ้นในในยานพาหนะและรู้ตัวว่าพวกเขาฝันไปเนิ่นนานเหลือเกิน
ว่าแต่มันจะเป็นเพียงฝันไปจริงๆ หรือ
ไม่อาจล่วงรู้ได้ว่าเหตุใดเส้นทางในการไปเที่ยวฤดูใบไม้ผลิจึงกลับดูห่างไกลและกินเวลาไม่รู้จบกว่าจะไปถึง ทุกๆ สองชั่วโมงคนในรถบัสจะผล็อยหลับโดยไม่รู้ตัวและเข้าสู่มิติต่อไปแห่งห้วงฝัน
ในโลกความฝันมิติที่สอง ทั้งเก้าคนได้ยินเสียงบอกว่าหนึ่งในพวกเขาได้เสียชีวิตในมิติแรกของโลกแห่งความฝันไปแล้ว และโลกที่คนที่มีชีวิตทั้งแปดคนอยู่นั้นคือห้วงฝันร้ายของคนที่เก้า คนคนนั้น (ผี) จะเป็นผู้ลงมือฆ่าในโลกนี้…
ความฝันจะมาเยือนมิติแล้วมิติเล่า ใครกันที่จะสามารถอยู่รอดได้ถึงความฝันมิติที่เก้า
ใครกันจะสามารถหลบเลี่ยงแต่ละมิติที่หมายเอาชีวิตไปได้เพื่อพบกับวันใหม่ที่จะมาถึง
…
“ซูหว่าน! ซูหว่าน!”
น้ำเสียงมีชีวิตชีวาระคนน่าฟังบรรเทาร่องรอยความหวาดกลัว มันพลันขยับเข้าใกล้ก่อนห่างไปไกลในขณะต่อมา
ซูหว่านค่อยๆ ลืมตาขึ้นก่อนใบหน้าถอดสีของเด็กสาวคนหนึ่งจะปรากฏสู่ม่านสายตา
“ซูหว่าน ในที่สุดเธอก็ตื่นสักที”
เมื่อเด็กสาวคนนั้นเห็นซูหว่านตื่นขึ้นมา เธอเอื้อมแขนทั้งสองข้างเข้ากอดอีกฝ่ายอย่างลนลานและหวาดหวั่น “เมื่อกี้เธอทำให้ฉันกลัวแทบตายเลยนะ!”
“เถียนเถียนเหรอ”
ซูหว่านมองคนตรงหน้าด้วยความไม่แน่ใจ เด็กสาวที่ปรากฏต่อสายตาของเธออยู่ในชุดกีฬาสีกรมท่าพร้อมสะพายกระเป๋าเป้ลายหมีใบเล็ก เธอมีชื่อว่าฟังเถียนเถียน ท่าทางอ่อนหวานสมชื่อของเธอ
ฟังเถียนเถียนกับซูหว่านเป็นเพื่อนมหาวิทยาลัยร่วมชั้นกัน ทั้งสองอาศัยอยู่ที่ห้องห้าศูนย์สามจึงถือเป็นเพื่อนร่วมห้องกันด้วย
แต่ละห้องในหอพักของมหาวิทยาลัยอยู่ได้สี่คน ผู้อาศัยอีกสองคนในห้องห้าศูนย์สามชื่อว่าไป๋เสี่ยวเย่ว์ และเมิ่งถิงเหยา ภูมิหลังของไป๋เสี่ยวเย่ว์ออกจะซับซ้อนและเจ้าตัวมักอารมณ์ไม่ดีนัก ซ้ำยังไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบในหอพักในขณะที่เมิ่งถิงเหยาคือดอกไม้งามแห่งสาขา ไม่เพียงแต่เธอจะหน้าตาสวยแต่ยังมาจากครอบครัวเศรษฐี และเป็นถึงนักศึกษาหญิงอันดับต้นๆ
ว่ากันง่ายๆ คือเมิ่งถิงเหยานั้นได้เป็นปรปักษ์กับเหล่านักศึกษาหญิง
ด้วยเรื่องราวเหล่านี้ ฟังเถียนเถียนกับซูหว่านจึงกลายเป็นเพื่อนสาวที่สนิทสนมกันที่สุดในหอพัก
“เถียนเถียน ฉัน…เกิดอะไรขึ้นกับฉัน”
ซูหว่านออกแรงบีบนวดบริเวณท้ายทอดตัวเอง “ฉันจำได้ว่าเราอยู่ในรถบัสโดยสารกันนี่นา”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนั่นแหละ!”
เมื่อได้ยินคำพูดของซูหว่าน สีหน้าของฟังเถียนเถียนซีดเผือดเสียยิ่งกว่าเดิม เธอมักไม่ค่อยกล้าและชอบตามซูหว่านไม่ว่าเธอจะทำสิ่งใดก็ตาม
“ซูหว่าน หรือว่าเราจะ…เผชิญหน้ากับบางอย่างที่ชั่วร้ายอยู่”
ฟังเถียนเถียนว่าขึ้นเสียงแผ่วเป็นพิเศษ “เธอยังจำได้ไหมว่าเราเห็นภาพอุบัติเหตุบนเส้นทางบนเขาเมื่อไม่นานมานี้น่ะ”
แม้ว่าจุดเกิดเหตุจะถูกตั้งด่านปิดกั้นไว้หลายชั้น และระยะห่างระหว่างรถบัสกับจุดเกิดเหตุก็ค่อนข้างไกลพอสมควร หากแต่ภาพเลือดไหลนองกับพื้นนั้นยังติดตาฟังเถียนเถียนชวนให้นึกหวาดกลัวเต็มที
“เถียนเถียน อย่าแตกตื่นสิ เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นในโลกนี้ได้ยังไงกันล่ะ”
ซูหว่านหันหน้าไปและลุกขึ้น เธอรู้ตัวในชั่วขณะนั้นว่าตัวเองกับฟังถียนเถียนอยู่ท่ามกลางป่าดิบเขาพร้อมทิวทัศน์งดงาม
จากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม เธอกำลังนั่งอยู่บนรถบัสและฟังเพลงกับฟังเถียนเถียนอยู่ ทว่ากลับมาอยู่ในสถานที่แปลกประหลาดนี้หลังจากตื่นขึ้นมาอีกครั้ง…
ใช่แล้ว พวกเธอได้เข้าสู่โลกฝันร้ายหมายเลขเก้าเสียแล้ว
และภาพทั้งหมดที่ปรากฏให้เห็นตรงหน้าซูหว่านได้บอกเธอว่าตัวเองน่าจะอยู่ในมิติแรกของห้วงฝันร้าย
ในมิติแรกนี้ คนคนหนึ่งจะตายและคนคนนั้นคือ…
——
[1] ไม่เล็มหญ้าเก่า กลับไปหาสิ่งที่ทิ้งไปแล้ว