บทที่ 13
“วันวาเลนไทน์กำลังมาถึง ลิลี่ มันคงจะเหมือนฝันเลยถ้าฉันได้รับเครื่องสำอางคราวน์ไลน์ของโพเซีย เอเลแกนซา สักชุด” เฟบี้กล่าวกับลิลี่
“เธอน่ะเหรอ? ฝันไปเถอะ” ลิลี่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม
ในปัจจุบัน โพเซีย เอเลแกนซา คราวน์ไลน์ นั้นมีราคาที่สูงเป็นพิเศษ และยังถูกจำกัดไว้ที่ 520 ชุด ซึ่งคงถูกขายหมดไปแล้ว ใครก็ตามที่หามันมาได้ย่อมต้องเป็นคนที่มาจากครอบครัวใหญ่และมีเส้นสายที่กว้างขวาง ตระกูลเล็ก ๆ แบบลินดันไม่มีโอกาสแม้แต่น้อยในการครอบครองมัน
“เอาล่ะ พอได้แล้ว” ลิลี่หัวเราะคิกคัก “เราไปซื้อเสื้อผ้าสักชุดสองชุดกันเถอะ งานฉลองวันเกิดของคุณย่ากำลังจะถึงแล้ว เราต้องแต่งตัวให้ดีในงาน”
เฟบี้พยักหน้า พวกเธอทั้งสองจับมือกันเดินเข้าร้านไป
วันต่อมาที่บริษัทแพลทินัม
แดร์ริลที่นั่งอยู่ในห้องทำงานของผู้จัดการทั่วไปก็ลุกขึ้น กว่าพวกเขาจะจบการดื่มกันเมื่อคืนก็ปาเข้าไปตีสอง เขาไม่กล้าจะกลับไปที่บ้าน เขาจึงเลือกที่จะนอนที่บริษัทแทน
โทรศัพท์ของเขาพลันสั่น เขาเลื่อนเปิดมันและพบว่ามันคือข้อความจากแม่ยายของเขา ซาแมนธา
‘เดี๋ยวนี้แกเริ่มไม่กลับบ้านแล้วสินะ ใช่ไหม? งั้นถ้าแกไม่อยากอยู่ที่บ้าน ก็ไม่ต้องกลับมาอีกแล้วกัน’
ไม่ถึงห้านาทีหลังจากได้รับข้อความ เขาก็ได้รับอีกข้อความจากลิลี่ทันที
‘วันเกิดของคุณย่าคือวันมะรืนนี้ ซื้อของขวัญให้เธอ อย่าทำให้ฉันอับอายมากเกินไป’
แดร์ริลเก็บโทรศัพท์หลังจากอ่านข้อความทั้งสองเสร็จ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
หญิงสาวผู้งดงามสวมชุดพนักงานบริษัทเดินเข้ามา เธอคือเลขาของเขา เพิร์ล ฮาห์น
“ท่านประธานดาร์บี้ เราเพิ่งได้เซ็นสัญญากับตระกูลลินดันไปไม่นาน แต่ตอนนี้เขาส่งใครบางคนมาที่นี่แล้วค่ะ” เพิร์ลกล่าว “พวกเขากล่าวว่าต้องการจะเป็นที่ปรึกษาด้านภาพลักษณ์ให้จีเซลล์ วิลเลียมรออยู่ด้านนอกเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“บอกเขาว่าให้ไสหัวไป” แดร์ริลโบกมือและกล่าว “บอกให้ชัดเจนด้วยว่าสัญญากับตระกูลลินดันถูกยกเลิก”
“รับทราบค่ะ”
เพิร์ลก้มหัวให้ก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง
วิลเลียมรออยู่นอกประตูด้วยความกระวนกระวาย ลิลี่คือคนที่ทำให้ข้อตกลงสำเร็จ แต่คุณย่าลินดันเป็นคนมอบผลจากความพยายามของลิลี่ให้เขาและส่งเขามาเจรจากับบริษัทแพลทินัม! ฮ่าฮ่า!
มีข่าวลือว่าบริษัทแพลทินัมเพิ่งจะรับจีเซลล์ผู้เป็นหญิงสาวแสนงดงามและมีรูปร่างแสนเซ็กซี่เข้ามา ถ้าบริษัทแพลทินัมตกลงจะให้ตระกูลลินดันดูแลภาพลักษณ์ให้จีเซลล์ล่ะก็ พวกเขาจะต้องได้รับโชคชิ้นใหญ่แน่ ถ้ามันสำเร็จจริง เขาจะได้รับความดีความชอบทั้งหมดไป!
“คุณลินดัน” เพิร์ลเดินออกมาด้วยส้นสูงของเธอ
วิลเลียมมองที่เธอตั้แต่หัวจรดเท้า ไม่แปลกเลยที่ว่าทำไมบริษัทแพลทินัมถึงเป็นบริษัทระดับท๊อปสำหรับเหล่าดารานักแสดงชั้นนำ แม้แต่เลขาของประธานยังสวยสุด ๆ
“คุณฮาห์น” วิลเลียมกล่าวทักทายพร้อมเดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้ม “ท่านประธานว่าอย่างไรบ้างครับ? เมื่อไหร่พวกเราจะได้รับจีเซลล์มาอยู่ในการดูแล?”
“ขออภัยค่ะ คุณลินดัน” เพิร์ลยิ้มออกมา “ท่านประธานของเราบอกให้คุณไสหัวไป และสัญญาที่เราได้ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ถือว่าถูกยกเลิกค่ะ”
“อะไรนะ?!” วิลเลียมร้องออกมาด้วยความตกใจ เขาไม่ได้อยู่ในจุดที่สามารถแสดงความไม่พอใจออกมาได้ แม้ว่าเขาจะโกรธแค่ไหนก็ตาม!
เขารับผิดชอบผลที่ตามมาของการไปยั่วยุบริษัทแพลทินัมไม่ได้แน่! ริมฝีปากของเขาม้วนขึ้นเป็นรอยยิ้ม ถึงแม้มันจะดูค่อนข้างน่าเกลียดจนดูเหมือนเขาจะกำลังร้องไห้ “ทำไมล่ะครับ”
เพิร์ลอธิบายด้วยความสุภาพ “ท่านประธานของเราได้ชี้แจงไว้ว่าคนที่มาเจรจาธุรกิจกับเราคือลิลี่ การจัดสินใจร่วมมือของบริษัทแพลทินัมกับบริษัทของคุณนั้นมาจากความเคารพที่ต่อลิลี่แต่เพียงผู้เดียว เธอเป็นคนเดียวเท่านั้นที่ต้องมาเจรจาและเสนอโครงการต่าง ๆ ในอนาคตคนอื่นไม่สามารถทำให้เราพอใจ”
ทันทีที่เธอกล่าวจบ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนก็เข้ามานำตัววิลเลียมออกไป
คฤหาสน์ตระกูลลินดัน
หญิงชราบนเก้าอี้ เธอกำลังจิบชาเข้าไปอึกใหญ่ เธอนวดอกของเธอไม่หยุด
“หลาน…หลานว่ายังไงนะ…” หญิงชรากล่าวถามและจ้องมองวิลเลียม
“คุณย่า บริษัทแพลทินัมแจ้งว่าเขาจะไม่ร่วมมือกับเราอีกแล้ว…” วิลเลียมอธิบายพร้อมกับร้องไห้ขี้มูกโป่ง “เขาบอกให้ผมไสหัวไป…”
“คุณย่า ทำไมบริษัทแพลทินัมถึงไม่มีเหตุผลแบบนี้!” หนึ่งในหญิงสาวของตระกูลลินดันกล่าวด้วยเสียงไม่พอใจ
“ถูกต้องครับ คุณย่า บริษัทแพลทินัมตกลงจะร่วมมือกับเราแล้ว สัญญาก็ถูกเซ็นไปแล้ว แต่จู่ ๆ พวกเขาก็จะยกเลิกมันตอนนี้? นั่นมันไม่ใช่การผิดสัญญางั้นเหรอ? เราฟ้องพวกเขาได้!”
“ใช่ คุณย่า! ในสัญญาบอกไว้ชัดเจนว่าใครผิดข้อตกลงจะต้องจ่ายค่าชดเชยยี่สิบล้านเป็นค่าเสียหาย! ฟ้องพวกมันกันเถอะ!”
เหล่าคนรุ่นใหม่ของตระกูลพากันพูดต่อกันเป็นทอด ๆ ในขณะที่กำลังถูกครอบงำด้วยความโกรธ
หญิงชรานั้นไร้ซึ่งการตอบสนอง เสียงจอแจของพวกเขาทำให้เธอหงุดหงิด เธอตบโต๊ะอย่างรุนแรง
“พวกเธอทุกคนหุบปากซะ!”
ถึงคนพลันเงียบลงทันที พวกเขาถอยหลังออกมาเมื่อเห็นหญิงชราโกรธ
“พวกเธอมันเป็นเด็กขี้งอแงไร้วิสัยทัศน์” หญิงชราขมวดคิ้วลงพร้อมกล่าว “พวกเธอกล้าฟ้องร้องบริษัทแพลทินัมหรือ ต่อให้พวกเขาจะละเมิดสัญญา? ไม่รู้หรืออย่างไรว่าตระกูลดาร์บี้เป็นเจ้าของบริษัทแพลทินัม! พวกเขาเป็นตระกูลที่เป็นเลิศที่สุดในเจียงหนาน! พวกเขาสามารถจัดการพวกเราทั้งหมดได้เพียงแค่ขยับนิ้ว ไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขาในการจ่ายค่าชดเชยยี่สิบล้าน แต่พวกเธอกล้าพอที่จะเรียกร้องมันรึเปล่า?”
พวกเขาตกตะลึงและเริ่มมองหน้ากันไปมา
การชี้แจงของเธอถูกต้องทั้งหมด ใช่ 20 ล้านมีค่าไม่ต่างจากถั่วเมล็ดหนึ่งสำหรับบริษัทแพลทินัม แต่ถ้าหากลินดันกล้าฟ้องร้องพวกเขา มันก็เหมือนการเผาสะพานที่เชื่อมกับบริษัทแพลทินัมไว้ทิ้งไป ชีวิตของพวกเขาต้องลำบากแน่
“วิลเลียม มีอะไรอีกที่บริษัทแพลทินัมบอกมา?” หญิงชราถาม “พวกเขาไม่มีทางละเมิดสัญญาโดยไม่มีเหตุผลแน่? หลานไปคุกคามพวกเขาหรือเปล่า?”
“คุณย่า ผมสาบานต่อพระเจ้า ผมไม่ได้คุกคามพวกเขาเลย” วิลเลียมโพล่งออกมาอย่างรวดเร็ว “คุณย่า บริษัทแพลทินัมกล่าวว่าการเจราสัญญาก่อนหน้านี้สำเร็จเพราะลิลี่ พวกเขากล่าวว่า ที่พวกเขาร่วมมือกับเราก็เป็นเพราะเห็นแก่หน้าของลิลี่ และในอนาคตการเจรจาใดๆ จะต้องใช้เธอเท่านั้น และจะไม่ยอมรับใครอีก”
“นี่…”
มีคนเป็นโหล ๆ ที่เป็นเสาหลักของตระกูลลินดัน ในตอนนั้นพวกเขาแลกเปลี่ยนสายตากันและพบว่าพวกเขาล้วนมีอาการตกใจทั้งสิ้น
บริษัทแพลทินัมร่วมมือกับตระกูลลินดันเพียงเพื่อลิลี่คนเดียว?
มันเป็นลิลี่ไปได้ยังไง! เธอไม่ได้เป็นใครนอกจากแค่ลูกตระกูลอายุน้อยคนหนึ่ง และบริษัทที่ลิลี่ทำอยู่นั้นก็ทำเงินได้น้อยที่สุดในบรรดาบริษัทในตระกูล! หรือว่าลิลี่นั้นมีแววมากจนบริษัทแพลทินัมสนใจในตัวเธอ?!
สนามบินตงไห่
ลิลและซาแมนธาออกมาจากรถและเหลือบมองนาฬิกาของตน “พ่อจะลงจากเครื่องเร็วๆ นี้ใช่ไหมคะแม่?” ลิลีถาม หกเดือนก่อน พ่อของลิลี เวนท์เวิร์ธ ลินดอนได้เดินทางไปต่างประเทศเพื่อทําธุรกิจ มีข่าวลือว่าเขาค่อนข้างทําได้ดีในระยะที่ผ่านมา เขายังส่งวิดีโอมาให้ซาแมนธาดูว่าชีวิตที่ต่างประเทศของเขาเป็นอย่างไรในบางครั้ง เขาขับรถหรูและไปเยี่ยมตึกบริษัทระดับสูง แต่ในเมื่อมันเป็นวันเกิดของคุณย่าลินกัน เวนท์เวิร์ธ กล่าวว่าเขาจะกลับบ้านและเซอร์ไพรส์เธอ “มันไม่น่าใช้เวลาเกินสิบนาที่สําหรับการลงจากเครื่องของเขาหรอก” ซาแมนธากล่าวขณะที่ทั้งสองกําลังเดินเข้าสนามบิน ทั้งสองสตรีล้วนทําให้ทุกคนต้องเหลียวมองในทุกที่ที่พวกเธอผ่าน! ปฏิเสธไม่ได้ว่าซาแมนธาและลีลื่นั้นเป็นส่วนผสมระหว่างแม่ลูกที่สามารถดึงดูดสายตาได้แบบสุด ๆ ตึงตึง ลิลีได้รับข้อความ เธอเปิดมันและพบว่ามันเป็นของแดร์ริล และมันก็มีเพียงแค่ประโยคสั้น ๆ “ที่รัก คุณต้องปฏิเสธข้อเสนอของคุณย่า ถ้าเธอเรียกคุณที่หลังแล้วขอให้คุณไปเจรจากับบริษัทแพลทินัม” นี้เขาพูดอะไรเนีย! ร่างอันอรชนของลิลีถึงกับสันไหว เธอเคยเตือนเขาบ่อยครั้งว่าอย่าเรียกเธอแบบนั้น แต่ดูเหมือนเขาจะขาดความสามารถในการทําความเข้าใจสิ่งที่เธอบอก มากไปกว่านั้น คุณย่าลินดันนั้นได้ยกหน้าที่ในการเป็นตัวแทนเจรจากับบริษัทแพลทินัมให้วิลเลียมไปแล้ว เธอจะขอให้ลิลีไปอีกทําไม? ความโปรดปรานที่คุณย่าลินดันมีให้วิลเลียมนั้นเป็นความลับที่ใคร ๆ ก็รู้กันดี ลิลีอาจเป็นคนที่ทําให้การเจรจากับบริษัทแพลทินัมสําเร็จ แต่ความพยายามของเธอถูกปล้นไปโดยวิลเลียม! “ไอ้ขี้แพ้นั้นส่งข้อความหาลูกเหรอ?” ซาแมนธามองและถามด้วยความเย็นชา “อืม..” ลิลีพยักหน้า เธอรู้ดียิ่งกว่าใครว่า “ไอ้ขี้แพ้ นั่นหมายถึงใคร “แม่ขอพูดให้ชัดเจนนะ” ในตอนนั้น ซาแมนธาหยุดเดินลง และมองไปที่ลิลีแล้วกล่าว “พ่อของลูกกลับบ้านมาวันนี้ และเมืองานฉลองวันเกิดของคุณย่าจบลง พ่อของลูกและแม่จะพาลูกไปทําเรื่องหย่าให้เรียบร้อยสักที่ ลูกต้องหย่ากับเขา!” “แม่…แดร์ริล เขา” ลิลีต้องการพูดเรื่องดี ๆของเขา แต่เมื่อเธอนึกดี ๆ เธอจึงได้รู้ว่าคลังคําศัพท์ด้านคําชมของเธอที่มีให้แดร์ริลนั้นน้อยแค่ไหน ลิลีไม่แน่ใจในเรื่องความรู้สึกที่มีให้แคร์ริล ทั้งหมดที่เธอรู้มีเพียง แคร์ริลนั้นอยู่กับเธอมาสามปี ทํางานหนัก และอดทนต่อการต่อว่าทั้งหมด เขาเป็นคนที่ชัดเจนในการทําหน้าที่เพื่อพัฒนาตัวเอง เขาค่อนข้างเป็นคนที่ดีทีเดียวเมื่อมองจากมุมนั้น “พอแล้ว หยุดพูดเดียวนี้” ซาแมนธาโบกมือแล้วกล่าว “ถ้าไอ้ขี้แพ้นั้นไม่ออกไป ฉันจะไปเอง”