หวงมองโจว “แกว่าไง”
โจวหยุดคิดสักพัก “ฉันว่าน่าจะได้”
คนอื่นๆ ก็พยักหน้ารับเหมือนกัน
หวงคิดต่อสักพัก “โอเค รับงาน! ไหนๆ ลูกค้าก็จ่ายเงินให้แล้ว เราลองใช้โอกาสนี้ตรวจสอบตลาดดูก็ดี”
“ถ้าคนไม่ชอบงานสไตล์นี้กัน คนเสียเงินก็คือลูกค้า เราก็จะได้รู้ว่างานสไตล์นี้ไปต่อไม่รอด”
“ถ้างานสไตล์นี้เป็นที่นิยม เราก็อาจตั้งสตูดิโอเป็นของตัวเองได้ ถ้าเราดัง อะไรก็เป็นไปได้หมด”
หร่วนกวางเจี่ยนพยักหน้า “คิดเหมือนฉันเลย!”
“ตอนนี้ก็เหมือนใช้งานลูกค้าสร้างชื่อเสียงให้เรา อีกอย่างลูกค้าก็จ่ายหนักด้วย สามสัปดาห์นี้เรามาทำงานให้เต็มที่ สร้างมาตรฐานให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อปิดงานได้อย่างงดงามกันเถอะ!”
“ถ้างานภาพออริจินัลชุดนี้ได้ผลตอบรับดีมากๆ เราก็ได้โอกาสสร้างชื่อเหมือนกัน อนาคตของเราต้องสดใสแน่!”
ในที่สุด พวกเขาก็ตกลงกันได้และเริ่มทำงาน
หร่วนกวางเจี่ยนร่างคอนเซปต์งาน ส่วนหวงทำหน้าที่ร่างภาพคร่าวๆ คนอื่นๆ ที่ไม่ค่อยเก่งและไม่ค่อยคุ้นเคยกับงานสไตล์นี้รับหน้าที่วาดรายละเอียดเพิ่มเติมและลงสี
ตามกระบวนการทำงานปกติ หร่วนกวางเจี่ยนต้องส่งภาพร่างงานออริจินัลให้เผยเชียนดูเมื่อร่างเสร็จ พอเผยเชียนยืนยันว่าตรงตามที่ต้องการค่อยเริ่มลงรายละเอียดต่อ
แต่ในเมื่อเผยเชียนไม่ได้สนใจเรื่องนี้จึงข้ามขั้นตอนนี้ไปได้
ทั้งห้องเริ่มปั่นงานกันอย่างขยันขันแข็ง
…
…
หอพักนักศึกษา มหาวิทยาลัยฮั่นตง
พริบตาเดียว สองสัปดาห์ก็ผ่านไป
เผยเชียนตรวจสอบระบบ
<ระบบแปลงความมั่งคั่ง>
<เจ้าของ: เผยเชียน>
<อัตราแปลงกำไรอยู่ที่ 100:1 อัตราการขาดทุนอยู่ที่ 1:1>
<วันปิดบัญชีครั้งต่อไป: อีก 16 วัน>
<หมายเหตุ: หากมีสินค้าที่ยังไม่ได้วางจำหน่ายในช่วงหนึ่งสัปดาห์ก่อนการสรุปบัญชี ระบบจะเลื่อนวันสรุปบัญชีออกไปและกำหนดวันขึ้นใหม่>
<เงินทุนระบบ: 8,792 (↓291,208)>
<ความมั่งคั่งส่วนบุคคล: 1607.6>
เผยเชียนใช้เงินทุนระบบไปแล้วสองแสนเก้าหมื่นหยวน เหลือเงินไม่ถึงหมื่นหยวน
นอกจากซื้องานภาพ เพลง เสียงเอฟเฟ็กต์ประกอบ และอุปกรณ์บริการเช่าเซอร์เวอร์คลาวด์แล้ว เผยเชียนยังซื้อเทมเพลตทักษะของเกมการ์ดมาด้วย
เขาไม่ได้ตั้งใจจะซื้อเทมเพลตนี้ แต่เผยเชียนก็ไม่รู้จะเก็บเงินทุนระบบที่เหลือไว้ทำไม
อย่างไรเสีย เงินทุนระบบที่ไม่ได้ใช้ก็ไม่ได้แปลงเป็นความมั่งคั่งส่วนบุคคลอยู่แล้ว เผยเชียนรับไม่ได้เพราะมันก็เหมือนกับเสียเงินทิ้งไปเฉยๆ
เขาใส่ระบบทักษะเข้าไปในเกมเรียบร้อย
ยกตัวอย่างเช่น ทักษะของกวนอูคือคมดาบจันทร์เสี้ยวมังกรเขียว ทักษะของจิวยี่คือแผดเผาผาแดง สร้างความเสียหายให้ศัตรูทั้งหมด ทักษะจิตโลหะของแฮหัวตุ้นทำให้ได้ค่าสถานะต้านทานเต็มที่กับลดความเสียหายในระยะเวลาหนึ่ง และอื่นๆ
ทักษะเหล่านี้ก็คล้ายๆ ทักษะของเกมการ์ดอื่นๆ ส่วนใหญ่ลอกมาจากเกมสามก๊กสุดคิวต์ ระบบทักษะล้วนคล้ายๆ กันและเทมเพลตทักษะนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไร
เผยเชียนใส่ทักษะให้เหล่าตัวละครในเกม ใช้ของต่างๆ ที่ซื้อมาไปไม่มากก็น้อย
แน่นอนว่าระหว่างทำงาน เผยเชียนโยนงานที่ดูวุ่นวายไปให้หม่าหยางทำหมด
เอาเข้าจริง เผยเชียนไม่ได้คาดหวังว่าหม่าหยางจะใส่ทักษะให้ตัวละครได้ถูกต้องทั้งหมด จะดีมากถ้ามีข้อผิดพลาดหรือบั๊กบ้าง
แต่กลายเป็นว่าหม่าหยางค่อนข้างรอบคอบ หลังจากเขาจัดการระบบทักษะเสร็จ เผยเชียนก็มาตรวจดูและแปลกใจที่ไม่พบปัญหาอะไร
ทว่าจุดนี้ไม่ใช้เป้าหมายหลักในการทำให้เกมขาดทุน เผยเชียนจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
เงินที่เหลืออยู่แปดพันหยวนต้องจ่ายเป็นเงินเดือนให้หม่าหยางสามพันหยวนซึ่งจะจ่ายได้ตอนสิ้นเดือน
เผยเชียนคิดหาวิธีใช้เงินที่เหลืออยู่ห้าพันหยวน เขาควรจะไปหาซื้อของเพิ่มจากเว็บไซต์รวมทรัพยากร ชายหนุ่มต้องใช้เงินทุนระบบให้หมดไม่ให้เหลือแม้แต่แดงเดียว
แล้วทำไมความมั่งคั่งส่วนบุคคลเขาจึงเพิ่มขึ้นน่ะหรือ…
เป็นเพราะครอบครัวเขาส่งเงินมาให้หนึ่งพันหยวน
เผยเชียนอดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญถึงความน่าอายที่ตนเองมีระบบคอยช่วยเหลือแต่ก็ยังต้องแบมือขอเงินพ่อแม่!
ช่างเป็นพระเอกที่น่าขายหน้าเสียจริง!
ตอนแรกเขาตั้งใจจะทำให้ตัวเองเสียเงินไปห้าหมื่นหยวน แต่กลายเป็นว่าหาเงินมาได้เจ็ดหมื่นหยวนซึ่งแปลงมาเป็นเจ็ดร้อยหยวน
น้อยกว่าเงินที่พ่อแม่ให้เสียอีก
ช่างอัปยศอดสูนัก!
แต่ตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว
สามแสนหยวน ขอแค่เกมไม่ประสบความสำเร็จ เงินจำนวนนี้ก็จะแปลงมาเป็นความมั่งคั่งส่วนบุคถ้าได้มาจริงก็จะพูดได้แค่ว่ายอดเยี่ยมไปเลย!
พอคิดว่าเดี๋ยวก็จะได้เงินสามแสนหยวนมาครอง เผยเชียนก็สุขใจล้นอกจนคิดอยากจะเข้าเรียน
ทุกอย่างเตรียมการไว้หมดแล้ว เหลือแค่ใส่งานภาพเข้าไปในเกม หลังจากนั้นก็ปล่อยเกมออกไปและรอคอยความล้มเหลวของเกมเพื่อความสำเร็จของตัวเขา!
…
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
หอพักนักศึกษา มหาวิทยาลัยการเงินแห่งหนึ่งในเซี่ยงไฮ้
หร่วนกวางเจี่ยนผู้ขอบตาดำคล้ำโยนปากกาลงบนโต๊ะ “โอเค! เสร็จหมดแล้ว!”
เขาหันไปมองคนอื่นๆ บางคนล้มพับอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ส่วนที่เหลือสลบเหมือดอยู่บนเตียง เขาเป็นคนเดียวที่ยังตื่นอยู่
ถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและถุงขนมวางเกลื่อนอยู่ใต้โต๊ะ บนโต๊ะมีขวดยาชูกำลังหลายขวดกองสุม สภาพห้องตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากรังหมาป่า
“เฮ้อ เสร็จตามกำหนดพอดี”
หร่วนกวางเจี่ยนรู้สึกเสียดายที่ไม่มีใครตื่นมาร่วมแบ่งปันช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์นี้กับเขา
แต่จะให้ทำอย่างไร คนอื่นๆ ไม่ได้แข็งแกร่งเช่นเขาและไม่สามารถแบกรับงานหนักทั้งวันทั้งคืนภายใต้แรงกดดันมหาศาลได้
โชคดีที่งานเสร็จตามกำหนด
จริงๆ มันเสร็จเร็วกว่านี้ได้ แต่หร่วนกวางเจี่ยนคาดหวังกับงานออริจินัลชุดนี้ไว้มาก เขาแก้แบบร่างตรงจุดที่ไม่พอใจไปหลายชิ้น ทำให้แม้ทุกคนจะทุ่มพลังเต็มที่ งานก็มาเสร็จวันกำหนดส่งพอดี
หร่วนกวางเจี่ยนแสนภาคภูมิใจขณะเลื่อนดูงานภาพออริจินัลอย่างรวดเร็ว
นี่คือศิลปะ!
เป็นผลงานชิ้นเอกอย่างจริงแท้!
ตัวละครแต่ละตัวถูกออกแบบมาอย่างดีให้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวและลักษณะนิสัยที่โดดเด่น เขาผสานรวมตัวตนในประวัติศาสตร์ รายละเอียดงานที่ได้มา และองค์ประกอบดั้งเดิมได้อย่างลงตัว
งานแต่ละชิ้นจะต้องทำให้ทุกคนทึ่ง!
แต่หร่วนกวางเจี่ยนก็ไม่สามารถการันตีได้ว่างานออริจินัลชุดนี้จะโด่งดัง
เพราะเรื่องความสวยงามนั้นขึ้นอยู่กับความชอบส่วนบุคคล
แม้แต่ผลงานดังระดับโลกต่างๆ ก็ยังมีคนคิดว่าไม่เห็นสวยอะไร
ยิ่งเป็นผลงานที่ลงในเกมก็ยิ่งแล้วใหญ่ ไม่ว่าจะวาดอย่างบรรจงหรือออกแบบล้ำเลิศแค่ไหนก็ไม่ได้เป็นเครื่องการันตีว่าเหล่าเกมเมอร์จะยอมจ่ายเงินให้ กลับกันแล้ว บางคนอาจจะไม่ชอบด้วยซ้ำเพราะภาพออกไปในทางหม่นๆ
ทำไมพวกเกมระดับล่างชอบใส่ปีกสีทองเรืองแสงใหญ่ๆ เข้ามาด้วย เพราะหัวหน้าฝ่ายออกแบบชอบหรือ ไม่ใช่หรอก
เป็นเพราะสายวาฬชอบปีกใหญ่ๆ เรืองแสงสีทองพวกนี้และยอมทุ่มเงินซื้อต่างหาก!
ทำให้ไม่ว่าจะเป็นบริษัทไหนก็คงไม่พอใจกับงานออริจินัลชุดนี้แน่
แต่บอสเผยแห่งบริษัทเถิงต๋าเน็ตเวิร์กเทคโนโลยีได้บอกไว้ชัดเจนว่าให้หร่วนกวางเจี่ยนออกแบบได้ตามใจชอบ ดังนั้นงานชุดนี้จึงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ถูกไหม
เมื่อสงบใจได้ หร่วนกวางเจี่ยนก็เข้าเว็บไซต์รวมทรัพยากรของ ERSO และส่งงานออริจินัลให้เผยเชียน
“งานห้าสิบเซ็ต เป็นภาพออริจินัลสองร้อยชิ้น ช่วยตรวจสอบด้วย”
เขาไม่ได้รับข้อความตอบกลับจึงคิดว่าเผยเชียนน่าจะออฟไลน์อยู่
หร่วนกวางเจี่ยนตรวจดูเวลา เห็นว่าฟ้าเริ่มสว่างแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้า
เขาหยิบไส้กรอกแฮมขึ้นมาแกะซอง คลายความหิวไปได้เล็กน้อย ก่อนจะปีนขึ้นเตียงไปพักผ่อน
ในที่สุดพวกเขาก็ทำงานเสร็จ ตื่นมาตอนบ่ายค่อยไปกินอาหารดีๆ ฉลอง!
พอจัดการกับภาระที่แบกไว้ได้ หร่วนกวางเจี่ยนก็หลับปุ๋ยไป
………………………..