หลิ่วเย่ว์ เซี่ยวอวี่เซวียนและคนอื่นๆ ต่างให้ความสนใจ
“ลูกพี่ ถ้าดอกไม้วนมาถึงพวกเรา พวกเราก็มีชื่อเสียงได้เหมือนกันนะซี”
เซี่ยวอวี่เซวียนยิ้ม
ถ้าคว้าตำแหน่งมาได้ บางทีต่อไปท่านพ่อของเขาอาจจะไม่ดุด่าเขาแล้วก็ได้
ไม่…
คนที่สมควรจะได้มากที่สุดควรเป็นกู้ชูหน่วน
ถ้านางแพ้ นาง… นางอาจจะเสียชีวิตได้
เซี่ยวอวี่เซวียนตั้งใจแน่วแน่ ไม่ว่าอย่างไรเขาจะต้องแย่งดอกไม้มาให้นางให้ได้
เมื่อเกมตีกลองส่งดอกไม้เริ่มต้น ซั่งกวนฉู่ก็รับช่อดอกไม้สีแดงสดมาไว้ในมืออันขาวผ่องและยิ้มอย่างสง่างาม “ส่งไปตามลำดับ ไม่ว่าใครก็ถือดอกไม้ค้างไว้ไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะถูกตัดสิทธิ์”
ว่าแล้วเขาก็โยนดอกไม้ออกไป กู้ชูอวิ๋นรับไว้ได้และมีแสงสีแดงส่องประกายบนใบหน้าที่งดงามนั้น
ในเวลาเดียวกันคนรับใช้ก็เริ่มตีกลอง เสียงกลองดังตึงตึง แม้ว่ากู้ชูอวิ๋นจะเสียดายแต่ก็ยอมส่งวนต่อไป
สีหน้าของกู้ชูหลานและองค์หญิงตังตังดูไม่ค่อยดีนัก
ในการเดิมพันนี้ ไม่ว่าจะมองอย่างไรกู้ชูหน่วนก็ต้องแพ้แน่นอน
แต่ตอนนี้กลับมีตำแหน่งเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง และตำแหน่งนี้ยังได้มาจากความโชคดี ถ้ากู้ชูหน่วนโชคดีขึ้นมาล่ะ ถ้าช่อดอกไม้วนไปถึงนางขึ้นมาจะทำอย่างไร
ไม่… ที่นี่มีคนมากกว่าสามสิบคน นางจะมาชิงไปได้พอดิบพอดีขนาดนั้นได้อย่างไร
ทุกคนต่างมีความหวังอยู่ในใจ หวังว่าเมื่อช่อดอกไม้วนมาสู่มือของพวกเขา กลองจะหยุดลงพอดี ทว่าเสียงกลองยังดังตึงๆ อยู่และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย
ช่อดอกไม้วนมาถึงมืออวี๋ฮุยและหลิ่วเย่ว์ จากนั้นจึงส่งต่อมาที่มือของเซี่ยวอวี่เซวียน ใครจะคิดว่าเซี่ยวอวี่เซวียนจะจับช่อดอกไม้ไว้แล้วไม่คิดจะส่งต่อ
ทุกคนโกรธมาก
“เซี่ยวอวี่เซวียน ท่านอาจารย์บอกไว้ไม่ใช่หรือว่าไม่ให้ใครถือช่อดอกไม้ค้างไว้ ไม่เช่นนั้นจะถูกตัดสิทธิ์ เจ้าจะถือช่อดอกไม้ไว้ทำไม ยังไม่รีบส่งต่ออีก”
“แล้วยังไง เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย”
“ท่านอาจารย์ เซี่ยวอวี่เซวียนฝ่าฝืนกฎขอรับ” ทุกคนอดโกรธไม่ได้ เซี่ยวอวี่เซวียนเองก็ไร้ยางอายเกินไปแล้ว นี่มันจะทำให้ล่าช้า ถ้าช่อดอกไม้วนมาถึงมือพวกเขาแล้วกลองไม่หยุดล่ะจะทำอย่างไร
อาจารย์สวีเอ่ยอย่างโมโหว่า “เซี่ยวอวี่เซวียน ข้าขอสั่งให้เจ้าส่งดอกไม้ต่อไป เจ้า เจ้าถูกตัดสิทธิ์”
เซี่ยวอวี่เซวียนมองคนตีกลองอย่างกังวลใจ เขาตีกลองมานานแค่ไหนแล้ว เหตุใดจึงไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเสียที
คนต่อไปก็จะเป็นแม่สาวอัปลักษณ์แล้ว
“เซี่ยวอวี่เซวียน ข้ากำลังพูดกับเจ้า เจ้าได้ยินหรือไม่” อาจารย์สวีโกรธจนพ่นลมใส่หนวดและจ้องเขม็ง
กู้ชูหน่วนไม่ฟังเขาก็ช่างปะไร แต่ตอนนี้แม้แต่เซี่ยวอวี่เซวียนก็ไม่ฟังเขาด้วยงั้นหรือ
เซี่ยวอวี่เซวียนกอดช่อดอกไม้ไว้แน่นและจ้องคนตีกลองเขม็ง เขามองข้ามความโกรธของอาจารย์สวีไปโดยไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย
กู้ชูหน่วนมีความรู้สึกที่ผสมปนเปในใจ
ตั้งแต่มาอยู่ในโลกนี้ นอกจากชิวเอ๋อร์ก็มีแต่เซี่ยวอวี่เซวียนเท่านั้นที่ปฏิบัติต่อนางอย่างจริงใจ
ที่เขาทำตัวไร้ยางอายเช่นนี้ก็เพราะว่าต้องการซื้อเวลาให้นาง
เมื่อเห็นว่าอาจารย์สวีกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ นางจึงยื่นมือออกไปคว้าช่อดอกไม้มาจากมือของเขา “นี่ เจ้าจะกอดแน่นไปแล้วนะ ช่อดอกไม้ไม่ได้เป็นของเจ้าแล้ว รีบส่งมาให้ข้าเร็วๆ ซี่”
ตึง…
ทันทีที่กู้ชูหน่วนคว้าช่อดอกไม้มาได้ เสียงกลองก็หยุดลง
ทุกคนตะลึงงัน
ช่อดอกไม้วนมาถึงมือคน… คนหัวขี้เลื่อยกู้ชูหน่วน
เชื่อสิ…
มีความผิดพลาดอะไรหรือเปล่า… นั่นมันแม่หัวขี้เลื่อยนะ…