“เสี่ยวเฉียง รอแป๊ปนึงนะๆ…” เธอดันเขาออกด้วยอาการหน้าแดงกล่ำ
“กลัวเหรอ?”
“เปล่า…” เสี่ยวเชี่ยนยังคงกังวลเรื่องชุดชั้นในสีเนื้อ แต่เสี่ยวเฉียงกลับเข้าไปงับหูเธอเบาๆ ชวนให้เคลิ้ม
พอรู้ว่าหนีไม่ได้แล้ว เธอจึงจำต้องใช้วิธีสุดท้าย
ทิ้งตัวลงในอ้อมกอดของเขา แล้วใช้ไม้ตายที่ไม่เคยล้มเหลวมาก่อนไม่ว่าชาติที่แล้วหรือชาตินี้
“พี่คะ หนูอยากอาบน้ำ…”
น้อยครั้งที่เธอจะทำเสียงออดอ้อน และอวี๋หมิงหลางก็เป็นคนที่ชอบอะไรแบบนี้เป็นพิเศษเสียด้วย หากเธอใช้วิธีนี้ เขาก็ติดกับอย่างง่ายดาย
ครั้งนี้ก็เป็นไปตามคาด เขาใช้สายตาที่หวานหยาดเยิ้มจนแทบสำลักจ้องไปที่ริมฝีปากของเธอ จากนั้นก็เอาลิ้นแตะริมฝีปากอันได้รูปของเสี่ยวเชี่ยน เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่บริเวณปาก พาให้เคลิ้มไปทั้งตัว
จังหวะนั้นเธอเห็นเขายิ้มเล็กน้อยแล้วบอกว่า ได้ เสี่ยวเชี่ยนดีใจมาก ขณะที่กำลังจะดันเขาออกเพื่อที่เธอจะได้ถอดชุดชั้นในสีเนื้อรุ่นป้าทิ้ง จากนั้นก็คลุมผ้าเช็ดตัวแล้วกลายร่างเป็นนางจิ้งจอก มีไอน้ำคละคลุ้งอยู่รอบตัว จัดให้ตาหนุ่มเลือดร้อนนี่ไม่ต้องนอนไปเลยทั้งคืน
แต่…
คำพูดต่อมาของเขาได้ทำให้สวรรค์ของเธอพังทลายลงแล้วผลักเธอกลับเข้าไปหาชุดชั้นในบ้าๆนั่นอีก
“เดี๋ยวผมอาบด้วย…”
ที่ควรมา สุดท้ายก็ต้องมา
ชุดชั้นในสีเนื้อที่ทำให้เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกเคียดแค้น ในที่สุดก็ถูกเปิดเผย
แต่สถานการณ์กลับไม่ได้แย่เหมือนที่เสี่ยวเชี่ยนคิด
เพราะสิ่งที่เธอเป็นกังวลได้อยู่ในสายตาของเขาไม่เกินสามวินาที เขาจัดการถอดเสื้อในเธอไปพร้อมกับเสื้อนอก ส่วนกางเกงในสีเนื้อก็ดึงออกพร้อมกับกางเกงเช่นกัน แทบไม่ได้ใส่ใจเลยด้วยซ้ำ พวกมันถูกวางกองไว้บนพื้น คงแอบพูดกันอย่างน้อยใจเงียบๆว่า พวกมันเกิดเป็นสีเนื้อแล้วไปทำให้ใครเดือดร้อน? ถึงได้ดูถูกกันแบบนี้
เสี่ยวเชี่ยนไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกโชคดีที่เขาไม่ได้สนใจกางเกงในรุ่นอาม่าสีเนื้อพวกนี้ หรือควรจะอายกับท่าทางที่ไม่รู้จักอายของเขาดี
“ดูสิลูกเชี่ยนตัวแข็งทื่อเชียว ขนลุกด้วย น่าสงสารจัง ไม่ต้องกลัวนะ พี่ชายมาแล้ว…”
เขาโอบเธอเดินไปที่อ่างอาบน้ำ น้ำอุ่นไหลออกมาจากก๊อกอย่างรวดเร็ว คู่รักจูบกันอย่างดูดดื่มในอ่างอาบน้ำ ไอน้ำลอยคลุ้งอยู่รอบตัวพวกเขา ประตูที่ไม่ได้ปิดสนิททำให้เสียงที่ชวนให้เกิดอาการหน้าแดงเล็ดลอดออกไป…
คนๆเดียวกันมักจะแสดงออกต่างกันในสภาพอารมณ์ที่แตกต่าง ท่าทางของเขาในตอนนี้ดีกว่าเมื่อชาติที่แล้วมาก ใช้เพียงแค่มือกับปากก็พาเธอไปขึ้นสวรรค์ได้ ในขณะที่เธอกำลังล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าอย่างเคลิบเคลิ้มอยู่นั้น เขาก็อุ้มเธอขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว
ครั้งแรกอันมีค่าจะมาเสียเวลาอยู่ในอ่างไม่ได้ ความโรแมนติคจะอยู่แค่ในใจไม่ได้ ต้องสลักมันไว้บนเตียงด้วย
ผิวพรรณอันสวยงามของเธอเหมือนถูกฉาบด้วยแป้งหอมๆ เปล่งปลั่งเมื่ออยู่บนเตียงสีขาว คล้ายกับดอกโบตั๋นที่แย้มบานเต็มที่ ทั้งบริสุทธิ์ทั้งยั่วยวน
เขาตกอยู่ในห้วงอารมณ์ทั้งเสียดายทั้งภูมิใจ ใช้สายตามองสำรวจ ‘พื้นที่’ ที่เป็นของเขา ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่า ถึงลูกเชี่ยนของเขาจะสวย แต่เขาไม่มีทางยอมให้คนอื่นเห็นได้ง่ายๆ ของของเขา ยังไงก็ต้องเป็นของเขา
“ลูกเชี่ยน ผมมาแล้ว”
“ฉันรอนายอยู่นานแล้วนะ…” เธอกางแขนออก แล้วมองเข้าไปในดวงตาของเขา รอมานานแสนนาน
เดินบนเส้นทางอันไม่ยุติธรรมมาทั้งชาติ
โชคดีที่ชาตินี้ในที่สุดก็ได้เจอกันอีก
สองใจเป็นหนึ่งเดียว ไม่มีอะไรมาขวางกั้นอีก ไม่ได้กินยาระงับปวด แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บเท่าไร ตอนที่ทั้งสองคนได้รวมกันเป็นหนึ่งเดียว น้ำตาของเธอได้คลออยู่ที่ตาเพราะคำพูดของเขา
“ผมจะรักคุณตลอดไป”
น่าซึ้งใจจริงๆ เธอลืมตาขึ้น ขณะที่กำลังจะบอกกับเขาว่าไม่เป็นไร กลับได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเขาพูดขึ้นอีก
“พวกเรายังมีเวลาอีกเยอะ ไม่ต้องออกแรงงับมากขนาดนั้น คุณนี่ตะกละจัง…”
…โวะ
(ขอตัดภาพ)
เวลาผ่านไปนานราวกับหนึ่งศตวรรษ หลังจากที่พายุฝนสงบลง อวี๋หมิงหลางก็เดินตัวเปล่าเข้าห้องน้ำ ปล่อยน้ำในอ่างที่เย็นแล้วทิ้ง จากนั้นก็เปิดน้ำใส่ใหม่
เขาเดินไปอุ้มสุดที่รักที่ถูกพลังแห่งรักทำให้หมดแรงไปแช่น้ำอุ่นในอ่าง จากนั้นก็ออกไปเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศภายในห้อง
สุดท้ายเขาเดินไปหยิบก้อนกระดาษกับซองอลูมิเนียมเอาไปทิ้งถังขยะ งานเก็บตกที่เหลือ ทุกอย่างทำออกมาได้อย่างราบรื่น
เมื่อเคลียร์ทุกอย่างแล้วเขาก็กลับเข้าไปในห้องน้ำ ดึงตัวสาวงามที่กำลังหลับตาด้วยความสบายเข้ามากอด ทั้งสองคนนอนกอดกันแช่น้ำอุ่นอย่างมีความสุข
ผู้ชายที่ในที่สุดก็สมความปรารถนาได้เปิดเผยความสามารถทางด้านคารมของตัวเองออกมาอีกครั้ง มือหนาเคลื่อนไปตามร่างกายเธออย่างนุ่มนวล แต่ก็ไม่ลืมที่จะพูดจาหวานๆออกมา
“ปากลูกเชี่ยนดั่งซากุระ เอวพลิ้วดั่งต้นหลิว ดั่งที่ว่า ไหลลื่นดุจสายน้ำ…”
“ถ้ายังพูดต่อออกไปได้เลยนะ” เสี่ยวเชี่ยนทั้งโกรธทั้งอาย ที่เขาเรียกกันว่าคนพาลมีปัญญาแบบมั่วๆ วันนี้เธอได้รู้ซึ้งแล้ว
เขาหัวเราะออกมาเล็กน้อย “อืม ไม่พูดแล้ว รักแค่คำเดียว ผมใช้การกระทำแสดงออก กลัวก็แต่คนได้ยินจะคลั่งเอา ที่รัก คุณคลั่งผมหรือเปล่า…”
ไม่อะ ฉันอยากฉีกร่างนายให้เป็นชิ้นๆ…
น้ำอุณหภูมิสูงขึ้น ในขณะที่เสี่ยวเชี่ยนกำลังถูกทำให้เคลิบเคลิ้มอยู่นั้น สมองของเธอก็คิดไปว่า บางทีรอเสร็จเรื่องก่อนค่อยฉีกก็ได้
ฉีกซองอลูมิเนียมเล็กๆนั่นก็ถือเป็นการฉีกเหมือนกัน…
ดั่งสายลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่าน ถุงเล็กๆถูกใช้ไปมากมายดั่งดอกไม้ผลิบานเต็มท้องทุ่ง
อย่าได้มองข้ามการปลดปล่อยอารมณ์ของผู้ชายเลยทีเดียว ตั้งแต่ตอนบ่ายจนถึงตอนเย็น ถ้าไม่ติดว่าท้องเธอร้อง แรงก็หมดแล้วด้วย เพราะเธอดูไม่ไหวแล้วจริงๆ อวี๋หมิงหลางถึงได้หยุดแผนการการกินเนื้อครั้งที่Nอย่างเสียดาย
ถ้าทำให้เธอหิวตาย อีกหน่อยอาจไม่มีเนื้อให้กินแล้ว
เขาจึงจัดการเก็บของอย่างง่ายๆ ส่วนเธอหมดแรงหลับไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกได้ถึงการจ้องมองอย่างแรงกล้า พอลืมตาขึ้นก็เห็นเขานอนตะแคงเอามือยันหัวกำลังมองเธอด้วยความรัก
“กี่โมงแล้ว?” เสี่ยวเชี่ยนหาวออกมา รู้สึกปวดไปทั้งตัว
ความรู้สึกคล้ายกับถูกรถบรรทุกบดทับไปหลายรอบ บางจุดเหมือนไม่เข้าที่ ปวดสุดๆ
“จะสามทุ่มแล้ว”
“นายคงไม่ได้จ้องฉันอยู่แบบนี้สองชั่วโมงหรอกนะ?”
เหมือนเวลาของเธอหายไปช่วงหนึ่ง สุดท้ายจำได้แค่ว่าเหนื่อยจนต้องคว้าหมอนมาขัดขืนแล้วผล็อยหลับไป พอตื่นมาอีกทีเวลาก็ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว
“คุณสวย” เขาพูดอย่างจริงจัง ดวงตาเป็นประกาย
ในที่สุดเขาก็ได้มอบตัวเองให้กับเธออย่างสมบูรณ์ และก็ทำให้เธอตกเป็นของเขาทั้งหมด ความสุขอันยิ่งใหญ่แบบนี้ทำให้อวี๋หมิงหลางที่เพิ่งได้อัปเกรดเป็นผู้ชายเต็มตัวเกิดความรู้สึกพอใจชนิดที่ว่าเหมือนได้ครอบครองโลกทั้งใบ
“ตาบ้า…” เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้า เธอดึงกางเกงขึ้นมา เห็นๆอยู่ว่ามีความสุขแต่กลับแสร้งทำเป็นมีมาด “นายคงไม่ได้ออกไปซื้อข้าวตอนฉันหลับใช่ไหม?”
“ไม่อยากห่างจากคุณ คุณสวย”
“สวยก็กินไม่ได้ หิวจะตายอยู่แล้ว”
“คุณสวย”
เขาทำตัวเหมือนถูกอะไรเข้าสิง พูดซ้ำกลับไปกลับมา ก็แค่อยากจะชมเธอ
เสี่ยวเชี่ยนไม่ใช่คนที่จะเขินได้ง่ายๆ แต่กลับจิตใจเบิกบานกับคำพูดแบบหน้าด้านๆของเขา
อวี๋หมิงหลางอุ้มเธอขึ้นมา พอเห็นจุดสีแดงบนผ้าปูที่นอนสีขาว อารมณ์ศิลปินก็มาอีกระลอก “ดอกไม้แดงอันสวยสดงดงาม เหน็ดเหนื่อยเพียงใดทำเพื่อเธอ บัดนี้ดอกไม้ร่วงโรยบนหิมะขาว ครั้งหน้าไม่เจ็บจะฟินกว่านี้อีก”
“…ออกไป”