พื้นที่ครอบคลุมกว่าพันไร่ บ้านเรือนเรียงรายนับไม่ถ้วนและทิวทัศน์ที่เชื่อมต่อกันในจวนตระกูลลู่ เป็นความเงียบสงบซึ่งคนธรรมดาไม่สามารถเข้าถึง
ตระกูลลู่เป็นตระกูลขุนนางที่มีฐานะสูงส่ง แม้แต่จวนก็มีกลิ่นไอที่เหนือธรรมชาติ บ้านเรือนที่มากมายเหล่านี้ จวนของนายน้อยลู่เจี้ยเป็นจวนที่ดีที่สุดในตระกูล เพราะในอนาคตเขาจะเป็นนายท่านของตระกูลลู่ และเนื่องจากสุขภาพที่อ่อนแอของเขา
ดังนั้นเขาจึงได้รับการดูแลเป็นพิเศษจากตระกูล
ลู่จ้านเดินทางมาอย่างรวดเร็วหลังจากถูกเรียกตัว
เขายืนอยู่ในห้องโถง ควบคุมลมปราณ แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับอยู่ในถ้ำเก้าปีศาจ
“เจ้าบอกว่านางไปอยู่ในระดับสูงสุดเพียงชั่วข้ามคืนหรือ””
มีสาวใช้แสนสวยคนหนึ่งม้วนม่านขึ้นและมีร่างสีม่วงลอยออกมา
เขามีรูปร่างที่สูงใหญ่และสูงศักดิ์ดั่งจักรพรรดิยัง ไม่มีตัวตนเหมือนนางฟ้า มีเสน่ห์ดั่งปีศาจ ลู่เจี้ยนั่งลงและเขาสะบัดเสื้อคลุมออกกว้างๆ ให้ความรู้สึกถึงความสง่างามอย่างที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้
ใบหน้าของนายน้อยนั้นดูพราวเหลือเกิน ทุกครั้งที่เห็นก็สามารถทำให้เป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจ ลู่จ้านถอนหายใจอยู่ภายในใจ ตอบด้วยความเคารพ “ขอรับ ข้าน้อยเห็นกับตา นางไปถึงระดับสูงสุดในชั่วข้ามคืนและความเร็วในการฝึกฝนของนางนั้นยอดเยี่ยมมาก แต่ว่าจำนวนหินวิญญาณที่ดูดซับไปก็น่าทึ่งมากเช่นกัน”
มุมริมฝีปากของลู่เจี้ยยกขึ้นเบาๆ ราวกับว่าไม่สนใจที่ลู่จ้านพูดว่าเจียงหลีมีความหิวโหยมาก เพียงบ่นว่า “แตกต่างจากผู้อื่นจริงๆ”
เขาพูดคำเหล่านี้โดยไม่อาจจับต้นชนปลายได้เลย แม้ว่าลู่จ้านจะฟังอยู่ก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่พูดนั้นเป็นสิ่งที่เขาเข้าใจในสิ่งที่ตนสื่อสารหรือไม่
แต่เขาก็ตอบกลับไปแค่ว่า “อืม ความสามารถนั้นน่าทึ่งจริงๆ”
เรื่องราวเนตรญาณเก้าดวงของเจียงหลี ยังคงเป็นความลับ
ในจวนตระกูลลู่นอกเหนือจากลู่เจี้ยและลู่จ้าน ก็มีเพียงหม่าหยวนจย่าเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ แน่นอนว่าสาเหตุที่หม่าหยวนจย่ารู้ นั้นเป็นเหตุสุดวิสัย
ลู่เจี้ยโบกมือ สาวใช้ทั้งสองก็ถอยห่างออกไป ปล่อยให้เขาและลู่จ้านอยู่ในห้องเพียงคน
“บอกเล่าเรื่องของนางมาว่าเกิดอะไรขึ้นในสองสามวันที่ผ่าน” ลู่เจี้ยพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ
ลู่จ้านไม่ได้ปกปิดอะไร เขาเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับเจียงหลี เขารู้ว่านายน้อยของเขาฉลาดดั่งปีศาจ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถฝึกฝนกำลังแต่เขาสามารถรู้ทุกเรื่องราวในปฐพีนี้
“ช่างเจ้าเล่ห์นัก” หลังจากฟังรายงานของลู่จ้านแล้ว ลู่เจี้ยก็พูดเบาๆ ในดวงตาที่วาววับและไม่ชัดเจนของเขาไม่อาจมองเห็นความสุขและความโกรธที่แท้จริงของเขาได้ มีเพียงสัมผัสของความเกียจคร้าน
“นายน้อย เป็นความจริงที่ว่าเจียงหลีฝึกฝนอย่างรวดเร็ว แต่ก็เป็นความจริงที่ว่าการใช้หินวิญญาณนั้นมากเกินไป การใช้ของนางเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล้วสำหรับตระกูลลู่ของเราในการฝึกฝนองครักษ์ลับหลายสิบคน ยิ่งไปกว่านั้นนี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น” ลู่จ้านรู้สึกกังวล
“เจ้าคิดว่าข้าไม่สามารถเลี้ยงดูสาวใช้เพียงคนเดียวอย่างนั้นหรือ” ดวงตาของลู่เจี้ยที่เป็นประกายและสวยงามนั้นหันไปที่ลู่จ้านและจ้องมองอย่างว่างเปล่าบนตัวเขา
“ข้าน้อยไม่กล้า” ลู่จ้านก้มศีรษะลง บอกถึงความลังเลในใจว่า “ข้าน้อยเพียงแต่เป็นห่วง มันคุ้มค่าหรือที่ตระกูลลู่จะบ่มเพาะนางแบบนี้”
หลังจากผ่านไปไม่กี่วันที่ได้รู้จัก เขามองออกนานแล้วว่าเจียงหลีเป็นคนที่ไม่สามารถควบคุมได้ แม้ว่านางจะเป็นเพียงทาส แต่มีความสำนึกในการเป็นทาสที่ไหนเล่า
“ไม่เป็นไร นางทำได้แค่ทำตามข้อตกลงของข้าทีละขั้นตอน และบรรลุผลตามที่ข้าต้องการ” ลู่เจี้ยไม่ได้สนใจมันมากนัก
เมื่อลู่เจี้ยพูดเช่นนั้น ลู่จ้านก็ไม่ได้พูดอะไรมากถามเพียงว่า “นายน้อยสิ่งของในการฝึกฝนที่นางต้องการ…”
“นำไปให้นาง” ลู่เจี้ยพูดน้ำเสียงเรียบนิ่ง
ลู่จ้านเข้าใจแล้ว
เขาไม่ได้พูดต่อในหัวข้อนี้ แต่กล่าวถึงอีกจุดประสงค์ที่มาในวันนี้ “นายน้อย เจียงหลีได้บรรลุในการรวมวิญญาณยุทธ์ขั้นแรกแล้ว ท่านคิดว่า…”
วิญญาณยุทธ์ที่หนึ่ง สอง และสาม มีบทบาทสำคัญในอนาคตของหลิงซือ เนตรญาณทั้งสามเปรียบเสมือนรากฐาน เมื่อประสานวิญญาณยุทธ์แบบไหนนั้นบ่งชี้ถึงทิศทางที่จะพัฒนาในอนาคต
การโจมตี การป้องกัน การช่วยเหลือการควบคุมทิศทางต่างๆ มีข้อดีข้อเสียต่างกัน
หลิงซือเกือบทั้งหมด จะพิจารณาจากวิญญาณยุทธ์ของเนตรญาณลำดับที่หนึ่งถึงสามอย่างรอบคอบและกำหนดทิศทาง มีเพียงไม่กี่คนที่เลือกที่จะพัฒนาไปในหลายทิศทาง ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่จะทำให้ความเร็วในการฝึกช้าลง ในระยะหลังการเลื่อนขั้นจะยากลำบากและสถานการณ์จะเปลี่ยนอัจฉริยะกลายเป็นของที่ใช้การไม่ได้
เริ่มตั้งแต่เนตรญาณที่สี่ หากวิญญาณยุทธ์สลายไป มันยังสามารถรวมเข้ากับวิญญาณยุทธ์ได้อีก แต่หากวิญญาณยุทธ์ในสามขั้นแรกของเนตรญาณสลายไป รากฐานของการฝึกฝนก็ถูกทำลาย
นอกจากนี้ยังจะกล่าวว่าสามขั้นแรกนั้นไม่สามารถแก้ไขได้
“วิญญาณยุทธ์ตัวแรก” ดวงตาของลู่เจี้ยหรี่ลงและด้วยน้ำเสียงที่ชวนหลงใหล เขากระซิบราวกับว่าเขากำลังคิดใคร่ครวญเรื่องที่ลู่จ้านกล่าวและเหมือนว่ากำลังคิดถึงเรื่องอื่นด้วย
วิญญาณยุทธ์แบ่งออกเป็นเก้าขั้นอันดับ เก้าอันดับแรก ขั้นแรกดีที่สุด ขั้นเก้ามีจำนวนมากสุด และขั้นแรกมีจำนวนน้อยที่สุด ฉะนั้นขั้นระดับแรกถือได้ว่าดีที่สุด ขั้นดีที่สุดของวิญญาณยุทธ์จะกำหนดระดับสูงต่ำของค่าพลังโดยตรง
นี่คือสาเหตุที่บรรดาปรมาจารย์ที่ออกมาจากครอบครัวที่มีภูมิหลังมักจะดีกว่าคนธรรมดาเสมอ
เว้นแต่คนธรรมดาจะมีการผจญภัยที่แปลก เป็นเรื่องยากที่จะต่อกรกับเหล่าผู้ฝึกฝนจากชนชั้นสูง
“ลู่จ้าน”
หลังจากที่เงียบไป ลู่เจี้ยก็ตะโกนขึ้น
ลู่จ้านสะดุ้งและเงยหน้ามองไปที่นายน้อยตระกูลลู่
“เจ้าว่า ถ้านำสิ่งนั้นให้นางแล้วจะเป็นอย่างไร” ลู่เจี้ยพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนเจรจา แต่ลู่จ้านรู้ว่านายน้อยได้ตัดสินใจแล้ว
อย่างไรก็ตามเขายังคงผงะ “นายน้อย วิญญาณยุทธ์การต่อสู้นั้นมีไว้เพื่อให้…”
“พอแล้ว เจ้าไปพานางกลับมาและประสานวิญญาณยุทธ์ขั้นแรกในจวนนี้เถอะ” ลู่เจี้ยขัดจังหวะคำพูดของลู่จ้าน
ในเวลานี้หมอประจำตระกูลมาเพื่อขอตรวจชีพจรของลู่เจี้ย ลู่จ้านไม่สามารถพูดถึงเรื่องนี้ได้อีกและทำได้เพียงออกไป
หลังจากเดินออกไปลู่จ้านก็หยุดและหันไปมองที่ลานของลู่เจี้ยและถอนหายใจในใจ
…
เมื่อหมอจับชีพจรเสร็จและถอยออกไปอย่างเคารพ
ในขณะนี้ด้านหลังลู่เจี้ยมีเงาสีดำกำลังปรากฏ
ลู่เจี้ยยิ้มจางๆ “เจ้าตื่นตระหนกหรือไม่” นี่คือ เงา เป็นองครักษ์และมือขวาของเขาที่ไม่ปรากฏตัวต่อหน้าใครง่ายๆ รวมทั้งลู่เจี้ย
สำหรับคนอื่นแล้ว เขาไม่มีตัวตนแต่เขาเป็นเหมือนเงาของลู่เจี้ยที่ไม่อาจแยกออกจากกันได้
“นั่นของนายน้อย” องครักษ์เงากล่าว
น้ำเสียงค่อนข้างดื้อรั้น
“ของข้าหรือ” ลู่เจี้ยหัวเราะ “ไม่มีประโยชน์สำหรับข้าแล้วทำไมจึงเป็นของข้า ความสามารถของนางมีค่าควรที่ข้าจะมอบให้นาง”
เงาเงียบหายไป
วิญญาณยุทธ์ระดับสูงนั้น เดิมทีเป็นสมบัติของตระกูลและไม่รู้ว่าเป็นบรรพบุรุษรุ่นไหนที่ได้มันมาจากการผจญภัยภายนอก หลังจากเข้ามาในตระกูลแล้วก็ไม่เคยมีปฏิกิริยาใดๆ แต่เมื่อนายน้อยถือกำเนิดกลับมีความเคลื่อนไหว ดังนั้นผู้อาวุโสของตระกูลตลอดจนนายท่านในเวลานั้น จึงพิจารณาว่าวิญญาณยุทธ์นี้มอบไว้ให้นายน้อยหลอมรวมเข้าด้วยกัน
แต่เป็นเพราะว่าลู่เจี้ยอ่อนแอ และขาดวิญญาณหนึ่งดวงแต่กำเนิด จึงไม่สามารถฝึกฝน แม้แต่ช่วงชีวิตที่มีอุปสรรค ก็ไม่สามารถเบิกเนตรญาณได้ จะใช้วิญญาณยุทธ์นี้เพื่ออะไร การไม่สามารถฝึกฝนของลู่เจี้ย ถือเป็นความอัปยศครั้งใหญ่ที่สุดของตระกูลลู่
“ออกไปเถอะ” ลู่เจี้ยเอ่ยเบาๆ
เงาจึงสลายตัวหายไป