ตอนที่ 77 เรื่องน่าทึ่งที่มาพร้อมเหล้า (2)
“ลูกชายข้าดีที่สุด รู้ว่าข้าโมโหก็ยกน้ำชามาให้”
เขากำลังรู้สึกโมโหจนไฟลุกท่วมต้องการน้ำชามาดับไฟร้อนเสียหน่อย
ขณะที่น่าหลานฉางเฉียนยื่นมือมารับกาน้ำชาแต่น่าหลานจิ้งมือไวกว่ารีบเอากาน้ำชาซ่อนไว้ข้างหลังอย่างรวดเร็ว ขมวดคิ้วจ้องมองน่าหลานฉางเฉียน
“ท่านพ่อจะทำอะไร”
รอยยิ้มบนใบหน้าน่าหลานฉางเฉียนค้างเติ่ง มือของเขายังค้างอยู่กลางอากาศจะเก็บกลับมาก็ไม่ใช่ จะหยิบก็หยิบไม่ได้ กระดากอายมิใช่น้อย
“อะแฮ่มๆ ” เขากระแอมแก้เก้อ “จิ้งเอ๋อร์ ท่านปู่ของเจ้าดื่มแต่กงฉา กงฉาบ้านเราหมดตั้งนานแล้ว ชาแบบนี้ท่านปู่ไม่ดื่มแน่ๆ เพราะฉะนั้นเอามาให้พ่อดับไฟร้อนหน่อยดีกว่า”
เจ้าเด็กบ้า กล้าทำเขาขายหน้าต่อหน้าทุกคนได้ มันก็รู้ว่าท่านปู่ดื่มแต่กงฉา ถ้าไม่ได้ยกมาให้เขามันยกมาให้ไต้เอ๋อร์หรือเฟิงหรูชิงดื่มหรือไร
น่าหลานจิ้งจ้องมองไปที่น่าหลานฉางเฉียนด้วยความงุนงง
“นี่ไม่ใช่ชา”
“ไม่ใช่ชา แล้วมันอะไร?” น่าหลานฉางเฉียนชะงักไปเล็กน้อย ใส่มาในกาน้ำชา ไม่ใช่ชาแล้วมันเป็นอะไร
“โสมร้อยปี”
โสมร้อยปี?
โสมร้อยปี!
สีหน้าของน่าหลานฉางเฉียนดำเสียยิ่งกว่าก้นหม้อ จ้องกาน้ำชาในมือน่าหลานจิ้งตาไม่กะพริบทั้งลานถูกปกคลุมด้วยความเงียบสงัด
ทุกคนได้ยินเสียงลมหายใจหนักๆ ของน่าหลานฉางเฉียนเป็นอย่างดี
“โสมร้อยปีที่เจ้าว่า ใช่อันเดียวกับโสมที่ข้าพยายามสุดชีวิตใช้วาทะศิลป์หลอกเอามาจากองค์ชายสองแห่งเย่ว์ลั่วอันนั้นน่ะหรือ”
สำหรับแผ่นดินใหญ่แล้วโสมร้อยปีนับว่าเป็นยาอายุวัฒนะหายาก เป็นของล้ำค่าเลยก็ว่าได้
ถึงมันจะเป็นเพียงสมุนไพรปรุงยาธรรมดา ไม่ใช่ยาวิเศษแต่มันเป็นสมุนไพรที่ต้องใช้เวลาถึงร้อยปีในการเติบใหญ่ มันไม่ใช่ง่ายๆ เลยเหมือนกัน
น่าหลานจิ้งพยักหน้ารับ
“โสมร้อยปีอันนั้นแหละ”
ปึ้ง!
ระดับความโมโหของน่าหลานฉางเฉียนพุ่งทะยานถึงขีดสุด คว้าปกเสื้อน่าหลานจิ้งก่อนจะส่งกำปั้นแน่นๆ ตามไป
เฟิงหรูชิงตกอยู่ในภวังค์นางกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าควรจะเข้าไปช่วยน่าหลานจิ้งดีหรือไม่
ในตอนที่เฟิงหรูชิงกำลังครุ่นคิดอยู่นี่เองก็มีไม้เท้าอันหนึ่งฟาดเข้าที่ศีรษะของน่าหลานฉางเฉียนเต็มแรง
“ฉางเฉียน เจ้ากล้าแตะจิ้งเอ๋อร์แม้แต่ปลายขน วันนี้ ข้าจะตัดขาดกับเจ้าไอ้ลูกไม่รักดี!”
น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวของผู้เฒ่าน่าหลานทำให้น่าหลานฉางเฉียนตัวแข็งทื่อ ยกมือขึ้นกุมศีรษะเหลียวมองตามเสียงเอ่ยปากอธิบายพร้อมดวงตาแดงก่ำ
“เจ้าเด็กนี่มันเอาโสมของข้ามาต้ม โสมล้ำค่ามันกลับเอามาต้ม ยังจะไม่สมควรโดนอีกเหรอ”
ผู้เฒ่าน่าหลานโกรธหน้าดำหน้าแดงตะคอกกลับ
“มันคือการตัดสินใจของข้า ไม่เกี่ยวกับจิ้งเอ๋อร์!”
น่าหลานฉางเฉียนไม่กล้าพูดอะไรต่อ
เขาคิดถึงตอนที่ท่านปู่ยังมีชีวิตอยู่ ตอนนั้นทุกครั้งที่ท่านพ่อเงื้อมือจะตีเขา ท่านปู่จะตีท่านพ่อจนท่านพ่อไม่กล้าแม้แต่จะยกมือขึ้นอีก
“เอ่อ…” เฟิงหรูชิงลุกขึ้นยืนช้าๆ “ท่านลุงอย่าโทษท่านพี่เลย ข้าเป็นคนให้ท่านพี่ทำเช่นนี้เอง”
แม้ว่านางจะทำเพื่อท่านตาจึงได้บอกวิธีนี้กับพวกเขา แต่สุดท้ายแล้วนางก็เป็นคนพูด จะให้ท่านพี่ต้องรับผิดแทนนางไม่ได้ มันขัดต่อมโนธรรมในใจนาง
“องค์หญิง!” น่าหลานฉางเฉียนโกรธจนตัวสั่น ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเค้นเสียงออกมา “ข้าน่าหลานฉางเฉียนมีความแค้นอันใดต่อเจ้า เหตุใดเจ้าถึงได้ทำร้ายข้าเช่นนี้ทุกครั้งไป”
เขารู้อยู่แล้ว รู้อยู่แล้วว่าถ้าผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัวที่ตระกูลน่าหลานต้องไม่มีเรื่องดีแน่
ตอนที่ 78 เรื่องน่าทึ่งที่มาพร้อมเหล้า (3)
จิ้งเอ๋อร์กับท่านพ่อก็เชื่อนาง เขาต้องเสียโสมร้อยปีไปก็เพราะนาง!
โสมร้อยปีที่เขาเพียรพยายามใช้วาทะศิลป์อยู่หลายวันหลายคืนกว่าจะหลอกเอามาจากองค์ชายแห่งเยี่ยลั่วต้องมาเสียไปง่ายๆ แบบนี้!
“จิ้งเอ๋อร์ ไม่ต้องไปสนใจพ่อเจ้า รีบเทน้ำโสมใส่สมุนไพรวิเศษเร็ว” ท่านปู่กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำขยิบตาให้น่าหลานจิ้ง
น่าหลานฉางเฉียนเบิกตาโต พวกนั้นเอาโสมร้อยปีของเขามา มาเทงั้นเหรอ?
ถึงที่กำลังจะตายนั่นจะเป็นสมุนไพรวิเศษก็เถอะ แต่สมุนไพรวิเศษจะเป็นหรือตายไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์เราจะช่วยได้ มันเป็นการสิ้นเปลืองสมุนไพรอื่นด้วยซ้ำ!
ท่านพ่อปราดเปรื่องมาทั้งชีวิตเหตุใดจึงมาเลอะเลือนตอนนี้ได้ น่าสงสารโสมร้อยปีของเขาต้องมาเสียไปแบบนี้…
“ขอรับ”
น่าหลานจิ้งเชื่อฟังคำสั่งเป็นอย่างดี ไม่สนใจสายตาโศกเศร้าเสียใจของน่าหลานฉางเฉียนค่อยๆย่างกรายเข้าใกล้ยาวิเศษบรรจงรดน้ำโสมลงไป
น้ำโสมซึมซับเป็นอย่างดีไม่นานก็ถูกยาวิเศษดูดกลืนเข้าไป
เดิมกลีบดอกกลีบหนึ่งของดอกหนิงเสิน[1]เ**่ยวเฉาไปแล้ว แต่ทันทีที่ได้ดูดซึมน้ำโสมเข้าไป กลีบที่เ**่ยวเฉากลับค่อยๆ ชูขึ้นมาอีกครั้ง
น่าหลานฉางเฉียนขยี้ตาตัวเองอย่างแรงไม่ผิดแน่ ดอกหนิงเสินที่ใกล้ตายกลับมามีชีวิตอีกครั้งแม้จะไม่ได้ดูมีพลังชีวิตมากนักแต่ก็ดีกว่าตอนแรกอยู่มากโข
“นี่…นี่ นี่…”น่าหลานฉางเฉียนชี้นิ้วไปที่ดอกหนิงเสิน น้ำเสียงสั่นจนพูดออกมาไม่เป็นประโยค
นัยน์ตาท่านปู่แสดงถึงความเปรมปรีดิ์ เอื้อมมือไปลูบดอกหนิงเสินด้วยความทะนุถนอม รอดแล้ว รอดแล้วจริงๆ!
“ท่านตา น้ำโสมที่เหลือให้ท่านตาใช้รดทุกวัน รอจนมันกลับมาแข็งแรงดังเดิมจึงค่อยหยุดรด” เฟิงหรูชิงเองก็โล่งใจไปด้วย
ที่จริงแล้วก่อนหน้านี้นางก็เป็นกังวลว่าวิธีที่ฝูเฉินให้จะได้ผลจริงหรือไม่ ถ้าหากไม่สำเร็จท่านลุงคงได้ฉีกร่างนางเป็นชิ้นๆ แน่ ดีที่มันสำเร็จแล้ว!
“ดีดีดี” ท่านตาเอ่ยชมไม่ขาดปาก ใบหน้าสูงวัยแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มที่ห่างหายไปนานแล้วหันไปมองน่าหลานฉางเฉียนอย่างลำพองใจ
“เจ้าลูกโง่เห็นหรือยัง โสมร้อยปีสามารถช่วยชีวิตยาอายุวัฒนะระดับสามได้ เจ้าคิดว่าโสมของเจ้าเสียเปล่าหรือไม่”
น่าหลานฉางเฉียนส่ายหน้าเป็นการใหญ่ กล่าวตอบด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เสีย ไม่เสีย นี่มันคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม ท่านพ่อหลักแหลมยิ่งนัก”
“เจ้าจะตีจิ้งเอ๋อร์อีกหรือไม่”
“ไม่ตี ไม่ตีแล้ว ไม่ตีแน่นอน”
“แล้วชิงเอ๋อร์ล่ะ” ท่านปู่เอ่ยถามเสียงเย็น
น่าหลานฉางเฉียนยิ้มแห้งที่มุมปาก ใครจะไปรู้ว่าครั้งนี้เฟิงหรูชิงจะช่วยตระกูลได้จริงๆ ความสูญเสียที่เขาได้รับจากอดีตที่ผ่านมามันมากเหลือเกิน มากเสียจนไม่กล้าไว้ใจนาง
“องค์หญิง” เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันไปทางเฟิงหรูชิง
เฟิงหรูชิงไม่คิดโกรธเคืองใดๆ ฉีกยิ้มบางตอบกลับ
“ท่านลุงข้าเคยพูดแล้วว่า ท่านอย่าได้เห็นข้าเป็นคนอื่นคนไกล เรียกข้าว่าชิงเอ๋อร์อย่างท่านตาก็พอ”
ชิงเอ๋อร์?
น่าหลานฉางเฉียนยิ้มขมขื่น คำเรียกนี้เขาไม่ได้ใช้มานานแค่ไหนแล้วนะ หลายปีก่อนเขาไม่ทันระวังเผลอเรียกไปครั้งหนึ่งก็ถูกนางตำหนิอยู่นาน ถ้าเขาไม่ใช่นายพลของประเทศนี้หลานสาวคนนี้ของเขาคงสั่งให้ลงมือกับเขาไปแล้ว เขาจะกล้าเรียกได้ยังไง
“ท่านลุง เมื่อก่อนข้าไม่รู้ความ สร้างความเดือดร้อนให้ท่านลุงไม่น้อย แต่เมื่อไม่นานมานี้ตอนที่ข้าไม่ได้สติข้าได้พบกับท่านแม่ ท่านแม่สอนข้ามากมายหลายอย่าง ครั้งนี้ข้ามาเพื่อขอโทษท่านลุง” เฟิงหรูชิงยื่นไหเหล้าในอ้อมกอดให้ท่านผู้เฒ่า
“ท่านตา นี่คือของขวัญจากข้า ท่านตาโปรดรับไว้”
——
[1] ดอกหนิงเสิน คือ ยาวิเศษระดับสามในจวนแม่ทัพ