ในใจหลิ่งจวิ้นอวี๋มีรอยยิ้ม แต่บนใบหน้างดงามยังเรียบเฉยเช่นเดิม ดวงตาดำขลับราวยามค่ำคืน ทำให้คนเดาใจไม่ออก
กระทั่งเขากวาดสายตาไปเบาๆ เห็นถ้วยยาที่วางทิ้งไว้ด้านข้าง จึงเม้มริมฝีปากแดงเอ่ยกับเล่อเหยาเหยาที่กังวลและอึดอัด
“ควรดื่มยาได้แล้ว”
“เอ้อ”
เมื่อได้ยินคำพูดของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ เล่อเหยาเหยาตกตะลึงเล็กน้อย ดวงตางดงามเลื่อนลอย สุดท้ายหยุดลงที่ชายหนุ่มตรงหน้า
เห็นเพียงชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ดังต้นอวี๋ซู่ สองมือกอดอก ท่าทางดูผ่อนคลาย แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ เขายังคงงดงามจนละสายตาไม่ได้เช่นเดิม
นอกจากนี้พอเห็นชายหนุ่มตรงหน้า เธออดคิดเรื่องในบ่อน้ำพุร้อน และรูปร่างแข็งแรงสมบูรณ์นั้นขึ้นมาไม่ได้
อา…
เธอไม่อยากคิดต่ออีกแล้ว ยิ่งคิดเธอยิ่งเลือดกำเดาไหล
เล่อเหยาเหยาที่ตื่นเต้นในใจ พลันหลุบตาลงทันที ไม่กล้ามองชายหนุ่มตรงหน้าอีก และไม่สนใจคำพูดเมื่อครู่ของชายหนุ่ม
เพราะเล่อเหยาเหยาก้มหน้าลง ทำให้เหลิ่งจวิ้นอวี๋มองไม่เห็นสีหน้าของเธอ จึงไม่รู้ว่าเวลานี้เล่อเหยาเหยากำลังคิดลามกกับรูปร่างเขาอยู่ มิฉะนั้นก็ไม่รู้ว่าเขาจะคิดเช่นไร
ตอนนี้เห็นเล่อเหยาเหยาเหม่อลอยอีกครั้ง อดขมวดคิ้วงามเล็กน้อยไม่ได้ ก่อนข่มความโกรธลงแล้วเอ่ยปากอีกครั้ง
“ดื่มยาได้แล้ว!”
เห็นชัดว่าน้ำเสียงครั้งนี้ของเหลิ่งจวิ้นอวี๋สูงขึ้นไม่น้อย จนทำให้เล่อเหยาเหยาที่กำลังตื่นตากับรูปร่างสมบูรณ์แบบของเขาได้สติขึ้นมา
ทว่าเมื่อเล่อเหยาเหยาได้ยินคำพูดของเหลิ่งจวิ้นอวี๋ชัดเจนแล้ว เงยใบหน้างดงามขึ้นทันที ก่อนจะมองชายหนุ่มตรงหน้าแวบเดียวอย่างระมัดระวัง สุดท้ายมองไปยังถ้วยยาที่อยู่ด้านข้าง
เมื่อเห็นยาต้มสีดำที่ไม่รู้ว่าคือสิ่งใดมีควันลอยขึ้นมา ใบหน้างดงามพลันยับยู่ แววตาปรากฎความเกลียดชังขึ้นมา
เธอเกลียดที่สุดคือการดื่มยาวิเศษ
ก่อนหน้านี้หากเธอเจ็บป่วย ให้เธอฉีดยาหรือตีเธอให้ตายก็ไม่ดื่มยาจีนแสนขมพวกนี้เด็ดขาด
เพราะหากดื่มยาจีนแสนขมสีดำพวกนี้เข้าไป ภายในปากเธอต้องขมอยู่เป็นเวลานานแน่ ตอนนั้นกินอะไรล้วนไม่รู้รสชาติ
ดังนั้นตีเธอให้ตายก้ไม่ดื่มยาถ้วยนี้ ทว่าเธอไม่พูดเช่นนี้ออกไปแน่ เพราะเขาเป็นห่วงตนอยู่ไม่ใช่หรือ? รอให้เขาจากไป เธอค่อยแอบเอาไปทิ้ง
หลังตัดสินใจแล้ว เล่อเหยาเหยาจึงทำหน้าซาบซึ้ง ก่อนเอ่ยกับชายหนุ่มตรงหน้า
“ขอบคุณท่านอ๋อง รอให้ยาเย็นกว่านี้บ่าวค่อยดื่มขอรับ”
เล่อเหยาเหยาเอ่ยเช่นนี้ เพราะคิดว่าพญายมต้องไม่เอ่ยสิ่งใดออกมาอย่างแน่นอน คิดไม่ถึงว่าผลลัพธ์จะออกมาเหนือความคาดหมายของเธอ
“ยาเย็นแล้ว”
ลูกไม้เล็กๆ ของเล่อเหยาเหยา เหลิ่งจวิ้นอวี๋ดูออกจากความเกลียดชังในแววตาที่พลันหายไปนั้นแล้ว
ดังนั้นจึงเอ่ยปากอีกครั้งอย่างไม่สนใจ
แม้น้ำเสียงจะเย็นชาเช่นเดิม แต่กลับให้ความรู้สึกที่ยากจะปฏิเสธ ราวกับว่าหากเธอไม่ดื่มยา เขาจับเธอกรอกมันเข้าไป
ท่าทีของชายหนุ่ม ทำให้เล่อเหยาเหยาพูดไม่ออก
เพราะเหตุใดเขาต้องบังคับให้เธอดื่มยาด้วย!?
ยานี้ขมเกินไป ตีเธอให้ตายก็ไม่ดื่ม!
ขณะคิดในใจ ใบหน้าเธอกลับแสดงความประหลาดใจออกมา ซาบซึ้งต่อเหลิ่งจวิ้นอวี๋จนน้ำตาแทบไหลออกมา
“ขอบคุณท่านอ๋องที่เป็นห่วงบ่าวเช่นนี้ ต่อไปบ่าวจะปรนนิบัติท่านอ๋องอย่างดีขอรับ ยานี้ท่านอ๋องไม่ต้องเป็นอ๋อง อีกสักพักบ่าวจะดื่มขอรับ”
ฝีมือการแสดงของเล่อเหยาเหยาร้ายกาจอย่างยิ่ง ดังนั้นสีหน้าซาบซึ้งจึงแสดงออกมาได้ยอดเยี่ยม นอกจากนี้ฝีปากยังหวานราวน้ำผึ้ง หลอกให้พญายมนี้จากไป เธอสบโอกาสนำยาไปทิ้ง
อันที่จริงยานี้ไม่เพียงมีสีดำไม่น่าดู ตอนที่เธอได้กลลิ่นของยาที่วางอยู่ด้านข้าง แทบจะอาเจียนออกมา
การกินยาวิเศษพวกนี้ คือสิ่งที่เธอเกลียดที่สุด!
ขณะที่คิดในใจ ดวงตางดงามคู่นั้นกระพริบไปมา รอคอยให้ท่านอ๋องรีบออกไป
ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับพญายมที่เอาแน่เอานอนไม่ได้และฉลาดหลักแหลม ความหวังของเธอล้มเหลวไม่เป็นท่า
พญายมไม่เพียงไม่จากไป ทว่ากลับเดินเข้ามาใกล้เธอ
ฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาของเขาและร่างกายสูงใหญ่นั้น บดบังภาพตรงหน้าเล่อเหยาเหยาทั้งหมดเอาไว้
เล่อเหยาเหยารู้สึกเพียงความกดดันไร้รูปร่างกำลังซัดสาดเข้ามาหาเธอ ทำให้เธอรู้สึกกดดันยิ่งนัก!
ทว่าท่านอ๋องคิดทำอันใดกันแน่!?
เมื่อเหลิ่งจวิ้นอวี๋ใกล้เข้ามา เล่อเหยาเหยาอดกระพริบดวงตากลมโตแวววาวอย่างไม่เข้าใจและสงสัยไม่ได้
เมื่อเผชิญกับความไม่เข้าใจของคนตัวเล็กบนเตียง เหลิ่งจวิ้นอวี๋ไม่เอ่ยพูดอะไรออกมา แต่ยื่นมืองดงามยกถ้วยยาอุ่นั้นขึ้นมา ก่อนค่อยๆ จ่อที่ริมฝีปากของเล่อเหยาเหยา
“ล้มเลิกความคิดของเจ้าซะ อย่าให้ข้าต้องเอ่ยเป็นครั้งที่สาม”
ครั้งนี้น้ำเสียงของเหลิ่งจวิ้นอวี๋เห็นชัดว่าแฝงความโมโหเล็กน้อย
อันที่จริงคนป่วยจำเป็นต้องดื่มยา โดยเฉพาะเมื่อคิดถึงร่างกายเล็กอันบอบบางของเขา เดิมทีไม่แข็งแรงอยู่แล้วยังไม่อยากดื่มยาอีก หรือเขาไม่อยากมีชีวิตอยู่!?
เหลิ่งจวิ้นอวี๋โกรธเคืองในใจ สายตาแคบยาวคู่นั้นจ้องไปที่ร่างกายของคนตัวเล็กด้านหน้าตน
เห็นเพียงบนตัวเขาสวมเสื้อผ้าหลายปีก่อนของตน ตอนนั้นเขาเพิ่งอายุสิบสี่สิบห้าปี ร่างกายยังเจริญเติบโตไม่เต็มที่ รูปร่างผอมบาง
คิดไม่ถึงว่าร่างกายขันทีน้อยผู้นี้จะเล็กกว่าเขา เสื้อคลุมผ้าฝ้ายสีขาวตัวนั้นเมื่ออยู่บนตัวเขา ดูราวกับเด็กน้อยแอบใส่เสื้อผ้าของผู้ใหญ่
กระทั่งชายเสื้อถูกเขาพับขึ้นไปหลายทบ เสื้อชุดนี้ยังหลวมโพรกเมื่ออยู่บนตัวเขา ท่าทางเช่นนี้ ดูไปแล้วน่าขัน ทว่าไม่สูญเสียความน่ารัก!
ทว่าแม้คนตัวเล็กนี้จะน่ารัก แต่ไม่เชื่อฟังเช่นนี้ ก็ทำให้คนโมโหได้เช่นกัน
ขณะที่เหลิ่งจวิ้นอวี๋ประเมินเล่อเหยาเหยาอยู่ เล่อเหยาเหยากลับถูกท่าทางและคำพูดที่เย็นชาของเขา ทำให้ตกตะลึง
ในใจสงสัย ว่าประโยคนี้ของเขาหมายถึงสิ่งใด!?
หรือดวงตาเขาจะเป็นตาเอ็กซเรย์ ถึงล่วงรู้ความคิดในใจของเธอ!?
ถ้าเป็นเช่นนั้น น่ากลัวเกินไปแล้ว!
เล่อเหยาเหยาหวาดกลัวในใจ ดวงตาเบิกกว้างขึ้น
ทว่าเมื่อเห็นพญายมยกถ้วยยาขึ้น พร้อมใช้สายตาเคร่งขรึมมองเธอ สายตานั้นแน่วแน่ทำให้คนปฏิเสธไม่ได้
นอกจากนี้ภายในน้ำเสียงเขาเต็มไปด้วยการตักเตือน โดยไม่ปิดบัง
เมื่อได้ยินเล่อเหยาเหยารู้สึกเพียงหนังศีรษะชาวาบ ก่อนจะโมโหพญายมขึ้น
แม้ฝ่ายตรงข้ามจะหวังดี แต่ความหวังดีคือการให้เธอทำเรื่องที่ตนเกลียดที่สุด ทำให้ใจเธอสับสนเสียจริง
โดยเฉพาะถ้วยยาที่อยู่ตรงหน้าเธอ เวลานี้ส่งกลิ่นขมของยาออกมา ทำให้เธอที่ได้กลิ่นพลัยยู่จมูกขึ้นทันที
หากเป็นไปได้เธออยากวิ่งหนีไป แต่เมื่อเงยหน้าเห็นใบหน้าเคร่งขรึมของพญายม เอาเถอะ เธอไม่มีความกล้า…
ดังนั้นเล่อเหยาเหยาจึงรับถ้วยชาในมือเหลิ่งจวิ้นอวี๋มาด้วยมือสั่นเทาและสีหน้าสับสน จากนั้นรวบรวมกำลังใจ ราวกำลังจะเข่นฆ่าศัตรู ก่อนอ้าปากเล็กขึ้น แหงนหน้าดื่มยาเข้าไป
รู้สึกถึงความขมไหลจากปากลงไปที่คอ ความรู้สึกนั้นเจ็บปวดจนสามารถให้หมึกดำเขียนบรรยายออกมาได้
นอกจากนี้เมื่อยาขมลงสู่ลำคอ เธอพลันอยากอ้วกออกมาทันที
ฮือๆ ขมยิ่งนัก!
หลังเล่อเหยาเหยากลืนยาถ้วยนั้นหมดอย่างลำบาก อวัยวะบนทั้งหน้าบนใบหน้าที่ประณีตยับย่นราวกลีบดอกเบศจมาศ
เวลานี้เธอขมจนคิดอยากตายขึ้นมา
ทว่าขณะที่เล่อเหยาเหยาถูกบังคับ เธอกลับไม่รู้เลยว่าท่าทางเวลานี้ของเธอ ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้ามีความสุขเพียงใด
ก้มหน้ามองใบหน้าที่ยับย่นของคนตัวเล็กด้านล่างบนเตียงที่ดูสับสนและเศร้าใจ รวมถึงท่าทางดื่มยาเมื่อครู่ของเธอ ดูเหมือนบังคับให้เธอกินยาพิษ ตอนนี้นึกดูแล้ว เขาอดหัวเราะไม่ได้
นอกจากนี้ ยานี้ขมขนาดนั้นเลยหรือ!?
เหลิ่งจวิ้นอวี๋เกิดความสงสัยในใจ ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าเศร้าใจของคนตรงหน้ารู้สึกน่าขันไปพร้อมกัน จนอดถอนหายใจเบาๆ ไม่ได้ ก่อนจะยัดน้ำผึ้งที่เตรียมมาเข้าไปในปากเล่อเหยาเหยา
เล่อเหยาเหยาที่ภายในปากขมจนอยากตายนั้น พลันรู้สึกปากถูกยัดบางสิ่งเข้ามา เธอยังไม่ทันตั้งตัวรู้สึกถึงหวานยิ่งนัก หวานจนความขมในปากสลายไป หลังเธอตะลึงเล็กน้อย พลันรีบเคี้ยวอย่างมุ่มม่ามทันที
หลังเคี้ยวหมดถึงกลับตกใจ เมื่อพบว่าที่กินคือน้ำผึ้ง
ทว่าเธอตกใจที่สุดคือคนที่ยัดน้ำผึ้งให้เธอ กลับเป็นพญายมสีหน้าเย็นชาน่าหวาดกลัวตรงหน้านี้!?
นี่ เพราะเหตุใดเขาถึงมีน้ำผึ้ง!? เดิมทีเขาชอบกินน้ำผึ้ง หรือว่าน้ำผึ้งนี้ตั้งใจเตรียมมาให้เธอ!?
ขณะสงสัยในใจ เล่อเหยาเหยาอดเงยหน้ามองไม่ได้ จนเห็นใบหน้างดงามของพญายมแดงเล็กน้อยพอดี
ดูอึดอัดเล็กน้อย และน่ารัก
เฮอะๆ
พญายมหน้าแดงแล้ว