หวังเซี่ยงจวินยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายไปหาผู้อำนวยการสถาบันย่อย พูดอย่างร้อนใจว่า “ผู้อำนวยการเถียน ตอนนี้แผนกฉุกเฉินของพวกเราต้องการน้ำยาฟอกไตประเภทน้ำยาฟอกไตทางช่องท้องและน้ำยาฟอกไตทางเลือดครับ!”
เถียนข่ายชะงักไปเล็กน้อย ถามอย่างครุ่นคิดว่า “ที่โรงพยาบาลไม่มีแล้วหรือครับ?”
ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด เมื่อได้ยินน้ำเสียงของเถียนข่าย หวังเซี่ยงจวินจึงเกิดโมโหขึ้นมา ทั่วทั้งโรงพยาบาลยุ่งจนเป็นอะไรกันไปแล้ว ยังมีอารมณ์มาล้อเล่นอีกหรือ “ไม่มีแล้วครับ! ถ้ามีผมคงไม่โทรหาคุณหรอก ตอนนี้เหลือใช้สำหรับผู้ป่วยประมาณเจ็ดแปดคนเท่านั้น ผู้อำนวยการเถียน คุณรีบคิดหาวิธีเถอะ ให้โรงงานส่งมาหน่อยได้หรือเปล่า”
เถียนข่ายได้ยินน้ำเสียงของหวังเซี่ยงจวินก็รู้ว่าอีกฝ่ายโกรธเข้าเสียแล้ว จึงอดขมวดคิ้วไม่ได้ “ครับ ได้ ตามนี้นะครับ”
หวังเซี่ยงจวินกล่าวเร่ง “รีบหน่อยนะครับ คุณรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้มีคนรอใช้อยู่กี่คน! คุณรู้จักตัวแทนร้านยาและโรงงานพวกนั้นเยอะไม่ใช่หรือ? ตอนนี้รีบให้พวกเขาส่งมาหน่อยเถอะครับ!”
เถียนข่ายได้ยินคำพูดนี้จึงเคร่งเครียดขึ้นมาทันที “คุณระวังคำพูดคุณหน่อยนะครับ การจัดหายาของโรงพยาบาลมีระบบระเบียบมาตลอด นี่เป็นความรับผิดชอบของผม ไม่ใช่อำนาจของผม! โรงพยาบาลมีกฎระเบียบต้องรักษา จะติดต่อกับโรงงานตามใจไม่ได้!”
เดิมทีหวังเซี่ยงจวินกำลังโกรธอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดไร้ความรับผิดชอบแบบนี้ก็โกรธขึ้นมาทันที “เถียนข่าย ผมจะบอกอะไรคุณให้นะครับ ตอนนี้ทั่วทั้งโรงพยาบาลมีคนมากมายกำลังรอให้พวกเราช่วยชีวิตด้วยน้ำยาฟอกไต ทั้งวันคุณเอาแต่กินดื่มกับตัวแทนขายยาพวกนั้น เอายากลับมาสักหน่อยจะเป็นอะไรไป? ให้พวกเขาส่งยามาที่โรงพยาบาลไม่ได้เลยหรือ? คุณมีฐานะเป็นผู้อำนวยการสถาบันย่อย ไม่คิดจะทำงานให้แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลแล้วหรือ? ผมจะบอกอะไรคุณให้ เถียนข่าย คราวนี้ถ้าหายาฟอกไตไม่ได้ต้องมีปัญหาแน่นอน รอดูเถอะ พรุ่งนี้ผมจะรายงานพฤติกรรมของคุณกับกระทรวงสาธารณสุขแห่งมณฑล!”
พูดจบหวังเซี่ยงจวินก็ตัดสายไป!
ความจริง…น้ำยาฟอกไตหมดแล้วเกี่ยวอะไรกับเถียนข่ายล่ะ? หากพูดว่าเกี่ยวข้องก็เกี่ยวข้อง แต่ถ้าพูดว่าไม่เกี่ยวข้องก็ไม่เกี่ยวข้อง เพียงแค่หวังเซี่ยงจวินขัดหูขัดตาเขาเท่านั้น
เมื่อวางสายไป หวังเซี่ยงจวินก็ยังไม่ลืมบ่นออกมา ฝ่ายธุรการพวกนี้นี่ วันทั้งวันไม่ทำอะไร รู้จักแต่กินดื่ม แถมได้เงินเดือนเยอะกว่าพวกเราอีก พวกตัวสูบเลือดสูบเนื้อ กินยาให้ตายกันไปเลย!
มีปัญหาใหญ่ขนาดนี้ก็ยังไม่มาดูแล เมื่อคิดถึงตรงนี้หวังเซี่ยงจวินก็โกรธจนปวดหัว!
ให้ตายเถอะ!
วางโทรศัพท์ไปแล้ว ด่าก็ด่าไปแล้ว แต่ความโกรธยังไม่หายไป
ปัญหาที่สำคัญที่สุดยังไม่ได้รับการแก้ไข!
ไม่มีแล้วจะทำอย่างไร?
ยืมไงเล่า!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หวังเซี่ยนจวินก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมา เริ่มต่อสายหาโรงพยาบาลต่างๆ!
“ผู้อำนวยการจาง พวกคุณยังมีน้ำยาฟอกไตเหลืออยู่หรือเปล่าครับ? หือ? พวกคุณก็กำลังใช้หรือ ขอโทษจริงๆ ครับ!”
“หัวหน้าแผนกหวัง พวกคุณพอจะมี…อ้อๆ! ขอโทษด้วยครับ รบกวนแล้ว!”
เขาโทรติดต่อกันหลายสาย ผ่านไปครึ่งค่อนวันก็ยังไม่มี!
ตอนนี้เองโทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อดูก็พบว่าเป็นเถียนข่าย เขาขมวดคิ้ว ไม่อยากรับโทรศัพท์เลยจริงๆ
“นี่ เซี่ยงจวิน คุณอย่าร้อนใจไปเลย เรื่องนี้ไม่ว่าใครก็ร้อนใจด้วยกันทั้งนั้นแหละ ถึงผมจะเป็นผู้อำนวยการสถาบันย่อยแต่ก็เข้าใจเรื่องพวกนี้ดี เมื่อครู่ผมให้คนตรวจสอบแล้ว ทางโรงพยาบาลไม่มีน้ำยาฟอกไตสำเร็จรูป แต่มีวัตถุดิบอยู่จำนวนหนึ่ง…และผมก็โทรหาโรงงานแล้วด้วย ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามชั่วโมงถึงจะส่งไปได้…”
หวังเซี่ยงจวินได้ฟังก็ขมวดคิ้ว “สามชั่วโมง…หัวหน้าเถียน คุณเร่งหน่อยเถอะครับ พวกเรารอได้แต่ผู้ป่วยรอไม่ได้! เร็วหน่อย…”
……
……
โทรศัพท์ถูกยื่นเข้ามาในมือหลี่เป่าซาน หลี่เป่าซานเพิ่งจะสอดท่อกับเฉินชางเสร็จ เมื่อเห็นว่าเป็นสายจากหวังเซี่ยงจวินจึงรีบรับทันที
“หัวหน้าหวัง มีอะไรหรือครับ?”
หวังเซี่ยงจวินเอ่ยปากถามทันที “เหล่าหลี่ ทางคุณมีน้ำยาฟอกไตทางช่องท้องและน้ำยาฟอกไตทางเลือดเหลืออยู่บ้างไหมครับ? โรงพยาบาลของเราเหลือไม่เท่าไหร่แล้ว! ตอนนี้ยังมีผู้ป่วยหลายคนรอใช้อยู่!”
หลี่เป่าซานสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “เดี๋ยวผมถามให้นะครับ!”
หลี่เป่าซานหันไปถามห่าวซวี่เลี่ยง “ผู้อำนวยการห่าว โรงพยาบาลของพวกเรามีน้ำยาฟอกไตเหลืออยู่เท่าไหร่ครับ พวกน้ำยาฟอกไตทางเลือดกับน้ำยาฟอกไตทางช่องท้องน่ะครับ?”
ห่าวซวี่เลี่ยงขมวดคิ้ว “ปกติของพวกนี้เตรียมไว้ไม่มาก คาดว่าคงเหลือไม่เยอะแล้ว ตอนนี้โรงพยาบาลของพวกเราก็จำเป็นต้องใช้ ขาดไปไม่ได้หรอกครับ!”
ความจริงน้ำยาฟอกไตทางเลือดมีอายุการใช้งานไม่นานนัก ดังนั้นแล้ว ปกติโรงพยาบาลต่างๆ จะเก็บไว้ไม่มาก หากจะเก็บไว้ก็มีเพียงแบบผงเท่านั้น
หลี่เป่าซานขมวดคิ้ว พูดกับหวังเซี่ยงจวินว่า “เซี่ยงจวิน ไม่มีส่วนที่ไม่ใช้เลยครับ! ตอนนี้ผู้ป่วยของพวกเราก็ต้องใช้เหมือนกัน!”
หวังเซี่ยงจวินได้ยินก็ถอนใจออกมา พูดว่า “โอเค ครับ…”
เมื่อความหวังสุดท้ายถูกทำลาย หวังเซี่ยงจวินก็อดถอนใจไม่ได้ “ถ้างั้น…ทางพวกคุณมีใครผสมยาฟอกไตเป็นหรือเปล่าครับ?”
เมื่อถามคำถามนี้ออกไป แม้แต่หวังเซี่ยงจวินเองก็ยังรู้สึกสิ้นหวัง เพราะแม้แต่โรงพยาบาลของพวกเขายังใช้คนผสมเองน้อยมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงโรงพยาบาลอันดับสองเลย…
เนื่องจากหลี่เป่าซานกำลังผ่าตัดอยู่จึงเปิดลำโพงคุย ตอนนี้คนในห้องผ่าตัดได้ยินทั้งหมดแล้ว
พริบตานั้นทุกคนจมลงสู่ความเงียบสงัดทันที!
ในช่วงเวลาอันตราย โรงพยาบาลจะปล่อยให้เกิดปัญหากับส่วนใดไม่ได้เด็ดขาด!
ทุกคนรู้สึกเสียใจ แต่ที่มีมากที่สุดคือความรู้สึกสิ้นไร้หนทาง
หลี่เป่าซานชะงักไป มีคนแบบนั้นที่ไหนกัน โรงพยาบาลของพวกเราเพิ่งจะใช้น้ำยาฟอกไตไปไม่กี่วัน ตอนนี้คนจากฝ่ายอายุรกรรมที่ใช้เครื่องฟอกไตทางช่องท้องได้ก็ถูกส่งไปอบรมกันหมดแล้ว…
ทันใดนั้นรอบด้านพลันเงียบสงัด!
ตอนนี้เอง!
เฉินชางได้รับการแจ้งเตือนภารกิจ!
[ติ๊ง! NPC ระดับสูงหวังเซี่ยงจวินส่งภารกิจ: วิกฤตน้ำยาฟอกไต
คำแนะนำภารกิจ: ช่วยหวังเซี่ยงจวินแก้สถานการณ์ยุ่งยากในปัจจุบัน หากภารกิจสำเร็จจะได้รับทักษะหนึ่งอย่างของหวังเซี่ยงจวิน!]
เมื่อเห็นว่าหลี่เป่าซานกำลังจะวางโทรศัพท์ เฉินชางจึงรีบพูดขึ้นโดยพลัน “หัวหน้าครับ ผมรู้ว่าจะผสมน้ำยาฟอกไตยังไง!”
เสียงนี้ทำให้หลี่เป่าซานรู้สึกเหมือนมีฟ้าผ่าเข้าหู รีบพูดขึ้นทันที “เซี่ยงจวิน รอก่อน เหมือนผมจะมีวิธีแล้ว!”
หลังจากผ่านเรื่องเมื่อครู่นี้มา หลี่เป่าซานก็มั่นใจในตัวเฉินชางมากขึ้น เฉินชางบอกว่าทำได้ เขาจะต้องทำได้จริงๆ แน่ คราวนี้เขาอาจช่วยหวังเซี่ยงจวินแก้ปัญหานี้ก็เป็นได้!
หวังเซี่ยงจวินได้ยินคำพูดนี้พลันเบิกตากว้าง ลมหายใจกระชั้นถี่ขึ้นหลายส่วน “หมายความว่ายังไงครับ?”
หลี่เป่าซานอธิบาย “ผมจะให้หมอเฉินจากแผนกของผมพูดกับคุณนะครับ”
หลี่เป่าซานพูดจบ ก็ส่งโทรศัพท์ให้เฉินชาง “คุณคุยกับหัวหน้าหวังทีครับ”
เฉินชางรับโทรศัพท์มา พูดขึ้นว่า “หัวหน้าหวัง ผมคือเฉินชางจากแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลอันดับสอง ผมผสมน้ำยาฟอกไตได้ครับ ไม่ว่าจะเป็นน้ำยาฟอกไตทางช่องท้องหรือน้ำยาฟอกไตทางเลือดผมก็ทำได้ทั้งหมด”
หวังเซี่ยงจวินได้ฟังก็หัวเราะออกมาทันที “ดี ดี! ได้ครับ ถ้างั้น หมอเฉิน คุณว่างมาหาผมหรือเปล่าครับ? รบกวนคุณแล้ว”
เฉินชางพยักหน้า “ผมจะรีบไปครับ!”
เรื่องการฟอกไตทางช่องท้องที่นี่ ขอแค่ทำไปตามระบบก็พอ ไม่จำเป็นต้องให้เฉินชางทำงานมากเกินไป
หลี่เป่าซานเอ่ยกำชับประโยคหนึ่ง “เสี่ยวเฉิน รักษาตัวด้วย แล้วก็…อย่าทำอะไรเกินตัว!”
เฉินชางพยักหน้าแล้วเดินจากไป!
โรงพยาบาลในเครือตงต้าและโรงพยาบาลอันดับสองอยู่ห่างกันประมาณหนึ่งพันเมตร
หลังจากเฉินชางออกไปก็สแกนรหัสเพื่อขอใช้รถจักรยานสาธารณะ
ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที เฉินชางก็มาถึง
เขาเดินไปยังแผนกฉุกเฉินอย่างเร่งร้อน เห็นชายคนหนึ่งเดินไปเดินมาอยู่ที่ประตู!
เฉินชางมองตรงไป!
พบว่าเหนือศีรษะของชายคนนั้นมีเครื่องหมายคำถามขนาดใหญ่ปรากฏอยู่
[ติ๊ง! หวังเซี่ยงจวินหัวหน้าแผนกฉุกเฉินกำลังร้อนใจดั่งไฟแผดเผา ต้องการน้ำยาฟอกไต]
เฉินชางรีบเดินเข้าไปหา “หัวหน้าหวัง ผมเฉินชางครับ!”
หวังเซี่ยงจวินมองไป พบว่ามีหนุ่มคนหนึ่งสวมเสื้อกาวน์ในสังกัดโรงพยาบาลอันดับสองกำลังเดินมาหา
“เสี่ยวเฉิน?! คุณมาแล้ว เร็วเถอะ!” ขณะที่เขาพูดก็พาเฉินชางเดินไปยังห้องทำงานของฝ่ายฟอกไตตอนนี้มีหมอและพยาบาลนั่งอยู่ที่นั่นหลายคน กำลังหารือเรื่องติดต่อกับผู้จัดหาน้ำยาฟอกไตในท้องที่
เมื่อเห็นหวังเซี่ยงจวินเดินเข้ามาก็อดพูดขึ้นไม่ได้ “หัวหน้าครับ เนื่องจากที่ผ่านมาจำนวนน้ำยาฟอกไตที่พวกเราต้องใช้มีไม่มาก และพวกเขาก็ไม่มีโรงงานผลิตอยู่ในมณฑลตงหยาง ดังนั้นเลยมีเก็บไว้ไม่เยอะ วันนี้พวกเขาต้องส่งไปให้แต่ละโรงพยาบาล อย่างเร็วที่สุดอีกสามชั่วโมงถึงจะมาส่งได้!”
หวังเซี่ยงจวินพยักหน้า!
บางครั้งเรื่องก็เป็นเช่นนี้จริงๆ
“ผมขอแนะนำหน่อยนะครับ นี่คือหมอเฉินจากโรงพยาบาลอันดับสองของจังหวัด เป็นผู้เชี่ยวชาญพิเศษที่ผมเชิญมา เขาผสมน้ำยาฟอกไตได้!”
เฉินชางพยักหน้าทักทาย “สวัสดีครับทุกคน ผมเฉินชาง!”
หวังเซี่ยงจวินส่ายหน้า “ไม่ต้องเกรงใจครับ รีบผสมน้ำยาฟอกไตเถอะ ต้องการอะไรบอกได้เลย”