ตอนที่ 121 เฟิงหรูซวงที่ตกใจจนงุนงงเป็นไก่ตาแตก (2)
ถูกต้อง มันคือหมาป่า…เฝ้าบ้าน ขอแค่มีผลเทียนหลิงกั่ว อะไรก็พูดง่ายไปหมด
“ไป ไต้เอ๋อร์ ข้าจะพาเจ้ากลับบ้าน”
เฟิงหรูชิงเอื้อมมือไปอุ้มไต้เอ๋อร์ขึ้นมานั่งบนหลังของหมาป่าสีขาว
ไต้เอ๋อร์รู้สึกตื่นเต้น มือน้อยๆ ของนางลูบขนของหมาป่าสีขาวไม่หยุด นางหัวเราะชอบใจ
เสียงหัวเราะของนางช่างแสนสดใส ดูน่ารักน่าชัง
“เยว่อิ่ง เจาหยาง ชิงเอ๋อร์ พวกเจ้าจะไปจวนแม่ทัพด้วยกันหรือไม่” เฟิงหรูชิงหันไปยิ้มให้คนพวกนั้นที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วเอ่ยถาม
เจาหยางอึ้งก่อนที่จะพยักหน้ารับ จากนั้นพูดว่า “องค์หญิง วันนี้ท่านหายไปทั้งวัน ฝ่าบาทคิดว่าเกิดเรื่องขึ้นกับท่านแล้ว พระองค์ร้อนใจมาก กองทัพของเมืองหลวงออกไปตามหาท่าน คุณชายน่าหลานจิ้งแห่งจวนแม่ทัพพาคนไปที่เขาสัตว์วิเศษด้วยตัวเอง ท่านไม่ได้เจอกับเขาหรือพ่ะย่ะค่ะ”
เฟิงหรูชิงอึ้ง
นางก็แค่ออกไปวันเดียวเท่านั้น ไม่ได้หายตัวไปสักหน่อย?
มิน่าล่ะพอนางผ่านประตูเมืองเข้ามาถึงรู้สึกแปลกๆ ที่แท้ก็เป็นเพราะคนคิดว่านางหายตัวไป
“พวกเจ้าไปกราบทูลเสด็จพ่อข้าที” เฟิงหรูชิงหันไปมองทหารเฝ้าประตูเมือง “ข้าจะพาไต้เอ๋อร์ไปส่งที่จวนแม่ทัพแล้วค่อยไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ”
“พ่ะย่ะค่ะ องค์หญิง”
ทหารเฝ้าประตูเมืองถวายความเคารพ และพูดอย่างอ่อนน้อม
“ไปกันเถอะ”
เฟิงหรูชิงกวักมือ “ไปจวนแม่ทัพกัน!”
หมาป่าสีขาวเริ่มออกเดิน
ไต้เอ๋อร์ตกใจ นางรีบกอดเฟิงหรูชิงไว้แน่น
หมาป่าสีขาวรับรู้ถึงความกลัวของไต้เอ๋อร์ มันจึงเดินให้ช้าและนุ่มนวลขึ้น เพราะกลัวจะทำให้นางรู้สึกโคลงเคลง
พอหมาป่าสีขาวเดินช้าลง ไต้เอ๋อร์ก็ไม่กลัวอีกแล้ว นางปล่อยมือจากเฟิงหรูชิง มือทั้งสองจับใบหูของหมาป่าสีขาวไว้ รอยยิ้มหวานแสนน่ารัก ทำให้คนหัวใจละลาย
เฟิงหรูชิงมองไปที่รอยแผลเป็นบนใบหน้าของไต้เอ๋อร์ นางแววตาเศร้า รอให้นางปลูกยาวิเศษระดับสามสำเร็จ ก็จะสามารถ…รักษารอยแผลเป็นบนหน้าของไต้เอ๋อร์ให้หายเป็นปลิดทิ้งได้
…
ณ โรงเตี้ยม
ในห้องแขกพิเศษชั้นสอง ชายรูปงามผิวพรรณผุดผ่อง ในมือถือจอกชากระเบื้อง เขานิ่งเงียบไม่พูดไม่จา
ข้างกายของเขามีหญิงงามคนหนึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ
หญิงสาวผิวขาวดุจหิมะ รูปโฉมงดงามหาผู้ใดเปรียบ ลอบมองดูชายที่อยู่ข้างๆ ด้วยรอยยิ้มและความรู้สึกอันลึกซึ้งจริงใจ
ฝั่งตรงข้ามของคนทั้งสอง มีชายรูปงามนั่งอยู่ เขากำลังพูดคุยอย่างเปิดเผย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“หลิ่วอวี้เฉิน จะว่าไปเฟิงหรูชิงก็เคยเป็นภรรยาของเจ้า คิดไม่ถึงว่าคราวนี้จะเปิดเรื่องขึ้น นางต้องตายอยู่ในเขาสัตว์วิเศษ ข้าได้ยินมาว่า คุณชายของจวนแม่ทัพพาคนออกไปตามหาที่เขาสัตว์วิเศษด้วยตนเอง แต่เกรงว่าคงช่วยอะไรไม่ได้”
ยังไม่ต้องพูดถึงหมาป่าสีขาวระดับสามที่จ้องนางเหมือนจะเขมือบเข้าไป แค่บรรดาสัตว์วิเศษที่เขาสัตว์วิเศษนั่น มีตัวไหนบ้างที่ฆ่านางไม่ได้
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าอยู่ดีๆ ทำไมนางก็ไปที่ป่าสัตว์วิเศษด้วย หรือว่า…นางคิดว่าตัวเองจะกำราบหมาป่าสีขาวได้จริงๆ คิดหรือว่ามันจะยอมคุ้มกันนาง
แต่ก่อนเพราะมียอดฝีมือจากวังหลวงคอยคุ้มกัน หมาป่าสีขาวจึงไม่กล้าลงมือ แต่นางกลับไล่พวกยอดฝีมือไป เจ้าหมาป่าสีขาวตัวนั้น…มันไม่มีทางยอมให้มนุษย์แน่นอน
หลิ่วอวี้เฉินเม้มริมฝีปาก
เขาเคยเจอหมาป่าสีขาวในจวนองค์หญิง หมาป่าตัวนั้นเหมือนคอยคุ้มกันเฟิงหรูชิงอยู่ แต่ว่า…
สถานที่ที่เฟิงหรูชิงไปคือป่าสัตว์วิเศษ!
ป่าสัตว์วิเศษเต็มไปด้วยสิ่งอันตราย หมาป่าสีขาวระดับสามไม่มีทางรับประกันความปลอดภัยให้นางได้ ครั้งนี้ นางคงไม่รอดกลับมา
ความรู้สึกในใจของหลิ่วอวี้เฉินนั้นซับซ้อนนัก ที่เขาไม่ชอบเฟิงหรูชิงก็เพราะนางทำให้ซวงซวงต้องได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจมากมาย แต่พร้อมกันนั้นเขาก็ไม่เคยคิดอยากให้เฟิงหรูชิงหายไปจากโลกนี้
………………………………..
ตอนที่ 122 เฟิงหรูซวงที่ตกใจจนงุนงงเป็นไก่ตาแตก (3)
“หลิวหยาง น่าหลานจิ้งไปนานแค่ไหนแล้ว มีข่าวบ้างหรือไม่”
“อะไรนะ หลิ่วอวี้เฉิน นี่เจ้ายังอยากให้นางกลับมาเหรอ” หลิวหยางหัวเราะเสียงดัง “อย่าลืมนะว่าเมื่อก่อนเฟิงหรูชิงทำกับเจ้าอย่างไร ทำกับซวงซวงอย่างไร หากนางตายไป คงดีใจกันทั้งบ้านทั้งเมือง เจ้าดูสิว่ามีใครอยากให้นางรอดกลับมาบ้าง”
ถ้าเฟิงหรูชิงตายจริงๆ ต่อไปแคว้นหลิวอวิ๋นก็จะเหลือองค์หญิงแค่องค์เดียว ซึ่งก็คือเฟิงหรูซวงลูกพี่ลูกน้องของเขา
อีกอย่างที่เขาพูดก็เป็นเรื่องจริง มีใครบ้างที่อยากให้องค์หญิงรอดกลับมา ถ้าองค์หญิงตาย โลกนี้จะได้มีตัวคอยขัดขวางน้อยลง ช่างเป็นเรื่องน่ายินดี!
“อวี้เฉิน”
ถานซวงซวงหัวใจบีบ นางกุมมือของหลิ่วอวี้เฉินแน่นแววตาของนางดูกังวล
หลิ่วอวี้เฉินตบมือถานซวงซวงเบาๆ เขายิ้มแล้วพูดว่า “ซวงเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องกังวล ในใจข้ามีเจ้าคนเดียวเสมอ สำหรับเฟิงหรูชิงแล้วข้ามีแต่ความเบื่อหน่ายและรังเกียจ”
“แต่ไม่ว่าองค์หญิงจะทำเรื่องผิดพลาดไว้แค่ไหน แต่องค์หญิงไม่เคยฆ่าใคร ดังนั้นข้าคิดว่าองค์หญิงไม่ถึงขี้นขั้นสมควรตาย”
แม้เฟิงหรูชิงจะน่ารังเกียจ คนที่ถูกนางทำร้ายมีมากมาย แม้แต่ซวงเอ๋อร์ก็เคยถูกนางเฆี่ยน แต่ว่ามือของนางไม่เคยเปื้อนเลือดจากการฆ่าคน
ด้วยเหตุนี้เขาจึงคิดว่าต่อให้เฟิงหรูชิงจะเป็นอย่างไร ก็ไม่ถึงขั้นสมควรตาย
“เฮอะๆ” หลิวหยางหัวเราะหมั่นไส้ “นางไม่เคยฆ่าคน? นั่นเป็นเพราะเฟิงหรูซวงน้องสาวข้าเป็นคนจิตใจงาม คอยห้ามปรามเฟิงหรูชิงฆ่าคนต่างหาก ไม่อย่างนั้นนิสัยอย่างนางมีหรือจะไม่ฆ่าคน ไม่ว่าอย่างไร นางไม่มีทางกลับมาจากเขาสัตว์วิเศษหรอก เฟิงหรูชิงต้องตายอย่างแน่นอน!”
หลิ่วอวี้เฉินถอนหายใจ
หลิวหยางพูดถูก นางไปเขาสัตว์วิเศษกับหมาป่าสีขาวระดับสามเพียงลำพัง ไม่ทางรอดชีวิตกลับมาแน่นอน
เพราะแม้จะเป็นรอบนอกของเขาสัตว์วิเศษ ก็ยังมีสัตว์วิเศษระดับสามชนิดอื่นๆ ด้วย ทั้งปริมาณก็ไม่น้อยเลย
“อวี้เฉิน” ถานซวงซวงก้มหน้า น้ำเสียงออดอ้อนน่าสงสาร “ข้าก็ไม่อยากให้องค์หญิงตายในเขาสัตว์วิเศษนั่น ก็เป็นอย่างที่เจ้าพูด องค์หญิงไม่ถึงขั้นสมควรตาย ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ข้าจะให้เจ้าแบ่งความรักที่เจ้ามีต่อข้าไปให้องค์หญิงบ้าง เรื่องราวต่างๆ ก็คงไม่เป็นแบบนี้ องค์หญิงคงไม่ไปที่เขาสัตว์วิเศษเพื่อเพิ่มกำลังความสามารถของตัวเอง สุดท้ายต้องกลายเป็นอาหารของพวกสัตว์วิเศษ”
หลิ่วอวี้เฉินรู้สึกปวดใจ เขาโอบเอวของถานซวงซวงแน่น
ถานซวงซวงของเขาเป็นคนจิตใจงามเสมอ ถ้าเฟิงหรูชิงได้อย่างนางสักครึ่งก็คงดี เขาคงไม่ถึงขั้นขับไล่ไสส่ง และองค์หญิง…ก็คงไม่ต้องไปเขาสัตว์วิเศษนั่น ไม่แน่ว่าป่านนี้คงมีชีวิตอยู่ในจวนเสนาบดีอย่างมีความสุข
แต่ว่า มันคงไม่มีคำว่า “ถ้า”
เฟิงหรูชิง…ไม่มีทางรอดกลับมาอีกแล้ว!
ในขณะนั้นเองบนถนนหน้าโรงเตี้ยม จู่ๆ ก็มีเสียงดังสนั่นหวั่นไหว พวกหลิ่วอวี้เฉินอดชะโงกหน้าออกไปดูไม่ได้ บนถนน สัตว์วิเศษจำนวนมากราวกับเป็นกองทัพกำลังเดินมา ทำให้คนโดยรอบตกใจจนต้องหลบชิดริมทาง
“สัตว์…สัตว์วิเศษ…สัตว์วิเศษ เยอะแยะเลย ทำไมมีสัตว์วิเศษมากันมากมายขนาดนี้ จริงสิเจ้าตัวที่ใหญ่ที่สุดนั่น เหมือนจะเป็นหมีแห่งพื้นปฐพีที่อยู่รอบนอกของเขาสัตว์วิเศษ มันเป็นสัตว์วิเศษระดับสามเชียวนะ!”
หลิวหยางตกใจอ้าปากค้าง จากนั้นเขาก็ค่อยๆ มองไปข้างหน้าในเวลานั้นเอง หญิงสาวที่นั่งอยู่บนหลังหมาป่าสีขาวหันหน้ามาพอดี
เพล้ง!
เขามือสั่นจอกน้ำชาร่วงหล่นลงพื้นแตกเป็นเสี่ยงๆ
เฟิงหรูชิง!
เป็นเฟิงหรูชิงได้อย่างไร!
อ้อ จริงสิ ในอ้อมกอดขององค์หญิงยังมี…เด็กที่หน้าตาเหมือนน่าหลานไต้เอ๋อร์คุณหนูของจวนแม่ทัพด้วย!
…………………………………….