นอกจากสิ่งที่เธอพูด หลินเยียนได้เขียนรายการของจุบจิบอีกยาวเยียด
วังจิ่งหยางกระตุกมุมปาก “เธอจะทำอะไรของเธอ? จะบูชาอะไรในบ้านงั้นเหรอ?”
หลินเยียนจ้องเขม็ง “ซี้ซั้ว! ฉันเป็นคนงมงายแบบนั้นเหรอ? ฉันยืนหยัดในหลักวิทยาศาสตร์มาโดยตลอด! ใช่สิ อย่าลืมซื้อกระเทียมหลายๆ โลหน่อยนะ!”
วังจิ่งหยาง “…”
“รีบไปสิ! ทั้งหมดนี้เป็น…เป็นอุปกรณ์จำลองที่ฉันต้องใช้ในการแสดง รีบใช้!” หลินเยียนเร่ง
“จะให้ฉันไปซื้อของแบบนี้จากไหนมาให้เธอ…”
วังจิ่งหยางจนปัญญา จึงจำต้องออกไปช่วยเธอซื้อ
หลังจากวังจิ่งหยางออกไป หลินเยียบก็หยิบหนังสือเกี่ยวกับการแสดงและกองถ่ายขึ้นมาอ่านต่อ
ก่อนหน้านี้เธอถูกหลินซูหย่าและหันอี้เซวียนนำพาไปในทางที่ผิดๆ ให้ความสำคัญกับความนิยมมากเกินไป จนมองข้ามแก่นแท้ของการเป็นนักแสดง ซึ่งก็คือทักษะการแสดงและความสามารถ
กระแสที่เกิดขึ้นจากความนิยมจอมปลอม หายไปง่ายมาก
โชคดีที่เธอเรียนรู้ไว เธอทำความเข้าใจหลักการและความรู้ทางทฤษฎีพวกนี้มาในระดับหนึ่งแล้ว เพียงต้องการการฝึกเชิงปฏิบัติ
แม้ว่าผลการคัดเลือกนักแสดงไม่เลวเลย แต่เธอรู้ว่าด้วยความสามารถของตนในตอนนี้ ยังไม่รับประกันว่าสามาถทำได้อย่างมั่นคงทุกครั้ง
ภายในระยะเวลาสั้นๆ ย่อมไม่สามารถที่จะควบคุมทุกบทบาทได้อย่างผ่อนคลาย แต่ถ้าจัดฉากซ้อมแบบนี้ คงไม่มีปัญหาอะไรมากนัก…
เพราะฉะนั้นที่เหลือก็ต้องรอคลิปจากเผยอวี่ถัง
……
หมู่บ้านอวิ๋นเจียนซุ่ย
เผยอวี่ถังจำภารกิจของตนไว้แม่น เพื่อช่วยหลินเยียนถ่ายวิดีโอ จึงหน้าด้านหน้าทนค้างคืนที่บ้านเผยอวี้เฉิง
ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ เขาแอบถ่ายคลิปมาไม่น้อยแล้ว
แต่ยังรู้สึกไม่พอ
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาช่วยพี่เยียน จะต้องทำออกมาอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด!
เผยอวี่ถังแง้มประตูห้องทำงานเล็กน้อยอย่างระมัดระวัง
เผยอวี้เฉิงเพิ่งเสร็จจากการประชุมระหว่างประเทศทางวิดีโอและกำลังพักสายตา
อาจจะเพราะเหนื่อยล้าเกินไป ชายหนุ่มถอดเสื้อสูท ด้านในใส่เพียงเสื้อเซิ้ตสีขาวตัวหนึ่ง คลายเนกไทออกหลวมๆ ให้คล้องอยู่บนคออย่างสบายๆ กระดุมคอเสื้อก็ถูกปลดออกสองเม็ด แว่นสีทองบนดั้งโด่งส่องประกายอันเย็นเยียบ
เผยอวี่ถังอดสบถไม่ได้ งดงามเพียงนี้ พี่เยียนกลับบอกว่าเธอไม่ได้หวั่นไหว?
เผยอวี่ถังพลางนึกบ่นในใจ พลางล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดเปิดฟังก์ชันวิดีโอ เริ่มการถ่าย
เพื่อให้ถ่ายได้ชัดขึ้น เผยอวี่ถังจึงแอบย่องเข้าไปใกล้อีกนิด
ตอนนี้เขาห่างจากโต๊ะทำงานเพียงสามก้าว ดวงตาภายใต้แว่นตาของเผยอวี้เฉิงลืมขึ้นอย่างกะทันหัน
เผยอวี่ถังตกใจแทบแย่ รีบซ่อนโทรศัพท์มือถือไว้ด้านหลังตัว “อ่อ พี่ชายใหญ่..พี่…ตื่นแล้วเหรอ!”
เผยอวี้เฉิง “มีธุระอะไร?”
เผยอวี่ถังหัวเราะแห้งๆ “เหอะเหอะ พี่ชายใหญ่ ผมแค่เป็นห่วงพี่ อากาศร้อนมาก เห็นว่าพี่เหงื่อออก หรือไม่…พี่ถอดเสื้อออกก่อนดีมั้ย?”
เผยอวี่ถังมาวนเวียนอยู่รอบตัวเขาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ขาดก็แต่ไม่ได้เขียนบนใบหน้าว่า “มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง”
เผยอวี้เฉิงได้ยินเช่นนี้ ก็กระเหม่นใส่เขาโดยไม่แสดงสีหน้าที “ไม่จำเป็น”
เผยอวี่ถังลนลานขึ้นมา “ห๊ะ ไม่ต้องเปลี่ยนจริงๆ เหรอ? แบบนี้อึดอัดมากนะ! งั้นผมไปหยิบเสื้อตัวสะอาดๆ มาให้พี่ดีกว่า!”
เผยอวี้เฉิง “เผยอวี่ถังนายว่างมากเหรอ?”
สายตาอันเฉียบคมกวาดมา เผยอวี่ถังหดคอทันที “คัก ผมไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้แหละ!”
หลังจากออกจากห้องทำงาน เผยอวี่ถังก็อดดึงผมตัวเองอย่างผิดหวังไม่ได้
ฮูว ทำอย่างไรดี?
ก็ไม่รู้ว่านึกอะไรออก สายตาของเผยอวี่ถังพลันเป็นประกายขึ้นมา
นึกออกแล้ว!
พี่ชายใหญ่ต้องว่ายน้ำทุกเย็น!
ตอนนี้เขาไปรอแอบถ่ายที่สระว่ายน้ำก็พอแล้ว!
เขาฉลาดเกินไปหรือเปล่า!