“เจ้าเป็นผู้หญิงจริงหรือ?” สุ่ยเหวินโม่ขมวดคิ้วมองไปรอบๆ ซัมเมอร์
“เหอะๆ ดีมาก ดีมากเลย” เฟิงอี้เซวียนหรี่ยิ้มจนตาหรี่ลงเป็นเส้นตรง ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ฮ่าๆ สุดยอดมาก เป็นผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชาย
“เจ้ามองอะไร! ” ซัมเมอร์ไม่พอใจกับท่าทางของสุ่ยเหวินโม่และอุทานออกมา “เชื่อหรือไม่ว่าข้าสามารถขโมยเสื้อผ้าของเจ้าในตอนกลางคืนและปล่อยให้เจ้าออกไปข้างนอกแบบเปลือยในตอนกลางวันได้”
“ข้าไม่ได้โง่ หากเจ้าขโมยเสื้อผ้าข้าไปหมดแล้ว ข้าก็ไม่ออกไปไหนสิ” สุ่ยเหวินโม่เถียงกับซัมเมอร์
“เจ้าสามารถเลือกห้องใดก็ได้ในคฤหาสน์นี้ เราจะออกจากที่นี่ในอีกสองวัน ข้าจะไปป่าเอลฟ์และจะเดินทางผ่านเส้นเลือดมังกร ข้าจะหาทางทำตามที่ข้าสัญญาไว้ให้ได้” แคลร์อธิบายให้ซัมเมอร์ฟัง
“ได้เลย” ซัมเมอร์ไม่ได้ให้ความสนใจกับสุ่ยเหวินโม่แล้วหันไปเห็นด้วยกับแคลร์
“โอ้ ความงามเช่นนี้มาจากที่ใดกัน? ” ในขณะนี้ เสียงร้ายกาจของคลิฟก็ดังมาจากประตูห้องโถงและคลิฟก็รีบวิ่งเข้ามาราวกับสายลม
“อาจารย์ นี่ซัมเมอร์ ไอล์ที่เพิ่งจะเข้าร่วมกับเรา นาง… ” แคลร์ยังพูดไม่ทันจบ
ซัมเมอร์ก็กรีดร้องเพราะคลิฟเปิดกระโปรงนางขึ้น
“อาจารย์!” แคลร์ตำหนิด้วยความโกรธ
“แคลร์ คนนี้คืออาจารย์คลิฟจริงๆ หรือ?” ซัมเมอร์ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังแคลร์ด้วยความกลัวขณะที่จับกระโปรงแล้วมองดูชายชราที่น่าสมเพชผู้นั้น แม้ว่านางจะเคยได้ยินมาว่าอาจารย์คลิฟเก่งกาจในทุกๆ เรื่อง ยกเว้นก็แต่เป็นคนที่มีความหื่นกาม แต่นางไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะทำพฤติกรรมอุกอาจเช่นนี้กับคนที่เพิ่งพบกัน
แคลร์มองรอยยิ้มน่าสมเพชของคลิฟแล้วพูด “อาจารย์ ข้าขอเตือนท่านเลยนะว่าท่านไม่ได้รับอนุญาตให้ทำเช่นนี้กับซัมเมอร์ มิฉะนั้นข้าจะฆ่าท่าน”
คลิฟเม้มริมฝีปากและหยุดพูด
แต่ว่า ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาคลิฟก็จะไม่เปิดกระโปรงซัมเมอร์อีกเลย
เฟิงอี้เซวียนและสุ่ยเหวินโม่ตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นด้านนี้ของอาจารย์คลิฟ
หนึ่งวันก็ผ่านไปเช่นนี้
พอตกกลางคืน ทุกอย่างก็เงียบงัน
แคลร์เอนกายพิงหัวเตียงและพลิกดูหนังสือที่ได้รับมาจากซัมเมอร์
“แคลร์ นี่คืออะไร เจ้าเข้าใจคำในนั้นหรือ? ” วัลโดงงงวยและคำในนั้นดูไม่เหมือนสิ่งที่พวกเขาคุ้นเคยเลย
“นิดหน่อย” แคลร์พูดอย่างพอเป็นพิธี
กระจกดอกบัว กลโกงแห่งจิตใจ
มีทั้งหมดสิบขั้น
แคลร์พบว่ามันแปลกมาก เพราะมีเพียงวิธีการทางจิตขั้นแรกเท่านั้น ข้อความต่อไปทั้งหมดก็ซ้ำแล้วซ้ำอีก ซ้ำกับเนื้อหาของขั้นแรก พอแคลร์เปิดไปถึงหน้าสุดท้าย นางก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะหนังสือบอกว่าต่อ เมื่อเรียนรู้ขั้นแรกและผนึกกำลังรวมพลังกับผงบัวแล้ว ขั้นสองก็จะปรากฏขึ้นและเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ
หลังจากร่ายคาถา แคลร์ก็นั่งขัดสมา ธิและเริ่มการฝึกฝนขั้นแรกตามสูตรจิตใจข้างต้น
วัลโดงงและสงสัยว่าแคลร์ทำอะไร เพราะนี่ไม่ใช่การทำสมาธิ
แคลร์ยังคงอยู่ในท่านี้เป็นเวลาสองชั่วโมง วัลโดมองดอกบัวสีทองขนาดเล็กก็ปรากฏขึ้นบนหน้าผากของแคลร์ด้วยตื่นตระหนก และเมื่อเขาต้องการจะดูใกล้ๆ ดอกบัวสีทองก็หายไปในทันที
แต่ตอนนี้แคลร์ได้เข้าสู่สถานะที่แปลกประหลาดมาก อากาศอันสบายๆ ที่ไม่สามารถบรรยายได้เคลื่อนไปทั่วแขนขา และทันใดนั้นทุกสิ่งรอบตัวก็ชัดเจนขึ้น แม้นางจะหลับตาก็สามารถรับรู้ทุกสิ่งรอบตัวได้อย่างชัดเจน นี่เป็นความรู้สึกที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง นางสามารถรู้สึกถึงการมีอยู่ของวัตถุโดยรอบตัวนางผ่านการไหลเวียนของอากาศ
เวลาผ่านไปสักพัก แคลร์ก็ลืมตาขึ้นช้าๆ
ดวงตาของแคลร์มองกลับไปที่หนังสือ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนใบหน้าของนาง
คราวนี้ดูเหมือนว่านางจะได้ของมีค่าราวกับสมบัติมาเลยล่ะ
แคลร์เอนหลังและหันไปมองไปไป๋ตี้ที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ ไป๋ตี้หลับตลอดเวลา ดูเหมือนว่าครั้งล่าสุดที่มันกลายร่างเป็นมนุษย์และฆ่าแบนิมในไม่กี่วินาทีนั้นทำให้มันต้องใช้ความแข็งแกร่งอย่างมาก ตอนนี้ต้องเอาแต่นอนและค่อยๆ ฟื้นตัว
วัลโดเบื่อหน่ายและหลับไปแล้ว แม้ว่าร่างวิญญาณไม่จำเป็นต้องนอนหลับ แต่วัลโดก็บังคับตัวเองให้หลับตาลงเพื่อนอน เพียงแค่นี้ เขาก็รู้สึกได้ว่าเขายังคงเป็นคนธรรมดาอยู่
“ไป๋ตี้…” แคลร์ลูบตัวที่มีขนปุยของไป๋ตี้เบาๆ
หลังจากสังหารแบนิมเพื่อช่วยเหลือแคลร์ คำพูดของไป๋ตี้ก็ตราตรึงใจแคลร์อย่างมาก
คู่พันธะของข้า รีบเติบโตขึ้นเร็วๆ นะ
แคลร์บีบกำปั้นของนาง
ต้องแข็งแกร่ง!
ดวงตาของแคลร์เย็นชา นางมองไปยังไป๋ตี้ด้วยสายตาที่ดูไม่เต็มใจและเสียใจมากขึ้น!
เพราะพันธะระหว่างไป๋ตี้และแคลร์นั้นเป็นพันธะนายกับบ่าว
แต่ว่านายไม่ใช่แคลร์ แต่เป็นไป๋ตี้!
ไป๋ตี้เป็นนายของแคลร์!
เมื่อแคลร์แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ไป๋ตี้เท่านั้นที่จะสามารถยกเลิกพันธะได้
แล้วแคลร์ก็จะสามารถเป็นนายของไป๋ตี้ได้!
ความลับที่นางไม่บอกใคร
นางต้องเข้มแข็งจนย้อนพันธะเดิมและกลายเป็นนายของไป๋ตี้ให้ได้! แคลร์หายใจเข้าลึกๆ แล้วหลับตาลงช้าๆ
สองวันต่อมา แคลร์จัดการกับเรื่องต่างๆ ให้เสร็จอย่างคร่าวๆ และส่งมอบงานให้กับฮีธผู้รักษาการแทน จากนั้นนางก็อำลาชาวเมืองเนียร์ และรถม้าของแคลร์ได้ขับออกไปจากเมือง
“เจ้าชนะใจผู้คนได้จริงๆ ” ซัมเมอร์กล่าว นาง แคลร์ และจินเหยียนนั่งอยู่ในรถม้า ในตอนนี้ซัมเมอร์ยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่างเพื่อดูผู้คนในเมืองเนียร์ที่อยู่ด้านหลังของรถม้า
แคลร์เงียบและไม่พูดอะไร
การเดินทางไปที่ป่าเอลฟ์นั้นต้องผ่านประเทศที่ค่อนข้างล้าหลังและเป็นป่า จากนั้นต้องผ่านบึงหมอกและเส้นเลือดมังกรเพื่อไปยังป่าเอลฟ์ ไม่กี่วันที่ผ่านมา ดยุกกอร์ตั้นได้รับจดหมายจากคลิฟซึ่งรายงานว่าเขาจะพาแคลร์ไปฝึกหาประสบการณ์
หลังจากออกจากเมือง คลิฟขอให้ทุกคนแต่งกายธรรมดาที่สุด พวกเขาขายรถม้าและเปลี่ยนมาขี่ม้าแทน การปลอมตัวเป็นกลุ่มนักผจญภัยกลุ่มเล็กๆ จะช่วยพวกเขาจากปัญหาต่างๆ ได้มาก
ตั้งแต่เริ่มเดินทางคลิฟได้บอกพูดกับแคลร์นางและคนอื่นๆ ต้องแก้ปัญหาที่พวกเขาพบระหว่างทางด้วยตัวเอง คลิฟจะช่วยก็ต่อเมื่อชีวิตของพวกเขาจะตกอยู่ในอันตราย วิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถช่วยพวกเขาในการฝึกฝนได้
คำพูดมีเหตุผลมาก
แคลร์เองก็คิดว่าเป็นสิ่งที่ดี
แต่มีใครบอกนางได้ไหมว่าทำไมที่นี่ถึงมีมังกรอยู่? พวกเขาไม่ต้องไปถึงเส้นเลือดมังกร… ที่ที่มังกรอาศัยอยู่เพื่อพบกับมังกรหรอกหรือ?
ทำไมพวกเขาถึงถูกโจมตีจากมังกรทันทีที่พวกเขาเดินทางมาถึงหุบเขาหมอกแห่งนี้ล่ะ?
มีมังกรดำสามหัวที่หัวหนึ่งสามารถพ่นลูกไฟได้ อีกหัวสามารถยิงลูกศรน้ำ และอีกหัวสามารถปล่อยใบพัดลมออกมาได้
เห้ย!
มังกรตัวนี้คืออะไรกัน?
“ตอนนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี! ข้าจะฆ่าเจ้า! ” มังกรพูด
แคลร์ปล่อยโล่ไฟออกมาเพื่อปิดกั้นลูกศรน้ำที่พุ่งออกมาจากมังกร ซัมเมอร์หดตัวอยู่ข้างหลังแคลร์มองไปที่มังกรคลั่งตรงหน้า นางตัวสั่นและพูด “แคลร์ ข้าอยากจะขโมยฟันมัน แต่สามปากนี่มันมากเกินไปหรือเปล่า?
มังกรธรรมดามีหนึ่งหัว แต่มังกรตัวนี้มีสามหัว?
คลิฟยืนอยู่ห่างออกไปไกลและสังเกตสถานการณ์อยู่
เฟิงอี้เซวียนและแคลร์ปล่อยเกราะเวทย์ออกมาเพื่อป้องกันคลื่นการโจมตีที่บ้าคลั่งจากมังกร จิตใจของพวกเขาหดหู่มาก นี่มันเกิดอะไรขึ้น สถานที่แห่งนี้ไม่เคยได้ยินว่ามีมังกรเลย จะมีก็แต่สัตว์เวทย์ระดับต่ำบางตัวเท่านั้น เมื่อพวกเขาพักผ่อนในหมู่บ้านด้านนอกก่อนเข้ามาในหุบเขา ชาวบ้านก็เตือนพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าช่วงนี้ช่องเขาเต็มไปด้วยหมอกหนาทึบและมีเสียงกรีดร้องเป็นระยะๆ สัตว์เวทย์ระดับต่ำจำนวนมากหนีออกจากหุบเขาแห่งนี้ ชาวบ้านบอกว่าที่นี่มีสัตว์ขั้นสูงอาศัยอยู่ จึงไม่มีใครกล้าเข้าไปในส่วนลึกของช่องเขาเพื่อล่าสัตว์และเก็บยาเลย พวกเขาทุกคนอยู่แค่ที่ปากทางของช่องเขา และจะไม่ก้าวเข้าไปในหมอกหนาเด็ดขาด เมื่อชาวบ้านได้ยินมาว่าคนกลุ่มนี้ต้องการเข้าไปในหุบเขาจริงๆ ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะตักเตือนซ้ำแล้วซ้ำอีก
แคลร์และคนอื่นๆ ขอบคุณชาวบ้าน แต่พวกเขาต้องเข้าไปในหุบเขา เพราะวิธีที่ใกล้ที่สุดในการเดินทางคือการข้ามหุบเขา ถ้าหันกลับไปแล้วเดินทางอ้อม เกรงว่าจะต้องใช้เวลาอีกสิบวัน พวกเขาไม่อยากเสียเวลาเพียงเพราะมีสัตว์เวทย์ระดับสูง ทีมของพวกเขาก็น่าจะมีความสามารถเพียงพอที่จะรับมือได้
แต่มีใครบอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?
ทำไมถึงมีมังกรดำสามหัวตัวใหญ่ในพื้นที่หมอกหนานี้?
ดูเหมือนมังกรค่อนข้างโกรธมาก มันคำรามและโจมตีพวกเขาตลอดเวลา แคลร์และเฟิงอี้เซวียนรู้สึกว่าการป้องกันนั้นยากมาก
แต่ไม่นานพวกเขาก็พบสิ่งผิดปกติ มังกรดำยืนอยู่ที่เดิมแล้วโจมตีพวกเขาโดยไม่ก้าวมาข้างหน้าเลย ยิ่งไปกว่านั้นปกติแล้วมังกรมีพลังมาก และสามารถกดดันผู้คนได้อย่างง่ายดาย แต่แรงกดดันของมังกรตัวนี้กลับน้อยมาก การโจมตีของมันถูกสกัดกั้นไว้ได้อย่างง่ายดายด้วยโล่เวทย์ของแคลร์และเฟิงอี้เซวียนตั้งแต่แรก ซึ่งค่อนข้างแปลก
“ถอยก่อน! ” แคลร์และเฟิงอี้เซวียนตะโกนพร้อมกันและทุกคนก็ถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็วไปที่ด้านข้างของคลิฟ คลิฟนั่งสบายๆ อยู่ใต้ต้นไม้ จากนั้นก็พูด “ในที่สุดเจ้าก็รู้ว่ามีมังกรถูกขังอยู่ตรงนั้น”
ทุกคนพูดไม่ออกและต่างมองคลิฟที่ไม่บอกล่วงหน้า
จิ้งจอกเฒ่าตัวนี้ค้นพบเบาะแสก่อนหน้านี้แล้ว แต่เขาไม่พูดอะไรแล้วยังมานั่งดูด้วยความตื่นเต้นอยู่ตรงนี้
ทุกคนหันไปมองมังกรดำในหมอกหนานั้น แน่นอนว่ามังกรดำยังคงอยู่ที่เดิมไม่ได้ตามมาตรงนี้ ลูกไฟ ลูกศรน้ำ และใบมีดลมสามารถโจมตีได้แค่ในเขตระยะที่อยู่ไม่ไกลตรงหน้าพวกเขาเท่านั้นเอง
คลิฟลุกขึ้นยืนอย่างเกียจคร้าน หยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วร่ายคาถา ทันใดนั้นลมก็พัดอย่างรุนแรงเข้าหามังกร ต่อมาหมอกหนาก็ถูกพัดออกไป เผยให้ทุกคนเห็นร่างของมังกร
บริเวณรอบมังกรดำขนาดใหญ่มีเสาสูงสี่เสาตั้งอยู่สี่ทิศ ที่เสามีลูกบอลไฟสว่างอยู่ด้านบนและมีการคาดโซ่แสงจากศูนย์กลางลูกบอลไฟ โซ่แสงทั้งสี่มัดมังกรไว้อย่างแน่นหนาเลยทีเดียว
…………………………………………………………………………….