ตอนที่ 61 สวัสดียามบ่าย คุณเยียน!
ตอนที่หลินเยียนตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองอยู่ในรถแท็กซี่คันหนึ่ง
ในขณะที่ร่างกายของเธอยังคงถูกควบคุม
“เธอ…เธอจะพาฉันไปไหน?” จิตใต้สำนึกของหลินเยียนตกใจตื่นทันที
วินาทีต่อมา รถแท็กซี่ก็หยุดหน้าประตูวิลล่าหลังหนึ่ง
“ที่นี่ที่ไหน?”
“เธอจะทำอะไร?”
“ที่…ที่นี่ทำไมคุ้นๆ? เดี๋ยว! นี่มันบ้านท่านประธานเผยไม่ใช่เหรอ?”
“เว้ย! เกินไปแล้ว! ทำไมเธอเอาแต่ตอแยคนคนหนึ่งไม่ยอมปล่อย! เปลี่ยนคนไม่ได้เหรอ?”
หลินเยียนพึมพำอยู่นาน ในที่สุดอีกฝ่ายก็ตอบเธอ “เธออยากเปลี่ยนเป็นใคร?”
หลินเยียนพูดไม่ออก “ฉันก็แค่พูด! ไม่อยากข้องเกี่ยวกับใครทั้งนั้น!”
พูดจบหลินเยียนก็รีบเกลี้ยกล่อมต่อ “ตอนนี้ฉันรู้แจ้งทุกอย่างแล้ว มองคนอย่ามองเพียงภายนอก พวกผู้ชายกากๆ ต่างก็หน้าตาดีกันทั้งนั้น บนโลกนี้ยิ่งของที่สวยงามเท่าไหร่ก็ยิ่งมีพิษมากเท่านั้น
ไม่ว่าเธอจะสันโดษ จะแข็งแกร่ง จะเก่งกาจแค่ไหน แต่ถ้าลุ่มหลงไปกับความงดงาม งั้นทุกอย่างก็จบ! ฉันว่าเธอก็กลับตัวกลับใจเสียเถอะ! เราสองคนมาร่วมมือกันทำงานหาเงินอย่างมีความสุขไม่ดีกว่าเหรอ? “
“ในเมื่อมหาสมุทรไม่มีที่สิ้นสุด ผืนฟ้ากว้างขวาง หันหลังกลับก็เป็นฝั่งนะที่รัก…”
ในขณะที่หลินเยียนกำลังงึมงำ พยายามล้างสมองเขาอยู่นั้น ร่างกายของเธอก็ได้ถูกอีกฝ่ายขับเคลื่อน เปิดกุญแจประตูบ้านของเผยอวี้เฉิง แล้วเดินเข้าไปในห้องรับแขก
ไอ้คนนี้ รู้แม้แต่รหัสประตูบ้านของเผยอวี้เฉิงงั้นเหรอ? ทำเรื่องต่ำช้าอะไรลับหลังเธอไปบ้างเนี่ย?
ในขณะที่หลินเยียนกำลังอึ้งอยู่นั้น สายตาพลันกวาดผ่านห้องโถง เห็นโซฟาที่อยู่ตรงกลางห้องรับแขก ด้านหลังโซฟาเป็นหน้าต่างบานเลื่อนขนาดใหญ่ สระว่ายน้ำอันใหญ่โตมโหฬารเป็นประกายระยิบระยับท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่ตกกระทบ
เผยอวี้เฉิงหลับตา นอนอยู่บนโซฟาเงียบๆ ชายหนุ่มเหมือนจะเพิ่งว่ายน้ำเสร็จ ใส่เพียงชุดคลุมอาบน้ำตัวหลวม เผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องแผงใหญ่รวมทั้งกระดูกเชิงกราน แสงอาทิตย์อ่อนๆ ส่องสะท้อนเข้ามาตกกระทบบนร่างกายของเขาเป็นจุดๆ ดูเหมือนหลับใหลอยู่ท่ามกลางมหาสมุทร…
การได้เห็นคนเป็นๆ กับตา มันส่งผลกระทบรุนแรงยิ่งกว่าเห็นในคลิปวีดีโอเป็นร้อยเท่าพันเท่า!
หลินเยียนพลันรู้สึกว่า ทุกอย่างราวกับจะหายวับในพริบตา…
โลกนี้มันช่าง…
เผยอวี้เฉิง “จะกลับหลังมั้ย?”
หลินเยียน “เดี๋ยวๆๆๆ! อย่าเพิ่งกลับ! ฉันขอดูอีกแวบ!”
เผยอวี้เฉิง “…”
หลังจากตระหนักได้ว่าตนพูดอะไร หลินเยียนก็ทรุดลงไปทันที “จะโทษฉันไม่ได้นะ! ใครจะต้านทานไหว!”
“เหอะ…”
หลินเยียนได้ยินร่างกายของตัวเองส่งเสียงหัวเราะอันเป็นเอกลักษณ์ของไอ้คนคนนั้น จากนั้นร่างกายของเธอพลันอ่อนยวบลงไปอย่างกะทันหัน…
วินาทีต่อมา หลินเยียนพลันรู้สึกว่าจิตใต้สำนึกของตนกลับมาควบคุมร่างกายได้อีกครั้ง!
เธอกลับมาแล้ว?
แต่เพราะเพิ่งกลับคืนสู่ร่างกาย ยังไม่ทันตอบสนอง ร่างกายจึงยังคงล้มลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก ล้มลง…บนตัวของเผยอวี้เฉิง…อย่างควบคุมไม่อยู่…
ทำไม!
ทำไมต้องกลับมาในช่วงเวลาแบบนี้ทุกครั้ง!
ทำไมคนที่เจ็บต้องเป็นเธอตลอด!
หลินเยียนเศร้าใจอย่างที่สุด ใช้ความมั่นคงทั้งหมดที่มี ขจัดการรบกวนของความงาม แล้วรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ในใจเธอมีเพียงความคิดเดียว คือรีบฉวยโอกาสหนี ก่อนที่เผยอวี้เฉิงจะตื่น!!!
หลินเยียนลุกขึ้น เตรียมจะวิ่ง แต่วินาทีต่อมา ระหว่างเอวกลับกระชับด้วยเรี่ยวแรงอันมหาศาล
ร่างกายของเธอล้มลงไปอีกครั้ง….
หลินเยียนโผล่เข้าไปอยู่บนหน้าอกของชายหนุ่ม หน้าผากกระแทกบนคางของชายหนุ่ม
วินาทีต่อมา ร่างกายของหลินเยียนก็แข็งทื่อไปทันควัน
ทันใดนั้นสัมผัสอันนุ่มนวลและเย็นวาบพลันแผ่กระจายออกจากหน้าผาก
จูบที่แผ่วเบาราวกับขน กระทบบนหน้าผากของเธอเบาๆ เสียงอันแหบพร่าเย็นชาของชายหนุ่ม ดังขึ้นข้างหูอย่างแฝงความเย้ายวน…
“สวัสดียามบ่าย คุณหลิน”
ตอนที่ 62 ชีวิตฉันช่างทรหด!
วินาทีต่อมา ในหัวของหลินเยียนก็ระเบิดดัง ‘โครม’ ราวกับพลุ
อาจจะเพราะในวงการแข่งรถ ส่วนใหญ่ล้วนปฏิสัมพันธ์กับผู้ชาย และสัมผัสกับพวกเครื่องยนต์ น้ำมันเครื่อง นานไป เธอจึงเฉยชากับผู้ชาย เวลาอยู่คบค้าสมาคมกัน ก็เห็นพวกเขาเป็นพี่น้องไปโดยปริยาย
อย่างเช่นวังจิ่งหยาง เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นผู้ชาย แม้แต่เผยหนานซวี่ ยังเป็นเพียงแค่ไอดอลที่ศรัทธาและชื่นชมก็เท่านั้น
หันอี้เซวียนมักจะบ่นว่าเธอไม่มีความเป็นผู้หญิง ไม่มีสุนทรียศาสตร์ ไม่รู้จักความโรแมนติก
หลายปีมานี้ เธอเจอหนุ่มหล่อมาแล้วมากมายหลายรูปแบบ แต่นี่เป็นครั้งแรก ที่ผู้ชายคนหนึ่งสามารถทำให้หัวใจที่แข็งเหมือนเหล็กกล้าของเธอ เต้นแรงเหมือนเด็กสาวอายุสิบแปด!
ตอนนี้ดวงตาของชายหนุ่มผ่อนคลายและเกียจคร้าน สะท้อนใบหน้าอันแดงระเรื่อของเธอเต็มประดา
ในหัวของหลินเยียนพลันเกิดรอยร้าวหนึ่ง ปลดปล่อยภาพลวงตาอันลึกลับเสี้ยวหนึ่งออกมา
กลิ่นอายนี้…ทำไมถึงได้คุ้นเคยขนาดนี้?
คุ้นเคยจนเหมือนว่า…เธอรู้จักคนๆ นี้…มานาน…นานแสนนาน…
หลินเยียนสติหลุดไปครู่ใหญ่ ก่อนจะพบอย่างกะทันหันว่า ตนล้มอยู่บนตัวเขา
ส่วนเผยอวี้เฉิงอยู่ในท่านี้อย่างอดทนมาโดยตลอด ประคองเอวเธอไว้เบาๆ เพื่อไม่ให้เธอล้มลง
นิ้วมือที่วางอยู่บนเอวของเธอ ราวกับกำลังปลอบกระต่ายน้อยที่ตกใจ…
หลินเยียนมีความรู้สึกเหมือนจุดที่อ่อนนุ่มที่สุดและเปราะบางที่สุดของตนถูกมือข้างหนึ่งจับเอาไว้ แต่กลับจำยอมและพึ่งพาอย่างสิ้นเชิง
วินาทีต่อมาหลินเยียนพลันส่ายหัว รีบทำให้ตัวเองตื่นตัว
เสียง “ปัง…” ดังสนั่น หลินเยียนออกแรงบิดตัว กลิ้งตกโซฟาไป ก่อนจะรีบปัดก้นลุกขึ้น
เสร็จจากนั้น หลินเยียนพลันคุกเข่าขอโทษหน้าโซฟา “ท่านประธานเผย ขอ…ขอโทษ…”
คราวนี้เธอควรอ้างเหตุผลอะไรอีก?
หลินเยียนใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว…
“ความจริงคือ…”
“เพราะ…เพราะ”
“ใช่แล้ว! เพราะเผยอวี่ถัง!”
“เขาให้ฉันมาหาเขา! เขาบอกว่าเขาอยู่ที่นี่ ทั้งยังให้รหัสห้องนี้กับฉัน!” หลินเยียนยิ่งพูดยิ่งไหลลื่น พลันพูดต่อว่า “สุดท้าย…สุดท้ายตอนที่ฉันเข้ามาเกิดล้มโดยไม่ทันระวัง ไม่คิดว่าจะล้มทับท่านประธานเผยเข้าพอดี จนรบกวนการนอนกลางวันของคุณ!”
เผยอวี้เฉิงค่อยๆ นั่งลง ระหว่างคิ้วเผยความชื่นชม “มีพัฒนาการ”
หลินเยียน “ห๊ะ?” มีพัฒนาการงั้นเหรอ?
“เหตุผลครั้งนี้ ตรรกะละเอียดรอบคอบมาก” เผยอวี้เฉิงวิจารณ์
หลินเยียน “…”
แงๆๆ ก็ยังคงไม่เชื่อเธอใช่ไหม!
พูดความจริงก็ไม่เชื่อ โกหกก็ไม่เชื่อ!
ชีวิตเธอช่างทรหดเหลือเกิน…