บทที่ 31 ใครเป็นตัวตลก(1)
ถ้าหากเจิ้งหยวนฮ่าวคนกลุ่มนั้นพูดแบบนี้กับโจวหาว โจวหาวจะต้องนั่งก้มหน้าอย่างเชื่อฟังแน่นอน ไม่แน่ยังจะตบหน้าตัวเองสักฉาด พูดประจบสอพลอ
แต่เฉินโม่เรียนไม่ดีเท่าเขา พื้นฐานครอบครัวก็สู้เขาไม่ได้ เศษสวะพูดจาแบบนี้กับเขา โจวหาวจะยอมวางมือยุติเรื่องราวได้อย่างไรล่ะ?ถึงขั้น รู้สึกว่าเฉินโม่กำลังทำให้เขาอับอาย!
โจวหาวเย่อหยิ่งจองหอง ก้มมองดูเฉินโม่ นัยน์ตาเต็มเปี่ยมด้วยความดูถูก : “ตลกสิ้นดี!ฉันยั่วยุแก?เศษสวะที่แม้แต่ของขวัญก็ให้ไม่ได้ คู่ควรที่ฉันจะยั่วยุ?เฉินโม่ แกคู่ควรเหรอ?”
ถ้าหากพฤติกรรมของโจวหาวเมื่อครู่นี้ ถือว่าเป็นการกดขี่เฉินโม่อย่างเลี่ยงๆตลอด งั้นตอนนี้ ก็คือความอัปยศอดสูอย่างโจ่งแจ้ง!
เจี่ยงหยาวจะทนมองดูเฉินโม่ได้รับความอัปยศอดสูได้อย่างไรกัน?อีกทั้งอยู่ในร้านอาหารของครอบครัวเธอด้วย ทันใดนั้น สีหน้าเจี่ยงหยาวเปลี่ยนไป ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น มองโจวหาวด้วยความโมโห : “พอแล้ว โจวหาว ถ้าขืนนายยังพูดคำพูดแบบนี้อีกล่ะก็ ฉันขอเชิญให้นายนำของขวัญของนายออกไป ครอบครัวฉันไม่ต้อนรับนาย!”
ต่อให้โจวหาวฝันก็คิดไม่ถึง จู่ๆเจี่ยงหยาวจะออกมาพูดแทนเฉินโม่ ถึงขั้นฉีกหน้าเขาอย่างไม่ลังเล ไล่เขาออกไป
โจวหาวโมโหจนสีหน้าแดงก่ำ จ้องมองเจี่ยงหยาวด้วยความโกรธ : “หยาวหยาว คิดไม่ถึงว่าเธอจะไล่ฉันไป เพราะไอ้เศษสวะคนหนึ่งที่แม้แต่ของขวัญก็ไม่เต็มใจที่จะมอบให้?สมองเธอโดนลาถีบไปซะละ?”
ได้ยินโจวหาวอดไม่ได้จนด่าออกมา ใบหน้าน้อยๆของเจี่ยงหยาวก็แดงก่ำเช่นกัน แต่ท่าทีก็ยังคงแน่วแน่เช่นเคย : “โจวหาว ฉันไม่ได้จะไล่นายออกไป เพียงแค่ไม่อยากให้นายพูดคำเหล่านั้นที่ไม่เป็นผลดีต่อความสามัคคีของเพื่อนๆ ถ้าหากนายรับรองว่าไม่ได้จงใจเล่นงานเฉินโม่ แน่นอนว่าฉันก็ยินดีที่จะให้นายอยู่ต่อ!”
ถ้าหากคนรอบๆพูดแบบนี้กับโจวหาว โจวหาวจะต้องเบือนหน้าและจากไป แต่ในใจของเขามีแผนต่อเจี่ยงหยาวมาตลอด จะเต็มใจที่จะออกไปแบบนี้ได้ยังไงกัน?
จนใจ โจวหาวทำได้เพียงนั่งลง ยอมแพ้ที่จะทำให้เฉินโม่อัปยศอดสูต่อไป พูดฮึอย่างเยือกเย็น : “เศษสวะที่หลบอยู่ข้างด้านหลังของผู้หญิง”
“นาย……”เจี่ยงหยาวกระทืบเท้าด้วยความโกรธ โจวหาวเห็นแบบนี้ รีบพูดขอโทษอย่างทะเล้น : “พอแล้วๆ ฉันไม่พูดแล้ว หยาวหยาวเธอห้ามโมโหเด็ดขาด โมโหแล้วไม่สวยนะ”
เจี่ยงหยาวมองบนใส่โจวหาวอย่างจนใจ เห็นว่าเขายอมแพ้ที่จะกดขี่เฉินโม่จริงๆ ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก นั่งลงอีกครั้ง
โจวหาวมองเจี่ยงหยาว นัยน์ตาเพิ่มความชั่วร้าย : “ฮึ รอฉันคว้าเธอมาได้ ดูว่าฉันจะจัดการเธอยังไง!”
แสงอันดุร้ายในนัยน์ตาของโจวหาวนั่น ซ่อนเร้นคนอื่นได้ แต่กลับว่าซ่อนเฉินโม่ไว้ไม่ได้ เห็นเขาจู่ๆกล้าคิดไม่ซื่อกับเจี่ยงหยาว เฉินโม่ที่เดิมทียังลังเลอยู่ว่าจะลงมือฆ่าไหม ในที่สุดก็ตัดสินใจแล้ว
สองมือของเฉินโม่ค่อยๆวางใต้โต๊ะ ประกบเป็นรูปร่างที่ซับซ้อน ผู้บำเพ็ญแดนดั่งเทพที่สง่างามคิดอยากจะฆ่าคนธรรมดาคนหนึ่ง สามารถทำให้โจวหาวตายโดยธรรมชาติอย่างเงียบๆ โดยที่หมอปัจจุบันไม่พบเบาะแสเลย
และในเวลานี้ แม่ของเจี่ยงหยาวถืออาหารเดินออกมาจากหลังครัวมาสองจาน ตอนที่เธอเดินผ่าน เคาน์เตอร์ชําระเงิน จู่ๆก็หยุดเดินทันที พูดตะโกนว่า : “หยาวหยาว ลูกมาดูหน่อย ใครเอาซองอั่งเปามาวางไว้ตรงนี้?”
“พวกเด็กอย่างพวกแกก็จริงๆเลยนะ มาเที่ยวเล่นก็ช่างเถอะ ยังจะเรียนรู้มุกนี้ของผู้ใหญ่ทำไม?”แม่ของเจี่ยงหยาวพูดพร้อมฝืนยิ้มอย่างจนใจ
เจี่ยงหยาวอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆมองไปยังเฉินโม่อย่างประหลาดใจ ลุกขึ้นยืนเดินไปยังหน้าเคาร์เตอร์ชำระเงิน หยิบซองอั่งเปาขึ้นมา
เจี่ยงหยาวเพียงแค่จับครู่หนึ่ง ก็ถูกความหนาของในซองอั่งเปาทำให้ตกใจแล้ว และก็ไม่สนใจมารยาทอะไรเลย เปิดซองอั่งเปาต่อหน้าเพื่อนๆนักเรียนเลย
ทันใดนั้น ธนบัตรสีแดงซ้ำหนึ่งปึกปรากฏอยู่ในมือของเจี่ยวหยาว
“หนึ่งพันหยวน!นี่ ใครเป็นคนให้?ใบหน้าของเจี่ยงหยาวเต็มไปด้วยความรู้สึกทึ่ง กวาดสายตามองเพื่อนนักเรียน ท้ายที่สุด สายตาก็หยุดนิ่งอยู่บนตัวเฉินโม่”
หนึ่งพันหยวน!
ทุกคนอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจใครกันที่ใจกว้างขนาดนี้?
“หรือว่าอาจจะเป็นเพื่อนหรือญาติคุณป้าที่ส่งมาให้นะ?นักเรียนจนๆอย่างพวกเรา จะมีเงินมากมายขนาดนี้มามอบให้เป็นของขวัญได้ที่ไหนกันล่ะ?”โจวหาวพูดด้วยสายตาที่ส่องแสงระยิบระยับ สีหน้าเปลี่ยนเป็นค่อนข้างแย่เลย ในใจสาดส่องความคิดที่เหลือเชื่ออย่างหนึ่ง
แม่ของเจี่ยงหยาวส่ายหน้า พูดอย่างเฉียบขาดว่า : “เป็นไปไม่ได้ หยาวหยาวเคยบอกไว้ก่อนล่วงหน้าว่า วันนี้มีเพียงแค่พวกแกมา ไม่มีคนนอก จะต้องเป็นคนในกลุ่มของพวกแกที่เป็นคนมอบให้แน่นอน”
“น้ำใจของพวกแกป้ารับไว้แล้ว แต่ว่าหนึ่งพันหยวนมันมากเกินไปจริงๆ ใครเป็นคนให้มา รีบมาเอากลับไปซะ ถ้าหากคนที่บ้านรู้เรื่องเข้า จะกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วล่ะ!”
เจี่ยงหยาวเคยบอกแม่ เพื่อนนักเรียนที่มาในวันนี้เหล่านี้ เป็นเด็กที่มาจากครอบครัวธรรมดา พวกเด็กชอบที่จะแข่งขันกัน เพื่อศักดิ์ศรีมีความเป็นไปได้สูงที่จะทำเรื่องที่บุ่มบ่ามออกมา สิ่งเหล่านี้พอที่จะเข้าใจได้
บทที่ 30 ตาต่อตา ฟันต่อฟัน(2)
บทที่ 32 ใครเป็นตัวตลก(2)