บทที่ 40
ทุกคนรอบ ๆ พวกเขาถึงกับตกตะลึง
“เฮ้ สาวสวยคนนี้อารมณ์ร้อนแรงชะมัด”
“เดือดปุด ๆ เลย!”
คนมากมายเริ่มพูดถึงเจด แต่ก็ต้องเงียบลง พวกเขากังวลว่าเจดจะได้ยินพวกเขาเข้า และพวกเขาอาจทำให้หญิงสาวสุดสวยขี้เหวี่ยงคนนี้รำคาญเอา
อย่างไรก็ตาม ฝูงชนไม่ได้สังเกตเลยว่าในขณะที่เจดกำลังด่าวิลเลียมอย่างรุนแรงอยู่นั้น ความสนใจของเธอนั้นกลับอยู่ที่การตอบสนองของแดร์ริล
เมื่อเธอเห็นริมฝีปากที่เผยอยิ้มขึ้นด้วยความเห็นดีเห็นงามในการกระทำของเธอจากแดร์ริล เจดพลันรู้สึกได้รับความกล้า
“นาย ไอ้คนโสโครกที่เอาแต่ดูถูกคนอื่น นายคิดว่าพี่ชายดาร์บี้ต้องการผู้หญิงรวยเหรอ? นายต้องตาบอด!”
พี่ชายดาร์บี้?
เมื่อได้ยินเจดเรียกแดร์ริล ทุกคนเริ่มตะลึงกันอีกครั้ง วิลเลียมเองก็ตกใจ
หลังจากจบประโยคดุด่าหลายประโยค เจดก็หันหลังเดินกลับไปที่รถ เธอยืนอยู่อย่างสุภาพ แล้วยิ้มอย่างอ่อนหวานและกล่าว “พี่ชายดาร์บี้ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดไปใช่ไหมคะ?”
แดร์ริลตอบอย่างสบายอารมณ์ “เธอทำดีมาก!”
เจดดีใจมากที่ได้รับการยอมรับจากแดร์ริล เธอเสริม “รถของฉันถูกนำไปตรวจสภาพอยู่ในอู่ด้านหน้า คุณไม่จำเป็นต้องลำบากแล้วค่ะ พี่ชายดาร์บี้ คุณไม่ต้องไปส่งฉันไกลกว่านี้แล้ว”
แดร์ริลพยักหน้าและกล่าว “ก็ได้ เธอไปได้แล้วล่ะ”
เจดรีบตอบกลับและกล่าวร่ำลาแดร์ริล ภายใต้การมองจากทุกคน เธอหันหลังและเดินออกไป
หลังจากเจดจากไป ผู้คนที่ออกันอยู่รอบ ๆ ก็ออกไปเช่นกัน พวกเขารู้สึกว่าไม่มีอะไรน่าสนใจให้ติดตามอีกแล้ว
ณ สี่แยก วิลเลียมกำลังรวบรวมสติในขณะที่ใบหน้าของเขากำลังร้อนผ่าวจนแทบไหม้ ด้วยไฟใยดวงตา เขาจ้องมองแดร์ริลและกล่าว “แดร์ริล แกไม่ได้มีเรื่องจับผู้หญิงร่ำรวย แต่มีเรื่องชู้แทนงั้นสินะ!”
“สารภาพมาเดี๋ยวนี้ รถคันนี้มันยังไงกันแน่? ลิลี่ใช้ตำแหน่งในที่ทำงานและเงินของบริษัทซื้อมันมาใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินวิลเลียมเริ่มพล่ามไร้สาระอีกครั้ง แดร์ริลรู้สึกหงุดหงิดและกล่าว “นายไม่จำเป็นต้องรู้ว่าฉันหารถมาได้อย่างไร รถคันนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับบริษัทของตระกูลนายสักนิด”
หลังจากกล่าวจบ การจราจรบนถนนก็พลันคล่องตัวขึ้น แดร์ริลเหยียบคันเร่งแล้วจากไปทันที
วิลเลียมมองแดร์ริลจากไปอย่างเย็นชา ความเดือดดาลของเขากำลังปะทุ เขาสาปแช่งออกมา “สารเลว! แดร์ริล ดาร์บี้ เราจะได้เห็นดีกัน! ฉันยังไม่จบกับแก!” จากนั้นเขาก็ออกไปจากถนนอันวุ่นวายพร้อมเลขาของเขาไป
ณ แพลทินัม เอนเตอร์เทนเมนต์
หลังจากออกมาจากถนนที่วุ่นวาย แดร์ริลกลับมาที่ห้องทำงานของเขา เขาส่งข้อความให้ลิลี่ว่าเขาจะไม่กลับบ้านคืนนี้เพราะเขายุ่งมาก
ลิลี่ไม่ได้ตั้งคำถามเพิ่มเติมอีก เธอเพียงแค่ตอบกลับมาด้วยคำสามคำ “ฉันเข้าใจ”
เหตุการของวิลเลียมก่อนหน้าไม่ได้กระทบอารมณ์ของแดร์ริล
แม้ว่าวิลเลียมจะมีตำแหน่งในตระกูลลินดันเป็นหลานคนโปรดของคุณย่าลินดัน แต่ในสายตาของแดร์ริล เขาก็เป็นแค่ตัวตลก เป็นไอ้งั่งคนหนึ่ง
หลังจากได้รับการยืนยันจากเพิร์ลแล้วว่าเขาไม่มีงานใดจากสำนักงานหลักอีก แดร์ริลจึงได้ใช้เวลางีบอยู่ที่ห้องพักผ่อน
เมื่อเขาตื่นขึ้นมา เขาเห็นกล่องไม้วางอยู่หลังประตู เขาจำได้ว่ามันคือของขวัญที่แซมสันมอบให้เขาเนื่องในวันเกิด แดร์ริลเอื้อมมือไปหยิบและเปิดมันออก
แสงพลันสว่างออกมาจากล่องไม้เมื่อเขาเปิดมัน แดร์ริลตกตะลึง
ด้านในกล่องคือเม็ดยากลม ๆ เม็ดหนึ่ง
ยาบำรุงไต? ยาเสริมสมถภาพ? ยาชูกำลัง?
ในตอนนั้น ในหัวของแดร์ริลพลันนึกภาพผลิตภัณฑ์ของท่านชายที่เขาเคยเห็นในทีวี
เขารู้สึกโกรธและตลกในเวลาเดียวกัน แซมสันต้องการจะทําอะไร? เล่นตลกกับเขา? เขาไม่กล้าทําแบบนั้นแน่ ด้วยความสับสน แคร์ริลจึงโทรหาแซมสัน แซมสันรับสายอย่างสุภาพทันทีเมื่อสายต่อติด “คุณดาร์บี้มีอะไรให้ผมรับใข้ครับ?” แดร์วิลสูดหายใจลึก และกล่าว “ยาที่นายให้ฉันมา มันคืออะไรน่ะ?” เมื่อได้ยินแดร์ริลถามเรืองยา แซมสันรีบอธิบายรายละเอียดทันที “ฮ่าฮ่า คุณดาร์บีได้โปรดอย่าเพิ่งโมโหนะครับ ผมได้บอกให้ใครบางคนไปนํายานี้มาจากปรมาจารย์ ผมบอกได้ว่ามันสามารถเพิ่งความแข็งแกร่งให้ผู้ใช้ได้ คุณรู้ไหมครับว่าปรมาจารย์คนนั้นโด่งดังมาก? คนธรรมดาไม่มีทางหามันมาได้แน่นอน ผมจําเป็นต้อง..” แคร์ริลสับสนในขณะที่ฟังเขาพูด และรีบกล่าว “พอแล้ว….พอแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว นายกลับไปทํางานเถอะ” หลังจากวางสาย แดร์ริลก็จ้องมองดูเม็ดยาด้วยความสงสัย จะกิน? หรือไม่กินมันดี? เมื่อคิดได้ว่าแซมสันไม่มีทางที่จะทําร้ายเขา แดร์ริลจึงกลืนยาลงไป ทันทีที่เขากลืนยาลงไป แดร์ริลเสียใจที่ทําแบบนั้นทันที เพราะเขารู้สึกถึงคลื่นความร้อนที่แผ่ออกมาจากท้องของเขา และเริ่มลามไปทั่วร่างกาย ในเวลาเดียวกัน ความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้ก็โจมตีเขาทันที แดร์ริลทนความรู้สึกนี้ไม่ได้ เขากลึงลงไปกับพื้น และทุกอย่างก็มิดสนิท เขาสลบไป