ตอนที่75 แม่หนูป่วย
มู่เซียวหยานกล่าวผ่านมือถือไปว่า
“เอาเถอะ รอแกกลับมาฉันค่อยจัดการทีเดียว แล้วตะกี้ว่ายังไงนะ? กำลังมีความรัก? ลูกสาวฉันกำลังมีความรักเหรอเนี่ย? บอกทีว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใครถึงโคตรซวยแบบนี้?”
เหอจื่อเดือดจัดจนลูกโป่งแตกดัง ‘ป๊อป’
“มู่เซียวหยาน! นี่ยังเป็นแม่ฉันอยู่รึเปล่า? นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่รู้จักคำว่าความรัก แล้วไหงถึงพูดจาชวนน่าโมโหแบบนี้? ไม่เอาแล้ว ไม่พูดแล้ว! แค่นี้แหละ!”
“อัยย๊ะ! ใจเย็นก่อนลูกสาวสุดสวยของแม่ แหมมม…แค่หยอกเล่นหยอกหน่อยทำเป็นน้อยใจ แค่ล้อเล่นเอง ลูกสาวของฉันทั้งสวยทั้งมีเสน่ห์ได้แม่มาเต็มๆ เสียดายที่ได้สายเลือดดีจากแม่คนนี้แค่ครึ่งเดียว แต่ก็อย่างว่านะ ใครได้ลูกสาวคนนี้ไปเป็นคู่ครองถือว่าโชคดีที่สุดในบรรดาสิบชาติที่ผ่านมาแล้ว เออ แกเองอายุปูนนี้แล้ว หัดมีแฟนบ้าง แม่สนับสนุน!”
“แต่เขา…เขาเป็นอาจารย์ของฉัน”
เหอจื่อกระซิบเสียงแผ่วตอบกลับไป
“เอาเลย!”
ทีแรกมู่เซียวหยานยังไม่ทันฟังได้ใจความจึงเอ่ยตอบสวนกลับไปทันที แต่พอได้ยินแบบนั้นถึงกับชะงัก
“ดะ-เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อนนะ…อาจารย์?!”
“โถ่ว…รสนิยมลูกสาวฉัน… นี่ฉันเลี้ยงแกไม่เหมือนแม่คนอื่นเขาทำกันรึไง? แต่ช่างเถอะ ช่างเถอะ…หวังว่าจะเป็นผู้ชายที่ดีนะ”
พอกล่าวออกไปแบบนั้น มู่เซียวหยานเอ่ยถามต่อด้วยท่าทีประหม่าว่า
“เอ่อ…ลูกแม่…แม่ถามจริงๆนะ อาจารย์ที่ว่า…แบบพวกผู้ชายหัวล้านๆ อายุ50งี้เหรอ?”
“มู่เซียวหยาน! ฉันไม่เล่น!”
เหอจื่อโกรธจัดจนแทบจะกระโดดขึ้นม้านั่ง เธอถึงกับยกมือก่ายหน้าผากด้วยความปวดหัว พ่อของเธอดันไปทำบาปอะไรไว้เมื่อชาติก่อนกัน ชาตินี้ถึงลงเอ่ยแต่งงานกับผู้หญิงแบบนี้ได้?
มู่เซียวหยานเองก็โมโหเช่นกัน
“เจ้าเด็กคนนี้! แม่จริงจังนะ! แค่อยากจะบอกว่า ถ้าได้ก็ดี! อาจารย์แพทย์อายุ50กว่าส่วนใหญ่มีฐานะกันทั้งนั้น! พอเขาเข้ามาเยี่ยมบ้านเราเลยดีไหม? อืม…แม่ควรเรียกเขาว่ายังไงดี? ลูกเขยหรือพี่ใหญ่ดี…”
เหอจื่อระเบิดอารมณ์ใส่ทันทีว่า
“แม่ฉันนี่ก็แม่ฉันจริงๆ! ขอบอกไว้ก่อน เขาไม่ได้แก่อย่างที่แม่คิด! เขาอายุแค่ยี่สิบต้นๆ เอง!”
“ห่ะ? อาจารย์แพทย์อายุยี่สิบต้นๆ? แก…แกรีบพาเขามาที่บ้านเลย! ไม่ก็ชวนค้างที่หอแกไปเลย! แต่ถ้าแกไม่เอาจริงๆ เดี๋ยวแม่ออกโรงเอง!”
“….”
เหอจื่อยืนแข็งค้างอยู่ริมสระบ่อ พอได้ยินแม่ตัวเองเสนอขึ้นมาแบบนี้แทบจะปามือถือลงน้ำ
ส่วนความรู้สึกตอนนี้น่ะเหรอ? เธออยากร้องไห้เสียงดังๆ แต่กลับไม่มีน้ำตา
ออกโรงเอง? นี่กำลังหาแฟนให้ลูกหรือหาพ่อเลี้ยงให้ลูกกันแน่?
เนื่องจากคณะแพทย์สาขาการแพทย์แผนจีนกำลังประสบปัญหาขาดแคลนอาจารย์ผู้สอน ทำให้อาจารย์ที่สังกัดอยู่ที่อาคารนี้ไม่ได้มากมายเท่าไหร่ หลังจากฉีเล่ยสอนหนังสือจบ เขาก็กลับเข้ามาในห้องพักอาจารย์เพื่อพักผ่อน และทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ก่อนจะเดินทางกลับไปที่ห้องเรียนเพื่อเข้าสอนต่อในคาบที่สอง
ยังคงเป็นห้องเรียน406ดังเดิม
และก็ยังเป็นวิชาเดียวกับก่อนหน้านี้
พอกลับเข้ามาคลาส นักศึกษาทุกคนต่างนั่งประจำที่เตรียมตัวเรียนต่อด้วยความกระตือรือร้น และไม่มีแม้แต่คนเดียวที่โดดหรือหายหน้าไปไหน
วิธีการบรรยายของฉีเล่ยค่อนข้างเข้าใจง่ายเพราะเขามักจะเอาเรื่องหลักการแพทย์จีนไปประยุกต์กับประสบการณ์ต่างๆ ที่พบเจอมา สรุปได้คำเดียวว่า ฟังเพลินมาก
และอีกหนึ่งข้อสำคัญที่ฉีเล่ยให้ความสำคัญคือ เน้นทำไม่เน้นพูด เขาสั่งให้นักศึกษาจับคู่กันและลองให้พวกเขาสอบถามซึ่งกันและกันดู ก่อนจะเดินเข้าไปสอนทีละคู่ด้วยตัวเองให้รู้ถึงวิธีจับชีพจรที่ถูกต้อง และจุดสำคัญต่างๆ บนร่างกายเบื้องต้น บทเรียนทั้งหมดทั้งมวลนี้ ทำให้นักศึกษาทุกคนได้ทดลองจริงๆ ซึ่งมันไม่น่าเบื่อเลยแม้แต่น้อย
เมื่อฉีเล่ยสอนจนกริ๊งเลิกเรียนดังขึ้นอีกครั้ง ฉีเล่ยค่อยกลับมาหน้าห้องและบอกเลิกเรียน ทว่าทุกคนกลับรู้สึกว่า สิ่งที่ตนเองเรียนอยู่ยังไม่พอ
“ทำไมหมดคาบเร็วจัง?”
“อาจารย์ฉีครับ วิชาการวินิจฉัยคาบหน้าเมื่อไหร่เหรอครับ?”
“น่าจะวันพุธนะครับ ก็มะรืนเดี๋ยวก็เจอกันแล้วครับ”
“ถ้าอย่างนี้…หยินหยินก็ไม่ได้เจออาจารย์ฉีตั้งวันนึงเต็มๆ เลยใช่ไหมค่ะ? หนูคิดถึงแย่เลย”
เหอจื่อปั้นหน้าดูลังเลอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะรีบเก็บอุปกรณ์การเรียนบนโต๊ะลงกระเป๋าและวิ่งออกจากห้อง ตะโกนเรียกฉีเล่ยที่กำลังเดินจากออกไป
“อาจารย์ฉี!”
ฉีเล่ยเหลียวหลังกลับมามอง พอเห็นว่าเป็นนักศึกษาสาวคนแรกที่เขาได้ทำความรู้จักในคาบแรก เขาก็ยิ้มกล่าวขึ้นทันทีว่า
“ผมบอกแล้วใช่ไหมครับ? ฝันของคุณต้องเป็นจริงแน่นอน?”
เหอจื่อเชิดหน้าใส่อยู่ทีสองทีก่อนกล่าวว่า
“แต่ถ้าจำไม่ผิด…อาจารย์ในอุดมคติของหนูต้องหล่อด้วยนะ ถ้าบอกว่า ทำให้ฝันเป็นจริง นั้นหมายความว่าอาจารย์ฉีกำลังชมตัวเองว่าหล่ออยู่นะคะ?”
“อ้าว? แล้วผมไม่หล่อหรอกเหรอ?”
ฉีเล่ยยกมือถูไถคางไปมาราวกับกำลังใช้ความคิด
“ผมว่าตัวผมเองก็หล่อในระดับนึงเลยนะ”
“ไม่เห็นหล่อ!”
ดูเหมือนว่าเหอจื่อที่เห็นฉีเล่ยยังคงยืนยันแบบนั้น เธอก็รีบสะบัดหน้าหนีก่อนจะพูดโกหกสวนกลับไป ทว่าใบหน้าที่แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำของเธอกลับไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย
“ถึง…ถึงแบบนั้นก็เถอะ อาจารย์เองก็…ก็ดูมีสไตล์อยู่บ้าง แถมเป็นคนตรงไปตรงมาดี… หนูเคยเห็นอาจารย์ใส่สูทตั้งหลายคนนะคะ แต่ไม่เห็นมีคนไหนเหมาะเท่ากับอาจารย์ฉีอีกแล้ว”
ฉีเล่ยหัวเราะ
“งั้นก็ขอบคุณนะที่ชม”
พอพูดจบฉีเล่ยก็หันเหลียวกลับและเดินจากไป ทว่าเหอจื่อก็ตะโกนมาอีกว่า
“เดี๋ยวก่อนค่ะ!”
ฉีเล่ยชะงักฝีเท้าหันกลับมาอีกรอบว่า
“มีอะไรอีกงั้นเหรอ?”
เหอจื่อกล่าวตอบทันที
“อาจารย์ฉี หนูมีบางอย่างต้องเตือนก่อนค่ะ”
ฉีเล่ยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“มีอะไรรึเปล่า?”
เมื่อเข้าสบตากับฉีเล่ย ท่าทางการแสดงออกของเหอจื่อเริ่มดูลังเล ขณะเดียวก็มือทั้งสองข้างของเธอก็จับแขนเสื้อของตัวเองแน่น
ฉีเล่ยเบิกตากว้างด้วยความสงสัยไม่น้อยเช่นกัน ทำไมสาวสวยแบบนี้ถึงมาเรียนสาขาแพทย์จีนได้
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉีเล่ยมาที่นี่ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้เลยว่า เหอจื่อมีชื่อเสียงขนาดไหนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้
ในข่าวลือว่า วันแรกของการรายงานตัวนักศึกษา มีคณะกรรมการนักเรียนคนหนึ่งได้เข้ามาตีสนิทและพูดคุยกับเหอจื่อ ขณะที่เขากำลังช่วยถือของให้เธอ อีกฝ่ายก็ใช้โอกาสนี้แต๊ะอั๋งเหอจื่อที่ไม่ทันตั้งตัว ทำให้เธอโกรธจัดจับร่างของอีกฝ่ายทุ่มลงนสระบัวกลางมหาวิทยาลัยโดยตรง
ในเหตุการณ์ดังกล่าว ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างยืนตกตะลึงค้างแข็งเป็นเสาหิน ไม่มีใครคาดถึงเลยว่า เด็กสาวหน้าตาน่ารักอย่างเธอจะมีทักศะการต่อสู้ที่น่าสะพรึงขวัญขนาดนี้ และตามที่พวกเขาประเมินเอาไว้ นั่นไม่ใช่ความอข็งแกร่งทั้งหมดของเหอจื่อ
ด้วยเหตุนี้เอง ชื่อเสียงของเหอจือจึงแพร่หลายไปทั่วมหาวิทยาลัยตั้งแต่วันแรก
โดยปกติแล้ว ในคลาสเรียนเธอจะนั่งโต๊ะคนเดียวตามลำพัง โดยที่ไม่มีเพื่อนคนอื่นกล้านั่งข้างกับเธอเลยสักคน เป็นเพราะเหตุนี้เอง พอฉีเล่ยที่มาใหม่จู่ๆ ก็มานั่งข้างๆ เธอทั้งแบบนั้น ก็เลยทำให้เหอจื่อสนอกสนใจในตัวเขา
ณ ทางเดินหน้าชั้นเรียน เหอจื่อลังเลอยู่นานก่อนที่ในที่สุดจะพูดออกมา
“อาจารย์ฉี ภูมิหลังครอบครัวของโห่วเจียนไม่ธรรมดาเลยนะคะ”
“โห่วเทียน?”
“นักศึกษาที่อาจารย์ไล่ออกไปไงค่ะ”
“อ้อ เขาชื่อโห่วเจียนนี่เอง”
ฉีเล่ยพยักหน้าและกล่าวต่อว่า
“ไม่ใช่ว่าผมอยากจะไล่เขาออกหรอก แต่เป็นเขาต่างหากที่ไม่อยากเรียนกับผม ถ้าทางเบื้องบนรู้เข้า หวังว่าตอนนั้นคุณจะเป็นพยานให้ผมนะครับ”
เหอจื่ออธิบายต่อด้วยความกังวลว่า
“หนูไม่ได้หมายความถึงแบบนั้น ที่อยากจะเตือนอาจารย์ก็คือ…โห่วเจียนคนนี้สนิทสนมกับคนนอกมหาลัยมาก กลัวว่าหมอนั่นจะกลับมาแก้แค้น…”
แทนที่ฉีเล่ยจะเอาจริงเอาจังกับเรื่องดังกล่าว เขากลับตอบพร้อมเสียงหัวเราะกลับไปแทน
“ฮ่าฮ่า ถ้าคนนอกมหาลัยน่ากลัว ผมที่มาจากนอกมหาลัยเช่นกันก็คงน่ากลัวไม่ต่าง แล้วคุณคิดว่าผมน่ากลัวไหมล่ะ?”
เมื่อเห็นว่าฉีเล่ยยังทำเป็นเล่น เหอจื่อก็กระทืบเท้าทีหนึ่ง ปั้นหน้าหงุดหงิดใส่
“นี่ยังจะมาทำเป็นเล่นอยู่อีก ยังไงก็เถอะ…หนูเตือนแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วย!”
พอเห็นฉีเล่ยกำลังจะหมุนตัวเดินจากไปอีกครั้ง จู่ๆ ท่าทีของเหอจื่อก็พลันร้อนใจขึ้นอีกครั้งและรีบกล่าวขึ้นว่า
“อาจารย์ฉี! นะ-หนู…หนู…เอ่อ…เบอร์โทรของอาจารย์…เบอร์อะไรเหรอคะ? มะ-มะ-ไม่ใช่ว่าหนูอยากได้เบอร์อาจารย์หรอกนะคะ! แต่…แต่แม่หนู…เป็นโรคประหลาด คือ..คือ…ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็อยากโทรถาม…”
“โรคประหลาด? ประหลาดยังไง?”
“เอ่อ…คือว่า…”
เหอจื่อรีบเร่งใช้ความคิดอย่างหนักและกล่าวขึ้นต่อว่า
“ทุกครั้งที่มีวันนั้นของเดือน…เธอจะรู้สึกปวดท้อง ชอบโวยวายไม่หยุด…”
อันที่จริงมู่เซียวหยานไม่มีอะไรผิดปกติทั้งนั้น เพียงว่าเหอจื่อต้องการหาข้ออ้างเพื่อขอเบอร์ของฉีเล่ย…
ซึ่งเธอก็คิดข้ออ้างไม่ออก เลยแถออกไปทั้งแบบนี้
ฉีเล่ยซักถามต่อทันทีด้วยความสงสัยว่า
“เท่าที่ฟังจากอาการไม่น่าจะเป็นโรคประหลาดนะ? ก็แค่ประจำเดือนปกติไม่ใช่เหรอ? พอวันนั้นของเดือนมา ควรแนะนำให้แม่หาอะไรอุ่นๆ มาประคบบริเวณหน้าท้องน้อย ดื่มน้ำผสมกับน้ำตาลทรายแดงให้เยอะๆ นี่เป็นความรู้พื้นฐานสำหรับการดูแลสุภาพ คุณเองก็เป็นนักศึกษาแพทย์ก็ควรจะเข้าใจดี?”
เหอจื่อกระชับจับชายเสื้อตัวเองแน่น ใบหน้าเห่อร้อนกลายเป็นสีแดงก่ำราวกับจะมีควันออกมา
ถ้าหนูไม่ได้เบอร์อาจารย์มา แล้วหนูจะติดต่อกับอาจารย์ได้ยังไง?!