บทที่ 73
เจ้าจะยอมตกลงไหม
หลงเลินชานรู้สึกอับจนหนทาง
เขาทำอะไรได้บ้าง
แน่นอนว่าลั่วอู๋มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะจ่ายเงินประมูล ต่อให้เขาจะเสนอราคา 100 ล้านหินวิญญาณ มันก็เป็นเรื่องของตัวเขาเอง
คฤหาสน์ชวนเทียน แค่ต้องการภูตดอกไม้ในการประมูลเท่านั้น
แม้ว่ามันจะไม่สอดคล้องกับบรรทัดฐานภายในของคฤหาสน์ชวนเทียน แต่นี่เป็นกรณีฉุกเฉิน
ไม่มีใครสามารถยุ่งกับลั่วอู๋ได้
โดยปกติโรงประมูลจะได้ค่านายหน้าส่วนหนึ่งจากการประมูล แต่คราวนี้เพื่อขอบคุณลั่วอู๋, คฤหาสน์ชวนเทียนจึงยกเว้นค่านายหน้า ซึ่งเป็นคำสั่งโดยตรงจากผู้บริหารระดับสูง
เพราะแบบนั้นลั่วอู๋จึงสามารถตะโกนเสนอราคามากเท่าไหร่ก็ได้เท่าที่เขาต้องการ โดยไม่มีปัญหาใด ๆ เกี่ยวกับค่านายหน้า
“ไม่มีทาง ข้าไม่เชื่อ” หลี่ชวนเฉิงคำรามอย่างฝืนใจ
13 ล้านหินวิญญาณ
มันเทียบได้กับทรัพย์สินเกือบทั้งหมดของตระกูลระดับสูงทั่วไป
ขนาดตระกูลฉู ที่เลื่องชื่อในเขตนี้ก็ยังสามารถจ่ายได้แค่ 8 ล้านหินวิญญาณเท่านั้น ถ้ามากกว่านั้นมันจะส่งผลต่อสถานะทางการเงิน
แม้ว่าสถานะขององค์ชายจะอยู่ในระดับสูง แต่ในแง่ของทรัพยากรทางการเงินเขาก็ไม่ได้ดีเท่ากับตระกูลระดับสูง
จู่ๆใบหน้าของหลงเลินชานก็เย็นชา “ฝ่าบาท แม้ว่าท่านจะโดดเด่น แต่ก็อย่าลืมว่าที่นี่คือคฤหาสน์ชวนเทียน”
เขาตื่นตระหนกและยอมสงบลงเล็กน้อย
ที่นี่คือคฤหาสน์ชวนเทียน
ไม่มีใครสามารถโวยวายหรืออวดเบ่งในสถานที่แห่งนี้ได้
ต่อให้องค์ชายรัชทายาทแห่งพิงหนาน บิดาของเขามาด้วยตัวเอง ก็ไม่สามารถทำได้
อ้าปากค้างอย่างหนัก เขาไม่ได้พูดอะไรอีก อย่างไรก็ตามเสียงการกดปุ่มเสนอราคาก็ดังมาจากที่นั่งชวนเทียน
“เจ้าหยุดที่ราคา 13 ล้านรึเปล่า ดูเหมือนว่าความปรารถนาของเจ้าที่อยากได้ภูตดอกไม้มาครอบครองจะมีแค่นี้สินะ โชคดีที่เจ้าไม่คิดจะสู้ต่อ ข้ามีเงินแค่ 13 ล้านหินวิญญาณเท่านั้น ถ้าเจ้าเพิ่มอีกหมื่นเข้าไป ข้าก็คงไม่สามารถสู้กับเจ้าได้ไหว “เสียงของลั่วอู๋ ดังออกมาจากที่นั่งได้ยินก้องไปทั่วโรงประมูลทั้งหมด
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกตื่นเต้น
“1 หมื่น ข้าของเพิ่มอีก 1 หมื่น” ปากของเขายังคงพูดเสนอราคาต่อไป เขาหันไปมองสองพี่น้องตระกูลมู่
สองพี่น้องตระกูลมู่ตอนนี้กำลังทำอะไรไม่ถูก
ได้เตรียมเงินไว้ 5.2 ล้านหินวิญญาณและพวกเขาทั้งสองก็ได้เตรียมเงินไว้ 7 ล้านหินวิญญาณ แม้ว่าสองพี่น้องจะสามารถใช้เงินออมร่วมกันได้ แต่พวกเขาสามารถเพิ่มเงินได้ถึงแค่ 13 ล้านหินวิญญาณเท่านั้น
“มาสู้กันอีกครั้งเถอะ” แสงแห่งความหวังเพิ่มขึ้นในสายตาของหลี่ชวนเฉิง
จากนั้นพวกเขาก็เริ่มรวบรวมเงิน
“ข้ามี 13.03 ล้านหินวิญญาณ” เขารู้สึกอายที่จะเสนอราคา
มันเพิ่มขึ้นเพียงเล็กน้อยแค่ 30000 หินวิญญาณ
ด้วยความเย่อหยิ่งเสียงการเรียกเสนอราคาจึงค่อนข้างดูขัดเขิน
“13.04 ล้านหินวิญญาณ”
เสียงของลั่วอู๋ดังออกมาอีกครั้ง
เพิ่มแค่ 1 หมื่นหินวิญญาณ
หลี่ชวนเฉิงพยายามมองสบตา “เจ้าทำแบบนี้หมายความว่ายังไง ไหนเจ้าบอกว่าเจ้าจะไม่เสนอราคาอีกไง”
ผู้ชมบางคนถึงกับพูดไม่ออก
เขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องตกลงกับอีกฝ่าย
ลั่วอู๋หัวเราะพร้อมยิ้ม “ข้าแค่ล้อเล่น ข้าไม่อยากเห็นภูตดอกไม้อยู่ในมือเจ้า”
หลี่ชวนเฉิงเดือดดาลด้วยโทสะ
เสียงดังลั่นออกมาจากมุมที่นั่งมังกรอีกครั้ง คราวนี้มันเป็นเสียงของการทุบกำแพงและพื้น
“ไปสืบมา ว่าผู้ชายคนนี้มันมาจากไหน ทำไมมันบังอาจกล้าหยอกข้าเช่นนี้ ข้าจะฆ่ามัน” ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยไฟโทสะ
……
……
ในที่สุดภูตดอกไม้ก็ถูกประมูลไปโดยลั่วอู๋
ฉูจงฉวนจ้องมองไปที่ลั่วอู๋อย่างไม่กะพริบตา ดูเหมือนว่าเขาอยากจะรู้ว่าลั่วอู๋จะหาเงินมากกว่า 13 ล้านหินวิญญาณมาได้ยังไง
คนงานของคฤหาสน์ชวนเทียน เดินมาข้างหน้าพวกเขาด้วยความเคารพพร้อมแสดงเอกสารและหมายเลขทะเบียนของรายการประมูล
“ฉูจงฉวนเจ้าเดินไปแล้วจ่ายเงินซะสิ” ลั่วอู๋ยืดเส้น
ฉูจงฉวนชี้ไปที่เอกสารการประมูล “ให้ข้าจ่ายงั้นเหรอ เจ้าล้อเล่นกันใช่ไหมเนี่ย ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่เหรอว่าข้ามีเงินไม่มากขนาดนั้น”
“ไม่ต้องกังวลไปเจ้ามีมันแน่” ลั่วอู๋ยิ้มอย่างมีเลศนัย “และข้าก็จะเอาภูตดอกไม้ ออกมาให้เจ้าอย่างแน่นอน ถ้าเจ้าจ่ายให้เขาแล้ว”
ฉูจงฉวนรู้สึกว่าเขาเลือกเพื่อนผิดไปหน่อยในคราวนี้
ถ้าเจ้าถังแตกก็อย่าเอามาลงที่ข้าด้วยสิ ที่นี่คือคฤหาสน์ชวนเทียนนะ ต่อให้ใช้ชื่อของตระกูลฉู ก็คงไม่ได้ช่วยอะไรหรอก
“ท่านฉูจงฉวนมาสรุปยอดค่าบัญชีกันเถอะขอรับ” คนงานพูดด้วยความเคารพ
ฉูจงฉวนทำได้แค่ทำตามคนงานอย่างทื่อ ๆ
นอกจากนี้ที่หลังเวทีของการประมูล หลงเลินชานเองก็กำลังรอฉูจงฉวนอยู่
หัวใจของฉูจงฉวนเต้นไม่เป็นจังหวะ หากเขากำลังรับผิดชอบเรื่องอื่นอยู่ เขาอาจจะสามารถพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับคนงานได้บ้าง ใครจะไปคิดว่าประธานสาขาจะลงมาที่นี่ด้วยตนเอง
“ประธานหลงเลินชาน” ฉูจงฉวนแสดงความเคารพอย่างเคารพ
หลงเลินชานพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “พวกเรามาจัดการยอดชำระกันดีกว่าขอรับ”
“นั่น … ” ฉูจงฉวนพูดด้วยความอับอาย “ท่านประธานหลงเลินชาน เราคุยกันเรื่องเงินวันหลังได้ไหม”
หลงเลินชานหัวเราะและส่ายหัวของเขา “ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกขอรับ”
ฉูจงฉวนถอนหายใจ
ลั่วอู๋เจ้าได้ฆ่าข้าไปแล้ว ตอนนี้ตระกูลฉูจะถูกจดลงในบัญชีดำของคฤหาสน์ชวนเทียน
“มีอะไรงั้นเหรอขอรับ หรือว่าท่านมีเงินไม่เพียงพอ” หลงเลินชานถาม
ฉูจงฉวนพยักหน้าอย่างน่าสงสาร “ใช่ขอรับ”
“ตอนนี้ท่านมีอยู่เท่าไหร่”
“8 ล้านครึ่ง หินวิญญาณ” ฉูจงฉวนรู้สึกประหม่า
หลงเลินชานพยักหน้า “ตกลง, อยากจ่ายเท่าไหร่ก็จ่าย,จ่ายค่าเข้าร่วมงานประมูล, จากนั้นก็เอาภูตดอกไม้ไปได้เลย”
“หือ”
ฉูจงฉวนงงงวย เขาได้แต่ทำตามขั้นตอนและรับกล่องคริสทัลมาในมือ เขาได้แต่ตกอยู่ในความสับสนงุนงง
เกิดอะไรขึ้นที่นี่
เมื่อเห็นว่ากระบวนการส่งมอบทั้งหมดได้เสร็จสิ้น หลงเลินชานก็เดินจากไปในที่สุดเรื่องนี้ก็ได้จบลงเสียที
หลงเลินชานสั่งคนงานอีกด้านหนึ่ง “รับเงินหินวิญญาณมา แล้วพาหัวหน้าของตระกูลฉูไปส่ง ลงบัญชีไว้ด้วยว่าเงินหินวิญญาณเป็นของแขกรับรองพิเศษ แล้วเอากล่องที่มีตรา ‘สวรรค์‘ ให้เขาด้วย”
คนงานคนนี้เป็นคนที่เขาสามารถไว้ใจได้ หลงเลินชานจึงไม่ได้พูดอะไรมากและปล่อยให้เขาจัดการเรื่องต่าง ๆ อย่างไว้ใจ
“รับทราบขอรับ” คนงานตอบ
เมื่อได้ยินคำพูดของหลงเลินชาน, ฉูจงฉวนก็ยื่นทื่อกลายเป็นหินในทันที
……
……
มันเป็นกล่องใบหนึ่ง
คนงานเดินเข้ามาและส่งมอบถุงใส่เงินหินวิญญาณให้ด้วยความเคารพ มันเป็นถุงที่มีเครื่องหมายพิเศษของตระกูลฉู “ท่านลั่ว นี่คือหินวิญญาณของท่าน”
“ขอบใจมาก เจ้าไปได้แล้วล่ะ” ลั่วอู๋หยิบเอาถุงมา
คนงานเดินออกไปทางซ้าย
ฉูจงฉวนรีบวิ่งมาหาเขาเหมือนดั่งสายลมและทุบโต๊ะ “ลั่วอู๋เจ้าคือแขกรับรองพิเศษสินะ ภูตดอกไม้นี้เป็นของเจ้าใช่ไหม”
ฉูจงฉวนผู้มีความสง่างามมาโดยตลอดถูกบังคับให้หยาบคาย
“ใช่ คฤหาสน์ชวนเทียนไม่ยอมรับสัตว์วิญญาณกลายพันธุ์ ดังนั้นข้าจึงสามารถทำได้แค่แลกเปลี่ยน หรือประมูลกับสัตว์วิญญาณตัวอื่นเท่านั้น” ลั่วอู๋กล่าวอย่างสบาย ๆ
ฉูจงฉวนสำลัก
เขาพูดเหมือนการปรับแต่งสัตว์วิญญาณกลายพันธุ์เป็นเรื่องง่าย ๆ
“แล้วกล่องที่มีตราสวรรค์นี่คือ “
“เขาบอกว่าภูตดอกไม้นั้นสำคัญมาก ดังนั้นท่านหวังฉีจึงให้กล่องนี้กับข้า”
ฉูจงฉวนพูดแทบไม่ออก “ข้าไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเจ้ากล้าพูดอย่างหยิ่งผยองแบบนั้น ว่าหลี่ชวนเฉิงจะไม่มีวันได้ภูตดอกไม้ ตราบใดที่เจ้าไม่อยากให้เขาได้ เขาก็ไม่มีทางที่จะมีเงินมากพอสำหรับภูตดอกไม้ อา”
“ใช่” ลั่วอู๋กล่าว
ฉูจงฉวนหัวเราะหรือร้องไห้ไม่ออก “ที่เจ้าบอกข้าก่อนหน้านี้ ว่าข้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจ้ารู้ไหมว่าข้าเกือบคุกเข่าลงร้องไห้ต่อหน้าท่านประธานหลงเลินชานเพื่อขอความเห็นอกเห็นใจเขาแล้วนะ”
“ข้าแค่อยากให้เจ้าประหลาดใจว่าใช้หินวิญญาณแค่ 8.5 ล้าน เจ้าก็ซื้อภูตดอกไม้ได้ เจ้ารู้สึกแบบนี้สินะ” ลั่วอู๋หัวเราะ
ฉูจงฉวนหายใจไม่ออก “ข้ายังรู้สึกไม่ค่อยดี”
ลั่วอู๋หยิบหินวิญญาณออกมา 5 แสน แล้วส่งคืนให้ฉูจงฉวน “ตอนนี้เจ้ารู้สึกอย่างไร”
“รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย” ฉูจงฉวนคว้าเอาเงินหินวิญญาณมาอย่างเสียมารยาท “นี่คือเงินส่วนตัวของข้า แต่เดิมแล้วไม่ได้ตั้งใจจะใช้มันด้วยซ้ำ”
ลั่วอู๋หยิบอีก 5 แสน “แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ”
“แค่ก รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย” ตาของฉูจงฉวนมีประกายเล็กน้อย
ลั่วอู๋หยิบออกมาหินออกมาอีก 5 แสน
“เกือบแล้ว” ฉูจงฉวนถูมือของเขาด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย
“ พอ พอแล้ว เจ้ากำลังพยายามเติมเงินในกระเป๋าตัวเองแล้วล่ะตอนนี้ เจ้ารู้ไหมเนี่ยว่าเงินทั้งหมดนี้มันเป็นเงินของตระกูลฉูแล้ว ซึ่งมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้าแล้วตอนนี้”
ลั่วอู๋ใส่หินวิญญาณลงในไหปิศาจ
ฉูจงฉวนไม่ได้คิดอะไรมาก
ข้าได้รับหินวิญญาณมา 1 ล้านโดยไม่มีเหตุผล ฮ่าฮ่า มันช่างยอดเยี่ยม
ยิ่งไปกว่านั้น มันคงจะดีกว่าให้ลั่วอู๋ จ่ายเงินค่าภูตดอกไม้ให้เขา เขาคงจะรู้สึกอายที่ต้องปล่อยให้คนอื่นเสียเงินให้ตัวเอง