จริงๆ พูดให้ถูกก็คือเพื่อซื้อเวลาให้กับแคลร์
“ไปสิ! ” จินเหยียนหันไปหาเฟิงอี้เซวียนแล้วตะโกนด้วยความโกรธ จากนั้นก็พุ่งเข้าหามังกรทอง
“แคลร์ รีบไป! ถ้ายังไม่ไปอีก ทุกคนจะต้องตายที่นี่นะ” วัลโดกระตุ้นด้วยความร้อนใจ
“ไป! ถ้าไม่ไปก็ไม่ทันแล้วนะ” สุ่ยเหวินโม่กระตุ้นทุกคนด้วยความโกรธ
เฟิงอี้เซวียนขมวดคิ้วและมองจินเหยียนที่กำลังต่อสู้กับมังกรทอง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความอัปยศอดสู ชายผู้นั้นพุ่งเข้าไปเช่นนี้เพื่อถ่วงเวลาให้แคลร์! เขาเป็นนักดาบศักดิ์สิทธิ์! เขามาถึงระดับนี้ตั้งแต่อายุยังน้อยและกำลังจะลำบากอยู่ในขณะนี้เพียงเพื่อแคลร์ นี่เป็นเพียงความรักของนายและผู้รับใช้งั้นหรือ? ตอนนี้เขาสามารถพุ่งไปข้างหน้าและต่อสู้เพื่อแคลร์ อีกทั้งยังมีความแข็งแกร่งที่จะหยุดมังกรทองได้ชั่วคราว แต่ทำไมเฟิงอี้เซวียนเองทำไม่ได้ล่ะ?! เกลียด! เกลียด! ทำไมเขาถึงอ่อนแอนัก? แม้แต่ปลดผนึกพลังก็ทำไม่ได้ด้วยซ้ำ!
“สุ่ยเหวินโม่พาเฟิงอี้เซวียนออกไป” แคลร์เฝ้ามองจินเหยียนที่กำลังต่อสู้กับมังกรทองและพูดกับสุ่ยเหวินโม่อย่างเย็นชา
ยังไม่ทันที่เฟิงอี้เซวียนจะได้สติคืนมา ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็เกิดขึ้นบริเวณด้านหลังคอของเขา จากนั้นดวงตาของเขาก็มืดลง และเขาก็ล้มลงไป สุ่ยเหวินโม่ไม่ได้พูดอะไร เขาอุ้มเฟิงอี้เซวียนและลากซัมเมอร์ที่ยังคงตกตะลึงและไม่ได้สติวิ่งออกไป
“แคลร์ ไปกันเถอะ” คลิฟเร่งแคลร์อย่างกังวล ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะลังเล แม้ว่าจินเหยียนจะเป็นนักดาบศักดิ์สิทธิ์แล้ว แต่เขาก็ไม่สามารถเอาชนะมังกรทองได้หรอก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงถ่วงเวลาอย่างเต็มที่เท่านั้น
แคลร์มองไปยังมังกรทองที่กำลังบ้าคลั่ง แม้ว่าเขาจะต่อสู้กับจินเหยียน แต่เขาก็ไม่ได้ขยับตัวหรือเคลื่อนตำแหน่งของเขาเลย มังกรดำถูกเหยียบย่ำอยู่ข้างใต้อยู่อย่างนั้น
“อาจารย์ รู้หรือไม่ในตอนแรกข้าแค้นจินเหยียนมากและรับไม่ได้กับความไม่ภักดีของเขา แต่ตอนนี้…” แคลร์ยิ้มเบาๆ พร้อมกับแววตาที่สงบนิ่ง “ไปกันก่อนเถอะ ข้าทิ้งจินเหยียนไว้ข้างหลังไม่ได้หรอก”
สีหน้าของคลิฟเปลี่ยนไป เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ร่ายคาถาสั้นๆ ทันใดนั้นแคลร์ก็ตัวแข็งทื่อและขยับไม่ได้ในทันที แล้วคลิฟก็อุ้มแคลร์ที่ไม่สามารถขยับตัวได้พาหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
“อาจารย์! ” แคลร์พูดด้วยความไม่พอใจ คลิฟบังคับพานางหนีแล้วทิ้งจินเหยียนไว้แบบนี้หรือ?!
“แคลร์ เจ้าจะมาตายที่นี่ไม่ได้ และเจ้าไม่ควรจะมาตายที่นี่ด้วย” น้ำเสียงของคลิฟเย็นชาและเยือกเย็นอย่างที่สุด
แคลร์มองจินเหยียนที่กำลังต่อสู้กับมังกรทอง และภาพนั้นก็ค่อยๆ ห่างออกไป
“กรรร…” ทันใดนั้นมังกรทองก็คำรามด้วยความเจ็บปวด จินเหยียนสร้างบาดแผลที่หางของเขา เลือดสีแดงสดไหลออกมา
“ไอ้มดต่ำต้อย ข้าจะทำลายดินแดนนี้ซะ” มังกรทองคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว จากนั้นเขาก็ต่อสู้กับจินเหยียนด้วยกรงเล็บ พร้อมกับร่ายคาถา
ไม่ดีแล้ว! สีหน้าของคลิฟเปลี่ยนไปอย่างมาก กลิ่นอายแห่งการทำลายล้างแรงมาก คลื่นเวทย์ทรงพลังยากที่จะหาที่เปรียบได้นั้นแสดงให้เห็นว่ามังกรทองที่บ้าคลั่งตัวนี้ต้องการทำลายดินแดนนี้ ไม่เพียงแต่เมืองนี้เท่านั้น แต่มันยิ่งไปกว่านั้นอีก
“หยุด! เจ้ากำลังจะทำอะไร? อย่าลืมข้อตกลงระหว่างเทพมังกรกับเทพีแห่งแสงสิว่ามังกรไม่สามารถทำลายดินแดนของมนุษย์ได้” มังกรดำรู้สึกถึงความโกรธที่รุนแรงและเข้าใจสิ่งที่มังกรทองต้องการทำก็ตกใจ เขารีบตะโกนออกมาโดยหวังว่าจะหยุดพฤติกรรมบ้าคลั่งของมังกรทองได้ หากยังคงดำเนินต่อไป เรื่องนี้จะสร้างปัญหาให้กับเหล่ามังกรอย่างมาก
“แคลร์ ม้วนเวทย์เคลื่อนย้ายที่ของเจ้าอยู่ที่ไหน รีบไปเลย! ” คลิฟวางแคลร์ลงปลดการกักขังและเร่งนางอย่างกระวนกระวายใจ
แคลร์รู้สึกได้ถึงคลื่นพลังเวทย์ที่แข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับกลิ่นอายแห่งการทำลายล้าง
ทันทีที่คาถามังกรทองจบลง ดินแดนแห่งนี้ก็จะกลายเป็นเศษดินที่ไหม้เกรียมในทันที หญ้าจะไม่เติบโตและทุกชีวิตจะถูกทำลายในทันที
จินเหยียนรู้สึกถึงวิกฤต เขาใช้ดาบอันแหลมคมทิ่มแทงมังกรทองที่กำลังร่ายคาถาในทันที
มังกรทองยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยาม กรงเล็บของมันกระแทกกับพื้นอย่างรุนแรง จากนั้นกรงเล็บแหลมคมก็กำลังจะเตรียมแทงเข้าไปที่หัวใจของจินเหยียน
จินเหยียน!
จินเหยียน!
ตาของแคลร์เบิกกว้างขึ้นทันที
ทันใดนั้นพลังที่ไม่อาจบรรยายได้ก็พุ่งออกมาจากร่างกายอย่างรุนแรง
ในขณะนี้แคลร์มีเพียงความคิดเดียวในใจของนาง
จินเหยียนจะตายไม่ได้!
เวลาเหมือนจะหยุดลง ทุกอย่างนิ่งไม่ไหวติง
ทุกอย่างดูเงียบงันในทันใด
คาถาที่มังกรทองกำลังร่ายก็หยุดลงและถูกทำลาย พลังมหาศาลถูกยับยั้งไม่ให้ปลดปล่อยออกมา มังกรทองเบิกตากว้างมองตรงไปที่เท้าของเขา กรงเล็บของเขาหยุดอยู่บนหน้าอกของจินเหยียนแต่เขาไม่สามารถเคลื่อนไปข้างหน้าได้อีกแม้แต่น้อย ราวกับมีพลังขนาดใหญ่ทำให้เขาไม่สามารถขยับได้
เวลาไม่ได้หยุดนิ่ง แต่สิ่งมีชีวิตรอบข้างทั้งหมดหยุดเคลื่อนไหวภายใต้แรงกดดันของพลังอันแข็งแกร่ง
คลิฟตะลึง เพราะเขารู้สึกได้ถึงพลังมหาศาลที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ พลังนั้นพุ่งออกมาจากร่างของแคลร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา และหลั่งไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง…
พลังอำนาจที่ไม่มีที่สิ้นสุด
มันเป็นพลังแผดเผารุนแรงที่ผู้ใช้ต้องเค้นออกมาอย่างแรงกล้าจนไม่สามารถนึกคิดสิ่งใดได้เลย
ดวงตาของแคลร์เปลี่ยนเป็นสีพร่ามัวราวหมอก และนางค่อยๆ ลอยขึ้นกลางอากาศ
“เจ้าสัตว์เลื้อยคลานสี่ขา กลับไปที่เดิมของเจ้าซะ” รอยยิ้มโหดร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของแคลร์ มือของนางยกขึ้นเบาๆ และทันใดนั้นเปลวไฟสีทองก็ระเบิดออกมา เปลวไฟสีทองที่สวยงามและแพรวพราวตัดผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืนและพุ่งเข้าใส่มังกรทอง
เมื่อมังกรทองก็ได้สติ เขาเหยียดเท้าหน้าออกเพื่อป้องกันเปลวไฟของแคลร์อย่างดูถูก เพราะเขาสามารถดับเปลวไฟที่ปล่อยออกมาจากมนุษย์ได้ในทันที แต่เขาก็ต้องตกตะลึงกับพลังรุนแรงที่ไม่สามารถอธิบายได้ของมนุษย์ตัวเล็กๆ คนนี้
เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังออกมาจากปากของมังกรทองและเปลวไฟสีทองก็ทะลุกรงเล็บของเขาจนมีรูทะลุออกมา
“มนุษย์ต่ำต้อย เจ้าทำอะไร? ” มังกรทองคำรามด้วยความเจ็บปวดและความโกรธ บาดแผลที่เท้าของเขาขยายใหญ่ขึ้นและอาการปวดแสบปวดร้อนก็รุนแรงขึ้นด้วย
“เจ้าสูงส่งนักหรือ? เป็นเพียงแค่สัตว์เลื้อยคลานสี่ขาเท่านั้น” แคลร์ค่อยๆ ไปด้านหน้ามังกรทอง มองไปที่เขาและรอยยิ้มเย็นชาก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง “หากเจ้ายังไม่รีบจัดการกับบาดแผลอีก เจ้าจะกลายเป็นสัตว์เลื้อยคลานสามขานะ” น้ำเสียงที่เยือกเย็นราวกับปีศาจของนางฟังดูน่ากลัวและดูเหมือนว่ามันจะสามารถกัดกร่อนจิตวิญญาณของเขาได้เลย
ในที่สุดสีหน้าของมังกรทองก็เปลี่ยนไป เพราะเขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่อุ้งเท้า มันร้อนขึ้นเรื่อยๆ และบาดแผลก็ค่อยๆ ขยายออก เขาไม่อยากเชื่อว่ามนุษย์ต่ำต้อยจะสามารถทำร้ายเขาได้ แต่ตอนนี้บาดแผลของเขาก็แย่ลงเรื่อยๆ
“มนุษย์ต่ำต้อย ข้าจะจำความแค้นนี้ไว้ เจ้ารอการแก้แค้นที่โหดร้ายที่สุดของข้าได้เลย” ในที่สุดมังกรทองก็เชื่อในคำขู่ของแคลร์ จากนั้นเขาก็กระพือปีกบินหายไปอย่างรวดเร็วในท้องฟ้ายามค่ำคืน
แคลร์เฝ้าดูมังกรทองจากไปและถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก ถ้ามังกรทองจะสู้ แคลร์คงจะแพ้จริงๆ แต่มังกรที่กลัวความตายเช่นนี้ ไม่น่าเชื่อเลยว่าแท้จริงแล้วคือราชาแห่งเผ่ามังกร
“แคลร์… ” คลิฟเรียกแคลร์ที่ลอยอยู่ในอากาศเบาๆ
แคลร์กลับสู่ความรู้สึกของนางอย่างช้าๆ และตกลงมาจากกลางอากาศ
ในเวลาต่อมานางก็ตกอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่น จินเหยียนจับแคลร์ไว้ได้ทันเวลา
“แคลร์ เป็นอย่างไรบ้าง? ” คลิฟรีบลุกขึ้นถาม
“คุณหนู เป็นอะไรหรือไม่?” จินเหยียนดูกังวล
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเปลวไฟของเจ้าถึงเป็นสีทอง? แล้วทำไมมันถึงเผาร่างของเขาได้ ร่างกายของมังกรแข็งแกร่งที่สุดทำไมถึงถูกเผาล่ะ? ” เวลานี้เบนกลับไปในร่างมนุษย์และวิ่งมาถามด้วยความสับสน ความน่ากลัวของมังกรนั้นไม่ได้มีเพียงเวทมนตร์ขั้นสูงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงร่างกายที่แข็งแกร่งผิดปกติของพวกเขาด้วย ดาบธรรมดาไม่สามารถทำอันตรายใดๆ ต่อร่างกายของพวกเขาได้ ไม่ต้องพูดถึงร่างของมังกรทองเลย แต่ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บจากเปลวไฟของแคลร์ จะไม่ให้ทุกคนประหลาดใจได้อย่างไรล่ะ
ตอนนี้แคลร์พูดไม่ออก นางรู้สึกถึงความร้อนที่แผดเผาบริเวณหลัง คราวนี้ดอกบัวกลีบที่สองกำลังบานสะพรั่ง!
นางสำเร็จวิชากระจกดอกบัวขั้นที่สองในช่วงเวลาวิกฤตนี้! นั่นคือสาเหตุที่ทำให้นางสามารถใช้เปลวไฟสีทองขับไล่มังกรทองได้นั่นเอง!
แต่มีใครบอกนางได้บ้างว่าวิกฤตการณ์ที่น่ากลัวกำลังจะมาถึง
และครั้งนี้ก็เป็นวิกฤตเฉพาะสำหรับนางเพียงผู้เดียว
สายฟ้าฟาด!
ให้ตายเหอะ! ด้วยกระจกดอกบัวเพียงขั้นที่สอง ทำไมนางจึงต้องรับมือกับความหายนะสายฟ้าฟาดด้วยล่ะ?
ไม่ใช่ว่านางต้องฝึกฝนทักษะเวทย์มนตร์ในระดับที่สูงมากก่อนถึงจะถูกสายฟ้าฟาดหรือ? การฝึกฝนพลังจากพระเจ้าเป็นเรื่องที่ผิดกฎของธรรมชาติ ดังนั้นพวกเขาจะต้องถูกลงโทษโดยสวรรค์ด้วยสายฟ้าฟาด หากทำได้สำเร็จ พวกเขาก็จะได้รับพลังเยี่ยงพระเจ้า แต่หากล้มเหลว จิตวิญญาณของพวกเขาก็จะถูกทำลายจนหายไป
แต่ว่า มันเกิดขึ้นในดินแดนตะวันออกไม่ใช่หรือ! จะมาเกิดขึ้นที่นี่ได้อย่างไรล่ะ?!
แคลร์กำลังจะหมดสติ สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นไม่มากไปหน่อยหรือ?
เพียงแค่สำเร็จขึ้นที่สอง นางก็จะถูกลงโทษด้วยสายฟ้าแล้ว แถมยังเกิดขึ้นในดินแดนนี้ด้วย
“อาจารย์ ข้าขอกำแพงกั้นที่แข็งแกร่งที่สุดรอบตัวข้าสักสองสามชั้น จากนั้นท่านก็ออกห่างจากข้าทันที รีบเร็วเข้า! ” แคลร์สะบัดตัวหลุดจากอ้อมแขนของจินเหยียนแล้วพูดอย่างกังวล
“หือ? ” แม้ว่าคลิฟจะสับสน แต่เขาก็เชื่อฟังคำพูดของแคลร์และวางกำแพงเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่งที่สุดไว้รอบตัวนางในทันที
เร็วเข้า!” แคลร์เงยหน้าขึ้นอย่างใจจดใจจ่อ ใกล้แล้ว ใกล้แล้วที่สายฟ้าจะมาแล้ว
คลิฟ จินเหยียน และเบนก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ทันใดนั้นก็พบว่าคืนที่ฟ้าสลัวอยู่ดีๆ ทุกอย่างก็มืดขึ้น เมฆดำขนาดใหญ่กำลังรวมตัวกันที่นี่และขยายกว้างปกคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ขึ้น จากนั้นก็มีเสียงดังและมีสายฟ้าส่องแสงวาบไปทั่ว
……………………………………………………………………………..