ตอนที่77 ตาลุงซง
เนื่องจากทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว ฉีเล่ยจึงตัดสินใจวางหนังสือเล่มนั้นลง และเงยหน้าขึ้นกล่าวว่า
“ผมสงสัยว่าอาจารย์ซงเคยอ่านพวกหนังสือปรัชญามาก่อนรึเปล่าครับ? ตามที่นีทเชอ[1]กล่าวไว้ว่า นิยามของคำว่าความรัก มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับอายุ,พรมแดนหรือแม้แต่เพศ”
ทุกคนที่กำลังสนทนาอย่างสนุกสนาน แต่กลับไม่คิดเลยว่าจู่ๆฉีเล่ยจะกล่าวแทรกขึ้นมาแบบนี้แถมยังออกตัวเป็นปฏิปักษ์อย่างชัดเจน เป็นนผลมาให้อาจารย์ทุกคนในห้องต่างจับจ้องมาทางเขาด้วยความประหลาดใจยิ่ง
ในสายตาของพวกเขาเหล่านี้ ฉีเล่ยเป็นอาจารย์หน้าใหม่ที่เพิ่งมาทำงาน ตามกฎทางสังคมแล้ว พวกหน้าใหม่ไม่มีสิทธิ์แสดงความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้น มีหน้าที่เพียงแค่หุบปากและรับฟังไปเฉยๆ โดยไม่ว่าเจ้าตัวจะพอใจหรือไม่ก็ตาม
สำหรับกรณีของฉีเล่ยเรียกว่า พวกอยู่ไม่เป็น
พูดตามตรงๆก็คือโลกสวยเกินไป เข้ากับสังคมคนหมู่มากไม่ได้
มีอาจารย์คนหนึ่งที่ดูท่าจะใจดีไม่น้อย แอบขยิบตาส่งสัญญาณให้ฉีเล่ยหยุดสร้างปัญหา เพราะอาจารย์ทุกคนในห้องพักอาจารย์ทราบดีว่า ใครก็ตามที่กล้ามีเรื่องกับตาลุงซงล้วนจบไม่สวย
ในเมื่อคุณเป็นผู้มาใหม่ก็ควรปฏิบัติตนในฐานะผู้มาใหม่เช่นกัน
ตามที่คาดไว้ คล้อยหลังได้ยินคำพูดของฉีเล่ย สีหน้าของตาลุงซงพลันมืดทมิฬลงทันใด เขาจ้องตาเขม็งใส่กล่าวเย้ยเยาะขึ้นว่า
“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ? นิยามของความรัก?”
“ผมบอกว่านิยามของความรักไม่ได้เกี่ยวข้องกับอายุ,พรมแดนหรือแม้แต่เพศ นี่เป็นคำกล่าวของนีทเชอบนหน้าหนังสือปรัชญาชื่อดังขณะที่สอนอยู่ในมหาวิทยาลัยเซาท์แทมป์ตัน ช่างมันเถอะครับ รู้สึกว่าหนังสือปรัชญาดังกล่าวมันมีแต่ฉบับภาษาอังกฤษ อาจารย์ซงไม่น่าจะรู้จัก”
ใครก็ตามที่ได้ยินประโยคคำกล่าวนี้ของเขาย่อมเข้าใจได้โดยธรรมชาติว่า ฉีเล่ยกำลังเปรียบอาจารย์ซงเป็นดั่งการเล่นพิณให้วัวฟัง
ในมุมมองของอาจารย์ซง คำพูดนี้ของฉีเล่ยยิ่งกว่าคมมีดปักเข้ากลางขั้วหัวใจเสียอีก
คนรุ่นเขาจะไปรู้เรื่องอะไร? ภาษาอังกฤษอ่านออกรึเปล่าก็ยังไม่รู้? ในยุคที่ยังหนุ่มคงโดนพ่อแม่ของทั้งฝ่ายหญิงฝ่ายชายจับคลุมถุงชนให้แต่งงานกันอยู่เลยมั้ง? แค่มองหน้ากันก็เขินจนทำอะไรไม่ถูก เพียงจับมือถือว่าเสียผีอะไรแบบนั้น
กล่าวได้ว่า ในมุมมองเรื่องความรักของคนรุ่นอาจารย์ซงค่อนข้างล้าหลังมาก
ภรรยาของอาจารย์ซงก็ไม่ได้จัดว่าสวยอะไรเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเงินเดือนของเขาเพิ่มมากขึ้น เขาก็ยิ่งอยากหอบเงินก้อนนี้หนีให้พ้นจากมนุษย์เมียให้ไกลที่สุด
โดยปกติแล้ว อาจารย์ซงมักจะใช้เวลาโดยส่วนใหญ่อยู่กับมหาวิทยาลัย แม้จะส่งเงินให้ภรรยาประจำทุกเดือน แต่เขาก็แทบจะไม่ได้ใส่ใจเรื่องชีวิตครอบครัวเลย เขาปล่อยให้ภรรยาของตนเป็นแม่บ้านเต็มตัว ทั้งเรื่องอาหาร ซักผ้า ทำความสะอาดบ้าน หรือแม้แต่เลี้ยงลูกๆหลานๆก็ตาม
ดังนั้น หากจะบอกว่าเขาเข้าใจเรื่องเกี่ยวกับความรักแค่ไหน ก็แทบตอบได้ทันทีว่าเป็นศูนย์
และเพียงเพราะเขาไม่เข้าใจทั้งเรื่องความรักทั้งไม่ยอมเปิดรับวัฒนธรรมชาวตะวันตก แม้แต่ภาษาอังกษยังไม่คิดที่จะแตะต้อง ประโยคคำกล่าวนี้ของฉีเล่ยจึงยิ่งเจาะทะลวงขั้วหัวใจเขาสาหัสยิ่งขึ้นไปอีก
ปัง!
อาจารย์ซงยกฝ่ามือตบโต๊ะเสียงดังลั่น
“ใครบอกว่าฉันไม่เข้าใจ! ฉันนี่นะ อาบน้ำร้อนมาก่อนเธอไม่รู้เท่าไหร่! เด็กๆอย่างเธอจะไปรู้อะไร!!”
ฉีเล่ยขมวดคิ้วใส่
ถ้าจะให้บอกว่าเขารังเกียจคนประเภทไหนที่สุด คงนิยมสรุปได้ว่า คนที่ในหัวคิดแต่เรื่องต่ำทราม และใช้ความอาวุโสเข้าข่มเหงอวดเก่ง เพียงเพราะอายุมากกว่า ทั้งๆที่ในความเป็นจริงกลับไม่มีอะไรเลย ซึ่งน่าเสียดายนักที่คนทั้งสองประเภทที่กล่าวมาข้างต้นดันสอนอยู่ในมหาวิทยาลัยแพทย์ปักกิ่งแห่งนี้ด้วย
ฉีเล่ยเอนหลังพิงเบาะนั่งอย่างสบายอารมณ์ แถมยังยื่นมือไปเปิดหน้าต่างให้ลมถ่ายเทเข้ามา พลางตอบไปว่า
“อาบน้ำร้อนมันไม่ดีนะครับ เดี๋ยวผิวแห้ง”
“นี่เธอยังจะเถียงอีกเหรอ! ไอ้เด็กเหลือขอ! ไอ้…ไอ้สารเลว! กล้าข้ามหัวผู้ใหญ่งั้นเหรอ?! นิสัยแย่มาก! เด็กเหลือขออย่างเธอเข้ามาสอนที่นี่ได้ยังไง? มารยาทน่ะรู้จักไหม!?”
อาจารย์ซงดูกระวนกระวายอย่างมากราวกับมดน้อยในกระทะร้อน จนเส้นประสาทปูดโปนขึ้นตามหน้าผาก ทั้งยังชี้หน้าโวยวายฉีเล่ยไม่หยุดไม่หย่อนเสมือนหมาบ้า
ฉีเล่ยยักไหล่อย่างไม่แยแส
“ผมยังไม่ได้เถียงอะไรเลยสักคำนะครับ”
“นี่เธอ! ยังจะเถียงอยู่อีก! ฉันไม่เสียเวลาเถียงกับเธอแล้ว! ฉันจะไปรายงานเรื่องนี้ให้หัวหน้าคณะอาจารย์กัวฟัง! อยากจะรู้เหลือเกินว่า เขาปล่อยให้ไอ้เด็กเหลือขออย่างเธอเข้ามาสอนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้ยังไง!”
ที่ผ่านมา อาจารย์ซงล้วนถูกเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องเอ่ยปากยกย่องชื่นชมมาโดยตลอด แล้วมีหรือที่จะทนให้ฉีเล่ยถอนหงอกได้แบบนี้? ในอดีตเคยมีอาจารย์หนุ่มสาวที่หัวรั้นแบบฉีเล่ยเช่นกัน แต่พอโดนเขาขึ้นเสียงหรือทุบโต๊ะใส่ สุดท้ายก็ได้แต่ก้มหน้าคอตกกันไปหมด
ไม่ว่าจะในกรณีใด แม้ว่าคำพูดของอาจารย์หนุ่มสาวเหล่านั้นจะถูกต้องแค่ไหนก็ตาม แต่เมื่อโดนคำว่า ข้ามหัวผู้ใหญ่ ล้วนต้องยอมจำนนโดยปริยาย และอาศัยที่อาจารย์ซงเป็นอาวุโสของที่นี่ ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง เขามักจะเอาไปฟ้องหัวหน้าคณะอาจารย์กัวโดยตรง!
“เห้อออ…เป็นรุ่นน้องนี่ก็เหนื่อยนะครับ แค่ผมอยากออกความเห็นที่แตกต่างเท่านั้น ถึงกับต้องโดนรายงานเป็นเรื่องใหญ่โต หรืออาจารย์ซงอยากให้ทุกคนปากเสียแบบคุณเหรอครับ?”
ปลายคิ้วของฉีเล่ยกระตุกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเบะปากใส่
“คิดว่า เกิดก่อนจะต้องเก่งกว่าคนอื่นเสมอไปเหรอครับ? ตรรกะของอาจารย์ซงค่อนข้างบิดเบี้ยวไม่น้อยเลยนะครับ แต่เอาเถอะ อย่างที่คนอื่นพูดกันว่า ไม้แก่ดัดยาก ต่อให้ผมอธิบายไปสักเท่าไหร่คุณคงไม่เข้าใจ เอาเป็นว่าผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่หักหน้า”
ประโยคนี้เป็นคำขอโทษอย่างชัดแจ้ง แต่ความหมายในคำกล่าวที่ว่ากลับไม่ได้หมายถึงการขอโทษกันเลยสักนิด น้ำเสียงของฉีเล่ยไม่เพียงจะไร้ซึ่งความสำนึกใดๆ แต่ยังดูไม่แยแสเลยสักนิด ดูยังไงก็เป็นการเสียดสีประชดประชันมากกว่า
แต่ใครสั่งให้เขามานินทาหลี่ถงซีลับหลังล่ะ?
ถ้ารู้ว่าคนอื่นแอบนินทาคุณลับหลังบ้างจะรู้สึกยังไง?
สีหน้าของอาจารย์ซงบิดเบี้ยวน่าเกลียดยิ่งกว่าเดิม เสมือนกับในปากของเขาอมแมลงวันเน่าประมาณกิโลหนึ่งอยู่ เหลือบมองฉีเล่ยเจือแววอาฆาตอยู่หลายส่วน โดยไม่แม้แต่เหลียวมองใครใดๆอีก เขามุ่งหน้าตรงไปยังห้องทำงานของหัวหน้าคณะอาจารย์กัวทันที
“นายเสร็จแน่”
อาจารย์ร่างอ้วนท้วมขยับแว่นของตนเล็กน้อย และกล่าวต่อว่า
“ภรรยาของหัวหน้าคณะอาจารย์กัวเป็นลูกพี่ลูกน้องกับอาวุโสซง ก็เลยไม่มีใครกล้าทำอะไรเขา แต่นายนี่สิ เพิ่งมาใหม่วันนี้วันแรกแท้ๆ ทำไมถึงไปหาเรื่องใส่ตัวแบบนี้? นายก็ควรรู้นะ อาจารย์วิชาการวินิจฉัยเคยโดนไล่ออกไปสองคนแล้ว”
“สองคนนั่นโดนไล่ออกเพราะว่าอาจารย์ซงเหรอครับ?”
ฉีเล่ยเอ่ยถาม
“เปล่า เปล่า สองคนนั้นโดนนักศึกษาไล่”
อาจารย์ร่างอ้วนท้วมกล่าวตอบ
“ครับ ตราบใดที่พวกนักศึกษาไม่ไล่ผมออก ก็ไม่มีใครไล่ผมออกได้เช่นกัน”
อาจารย์ร่างอ้วนท้วมหมุนเก้าอี้มองมาทางเขาพลางส่ายหัวใส่
“นายยังไร้เดียงสาเกินไป นอกจากปัจจัยที่เกิดขึ้นจากตัวเราแล้ว ในสังคมการทำงานยังมีปัจจัยที่ไม่สามารถควบคุมได้อยู่อีกมากมาย ดูจากอายุแล้ว…นายน่าจะเพิ่งเรียนจบสดๆร้อนๆเลยใช่ไหม? อืม อืม…สามารถเข้ามาสอนที่นี่ได้ตั้งแต่อายุแค่นี้ นับว่านายเป็นคนที่มีความสามารถมากเลยนะ ดังนั้นถือซะว่าการมาสอนที่นี่เป็นบทเรียนก็แล้วกัน หลังจากย้ายไปสอนที่อื่นแล้วก็จำเอาไว้ล่ะ ต้องใส่ใจกับสังคมการทำงานด้วย”
ฉีเล่ยไม่ได้เอ่ยตอบใดๆทั้งสิ้น เพียงยิ้มและพยักหน้าตอบอีกฝ่ายไป
อาจารย์ซงหายตัวไปนานมาก บรรยากาศภายในห้องพักอาจารย์เงียบจนผิดปกติ ทุกคนกำลังรอพายุลูกใหญ่ที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้า และพวกเขาทั้งหมดล้วนคิดว่า ชะตากรรมของฉีเล่ยถึงฆาตแล้ว
อย่างไรก็ตาม ฉีเล่ยไม่แม้แต่สนใจเลยสักนิด ในแง่ความของความสัมพันธ์ เบื้องหลังของเขามีทั้งคณบดีหลี่และหัวหน้าภาคหลินคอยสนับสนุนอยู่ ไม่ว่าหัวหน้าคณะอาจารย์ซีจะอายุเท่าไหร่ แต่ตำแหน่งที่ขึ้นต้นหน้าชื่อของเขายังเป็นแค่‘หัวหน้าคณะอาจารย์’เท่านั้น ซึ่งตัวเองเองก็ได้รับจดหมายแนะนำเป็นการส่วนตัวจากหลินหมิงซาง เขาน่าจะรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร
ฉีเล่ยที่ยังไม่เห็นว่าตาลุงนั่นยังไม่กลับมาสักที เขาก็คาดคะเนได้ทันทีว่า อีกฝ่ายคงมีปากเสียงกับหัวหน้าคณะอาจารย์ซีเพราะไม่ยอมรับฟังคำขอของตน ตอนนี้คงละอายใจเกินกว่าจะมีหน้ากลับมาในห้องพักอาจารย์ หรือไม่ก็คงหนีกลับบ้านไปแล้ว
สำหรับผลลัพธ์ดังกล่าว มันทำให้ฉีเล่ยพึงพอใจอย่างยิ่ง
ไม่มีศัตรูตั้งแต่แรกเห็น นอกเสียจากคุณจะต้องเคยไปทำอะไรขัดแย้งกับเขาเสียก่อน สำหรับเรื่องนี้ก็เช่นกัน
ขณะเดียวกันนั้นเอง สายตาของบรรดาอาจารย์ที่เหลือในห้องต่างจับจ้องไปที่ฉีเล่ย ก่อนจะเริ่มจับกลุ่มกระซิบกระซากกันอย่างดุเด็ดเผ็ดมันส์