บทที่ 42
เด็กหนุ่มผู้มาจากเมืองหลินคือ ลีโอ ไวท์ เนื่องด้วยสมาชิกครอบครัวของเขากำลังทรมานจากโรคมะเร็ง เขาจึงหวังที่จะขายสมบัติของตระกูลเพื่อเงิน
เจ้าของร้านรอบ ๆ บางคนเองก็ได้ยินเรื่องนี้เช่นกัน
หลังจากที่ปีเตอร์ได้อธิบายเรื่องราวให้อีวอนฟัง เขาก็แนะนำเธอ “นี่คือเถ้าแก่ของเรา คุณอีวอน”
ลีโอพยักหน้าอย่างจริงใจและกล่าว “ถ้าคุณที่เป็นเถ้าแก่ยังตัดสินใจไม่ได้ ผมคงต้องไปร้านอื่นแล้ว”
หลังจากกล่าวจบ เขาก็เปิดกล่องออก
ภายในกล่องคือจี้หยกสีเลือด
ด้วยการแกะสลักโบราณ ผิวสัมผัสของมันเรียบกลมและดูฉ่ำ ที่ดูเป็นเอกลักษณ์เด่นที่สุดก็คือรูปทรงคล้ายหยดน้ำสีแดงที่อยู่ภายใน
อีวอนห้ามตัวเองไม่ให้พูดออกมาไม่ได้หลังจากเห็นมัน “หยกน้ำตาเลือด?”
เจ้าของร้านรอบ ๆ ถึงกับสูดหายใจเข้าไปด้วยความตื่นตา
“เฮ้ นั่นมันหยกน้ำตาเลือดจริงด้วย”
“ดูสีของมันสิ นั่นของระดับท็อปเลยนะนั่น”
เหล่าเจ้าของร้านทั้งหลายจับกลุ่มคุยกันด้วยตื่นตะลึง ลีโอรู้สึกภูมิใจและพยักหน้าด้วยศักดิ์ศรีของเขาให้อีวอน หลังจากนั้นเขาก็กล่าว “คุณคือเถ้าแก่จริง ๆ ด้วย แค่การมองดู คุณก็รู้แล้วว่ามันคือหยกน้ำตาเลือด คุณเห็นคำที่สลักอยู่บนผิวมันด้วยรึเปล่า? มันคือของที่อยู่ในยุคราชวงศ์จิ้นทางตอนใต้”
หยกน้ำตาเลือดนั้นเป็นหยกโบราณ หยกเลือดนั้นสรรสร้างมาจากโลหิตของเหล่าบรรพบุรุษทั้งหลาย โดยเฉพาะหยกที่มีรูปหยดน้ำอยู่ข้างใน เป็นที่รู้จักกันในชื่อ หยกน้ำตาเลือด
ดังนั้น มันจึงหายากเอามาก ๆ
หลังจากได้ยินคำพูดของลีโอ เหล่าเจ้าของร้านทั้งหมดพลันมีอารมณ์พลุ่งพล่านทันที
“มันเป็นของราชวงศ์จิ้นตอนใต้จริง ๆ!”
“ใช่แล้ว ดูจากรอยสลักบนผิว มันต้องมาจากยุคนั้นแน่”
อีวอนถามลีโอหลังจากชื่นชมมันอยู่ครู่หนึ่ง “เธอต้องการเงินเท่าไหร่สำหรับมัน?”
แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่อีวอนเคยเห็นหยกน้ำตาเลือด แต่เธอก็มีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับหยกเลือด ชิ้นที่อยู่กับลีโอนั้นเป็นอย่างเดียวกับที่เธอรู้จัก ดังนั้น อีวอนจึงรู้สึกมั่นใจมากว่าหยกน้ำตาเลือดนั้นเป็นของจริง
ประกอบกับได้ยินการพูดคุยของเจ้าของร้านวัตถุโบราณทั้งหลาย เธอจึงยิ่งมั่นใจกับการตัดสินของตัวเองมากกว่าเดิม
อย่างไรก็ตาม ในตอนที่อีวอนถามราคากับลีโอ แดร์ริลนั้นกลับส่ายหัวอย่างเงียบ ๆ
คนอื่นนั้นอาจไม่รู้เกี่ยวกับหยกเลือด แต่แดร์ริลนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญ ปู่ของแดร์ริลมีอยู่ชิ้นหนึ่ง เขามักจะเล่นกับมันสมัยที่เขายังเด็ก ดังนั้น ด้วยการมองครั้งเดียว เขาจึงบอกได้เลยว่ามันเป็นของปลอม
เจ้าหนูนี่กล้าหาญเอาเรื่อง ถึงได้โกงตระกูลยังได้
อีวอนยังเด็กและขาดประสบการณ์ ดังนั้น มันจึงเป็นเรื่องปกติที่เธอแยกพวกต้มตุ๋นไม่ออก อย่างไรก็ตาม แม้แต่เจ้าของร้านวัตถุโบราณคนอื่นก็เห็นด้วยเหรอ? ดูเหมือนว่าพวกเขาแค่พูดตาม ๆ กันเท่านั้น นี่มันน่าอับอายจริง ๆ
เมื่อคิดแบบนั้น แดร์ริลจึงไม่มีความคิดที่จะเปิดเผยตัวนักต้มตุ๋นตอนนี้ เขาแค่สังเกตต่อไปว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อ
ครู่หนึ่ง ลีโอก็โบกมือแล้วกล่าว “150 ล้านเหรียญ!”
อีวอนหยักหน้าและกัดริมฝีปาก
ครึ่งปีก่อน ในโรงประมูล หยกน้ำตาเลือดจากราชวงศ์จิ้นตอนใต้แบบเดียวกันก็ขาบในราคา 150 ล้านเหรียญ ดูเหมือนว่าลีโอนั้นจะศึกษามาดีก่อนจะมาที่ร้าน
อย่างไรก็ตาม นั่นมันการประมูล ไม่ใช่การซื้อขาย พวกเขาไม่เหมือนกัน
อีวอนยิ้มและกล่าว พร้อมมองลีโอ “แพงเกินไป!”
ลีโอไม่เห็นด้วย “ราคานี้เท่านั้น ผมจะไม่มีทางขายมันถ้าไม่ใช่เพราะผมต้องการเงินเพื่อเป็นค่ารักษาครอบครัวผม มันถูกส่งต่อมาจากบรรพบุรุษของตระกูล”
เมื่อได้ยินแบบนั้น อีวอนพลันเริ่มสงสัย
เจ้าของร้านวัตถุโบราณคนอื่นเริ่มรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย
อีวอนยังอายุน้อยเกินไป
หยกน้ำตาเลือดเป็นสิ่งที่หาพบได้ยาก มันเป็นเกียรติสำหรับคนที่สามารถซื้อมันได้ ตระกูลยังคงขนหน้าแข้งไม่ร่วงเพียงเพราะจ่ายแค่ 150 ล้านเหรียญ
ในตอนนั้นเอง ถ้ามันไม่ใช่เป็นเพราะฐานะทางการเงินของพวกเขา เหล่าเจ้าของร้านวัตถุโบราณคงแย่งชิงกันตกลงราคากับลีโอไปแล้ว
ณ ทางเดิน ชายวัยกลางคน สวมชุดจีนดั้งเดิม พร้อมแว่นตากรอบทอง ได้เดินเข้ามาในร้าน
ปีเตอร์รีบเดินเข้ามาหาและทักทายทันที “สวัสดีครับคุณผู้ชาย มีอะไรให้รับใช้ครับ?”
ชายวัยกลางคนยิ้มแล้วกล่าว ผมคือแจ๊ค ผมมาที่เมืองตงไห้เพื่อทําธุรกิจ งานอดิ์เรกของผมคือสะสมของโบราณ และผมก็ไปได้ยินเรื่องตําหนักไข่มุกเข้า ดังนั้น ผมจึงมาหามันที่นี” เขากล่าวต่อ “ผมมาที่นี้เพื่อหาของดี ราคาไม่ใช่ปัญหาตราบใดที่ผมชอบมัน” เมื่อตาของเขาไปตกอยู่ที่หยกน้ําตาเลือดของลีโอ เขาก็ตื่นเต้นและกล่าว “โอ้นั้นไม่ใช่หยดน้ําตาเลือดที่ทุกคนพูดถึงเหรอ?” สีโอตอบ “ใช่แล้ว!” เมื่อเห็นแจ็คทีมนไม่ไหวและหยิบหยกขึ้นมาลีโอรีบพูดทันที “ระวัง! อย่าทํามันแตกเชียว!” แจ็คหัวเราะดังลั่น “ไม่ต้องห่วงเจ้าหนุ่ม ฉันจะจ่ายชดเชยให้ถ้าฉันทํามันแตก” เขาถาม “น้องชาย หยกชิ้นนี้เป็นของเธอเหรอ? ราคาเท่าไหร่?” สีโอกรอกตาไปมา ก่อนจะชูสองนิ้วขึ้นมาและกล่าว “500 ล้านเหรียญ” ก่อนที่เขาจะพูดจบ แจ็คก็ตบไปที่อบของตัวเองแล้วกล่าว “เยียมเฉันจะเอามัน” ในตอนนั้นเอง ลีโอได้เหลือบไปมองอีวอนด้วยความภูมิใจ เขากล่าว “เห็นไหม? ผมเสนอแค่ 150 ล้านเหรียญ แต่คุณก็ยังลังเล คุณเสียใจไหมที่ผมเจอชายร่ํารวยที่ไม่ได้สนเรื่องราคาด้วยซ้ํา?” อีวอนรู้สึกกระวนกระวาย เธอกล่าว “คุณไวท์ คุณตกลงแล้วว่าจะขายให้ฉันก่อนหน้านี้ เรามีกฏในวงการธุรกิจวัตถุโบราณ เรายังอยู่ในการเจรจา คุณไม่สามารถขายให้คนอื่นได้นะ” อีวอนกระวนกระวายจริง ๆ หยกนั้นมีมูลค่า 500 ล้านเหรียญและแจ็คก็ต้องการมันโดยไม่ต้องคิดรอบสอง อีวอนรีบกล่าว “150 ล้านเหรียญ ฉันจะจ่าย คุณไวท์ คุณไม่ได้บอกฉันก่อนหน้านี้เหรอว่าคุณจะขายในราคา 150 ล้านเหรียญ? ฉันจะซื้อมัน” เมื่อเห็นแบบนี้ แคร์ริลทนไม่ไหมจนต้องหัวเราะในใจ ฮ่าฮ่า ลีโอกับแจ็คเป็นคู่หูกันและพวกเขากําลังแสดงละครอยู่ เขาไม่คาดคิดว่าอีวอนจะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง มันจริงรึเปล่าที่หญิงสาวที่สวยเซ็กซี่มักจะมีความเฉลียวฉลาดที่น้อย?