บทที่ 78
ยกที่สามของการประมูล
ที่โรงเตี๊ยม
หลี่ชวนเฉิงกำลังเหนื่อยที่ต้องคอยยิ้มอย่างเสแสร้งเต็มทน “น้องชายลั่ว วันนี้น่าจะมีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นที่โรงเตี๊ยมใช่ไหม”
“แปลกจัง” ลั่วอู๋คิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็พูดว่า “เหมือนว่า ไม่นานมานี้ข้าจะได้ยินว่ามีโจรกระจอกบุกมาหวังขโมยของ น่าเสียดายที่โจรโง่ ๆ ทั้งสามคนถูกจับได้ในไม่ช้า มันบอกว่ามันถูกสั่งให้มาขโมย โดยเจ้านายที่เป็นผู้มีอิทธิพล แต่ผู้มีอิทธิพลคนนี้ลึกลับมาก ข้าไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร”
หลี่ชวนเฉิงรู้ได้ในทันที
แน่นอนว่าเขาพูดถึงลูกน้องงี่เง่าทั้งสามคนของเขาที่บุกเข้าไปผิดห้อง
พวกมันเป็นพวกขี้แพ้โดยแท้จริง
“ที่จริงแล้ววัตถุประสงค์หลักของการมาครั้งนี้ของข้า คือการซื้อภูตดอกไม้จากน้องชายลั่ว ” หลี่ชวนเฉิงกล่าว
ลั่วอู๋หัวเราะในใจ แต่ใบหน้าของเขาดูอับอาย “การขายมันดูจะยากเกินไปสำหรับข้า”
“ข้ารู้ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องขาดทุนแน่” หลี่ชวนเฉิงรู้สึกเหมือนเลือดออกที่หัวใจ แต่เขาก็ยังคงยิ้มออกมา “เจ้าประมูลมันมาด้วยราคา 13.04 ล้านหินวิญญาณ ข้าจะซื้อในราคาที่มากกว่านั้น 1 ล้านหินวิญญาณ”
เขาควักเงินออกมาเตรียมจ่ายให้
เขาไม่มีทางเลือก แม้ว่ามันจะเจ็บปวดมาก แต่เขาก็จะต้องสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
แน่นอนว่าส่วนใหญ่ก็ยืมมาในนามของราชวงศ์ผู้คุมมณฑล
ลั่วอู๋กล่าวอย่างจริงจังว่า “ข้าเองก็หวังว่าจะได้รับมิตรภาพจากองค์ชายด้วย แม้ว่าจะซื้อมันในราคาถูก ข้าก็ไม่ได้คิดอะไร”
“จริงเหรอ” หลี่ชวนเฉิงรู้สึกประหลาดใจ
ลั่วอู๋ทำอะไรไม่ถูก “แต่ประเด็นคือภูตดอกไม้ ไม่ได้อยู่กับข้าแล้ว”
หลี่ชวนเฉิงตกตะลึง “แล้วมันอยู่กับใครกัน”
“ ตอนนี้มันอยู่กับทางตระกูลฉู เดิมทีข้าไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อภูตดอกไม้” ลั่วอู๋ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก “ข้าจึงยืมเงินจากฉูจงฉวน”
หลี่ชวนเฉิงเข้าใจ
ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมลั่วอู๋ถึงมีเงินมาประมูลได้มากนัก
ปรากฏว่ามันเป็นอุบายของผู้คนในตระกูลฉู
เป็นเรื่องยากที่จะหาตัวฉูจงฉวนให้เจอแล้วยังต้องซื้อภูตดอกไม้จากตระกูลฉูที่ไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินทอง อีกทั้งพวกเขาเองก็มีแผนจะมอบภูตดอกไม้ให้องค์หญิงเจียโรวด้วย
ดังนั้นตระกูลฉูจะไม่มีทางขายมันแน่
“ท่านต้องการให้ข้าติดต่อกับผู้คนในตระกูลฉูหรือไม่” ลั่วอู๋ถาม
หลี่ชวนเฉิงส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ข้าได้ยินมาว่าน้องลั่วมีแร้งทรายกลายพันธุ์สีขาวที่ดูศักดิ์สิทธิ์ มันมีค่ามากข้า ไม่รู้ว่าเจ้าจะขายให้ข้าได้หรือไม่”
“อา” ลั่วอู๋ตกใจ
หลี่ชวนเฉิงเองก็ตื่นตกใจ”เป็นอะไรไปงั้นเหรอ”
“ท่านต้องการซื้อแร้งทรายกลายพันธุ์ใช่ไหม”
“ใช่ ๆ”
หลี่ชวนเฉิงไม่เข้าใจความหมายของลั่วอู๋มากนัก
ลั่วอู๋ขมวดคิ้วพร้อมถอนหายใจและในที่สุดก็พูดออกมาว่า “ข้าอยู่อาศัยกับแร้งทรายมานานแล้ว และข้าก็มีความผูกพันกับมัน”
(ในโลกแห่งไห นกหน้าโง่ตัวหนึ่งกำลังจามอย่างต่อเนื่อง)
หลี่ชวนเฉิงสับสนเล็กน้อย “ไม่ใช่ว่าท่านเพิ่งตั้งประมูลมันที่หน้าโรงประมูลเฉิงเทียนไปเมื่อไม่นานมานี้ไม่ใช่เหรอ”
“มันเป็นความเข้าใจผิด ข้าไม่ต้องการขายมันเลย” ใบหน้าลั่วอู๋เต็มไปด้วยความเศร้าโศกอยู่ครู่หนึ่ง “แม้ว่าคฤหาสน์ชวนเทียน ต้องการให้ข้าประมูลแร้งทรายกลายพันธุ์ที่การประมูลสินค้า ข้าก็ไม่เห็นด้วย”
ในทันใดนั้นหลี่ชวนเฉิงเข้าใจทุกอย่าง
ไม่น่าแปลกใจที่เลยที่เขาไม่เห็นแร้งทรายกลายพันธุ์ที่การประมูลสินค้า
หลี่ชวนเฉิงรีบพูดว่า “ในแง่ของราคาข้าจะทำให้เจ้าพึงพอใจแน่นอน 2 ล้านหินวิญญาณล่ะเป็นไง”
“มันไม่ได้เกี่ยวกับเงิน” ดวงตาของลั่วอู๋แสดงให้เห็นถึงความคิดถึง “ข้ายังจำได้ในปีนั้นข้าอายุเพียง 10 ปีและบางครั้งก็เห็นนกแร้งสีขาวบนชายคา … “
“มันนั่งอยู่บนชายคาและมองออกไปในระยะไกลเหมือนกับคนจรจัดผู้โดดเดี่ยวจากบ้านเกิดของเขาที่จากมา … “
ลั่วอู๋เริ่มเล่าเรื่องราวด้วยอารมณ์และเสียงเศร้า
หลี่ชวนเฉิงกัดฟัน “3 ล้านหินวิญญาณ”
“ท่านกำลังทำให้ข้ารู้สึกอับอายจริง ๆ ” ลั่วอู๋ถอนหายใจ “ตอนที่ข้าอายุ 12 ปีข้าป่วยหนัก ชีวิตของข้าตกอยู่ในอันตราย มันเป็นแร้งทรายที่ยอมพาข้าข้ามทะเลทรายอันกว้างใหญ่ เพื่อหาหญ้าวิญญาณมาให้ข้าและเลี้ยงข้าด้วยเลือดของตัวมันเอง เพื่อให้ข้ากลืนได้ มัน…”
หลี่ชวนเฉิงตบโต๊ะ “5 ล้านหินวิญญาณ”
สัตว์วิญญาณที่มีความสัมพันธ์กับอารมณ์อ่อนไหวเช่นนี้ยากที่อีกฝ่ายจะยอมแพ้ หลี่ชวนเฉิงเองก็เข้าใจเรื่องนี้เช่นกัน แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็จะต้องได้รับแร้งทรายกลายพันธุ์มาครอบครองเพื่อไปขอโทษองค์หญิง
ใบหน้าของลั่วอู๋เศร้า “เมื่อข้าอายุ 14 ปีครอบครัวของข้าพบว่าข้าไม่มีทักษะในฐานะผู้ใช้พลังวิญญาณ เมื่อข้าเหงาและตกอยู่ในจุดต่ำสุดของชีวิต มันก็เป็นแร้งทรายตัวนี้ที่อยู่กับข้าตลอดเวลา ข้ายังจำได้ เมื่อมันกระซิบข้างหูของข้า “
“6 ล้าน” หลี่ชวนเฉิงกัดฟันของเขา
ลั่วอู๋อดสงสัยไม่ได้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทำท่านึกฟื้นถึงความทรงจำ “เมื่อข้าอายุ 16 ปี … “
“น้องลั่วพอเถอะ 7 ล้านหินวิญญาณ โปรดขายให้ข้าเถอะ” คำพูดของหลี่ชวนเฉิงแฝงด้วยความอ้อนวอนอยู่
ลั่วอู๋ถอนหายใจยาว ใบหน้าของเขาแสดงความลังเลอย่างแรงกล้าที่จะยอมแพ้ “เอาล่ะ ตกลง”
ราคาตกลงที่ 7 ล้าน
สัตว์วิญญาณกลายพันธุ์ระดับทองแดง แม้ว่ามันจะถูกนำไปที่โรงประมูลก็คงมีราคาได้มากสุดแค่ 2 ล้าน
ลั่วอู๋พึงพอใจ
ลั่วอู๋ส่งพลังวิญญาณไปที่มือของเขา ลั่วอู๋เรียกแร้งทรายกลายพันธุ์ออกมาจากไหปีศาจ
“แกว๊ก”
แร้งทรายกลายพันธุ์ปรากฏขึ้นในทันที มันดูสับสนเล็กน้อย แต่ก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วด้วยการจ้องไปที่ลั่วอู๋
ข้ากำลังพาน้องชายตัวน้อยของข้าไปครอบครองดินแดน
แล้วเจ้าเรียกข้าออกมาทำไม
เจ้ามนุษย์น่ารังเกียจ
ลั่วอู๋เตะนกหน้าโง่ อย่างไร้ความปรานี “จงซื่อสัตย์นะเจ้านกโง่ หลังจากนี้ไป องค์ชายคนนี้จะเป็นนายใหม่ของเจ้า”
หลี่ชวนเฉิงมอง ลั่วอู๋อย่างสงสัย
พวกเขาดูไม่เหมือนพันธมิตรที่อยู่ด้วยกันมานานหลายปี
นกโง่กำลังโกรธ
เจ้ากล้าขายข้าอีกครั้งงั้นเหรอ
ลั่วอู๋ลดเสียงของเขา กระซิบข้างหูเจ้านกพูดว่า “เจ้าไปกับเขาก่อน แล้วเจ้าก็อาศัยจังหวะกลับมาเร็ว ๆ เมื่อเจ้ากลับมาข้าจะให้ยารวบรวมพลังวิญญาณ 50 เม็ดให้ ตกลงไหม”
นกหน้าโง่ลังเล
มันสามารถเร่งการฝึกฝนตัวเองได้ด้วยยา
แต่ลั่วอู๋ไม่เคยให้มันมาก่อน
มันได้แต่ดูต้าหวงที่มีความคืบหน้าในการฝึกฝนอย่างรวดเร็ว ซึ่งมันอิจฉามาก
นกโง่ส่ายหัวของมันแล้วเหยียดปีกสีขาวหิมะเล็กน้อย
“โอ้ เจ้าหวังจะใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้สินะ” ลั่วอู๋ยิ้มอย่างสนุกสนานและกระซิบ “ถ้าเป็น 100 เม็ดเจ้าก็ไม่มีปัญหาสินะ”
นกโง่มีความพึงพอใจมากที่ได้ยิน มันรู้สึกว่าอยู่ในสถานะที่ได้เปรียบแล้ว
“แล้วแผ่นควบคุมสัตว์วิญญาณล่ะ” หลี่ชวนเฉิงถาม
ลั่วอู๋กล่าวอย่างไม่ได้ตั้งใจ “ไม่มีแผ่นควบคุมสัตว์วิญญาณหรอก มันฉลาดมากจนข้าไม่ต้องทำสัญญา”
“นั่นไม่ดีเลย” หลี่ชวนเฉิงหยิบการ์ดวิญญาณที่ว่างเปล่าออกมาและลองทำสัญญากับนกโง่
ต่อมาหลี่ชวนเฉิงก็ให้เงิน 7 ล้านหินวิญญาณกับลั่วอู๋แล้วนำเจ้านกหน้าโง่ออกไป
องค์หญิงเจียโรวไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว เป็นเรื่องปกติที่เธอจะย้ายออกไปหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น ตอนนี้หลี่ชวนเฉิงต้องการไปที่บ้านพักใหม่ขององค์หญิง
“ออกมา” หลังจากยืนยันการจากไปของหลี่ชวนเฉิงลั่วอู๋ก็พูดเบา ๆ
หลังจากนั้นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสีเขียวก็เดินออกมาจากด้านหลังผ้าม่านกันห้อง ซึ่งนางคือสาวใช้อีกคนหนึ่งขององค์หญิงเจียโรว นามว่าฉิงเหมย
“นายน้อยลั่ว ช่างเก่งในการหลอกล่อ” ฉิงเหมยเคยถูกตบโดยลั่วอู๋ ทำให้นางไม่มั่นใจในตัวเขา แต่หลังจากสองเหตุการณ์นี้จบลง นางก็อดไม่ได้ที่จะเชื่อในตัวเขา
ลั่วอู๋หัวเราะและพูดว่า “ต้องขอบใจองค์หญิงของพวกเจ้า ในเมื่อยังยึดถือตามกฎเก่า เงินที่เจ้าจะเอาไปก็คือ 3.5 ล้านหินวิญญาณ”
ฉิงเหมยเก็บหินวิญญาณไปอย่างเงียบ ๆ
นี่คือสิ่งที่ลั่วอู๋และองค์หญิงเจียโรวได้วางแผนกันไว้ พวกเขาหลอกต้มเงินจากหลี่ชวนเฉิงเป็นจำนวนมากเพื่อลงโทษเขา