บทที่ 38 เฉินโม่ออกโรง(2)
แม้แต่เจี่ยงหยาวก็ร้อนใจจนกระทืบเท้า เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ จู่ๆก็เชื่อว่าเฉินโม่จะจัดการวิกฤตที่อยู่ตรงหน้าได้ ตอนนี้มาคิดๆดูแล้ว เมื่อกี้ผีสิงเลย เฉินโม่เป็นเด็กในครอบครัวธรรมดาทั่วไป จะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกจางหู่ได้ยังไงกัน!
“เฉินโม่ นายรีบกลับมา”ภายใต้สถานการณ์เร่งด่วน เจี่ยงหยาวตะโกนออกไปเลย
เฉินโม่หันหน้ามองเจี่ยงหยาวแวบหนึ่ง เผยรอยยิ้มที่วางใจเล็กน้อย หัวหน้ากลับ จ้องมองที่จางหู่ต่อไป : “ฉันให้โอกาสแกนะ ชดใช้ความเสียหายทั้งหมดของที่นี่สิบเท่า อีกอย่างขอโทษคุณลุงคุณป้าต่อหน้าทุกคน ฉันจะให้อภัยพวกแก!”
ครั้งนี้ ก็แม้แต่พ่อแม่ของเจี่ยงหยาวยังตกใจจนพูดไม่ออก เฉินโม่กล้าพูดคำพูดแบบนี้กับจางหู่ได้ยังไงกัน?ไม่พูดถึงว่าจางหู่ไม่มีทางตอบตกลงแน่ก่อนนะ เพียงแค่พูดคำนี้ออกไป แสดงว่าระหว่างเฉินโม่กับจางหู่ ไม่มีพื้นที่ให้ผ่อนปรนอีก
“เฉินโม่ นายบ้าไปแล้ว รีบกลับมา!”ครั้งนี้ จ้าวกางและพวกก็ไม่มีเวลามากลัวแล้ว พูดตะโกนออกมา
เจี่ยงหยาววิ่งมายังข้างกายของพ่อแม่เธอเลย ร้องไห้พร้อมพูดว่า : “พ่อ แม่ พวกท่านรีบคิดหาทางช่วยพี่เฉินโม่ ถ้าไม่ได้จริงๆ พวกเราก็ตอบรับเงื่อนไขของพวกเขาเถอะ!”
พ่อแม่ของเจี่ยงหยาวแอบถอนหายใจ มองดูลูกสาวของตัวเอง และก็มองไปยังจางหู่ที่อยู่ตรงข้ามอีก เฉินโม่ที่ไม่หวาดกลัวโดยสิ้นเชิง ในใจได้ประนีประนอมแล้ว
“ไม่ว่าจะพูดยังไง เฉินโม่ออกหน้าเพื่อครอบครัวของเรา พวกเราจะทนมองเขามีอันตรายโดยที่ไม่เข้าไปช่วยเหลือไม่ได้หรอกนะ ก็ได้ แม่จะตอบรับเงื่อนไขของจางหู่!”แม่ของเจี่ยงหยาวพูดอย่างจนใจ
โจวหาวที่อยู่ด้านนอกของหน้าต่างกระจก สีหน้าดีใจ ในใจมีความสุขเหมือนดอกไม้บาน เขากำลังเป็นกังวลว่าไม่มีทางที่จะทำให้จางหู่จัดการเฉินโม่ได้ คิดไม่ถึงว่าจู่ๆเฉินโม่จะกระโดดออกมาเอง ยังจะพูดคำพูดแบบนั้นอย่างรนหาที่ตายอีก
“แม้แต่พระเจ้าก็ช่วยฉัน เฉินโม่ แกตายแน่!”
รอยยิ้มบนใบหน้าของจางหู่ค่อยๆหายไป มีสีหน้าที่จริงจังเข้ามาแทนที่ ทุกคนต่างก็คิดว่าจางหู่จะโกรธฮึดฮัด ต่อยเฉินโม่ แต่จางหู่กลับว่าใจเย็นอย่างผิดปกติ
“เด็กน้อย ให้โอกาสแกสักครั้ง พูดที่พึ่งพิงของแกออกมา ถ้าหากฉันจางหู่รู้จัก บางทีแกก็ยังมีโอกาสรอด ไม่เช่นนั้น วันนี้ไปจากร้านอาหารนี้ไม่ได้!”
จางหู่แผลงฤทธิ์ที่ถนนเส้นนี้เป็นเวลาหลายปีได้ กลับว่าไม่ใช่คนที่ไร้สมองรู้แค่ฆ่าคนเท่านั้น เขาดูเหมือนจะไม่สนใจ จริงๆแล้วระมัดระวังมาก คนที่ยั่วยุไม่ได้ เขาไม่มีทางยั่วยุแน่นอน เพราะงั้น เขาถึงได้ใช้ชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้ ยังคงถือครองอำนาจที่ถนนเส้นนี้ได้
คนอื่นต่างก็คิดว่าเฉินโม่บ้าไปแล้ว แต่เขากลับกังวลว่าเฉินโม่จะมีที่พึ่งพิง แน่นอนว่า ถ้าหากที่พึ่งพิงของเฉินโม่ ไม่สามารถดึงความสนใจของเขาได้ งั้นเฉินโม่ วันนี้จะต้องชดใช้กับความเจ็บปวด!
เฉินโม่ยังคงมีสีหน้าที่นิ่งเฉยเช่นเคย พูดอย่างหยอกเล่นว่า : “ที่พึ่งพิงของฉัน ก็คือตัวฉันเอง!”
แม้ว่าสิ่งที่เฉินโม่พูดจะเป็นความจริง ที่พึ่งพิงที่ใหญ่ที่สุดของเขา ก็คือพละกำลังของตัวเขาเอง
แต่ว่า จางหู่ไม่เชื่อแน่นอน นักเรียนมัธยมคนหนึ่ง อาศัยแค่ตัวเองก็กล้ามาท้าทายคนอย่างจางหู่?หลอกกันเหรอ?
จางหู่คิดว่า เฉินโม่กำลังดูถูกเขา ถึงขั้นกำลังดูถูกไอคิวของเขาด้วย!
จางหู่ระเบิดความโมโหออกมาทันที ไม่สนใจใยดี : “เด็กน้อย ฉันให้โอกาสแกแล้ว แต่แกไม่หวงแหนไว้เอง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แกก็รอรับความโกรธของฉันได้เลย!”
จางหู่พูดจบ โบกมือให้กับลูกน้องอย่างรุนแรง ทันใดนั้น ชายวัยรุ่น5-6คนก็เข้ามาล้อมไว้ ในมือถือท่อเหล็ก จ้องมองเฉินโม่ด้วยเจตนาที่ไม่ดี
“ช้าก่อน พวกเราตอบรับเงื่อนไขของแก แกอย่าได้ถือสาเด็กเลย ปล่อยเขา!”ในเวลานี้ พ่อของเจี่ยงหยาวเดินออกมาแล้ว ดึงเฉินโม่ไปไว้ด้านหลัง สีหน้าเคร่งขรึม
จางหู่ยิ้มอย่างเยือกเย็น : “ตอบรับตอนนี้?สายไปแล้ว ฉันบอกพวกแกก็ได้นะ วันนี้เด็กคนนี้ อย่างน้อยจะต้องโดนหักมือหนึ่งข้างและขาหนึ่งข้าง!”
“อยากจะหักแขนและขาของฉัน อืม ดีมาก ไม่รู้ว่ากี่ปีแล้ว ที่ฉันไม่ได้ยินคำพูดแบบนี้!”
ใบหน้าของเฉินโม่ปรากฏถึงการระลึกออกมา หลังจากที่เขาเข้าสู่สำนักเสวียนเต๋า ไม่มีใครเคยพูดคำพูดแบบนี้กับเขาอีกเลยจริงๆ เพราะว่า คนที่พูดแบบนี้กับเฉินโม่ ตายไปหมดแล้ว แถมยังเป็นแบบที่ตายแล้ววิญญาณดับสลายแบนั้น!
“คุณลุง น้ำใจของลุงผมรับไว้แล้ว แต่ว่าลุงวางใจได้ ก็แค่พวกขยะสามสี่คน ผมไม่ได้เห็นอยู่ในสายตา ลุงก็ยืนมองดูอีกฝั่งก็พอ วันนี้ ผมรับรองว่าจะให้พวกเขาคืนความยุติธรรมให้ลุง! ”
เฉินโม่พูดจบ ร่างกายเกิดความแปลกประหลาดตรงหน้าของพ่อเจี่ยงหยาว และผลักพ่อของเจี่ยงหยาวในความว่างเปล่า พ่อของเจี่ยงหยาวถอยไปข้างหลังทันที ก็เหมือนกับถูกมือใหญ่ๆที่มองไม่เห็น ดึงกลับไปอย่างรุนแรง
แม่ของเจี่ยงหยาวขมวดคิ้วพร้อมด่าทอว่า : “พี่โง่หรือไง เฉินโม่ให้พี่กลับมาพี่ก็กลับมา เหลือเขาไว้คนเดียวจะทำยังไง? ”
พ่อของเจี่ยงหยาวสีหน้ามึนงง ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฝืนยิ้มพร้อมพูดว่า : “ฉันไม่ได้อยากกลับมา แต่ไม่รู้ว่าทำไม กลับมาโดยที่ควบคุมตัวเองไม่ได้”
“งั้นก็รีบกลับไป อย่าให้พวกเขาทำร้ายเด็ก!”
“โอเค”
ไม่รอให้พ่อของเจี่ยงหยาวกลับไป เฉินโม่ เริ่มออกโรงแล้ว
บทที่ 37 เฉินโม่ออกโรง(1)
บทที่ 39 การกระทำที่ไม่ทันกาล(1)