บทที่ 667 ความจริงในปีนั้น
กู้ซีจิ่วเข้าใจได้ว่าทำไมเขาถึงปล่อยให้เรื่องที่ผิดพลาดไปแล้วผิดพลาดต่อไป แต่เธอยังไม่เข้าใจอยู่ข้อหนึ่ง “หลงซือเย่ ในเมื่อตอนนั้นคุณรักฉัน ถ้างั้นต่อให้คุณมีความลำบากไม่อาจพุดความจริงออกมาได้ แต่ก็ไม่ควรจะทำร้ายฉันต่อไม่ใช่เหรอ? แต่คุณกลับวางยาสลบฉันเพื่อควักหัวใจไปให้ ‘เย่หงเฟิง’! นี่คือความสำนึกผิดของคุณเหรอ? นี่คือความรักของคุณเหรอ?”
หลงซือเย่หลับตาลงเล็กน้อย “เป็นเพราะมนุษย์โคลนนิ่งคนนั้นค้นพบการมีอยู่ของเธอ!”
กู้ซีจิ่วเลิกคิ้วขึ้นสูง “หือ?”
“มนุษย์โคลนนิ่งคนนั้นตั้งแต่เล็กเรียกลมได้ลม เรียกฝนได้ฝน แต่ไม่เคยรู้ถึงการมีอยู่ของเธอเลย เรื่องที่เธออยู่ในค่ายฝึกนักฆ่ามีแค่สามีภรรยาสกุลเย่กับตัวฉันรวมถึงนักวิทยาศาสตร์คนนั้นที่รู้ และการที่ฉันดูแลเธอก็ถูกพวกเขาเข้าใจว่าเป็นการคุ้มครอง ‘ร่างโคลนนิ่ง’ ตามเหตุผลที่สมควร ตอนนั้นฉันไม่กล้าให้พวกเขารู้ว่าฉันมีความรู้สึกที่แท้จริงต่อเธอ ดังนั้นเลยทำเป็นกึ่งอบอุ่นกึ่งเย็นชากับเธอมาตลอด ไม่กล้าเข้าใกล้เธอมากเกินไป ต่อมาเธอเรียนรู้จนออกไปปฏิบัติภารกิจได้ ก็มีชื่อเสียงขึ้นเรื่อยๆ มนุษย์โคลนนิ่งคนนั้นเลยรู้เรื่องเธอ จากนั้นก็แอบจับตามองเธอ และต่อมาก็หล่อนก็ทราบฐานะของเธอผ่านลู่ทางของหล่อนเอง และรู้ถึงความรู้สึกที่ฉันมีต่อเธอ…”
หลงซือเย่นิ่งไปอีกครู่หนึ่ง ค่อยกล่าวต่อ “หล่อนไม่อยากให้เธอมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ คิดว่าเธอเป็นร่างโคลนนิ่งของหล่อน หล่อนมีสิทธิ์กำหนดความเป็นความตายของเธอ เธอก็รู้ว่าสามีภรรยาสกุลเย่รักใคร่หล่อนที่สุด ส่วนใหญ่หล่อนพูดอะไรก็เป็นไปตามนั้น ดังนั้นสามีภรรยาสกุลเย่เลยคิดจะฆ่าเธอทิ้ง”
ดวงตาของหลงซือเย่มีแววปวดร้าวพาดผ่านแวบหนึ่ง “แน่นอนว่าฉันไม่ต้องการให้พวกเขาทำสำเร็จ แต่ฉันเป็นคนไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไร ถ้าหากฉันดื้อดึงขัดขวางก็คงขวางไม่อยู่ ดังนั้นฉันเลยใช้แผนถ่วงเวลา บอกว่าหัวใจลูกสาวของพวกเขาอาจจะมีปัญหาบางอย่าง ไม่แน่ในอนาคตอาจต้องเปลี่ยนถ่ายหัวใจ ดังนั้นจำเป็นต้องให้เธอมีชีวิตต่อ!”
“สามีภรรยาสกุลเย่ไม่ใช่คนที่จะถูกหลอกได้ง่ายๆ พวกเขาสั่งคนให้ตรวจสอบระบบหัวใจของมนุษย์โคลนนิ่งคนนั้น เธอก็รู้ด้วยความสามารถของฉัน คิดจะทำให้หัวใจของหล่อนปรากฏอาการอัตราหัวใจเต้นผิดปกติน่ะง่ายดายมาก ดังนั้นผลการตรวจสอบจึงเหมือนกับที่ฉันพูดทุกอย่าง ในที่สุดสามีภรรยาสกุลเย่ก็หยุดความคิดที่จะฆ่าเธอทิ้งชั่วคราว และฉันก็รู้ว่าในเมื่อพวกเขามีความคิดนี้แล้ว ย่อมต้องลงมือในอีกไม่ช้าก็เร็ว แถมพวกเขายังดัดแปลงร่างกายของมนุษย์โคลนนิ่งคนนั้น ทำสัญลักษณ์พิเศษที่เป็นหนึ่งไม่มีสอง ทำให้คนอื่นปลอมแปลงไม่ได้ ดังนั้นถ้าอยากให้เธอมีชีวิตต่อไป ก็ต้องให้เอใช้ร่างกายของหล่อน ฉันเลยแอบค้นคว้าวิชาเปลี่ยนวิญญาณแบบลับๆ…”
กู้ซีจิ่วตะลึงไปครู่หนึ่ง คิ้วขมวดมุ่น “วิชาเปลี่ยนวิญญาณ?”
หลงซือเย่พยักหน้านิดๆ “ใช่แล้ว! ฉันรู้จักปรมาจารย์ไสยเวทย์คนหนึ่ง เขาเป็นวิชาเปลี่ยนวิญญาณ สามารถเปลี่ยนถ่ายวิญญาณจากคนหนึ่งไปไว้ในร่างของอีกคนได้ ทำให้ทั้งสองคนสลับร่างกัน นี่คือวิชาลับที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษของเขา ไม่ถ่ายทอดให้คนนอก ต่อให้ฉันเป็นเพื่อนของเขา เขาก็ไม่อาจละเมิดคำสอนข้อนี้ของบรรพชนได้ ทำได้เพียงอธิบายหลักการบางส่วนให้ฉัน ดังนั้นฉันใช้เวลาหนึ่งปีถึงได้เข้าใจศาสตร์แขนงนี้อย่างสมบูรณ์ทะลุปรุโปร่ง ต่อมาในที่สุดฉันก็ค้นคว้าได้สำเร็จ ในระหว่างนี้ ฉันต้องทำให้สามีภรรยาสกุลเย่ไว้วางใจ ให้พวกเขาคลายความสงสัยในตัวฉัน ก็เลยหมั้นกับมนุษย์โคลนนิ่งคนนั้น…”
“หลังจากคิดค้นวิชาเปลี่ยนวิญญาณสำเร็จ ฉันก็เริ่มเตรียมการสำหรับเตรียมเปลี่ยนวิญญาณให้เธอกับมนุษย์โคลนนิ่งคนนั้น วิชาเปลี่ยนวิญญาณต้องทำโดยใช้วิธีเปลี่ยนถ่ายหัวใจ และต้องได้รับความยินยอมจากมนุษย์โคลนนิ่งคนนั้นด้วย ดังนั้นฉันเลยทำให้หัวใจของมนุษย์โคลนนิ่งคนนั้นเกดปัญหาขึ้นมาจริงๆ มีแต่ต้องเปลี่ยนถ่ายหัวใจเท่านั้นถึงจะมีชีวิตต่อได้ จากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ผ่าตัดหัวใจฉากนั้นขึ้น…”
เดิมทีแผนการของเขาสมบูรณ์แบบไร้ช่องโหว่ ขอเพียงการผ่าตัดนี้สำเร็จ วิญญาณของกู้ซีจิ่วก็ติดตามหัวใจของเธอไปฟื้นคืนชีพในร่างของ ‘เย่หงเฟิง’ พอถึงตอนนั้นเขาค่อยบอกความจริงต่อกู้ซีจิ่วอย่างลับๆ หลังจากเธอฟื้นจะได้ไม่ถึงกับเผยพิรุธออกมา จากนั้นเขาค่อยแต่งงานกับเธอ แล้วพาเธอจากไปให้ไกล
————————————————————————————-
บทที่ 668 ความจริงในปีนั้น 2
ส่วนวิญญาณของของ ‘มนุษย์โคลนนิ่ง’ คนนั้นก็จะไปอยู่ในร่างของ ‘กู้ซีจิ่ว’
และความต้องการของสามีภรรยาสกุลกู้ก็คือ หลังจากเปลี่ยนถ่ายหัวใจแล้วกู้ซีจิ่วต้องไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป ดังนั้นกู้ซีจิ่วที่เป็นนักฆ่าจะตายจากไปอย่างสมบูรณ์ วิญญาณของมนุษย์โคลนนิ่งคนนั้นก้ฟื้นคืนชีพไม่ได้อีก…
แผนการนี้สมบูรณ์แบบมาก ใครจะรู้ว่าร่างกายของกู้ซีจิ่วมีความพิเศษ ต่อต้านยาสลบได้ ฟื้นขึ้นมาก่อนถึงเวลา การแทงเขาไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่เธอกลับแทงทะลุหัวใจตัวเอง ทำให้แผนการทั้งหมดของหลงซีพังทลาย…
ทุกสิ่งอย่างคลี่คลายกระจ่างชัด ภายในห้องเงียบมาก เงียบจนได้เพียงยินเสียงเคี้ยวของเจ้าหอยยักษ์ เรื่องนี้พิสดารและซับซ้อนเกินไป สมองกู้ซีจิ่วสับสนวุ่นวายไปชั่วขณะ บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร หากเรื่องนี้เป็นความจริง นับว่าหลงซีในตอนนั้นไม่น่าจะติดค้างอะไรเธอจริงๆ เป็นเพียงชะตาลิขิตเท่านั้น
หากว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาเตรียมไว้หลอกลวงเธอ…
เช่นนั้นจุดประสงค์ของเขาคืออะไร?
สายตาเธอจับจ้องหยกประดับสีแดงรูปใบเฟิงที่ห้อยอยู่ตรงบั้นเอวเขา “พู่หยกอันนี้ของคุณคือ?”
หยกประดับชิ้นนั้นไม่ใหญ่ ขนาดเท่าเหรียญกษาปณ์อันหนึ่ง แต่คุณภาพยอดเยี่ยมโดยแท้ ส่องประกายอยู่ภายใต้แสงไข่มุก
“ความจริงแล้วหยกประดับชิ้นนี้เป็นของเธอ” หลงซือเย่เอ่ยขึ้น
“หือ?” คิ้วกู้ซีจิ่วเลิกขึ้นสูง
“เคยอ่านความฝันในหอแดงใช่ไหม? เจียเป่าอวี้คาบหยกมาเกิด ส่วนเธอถือหยกมาเกิด เธอเกิดมาก็กุมหยกชิ้นนี้ไว้ในมือแล้ว ดังนั้นสามีภรรยาสกุลเย่ถึงตั้งชื่อให้เธอว่าเย่หงเฟิง เมื่อหยกประดับชิ้นนี้ห้อยอยู่บนคอเธอตลอด แต่ตอนที่ฉันสลับตัวเธอกับร่างโคลนนิ่ง ได้เอาหยกประดับชิ้นนี้ไปห้อยคอหล่อนแทน หล่อนเลยถูกอุ้มกลับไปในฐานะเย่หงเฟิง หล่อนสวมหยกประดับชิ้นนี้ไว้ตลอด จนกระทั่งวันผ่าตัดถึงได้ถอดออก ฝากไว้ที่ฉัน นึกไม่ถึงเลยว่าเมื่อวิญญาณฉันทะลุมิติมา สิ่งนี้จะติดมาด้วย ตอนที่ฉันถือกำเนิดบนโลกนี้ ก็ถือมันไว้ในมือแล้ว ฉันมีความทรงจำของหลงซี ดังนั้นจึงเก็บรักษาหยกประดับชิ้นนี้ไว้อย่างดีมาตลอด ฉันคิดว่าในเมื่อหยกประดับชิ้นนี้ถูกฉันพามาที่โลกนี้ได้ คงเป็นชะตาที่ฟ้าลิขิต ไม่แน่เธออาจจะทะลุมิติมาด้วยเหมือนกัน ดังนั้นพอฉันมีอิสระ ก็เริ่มออกตามหาร่องรอยของเธอบนโลกนี้ ค้นหาอยู่ตลอดเป็นเวลาหนึ่งร้อยปี…”
ทุกอย่างที่เขาพูดฟังดูน่าเชื่อถือมาก กู้ซีจิ่วเม้นริมฝีปากนิดๆ ไม่รู้ว่าเชื่อหรือไม่ เธอก้มหน้าจิบน้ำอึกหนึ่ง ในเมื่อเขาเหมือนจะเล่าทุกสิ่งออกมาอย่างซื่อตรงเปิดเผย เช่นนั้นเธอก็น่าจะลองถามคำถามอีกหลายข้อที่ยังค้างคาอยู่ในใจได้
“คุณตายได้ยังไง? ใช่ตอนที่ฉันฆ่าคุณหรือเปล่า?”
หลงซือเย่ส่ายหน้า “หัวใจของฉันอยู่ด้านขวา มีดนั้นของเธอแทงไม่โดนหัวใจฉัน ต่อมามองเธอตายไปฉัน…ฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว เลยฆ่าตัวตายทันที”
ตอนนั้นหัวใจของเขาอยู่ด้านขวาจริงๆ น่ะหรือ?!
บางทีอาจเป็นเพราะมองความคลางแคลงในแววตากู้ซีจิ่วออก หลงซือเย่จึงดึงมือเธอมาทาบตรงอกขวาของตนทันที “เธอลองพิสูจน์ด้วยตัวเองได้”
กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก หัวใจดวงหนึ่งเต้นอย่างหนักแน่นอยู่ภายใต้ฝ่ามือจริงๆ
แต่การที่ชาตินี้หัวใจเขาอยู่ทางขวา ไม่แปลว่าชาติก่อนหัวใจเขาก็อยู่ทางขวาด้วยนี่? ดังนั้นกู้ซีจิ่วจึงเก็บข้อสงสัยนี้ไว้ก่อนชั่วคราว
“ในเมื่อคุณฆ่าตัวตาย งั้นเวลาตายของคุณก็น่าจะไล่เลี่ยกับฉันไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมระยะเวลาตอนที่พวกเราข้ามมายังโลกนี้ถึงห่างกันมากขนาดนี้ล่ะ? คุณมาถึงโลกนี้เมื่อร้อยกว่าปีก่อน แต่ฉันเพิ่งมาถึงได้ปีเดียวเท่านั้น…”
“เด็กโง่ ตายพร้อมกันไม่จำเป็นต้องเกิดพร้อมกันสักหน่อย ก็เหมือนพวกนิยายทะลุมิติในยุคปัจจุบันนั่นแหละ ต่อให้เป็นพี่น้องที่ทะลุมิติมาพร้อมกันก็ยังไม่แน่ว่าจะทะลุไปยุคสมัยเดียวกัน”