ตอนที่ 175 หลิวอวิ๋นเซียวผู้ยอมพ่ายแพ้ (2)
“อ้า!”
หลิวอวี่ตื่นตะลึงก่อนจะร้องไห้เสียงดัง เขาพยายามดึงชายเสื้อหลิวอวิ๋นเซียวสุดชีวิต ร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตานองหน้า “ท่านปู่ ข้าจะเอาหมาป่าสีขาว ข้าจะเอาหมาป่าสีขาวตัวนั้น”
หลิวอวิ๋นเซียวขมวดคิ้วด้วยความรำคาญหงุดหงิดยิ่งกว่าเก่า เจ้าเด็กนี่เหตุใดจึงได้ถูกเลี้ยงจนเอาแต่ใจถึงเพียงนี้?
แต่แม้หลิวอวิ๋นเซียวจะไม่พอใจในการกระทำของหลิวอวี่เพียงใด ต่อหน้าคนอื่นก็ต้องปกป้องหลานชายตระกูลหลิวของเขาอยู่ดี!
“เพี๊ยะ!”
ในตอนที่หลิวอวิ๋นเซียวกำลังจะอ้าปาก ร่างเฟิงหรูชิงก็หายไปโผล่อยู่ตรงหน้าหลิวอวี่ มือข้างหนึ่งหิ้วเอาเจ้าตัวเล็กขึ้นมาตีเพี๊ยะลงที่ก้นของเขาเต็มแรง
“หากเจ้ายังร้องปาวปาวอีก อีกเดี๋ยว เจ้าจะเป็นอาหารของลูกหมาป่าน้อยของข้า” องค์หญิงเลิกคิ้วขึ้น แสดงท่าอยู่เหนือกว่า
“เอ๋าว์เอ๋าว์!”
นัยน์ตาหมาป่าสีขาวฉายแววดีใจ มันไม่ได้กินเนื้อมนุษย์มานานมากแล้ว เอ่อ…คนคนนี้ ถึงจะดูไม่น่าอร่อยแต่เอาไว้กินเล่นก็น่าจะไม่มีปัญหา
หลิวอวี่กลัวจนไม่กล้าร้องไห้ต่อเขามองสีหน้าเคร่งขรึมของหลิวอวิ๋นเซียว ก่อนจะหันไปมองหลิวซื่อที่กำลังโมโหบวกกับไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็น้อยเนื้อต่ำใจจนน้ำตาเอ่อคลอ
“องค์หญิง ท่านไม่รู้สึกว่าท่านทำเกินไปหน่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ?” หลิวอวิ๋นเซียวกำหมัดแววตาคิดร้าย กัดฟันเอ่ยด้วยความโมโห
เฟิงหรูชิงปลายตามองหลิวอวิ๋นเซียว “ท่านคิดอยากจะชิงบัลลังก์เสด็จพ่อของข้า เขาคิดอยากจะแย่งสัตว์วิเศษข้า พวกท่านทำไม่เกินไปหรอกหรือ?”
“…” หลิวอวิ๋นเซียวเงียบไปชั่วขณะ “เรื่องชิงบัลลังก์ฮ่องเต้นั้นเป็นการปั้นน้ำเป็นตัว ส่วนสัตว์วิเศษ…นั่นก็แค่สัตว์วิเศษตัวเดียว หากองค์หญิงยอมยกสัตว์วิเศษให้อวี่เอ๋อร์ กระหม่อมจะยอมรับปากองค์หญิงสามข้อ”
เฟิงหรูชิงแย้มยิ้ม
หลิวอวิ๋นเซียวทำให้นางยิ้ม
นางหันไปมองแม่ทัพเฒ่า “ท่านตา ข้อเสนอสามข้อของเขา…มีค่าพอหรือไม่เจ้าคะ?”
แววตาเย็นชาของแม่ทัพเฒ่าหันไปมองหลิวอวิ๋นเซียว “เทียบไม่ได้แม้แต่สตางค์แดงเดียว!”
“ท่าน…” หลิวอวิ๋นเซียวกล้ำกลืนความโกรธเก็บไว้ในใจ
ติดที่พลังของแม่ทัพเฒ่าเขาจึงไม่กล้าลงมือผลีผลาม
แต่อย่างไรเขาก็เป็นระดับหลิงอู่ เฟิงหรูชิงยังเด็กไม่รู้เรื่อง แม่ทัพเฒ่าจะไม่รู้ไม่เข้าใจหรือ?
หากแคว้นหลิวอวิ๋นมีหลิงอู่สามคน สำหรับฝ่าบาทแล้วเป็นเรื่องดีทีเดียว คุณค่าของคำสัญญาเขามีค่ากว่าสัตว์วิเศษตัวนั้นเป็นไหนๆ มิใช่หรือ?
“ไม่มีค่าแม้แต่สตางค์แดงเดียวจริงๆ” เฟิงหรูชิงยกยิ้ม “หมาป่าน้อยของข้าตอนนี้อายุแค่สองปีเท่านั้นก็เป็นสัตว์วิเศษระดับสามแล้ว ใช้เวลาอีกไม่นานเขาก็จะกลายเป็นสัตว์วิเศษระดับสี่! ท่านเป็นชายชราอายุหกสิบถึงจะสำเร็จหลิงอู่ มีค่าอะไรมาเทียบหมาป่าน้อยของข้า?”
หมาป่าสีขาวพยักหน้ารับสุดชีวิต
ใช่ ใช่ มันมีประโยชน์คุ้มค่ามากกว่าตาแก่นี่เยอะเลย
ใครก็อย่าคิดจะแยกมันกับเทียนหลิงกั่ว!
“ท่านคิดจะลงมือกับข้าใช่หรือไม่?” เฟิงหรูชิงกวาดตามองหลิวอวิ๋นเซียวที่แววตาเต็มไปด้วยความโกรธแล้วแย้มยิ้มยิ่งกว่าเก่า “ทหาร ไปเชิญเสด็จพ่อของข้ามา ทูลว่ามีคนต้องการชิงบัลลังก์และเตรียมจะลงมือกับข้าด้วย!”
“…”
ใบหน้าสูงวัยของหลิวอวิ๋นเซียวบึ้งตึง
เขาหันไปมองแม่ทัพเฒ่าที่ไม่พูดไม่จายืนบังอยู่หน้าเฟิงหรูชิง แววตาของเขาก็ยิ่งสับสนว้าวุ่น
พูดกันตามตรงแล้ว ก่อนหน้านี้ที่เขากล้าหยิ่งผยองเช่นนั้นก็เป็นเพราะแคว้นหลิวอวิ๋นมีเฟิงเทียนอวี้เพียงคนเดียวที่เป็นหลิงอู่
ตอนนี้มีเพิ่มมาอีกหนึ่ง แถมยังเป็นพ่อตาของเฟิงเทียนอวี้ นี่ทำให้ใจเขาอดที่จะตื่นตระหนกไม่ได้
สุดท้ายแล้ว…
หากหลิงอู่สองคนประมือกัน คนที่แพ้ต้องเป็นเขาแน่!
“เข้าใจผิด เข้าใจผิด นี่เป็นการเข้าใจผิด” หลิวอวิ๋นเซียวเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก ใบหน้าสูงอายุเผยรอยยิ้มเหยียด
หลังจากเขาสำเร็จหลิงอู่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องยอมแพ้!
ชั่วพริบตาหนึ่งเหมือนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน! เป็นเพียงคนแก่ที่คอยก้มหัวโค้งหลังให้คนอื่นราวกับสุนัข
……………….
ตอนที่ 176 ลงโทษ (1)
เฟิงหรูชิงหรี่ตายิ้มชั่วร้าย “เข้าใจผิด? ข้าว่านี่ไม่ใช่การเข้าใจผิด ท่านถึงขนาดคิดแผนช่วงชิงบัลลังก์แล้ว ข้าจำเป็นต้องทูลให้เสด็จพ่อทรงทราบ!”
หลิวอวิ๋นเซียวมุมปากกระตุก ภายในใจเข้านึกเสียใจเป็นอย่างยิ่ง หากรู้ล่วงหน้าวันนี้เขาจะไม่มาแสดงพลังที่วังหลวงเด็ดขาด อยู่ดีๆ จะมาหาเรื่องคนพวกนี้ทำไมกัน?
“องค์หญิงทั้งหมดเมื่อครู่นี้เป็นการเข้าใจผิด กระหม่อมตระกูลหลิวจงรักภักดีต่อฝ่าบาทตลอดมา บุตรสาวของกระหม่อมเป็นถึงกุ้ยเฟยของฝ่าบาท กระหม่อมจะคิดชิงบัลลังก์เพื่ออะไร? องค์หญิงท่านเข้าใจกระหม่อมผิดทั้งหมด…”
“เช่นนั้นเมื่อครู่ท่านคิดจะตีข้า?” เฟิงหรูชิงขยับเข้าใกล้หลิวอวิ๋นเซียว น้ำเสียงข่มขู่อยู่หลายส่วน
รอยยิ้มของหลิวอวิ๋นเซียวแข็งยิ่งกว่าเก่า เขาเกือบจะอดไม่ไหวจริงๆ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ลงมือนี่?
“ท่านเป็นองค์หญิงผู้งามสง่าแห่งแคว้นหลิวอวิ๋น ให้กระหม่อมกล้ากว่านี้ร้อยเท่า กระหม่อมก็มิกล้ารังแกองค์หญิง”
หากไม่มีแม่ทัพเฒ่าหรือสุดท้ายแล้วหลิวอวิ๋นเซียวยั้งมือตัวเองไม่อยู่ละก็
อย่างไรเสีย…ตาแก่นั่นก็สำเร็จถึงระดับหลิงอู่แล้ว
เขายังไม่บ้าถึงขนาดที่จะสู้กับหลิงอู่สองคนด้วยตัวคนเดียว…
“หลิวอวิ๋นเซียว เจ้าแก่กล้าดีนัก!” แม่ทัพผู้เฒ่าน่าหลานไม่สนใจว่าเข้าใจผิดหรือไม่เข้าผิด เขาโกรธมาก เอ่ยขึ้นเสียงเย็น “ในวังหลวงยังกล้าดูหมิ่นชิงเอ๋อร์ วันนี้พวกเจ้าหลิวซื่อและคนอื่นๆ ใครก็อย่าหวังจะได้ออกไป!”
เหงื่อของหลิวอวิ๋นเซียวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่กล้าเสียเวลาอยู่ในวังหลวงต่อ หากดึงฝ่าบาทมาด้วย เกรงว่าเขาจะออกจากที่นี่ไม่ได้แล้วจริงๆ
“ท่านแม่ทัพเฒ่า ข้าก็บอกแล้วว่าทั้งหมดเป็นการเข้าใจผิด หากรู้แต่แรกว่าสัตว์วิเศษเหล่านี้สำคัญต่อองค์หญิง ข้าย่อมมิกล้าทำเช่นนี้แน่”
พูดสักกี่ครั้งก็ยังเป็นประโยคนี้ หลิวอวิ๋นเซียวยืนยันว่ามันคือการเข้าใจผิด จะไม่ยอมรับว่าจงใจทำเด็ดขาด!
“ท่านพูดว่านี่คือการเข้าใจผิด แต่ที่หลิวฮูหยินพูดจากปากเองทั้งหมด บรรดาสัตว์วิเศษของข้ากลับเป็นของเฟิงหรูซวง แถมยังเรื่องที่บีบข้าให้มอบสัตว์วิเศษให้อีก ไม่ทราบว่านี่ก็เข้าใจผิดหรือไม่?”
ในหน้าสูงวัยของหลิวอวิ๋นเซียวเคร่งขรึมขึ้นทันใด แววตาคมเฉียบกวาดมองไปทางเฟิงหรูซวงและหลิวซื่อที่อยู่ข้างหลัง
ใบหน้าอมชมพูของเฟิงหรูซวงขาวซีด แววตาตื่นตะลึงมองไปยังเฟิงหรูชิง
นางรู้ดีแท้ๆ ว่า…รู้ว่าตัวนางไม่มีทางพูดแบบนั้นออกไป
แต่เหตุใด…เฟิงหรูชิงกลับจะลากนางลงน้ำด้วยให้ได้
นางไม่รู้เรื่องอะไรด้วยนะ
“องค์หญิงรองกับหลิวซื่อทำผิด เช่นนั้นก็ให้องค์หญิงเป็นคนจัดการ กระหม่อมจะไม่พูดมาก”
เดิมในตระกูลหลิวความสัมพันธ์ก็มิได้แน่นแฟ้นอะไร
หลิวหรงกับเฟิงหรูซวงที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้ อยู่ในวังหลวงมาได้จนถึงตอนนี้ เขาเองก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องปกป้องอะไรพวกนางมากนัก แล้วยิ่งผู้หญิงสองคนนี้ไม่ได้มีประโยชน์ใช้สอยอะไรมากนัก ถ้าไม่ใช่เพราะท่านผู้นั้นปกป้องพวกนางไว้เขาคงละทิ้งสองคนนี้ไปนานแล้ว…
“ท่านตา!” เฟิงหรูซวงกัดริมฝีปากเต็มแรงน้ำตาคลอจะไหลลงอยู่รอมร่อ
มองดูท่านตาของเฟิงหรูชิง ไม่ว่าเมื่อก่อนเฟิงหรูชิงจะทำร้ายจริงใจเขาแค่ไหน สุดท้ายแล้วเขาก็ยังปกป้องนางมาตลอด
แล้วหันมองดูท่านตาของนาง…
ต่างกันราวกับฟ้ากับดิน
นางไม่เข้าใจ เหตุใด…เฟิงหรูชิงจึงได้โชคดีเช่นนี้ มีคนมากมายคอยปกป้องนาง แต่นาง…ต้องพึ่งพาตัวเองทุกอย่าง?
“ถ้าเป็นเช่นนี้ละก็” เฟิงหรูชิงแววตาส่องประกายไอเย็นยิ้มกริ่ม “ท่านตา ได้ยินว่าในกองทัพยังขาดคู่ฝึกซ้อม? ข้าจะส่งเฟิงหรูซวงไปออกกำลังกายสักสองสามเดือน จะได้ลดความเหี้ยมโหดของนางไปได้บ้าง”
สีหน้าเฟิงหรูซวงเปลี่ยนเป็นซีดขาว ขาวจนไม่เหลือสีเลือดแม้แต่น้อย
นางจะส่งนางไปค่ายทหาร?
สถานที่ที่ตรากตรำเช่นนั้นใช่ที่ๆ คนจะอยู่หรือ?
แล้วยิ่งค่ายทหารเป็นพื้นที่ของตระกูลน่าหลาน นางถูกส่งไปที่นั่นจะมีคุณภาพชีวิตที่ดีได้อย่างไร?
……………………