เปาซวี่อึ้งไป เขาไม่ได้ดีใจเลย
“เอ่อ…บอสเผยครับ ผมไม่อยากได้วันหยุด ผมชอบมาบริษัท”
เขาหมายความตามที่พูดจริงๆ
ให้ออกไปเที่ยวหรือ จะไปไหน ไปทำอะไรล่ะ
ก็คงมีแค่ร้านอินเทอร์เน็ต
แต่ร้านอินเทอร์เน็ตจะมาสู้บริษัทได้อย่างไร
ทุกคนเก่งหมดแถมยังคุยสนุก เขารักที่นี่มาก!
เผยเชียนกะเอาไว้แล้วว่าเปาซวี่จะต้องพูดแบบนี้จึงตีหน้าขรึม
“ผิดแล้วที่คิดแบบนี้!
“ก็เหมือนคำกล่าวที่ว่าอ่านหนังสือหมื่นเล่มมิสู้เดินทางหมื่นลี้ งานออกแบบเกมจะมาจากความรู้ในห้องแคบๆ ไม่ได้ ถ้าอยากประสบความสำเร็จในอนาคต คุณต้องออกไปเปิดโลก!
“หนึ่งเดือนนี้ คุณห้ามไปร้านอินเทอร์เน็ต ผมจะให้เลขาซินร่างกำหนดการให้คุณทำตาม คุณต้องไปเยี่ยมสถานที่สำคัญในประเทศแต่ละแห่ง จากนั้นก็ไปศึกษาดูงานจากพวกบริษัทเกมใหญ่ๆ ในประเทศ จะได้เอามาพัฒนาตัวเอง
“ประสบการณ์นี้จำเป็นสำหรับการทำงานมาก คุณห้ามปฏิเสธโอกาสนี้เด็ดขาด เข้าใจไหม”
พอเห็นสีหน้าของบอสเผย เปาซวี่ก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ เขาได้แต่พยักหน้าและตอบรับ “โอเคครับ บอสเผย”
คนอื่นๆ อึ้งไปเมื่อได้ยินบทสนทนา
ช่างเป็นเจ้านายและลูกน้องที่ประเสริฐอะไรแบบนี้!
เจ้านายอยากให้ลูกน้องพักงาน แต่ลูกน้องกลับอยากทำงานล่วงเวลา!
โอ้ สวรรค์!
ต้องมีอะไรผิดปกติในโลกใบนี้แน่!
หลินหวานยิ่งรู้สึกซาบซึ้งมากขึ้นอีก เธออยากจะถ่ายรูปเก็บภาพความประทับใจนี้ไว้
เพราะกลัวว่าพอไปเล่าให้คนอื่นฟังแล้วจะไม่มีใครเชื่อ!
แต่บริษัทแบบนี้ เจ้านายแบบนี้ พนักงานแบบนี้ มีอยู่จริงๆ!
พอกำจัดพนักงานดีเด่นสองคนออกไปได้ เผยเชียนก็รู้สึกสบายใจขึ้น
หวงซื่อปั๋วออกจากวงการเกมไปแล้วเพราะมีหน้าที่ใหม่ที่ได้รับมอบหมาย
ส่วนเปาซวี่ต้องออกไปชมโลกกว้างหนึ่งเดือน ไม่ได้มีส่วนร่วมในการออกความเห็นโปรเจ็กต์ใหม่
พอเปาซวี่กลับมาเดือนหน้า โปรเจ็กต์ใหม่ก็คงออกแบบเสร็จพอดีและเข้าช่วงการพัฒนา ไม่ว่าเปาซวี่จะมีไอเดียดีแค่ไหน ถึงตอนนั้นก็ไม่มีประโยชน์แล้ว!
แน่นอนว่าเผยเชียนยังไม่ได้คิดว่าโปรเจ็กต์ต่อไปจะเป็นอะไร
แต่การกำจัดสองคนนี้ออกไปก่อนเป็นการกระทำที่ถูกต้องแล้ว!
หลังจากให้รางวัลสองพนักงานดีเด่นเสร็จ เผยเชียนก็เรียกหม่าหยางไปที่ห้องทำงานแล้วบอกให้ทุกคนแยกย้ายกลับโต๊ะได้
เสี่ยวลู่ หรือ ลู่หมิงเหลียง ไม่เคยตื่นเต้นกับหน้าที่การงานแบบนี้มาก่อน
รางวัลพนักงานดีเด่นจุดไฟในการทำงานให้ทุกคน!
บอสเผยพยายามจะแสดงให้ทุกคนเห็นว่ารางวัลของการทำงานหนักคืออะไร
ขอแค่ตั้งใจทำงานจนได้เป็นพนักงานดีเด่น พวกเขาก็จะได้งบตามฝันมาทำฝันตัวเองให้เป็นจริง!
ถึงพวกเขาจะไม่ได้เป็นที่หนึ่ง แต่ได้ที่สองก็ยังได้พักงานหนึ่งเดือนเต็มแบบได้เงินเดือน!
ตัวอย่างนี้แค่ตัวอย่างเดียวก็จุดไฟทุกคนได้ดีกว่าอะไรทั้งปวงแล้ว!
…
ห้องทำงานของเผยเชียน…
หม่าหยางไม่ค่อยเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเผยเชียน
“พี่เชียน ถึงพี่จะเป็นเจ้านายผม แต่เราก็สนิทกัน ผมว่าผมควรพูดตรงๆ กับพี่ ถึงผมจะไม่อยากพูดเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ผมก็ต้องพูด!
“ผมว่าพี่ตัดสินใจผิดที่ให้ลู่หมิงเหลียงมาทำหน้าที่แทนหวงซื่อปั๋ว!
“ผมรู้สึกว่าลู่หมิงเหลียงไม่เห็นจะมีความสามารถอะไรเป็นพิเศษ ถ้าเขาเป็นหัวหน้าฝ่ายวางแผนได้…ผมก็เป็นได้!
“ผมมีส่วนร่วมกับงานออกแบบเยอะมากรอบนี้ ถึงผมจะไม่เคยทำหน้าที่นี้มาก่อน อย่างน้อยผมก็รู้ว่าที่ผ่านมาเขาทำอะไรกันบ้าง!”
เผยเชียนนั่งไขว้ห่างบนเก้าอี้ก่อนจะยิ้มบางให้หม่าหยาง
“ใจเย็น เราก็สนิทกัน คิดว่าฉันจะไม่ฟังนายเหรอ
“ไอ้หม่า ถึงแกจะไม่ได้เป็นพนักงานดีเด่น แต่ฉันก็คิดว่าแกคือคนที่ฉันไว้ใจได้มากที่สุด!
“ฉันไม่ได้ให้ตำแหน่งสำคัญกับแกก่อนหน้านี้ ก็เพราะว่าฉันมีตำแหน่งที่สำคัญกว่าให้แกช่วยจัดการ!
“นี่คือก้าวสำคัญที่จะทำให้บริษัทเถิงต๋ามีความหลากหลายมากขึ้น ฉันเตรียมภารกิจนี้ไว้ให้แก แกพร้อมมั้ย”
หม่าหยางตาเป็นประกาย
“จ…จริงเหรอพี่”
เผยเชียนหันหน้าจอคอมพิวเตอร์ไปทางหม่าหยาง แล้วชี้แผนที่เมืองจิงโจวบนจอก่อนจะพูดขึ้น “มาดูตรงนี้
“ตรงนี้ ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้ เป็นย่านการค้าที่มีคนพลุกพล่านในเมืองจิงโจว อ่อ แล้วก็รอบๆ มหา’ลัยก็ทำเลดีเหมือนกัน
“ฉันกำลังหาที่ที่ทำเลดีที่สุดจากจุดที่บอกไป ว่าจะเอามาเปิดเป็นร้านอินเทอร์เน็ตสาขาใหญ่!
“ฉันยกเรื่องนี้ให้แกรับผิดชอบ! แกคิดว่าไง”
หม่าหยางสับสน “พี่เชียน หน้าที่สำคัญที่พี่ว่าคือ…ผู้จัดการร้านอินเทอร์เน็ตเหรอ”
เขาค่อนข้างผิดหวัง
เผยเชียนขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “ผู้จัดการร้านอินเทอร์เน็ตอะไร ไม่ใช่ที่แกคิดเลยโว้ย!”
“ตามแผนของฉันนะ ร้านเน็ตนี่ไม่ใช่ร้านธรรมดาทั่วไป ฉันวางแผนไว้ว่าจะเป็นศูนย์กลางความบันเทิงทั้งหมด ไม่ว่าจะร้านเน็ต ร้านเกม ร้านขายฮาร์ดแวร์ เปิดให้ดูหนัง อะไรแบบนี้!
“แกยังไม่เข้าใจความสำคัญของหน้าที่นี้
“ธุรกิจหลักของบริษัทเถิงต๋าอยู่ในอุตสาหกรรมเกมหมด แล้วเรายังขาดอะไรล่ะ ก็ขาดพื้นที่และแพลตฟอร์มในการติดต่อสื่อสารกับผู้เล่นยังไงล่ะ!
“เป้าหมายของบริษัทเถิงต๋าคือเป็นยักษ์ใหญ่ในวงการเกม ความบันเทิง ฮาร์ดแวร์ และแวดวงอื่นๆ! ศูนย์นี้จะเป็นส่วนสำคัญในการทำเป้าหมายนี้ให้สำเร็จ!
“หน้าที่สำคัญแบบนี้ฉันไม่ไว้ใจให้คนอื่นทำ มีแค่แกเท่านั้นที่ฉันไว้ใจ!”
พอเห็นสีหน้าของเผยเชียน หม่าหยางก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดเล่น!
เขาพูดจริง!
หม่าหยางมือสั่นเล็กน้อย เขาพูดตะกุกตะกัก “พี่เชียน ผม…ผม…”
เผยเชียนตบบ่าอีกฝ่ายก่อนจะขัดขึ้น “แกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันเข้าใจ”
“แต่ผมเป็นเหมือนแม่ทัพที่ไม่มีกองทหาร ผมไม่มีอะไร…” หม่าหยางหน้าไม่สู้ดี
“แกมีเงิน ยังจะอยากได้อะไรอีก ถ้าขาดคนเก่งๆ แกก็ไปจ้างเพิ่มได้! ไม่ต้องห่วง ตอนนี้บริษัทเถิงต๋าแข็งแกร่งมากแล้ว เกมสองเกมที่เราสร้างทำเงินได้เยอะมาก ไม่ต้องห่วงเลย ไปให้สุด เอาที่แกชอบ ฉันจะสนับสนุนแกเอง แกยังจะกลัวอะไรอีก!” เผยเชียนพูดอย่างฮึกเหิม
“แล้ว…ผมมีงบเท่าไหร่” หม่าหยางถาม
“งบเหรอ ไม่จำกัด!” เผยเชียนโบกมือรัวก่อนจะพูดต่อ “อยากได้เท่าไหร่ บอกมาเลย! แต่ต้องบอกฉันล่วงหน้านะ เพราะฉันต้องโยกงบ”
หม่าหยางพยักหน้ารัว “ได้พี่! ผมจะทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ!”
“โอเค งั้นก็ไปเตรียมตัวซะ ไปร่างแผนคร่าวๆ ออกมาก่อน ย้ำอีกครั้งว่านี่คือโปรเจ็กต์ใหญ่ของบริษัทเถิงต๋า ถึงจะเป็นแค่หน้าร้านของเรา แต่จะทำเหมือนร้านเน็ตทั่วไปไม่ได้ เข้าใจไหม
“การตกแต่งภายในจะต้องได้มาตรฐานของบริษัท ห้ามตัดงบลงเด็ดขาด!”
เผยเชียนสั่งการอย่างจริงจัง
หม่าหยางตบอกแล้วตอบออกไป “ได้เลยพี่ วางใจผมได้เลย!”
เขาเปิดประตูออกไป
เผยเชียนมองแผ่นหลังของหม่าหยางที่จากไปพร้อมถอนหายใจ
สุดท้ายแล้วเขาก็วางใจใครไม่ได้
มีแต่ไอ้น้องคนนี้แหละที่ไว้ใจได้!
ที่เกมฐานทัพกลางทะเลทำกำไรได้ขนาดนั้นเป็นเพราะเผยเชียนหลงผิดไปเชื่อใจหวงซื่อปั๋วกับเปาซวี่
ถ้าให้หม่าหยางรับผิดชอบโปรเจ็กต์นี้ตั้งแต่แรก เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก!
ตอนนี้หวงซื่อปั๋วคงง่วนอยู่กับการใช้เงินหนึ่งล้านหยวนทำตามฝัน ส่วนเปาซวี่ก็โดนบังคับให้หยุดงาน
โปรเจ็กต์เกมใหม่ก็โยนให้เสี่ยวลู่รับผิดชอบ ส่วนโปรเจ็กต์ร้านอินเทอร์เน็ตให้หม่าหยางเป็นคนดูแล
รอบก่อนเผยเชียนทุ่มสุดตัวและทำให้ตัวเองขาดทุนไปได้สองหมื่นกว่าหยวน
ถึงจะได้เงินมาแล้ว แต่ความกระหายของเขายังไม่หมดไป!
ก่อนถึงวันสรุปบัญชีครั้งต่อไป ขอแค่เผยเชียนทำให้เงินทุนระบบอยู่ประมาณสองถึงสามแสนหยวนได้ เขาก็จะได้เงินเข้าบัญชีตัวเองเจ็ดถึงแปดแสนหยวน แค่คิดก็ตื่นเต้นจะแย่แล้ว!
พอถึงตอนนั้น เขาก็จะซื้อทุกอย่างที่ต้องการได้โดยไม่มีระบบมาคอยสั่งห้าม!
…………