บทที่ 99
สังหาร
ทักษะศิลปะการต่อสู้ของหลินคุน ที่ตั้งใจจะนำมาใช้กับเสี่ยวหลงยังไม่พร้อมในขณะนี้ แต่เขารู้สึกได้ถึงร่องรอยการสั่นไหวภายในใจของเขา ราวกับร่างกายกำลังเตือนว่าเขากำลังจะเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายตัวใหญ่
ดังนั้นเขาจึงสะบัดดาบยาวออกมาอย่างรวดเร็ว และต้องการต่อต้านการโจมตีจากลมปราณมังกร ด้วยศิลปะการต่อสู้ของเขาก่อน
แสงดาบตวัดผ่านเปลวเพลิงที่ร้อนแรง แต่ไม่ได้ทำให้ลมปราณมังกรลดลงไปแม้แต่น้อย ในทางตรงกันข้าม มันทำให้ลมปราณมังกรดูดซึมธาตุไฟจากดาบยาว และเพิ่มพลังของเพลิงมังกรให้ลุกโชน
ด้วยสีหน้าหวาดกลัวของหลินคุน เพลิงมังกรตกลงบนร่างของหลินคุนโดยตรง เขารู้สึกเพียงว่าเขาตกลงไปในลาวาเหลวเดือด ๆ เกราะพลังปราณภายนอกร่างกายของเขา กำลังลุกไหม้อย่างรวดเร็ว ซึ่งทำให้เขาหวาดกลัว เขารีบเพิ่มพลังปราณไปที่ส่วนบนของชุดเกราะพลังปราณ เพื่อปกป้องร่างกายของตนเองอย่างเร่งด่วน
หลังจากนั้นไม่นานหลินคุน ก็พลันรู้สึกถึงความว่างเปล่าในทะเลลมปราณของตน เขากินยาเพิ่มพลังปราณไปจนเกือบหมด เนื่องจากพลังปราณนั้นถูกลมหายใจของเสี่ยวหลงแผดเผา พลังปราณที่กินเข้าไปก็ถูกใช้ไปด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
เขาหยิบขวดยาออกมาและวางแผนที่จะกินยาเพื่อฟื้นฟูพลังปราณเพิ่มเติม
“เปรี๊ยะ!”ด้วยเสียงเล็ก ๆ ขวดกระเบื้องเคลือบดินเผาในมือของหลินคุน ก็ถูกเผาไหม้สลายกลายเป็นควัน พร้อมกับยาเม็ดที่อยู่ต่อหน้าต่อไป จนไม่หลงเหลือสิ่งใด
“สารเลว!” เมื่อเขาพบสถานการณ์เช่นนี้ สีหน้าของ หลินคุนก็เปลี่ยนไป และเขาก็ดุด่าด้วยความโกรธ เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากหยิบหินหยวนออกมาและดูดซับพลังปราณจากมันแทน
หลังจากนั้นไม่กี่นาที เสี่ยวหลงก็กะพริบตาจ้องมอง หลินคุนที่อยู่ตรงหน้าเขา พบว่าแม้ว่าเขาจะดูน่าสังเวช ศีรษะของเขากลายเป็นความโล่งเตียน ร่างกายของเขาแดงก่ำและมีแผลพุพองจำนวนมาก บนผิวหนังของเขา
เมื่อเขาพบว่าอีกฝ่ายยังคงยืนอยู่ตรงหน้า และไม่ได้ถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน เสี่ยวหลงก็แสดงความไม่พอใจทันที และอ้าปากพร้อมที่จะพ่นลมหายใจมังกรออกมาอีกครั้ง
“บัดซบ!” เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเสี่ยวหลง หลินคุนก็ตื่นตระหนกทันทีและหันกลับไปและเริ่มวิ่งหนี พลังลมปราณของเขาว่างเปล่า แต่ยังคงสามารถแบกลมปราณมังกรครั้งที่สองได้ ขอเพียงแค่มีเกราะพลังปราณของเขา
และในตอนนี้ลมหายใจมังกรของเสี่ยวหลงเวลาจะมาถึง ในเวลานี้เขาคงกลายเป็นกองขี้เถ้า หากดูดซับพลังปราณเพิ่มเติมไม่ทันการ
ในขณะที่เขาวิ่งหนี หลินคุนหยิบยาเม็ดออกมา แล้วยัดเข้าไปในปากของเขา เขาถือหินหยวนสองก้อนไว้ในมือ และพยายามดูดซับหินหยวนให้แข็งแกร่ง ตอนนี้ร่างของซูเหมยฟื้นฟูเรียบร้อย แม้ว่าจะน้อยกว่าเดิมครึ่งหนึ่ง แต่ก็เพียงพอแล้ว
อย่างไรก็ตาม โดยไม่ต้องรอให้ซูเหมยขยับมือ เงาดำที่บอบบางก็ปรากฏขึ้นบนคอของหลินคุน ขณะที่เขาหันศีรษะและมองไปข้างหลังเขา ใบหน้าของหลินคุน เต็มไปด้วยความเกลียดชังและดวงตาของเขาก็หยุดนิ่ง ดาบในมือของเขาถูกโยนทิ้งไปแบบไม่รู้ทิศรู้ทาง
และมือของเขาก็กดลงบนคอของเขา ด้วยความรีบร้อน
อย่างไรก็ตามมันก็ไร้ผล บาดแผลเกือบตัดคอของเขาไปครึ่งหนึ่ง และเลือดพุ่งออกมาราวกับน้ำพุ หลังจากนั้นครู่หนึ่งหลินคุน ก็ล้มลงบนพื้น หลังจากชักหลายครั้ง ร่างของเขาก็ไร้ซึ่งกำลังต่อต้าน ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างรวดเร็วและมืดสนิทลงไป
เมื่อเห็นการตายของหลินคุน ซูเหมยเพิ่งก้าวไป ราวกับถูกชกเข้าไปที่ศรีษะ เธอหดตัวกลับอย่างรวดเร็ว แล้วถอยออกไปหลายสิบเมตร เธอมองไปอีกด้านหนึ่งด้วยท่าทางที่ดูระแวดระวัง เธอไม่รู้ว่า เสี่ยวไป๋ ปรากฏตัวข้างกายหลินคุนตั้งแต่เมื่อใด
“สำเร็จ! ถึงเวลาของเราแล้ว” เมื่อหลินคุนถูกสังหาร หลินเว่ยหันไปมองเย่ชิงเฟิงและคนอื่น ๆ และพูดด้วยใบหน้าที่ผ่อนคลาย
“ ใช่แล้ว!” ก่อนที่เย่ชิงเฟิงจะอ้าปาก ไป๋หลงที่ยืนข้างๆเขา ก็พยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าวสาร เขามองไปที่คนตรงข้ามด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“ พวกเจ้าจะทำอะไร?” อีกฝ่ายยืนขาสั่นด้วยความหวาดกลัวและเอ่ยถามขึ้น
“จะทำยังไงดี! พวกเราทุกคนอยู่ที่นี่ ไม่สามารถหนีไปไหนได้ เราทำได้เพียงแค่ผูกสัมพันธ์กับพวกเขาเท่านั้น” เมื่อเห็นลักษณะของไท่เซียน ความรังเกียจฉายในดวงตาของซุยชวนจุน ผู้นำของกองกำลังที่ยิ่งใหญ่ มักมีนิสัยเช่นนี้
“นั่นเป็นวิธีเดียว ผู้นำตระกูลหลิว ได้ยินคำพูดของพวกเขา ถอนหายใจและพูดด้วยใบหน้าที่โดดเดี่ยว
“เอาล่ะ พวกท่านเลือกมา ส่วนที่เหลือให้ข้าเป็นคนจัดการเอง” หลินเว่ยพร้อมกับกองทัพโครงกระดูก เดินมาที่ซุยชวนจุนและคนอื่น ๆ ตามมาด้วย เย่ชิงเฟิง ตอนนี้อีกฝ่ายกำลังหวาดกลัว หลินเว่ยหันไปมองพวกเขา และพูดอย่างสบายใจ
“ดี! ข้าเลือกไท่เซียน” เย่ชิงเฟิงพยักหน้า และรีบพูดว่า ไท่เซียนอ่อนที่สุดในบรรดาคนฝ่ายตรงข้าม เดิมทีเย่ชิงเฟิงวางแผนที่จะเลือกซุยชวนจุน แต่ซุยชวนจุนในตอนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาหน้าบางเกินกว่าจะเลือกซุยชวนจุน
“ งั้นข้าจะเลือกหลิวเหนิง” ไป๋หลงเลือกคนที่มาจากเมืองเฮยสุ่ย แต่คนที่ติดตามหลินคุน และเห็นได้ชัดว่ามาจากอาณาจักรเฉียนเสวี่ย เขาจะมอบให้หลินเว่ยจัดการ
“แล้วข้าล่ะ…!”
“ซุยชวนจุน เป็นของเจ้า!” โดยไม่ต้องรอให้เถาจุนพูดจบ หลินเว่ยบอกตรงๆว่า ความแข็งแกร่งของเถาจุนตอนนี้น้อยกว่าทุกคนในที่นี้ เนื่องจากเถาจุนเป็นคนของเขาเอง หลินเว่ยจึงต้องดูแลเขา เลือกคนพิการให้เถาจุนเป็นคนจัดการ
“ นายน้อยท่านเป็นคนดีจริง ๆ!” เถาจุนที่กำลังดิ้นรน พยักหน้าอย่างรีบร้อน และพูดอย่างมีความสุข เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย
“ เดี๋ยวก่อน!”
นักรบขั้นหก ของดินแดนเฉียนเสวี่ย เห็นว่าหลินเว่ยและคนอื่น ๆ พูดคุยกันเสร็จแล้ว และกำลังจะเริ่มต้นจัดการกับพวกเขา อย่างไรก็ตาม เขาได้รับเลือกให้เจรจากับหลินเว่ย
“มีคำพูดสุดท้ายก่อนตายหรือไม่? แต่ข้าไม่อยากได้ยินหรอกนะ เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย เย่ชิงเฟิงและคนอื่น ๆ ต่างก็หยุด และหันไปมองหลินเว่ย อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยปฏิเสธโดยตรง ตั้งแต่สมัยโบราณผู้แพ้จะได้รับโอกาสให้ฝากคำพูดไว้
ก่อนตาย พวกเขามักจะยื่นข้อเสนอมากมายให้ แต่สุดท้ายก็ถูกสังหารในที่สุด
ผู้ชายคนนั้นกำลังจะอ้าปากพูด เป็นผลให้โครงกระดูกข้างๆ หลินเว่ย เริ่มรวบรวมพลังงาน และโครงกระดูกมากกว่าหนึ่งโหลก็รีบวิ่งเข้าไปหาพวกเขา อย่างรวดเร็ว
“ให้ตายเถอะ! เมื่อเห็นการกระทำของหลินเว่ย ชายคนนั้นก็แสดงความขุ่นเคืองและอุทานออกมาทันที
“เราจะทำอย่างไร” ไท่เซียนกลืนน้ำลายของเขา และมองไปที่ซุยชวนจุน
“อา…ซุยชวนจุนไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี ในจังหวะ หลินเว่ยเปิดฉากสังหารหมู่บุคคลรอบตัว หลังจากคิดเรื่องนี้อยู่พักหนึ่ง พวกเขาทั้งคู่ก็กัดฟัน และพูดว่า”คุกเข่า “ผลก็ คือทั้งสองคน ไท่เซียนและหลิวเหนิง ทำให้ซุยชวนจุน มองหน้าอีกฝ่ายด้วยอาการสมองเสื่อม
ซุยชวนจุนขยับร่างกายด้วยความยากลำบาก เมื่อมองตามสายตาของทั้งสองคน ร่างของเขาก็แข็งทื่อ ความรู้สึกเย็นแล่นไปที่ด้านบนของศีรษะลงไปที่ปลายเท้า
ในสายตาของทั้งสามคน ร่างกายนั้นเป็นของนักรบ ในอาณาจักรเฉียนเสวี่ย แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่า หลินเว่ยทำได้อย่างไร แต่หลินเว่ยนั้นสังหารนักรบทั้งสิบคน ในระหว่างการสนทนาของพวกเขา ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงรู้สึกตื่นตระหนกและพูดไม่ออก
ท้ายที่สุดมี ขุนศึกถูกสังหารอยู่ในคนเหล่านั้นไปเท่าไหร่กัน