ตอนที่ 229 เธอพูดอะไรตกลงทั้งนั้น
เสี่ยวลิ่วลิ่วล่ะ?
เหนียนเสี่ยวมู่มองไปที่ประตูอย่างมีความหวัง ตั้งความหวังไว้มากมายว่า จะเห็นเงาร่างเล็กน่ารักออกมาช่วยเธอที่กำลังจะอึดอัดจนตายในตอนนี้
แต่เธอชำเลืองมองอยู่หลายครั้ง แต่ตรงประตูกลับไม่มีใครเลย
แม้แต่พ่อบ้านก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน!
เธอมีความรู้สึกว่าวันนี้ เธอคงจะหนีรอดไปได้ยาก…
เธอกัดฟัน กระทืบเท้า แล้วเงยหน้าขึ้นโดยพลัน ไปพร้อมกับความคิดที่ว่าตายเร็วก็ได้เกิดเร็ว จากนั้นก็หลับตาพูดเสียงดังว่า
“คุณชาย ฉันเตรียมตัวพร้อมแล้ว ขอแค่คุณไม่หักโบนัสฉัน…” เหนียนเสี่ยวมู่ยังพูดไม่จบ อวี๋เยว่หานที่อยู่บนโซฟาก็ลุกพรวดขึ้นมา
เงาร่างสูงโปร่งปิดบังแสงตรงหน้าเธอในพริบตา
เบื้องหน้ามือลงทันที เหลือก็แต่ใบหน้าสมบูรณ์แบบของเขา ที่เข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
เขา เขาคิดจะทำอะไรน่ะ
เหนียนเสี่ยวมู่ตื่นเต้นจนลืมถอยหลัง ได้แต่ยืนมองเขางุนงงอยู่ที่เดิม
แต่อยู่ๆ กลับเห็นเขายืนตัวตรง
จากนั้นชายหนุ่มก็เดินผ่านเธอไป แล้วขึ้นไปชั้นบน ก่อนจะหายไปจากปากทางขึ้นบันได้ในชั่วพริบตา…
นี่เขากำลังโกรธ หรือไม่ได้โกรธกันเนี่ย
เขาเป็นอย่างนี้เสมอ จากไปโดยไม่พูด
เหนียนเสี่ยวมู่ทำปากจู่ ความกดอากาศรอบตัวหายไปแล้ว เธอจึงทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยความไม่มั่นใจ สองมือคว้าหมอนอิงมาด้วย
เมื่อคิดถึงจูบเมื่อกี้ ไอร้อนก็พวยพุ่งเข้าใส่สมองอีกครั้ง
ไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น หลอกตัวเอง!
จูบครั้งที่สองและครั้งที่สามของเธอ ถูกคนคนเดียวกันฉกฉวยไป จะไม่มีความรู้สึกอะไรได้อย่างไร…
เหนียนเสี่ยวมู่เม้มปาก ความรู้สึกตื่นเต้นหายไปแล้ว ตอนนี้เธอนึกถึงโบนัสของเธอ
อวี๋เยว่หานจากไปแบบนี้ แล้วโบนัสของเธอล่ะ จะทำอย่างไร
เธอปรนนิบัติเขาตั้งหนึ่งชั่วโมง จนเมื่อยมือไปหมดแล้ว เขาจะบอกปัดไม่ได้
เหนียนเสี่ยวมู่โยนหมอนทิ้ง แล้วผุดลุกขึ้นจากโซฟา แต่เพิ่งเดินไปถึงปากบันได เธอก็หยุด
เมื่อกี้เขากำลังโกรธ เธอขึ้นไปถามเรื่องโบนัสแบบนี้ จะไม่เสี่ยงเกินไปหน่อยเหรอ
เห็นแก่ความปลอดภัย อีกครึ่งชั่วโมงค่อยไปแล้วกัน
รอเขาหายโกรธก่อน!
ในห้องนอนหลักบนชั้นสอง
อวี๋เยว่หานพุ่งตรงไปยังห้องน้ำ ทันทีที่เข้ามาในห้อง
เขาปิดประตูอย่างแรง แล้วเปิดฝักบัว
หยดน้ำเย็นเฉียบสาดลงบนใบหน้าที่มีเค้าโครงชัดเจน ก่อนจะไหลลงไป
เสื้อและกางเกงที่ไม่ทันได้ถอดออกเปียกไปหมดแล้ว มันแนบอยู่บนร่างกายสูงโปร่ง ยิ่งขับให้กล้ามหน้าท้องสมบูรณ์แบบของเขาชัดเจนยิ่งขึ้น
น้ำเย็นมาก แต่ก็เย็นเยียบยิ่งกว่าเดิม เมื่ออยู่บนร่างกายในอากาศแบบนี้
แต่อวี๋เยว่หานกลับไม่ขมวดคิ้ว เขายืนอยู่ท่าเดิมเนิ่นนาน ไม่ไหวติง
ในหัวของเขามีจูบโดยไม่ตั้งใจเมื่อครู่ ดวงหน้าเล็กๆ ก้มต่ำที่เหมือนจะรู้สึกผิดอย่างว่าง่ายของเธอผุดขึ้นมาไม่ยอมหยุด…
วินาทีนั้นเขามีความรู้สึกที่น่าประหลาด เขาอยากจะตอบตกลงทันทีที่เธอพูดอย่างนั้น
เลือดร้อนพุ่งเข้าใส่สมอง ร้อนแรงจนแทบจะทำให้เขาขาดสติ
ความรู้สึกแบบนั้น ไม่เคยเกิดขึ้นเลยในยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา
แปลกจนทำให้สัญชาตญาณของเขาปฏิเสธ
ตรงหน้าอกเหมือนมีบางอย่างอัดแน่นอยู่ เขายื่นมือไปเปิดฝักบัวให้แรงขึ้น ปล่อยให้กระแสน้ำสาดสมองที่ยังไม่ได้สติของตัวเอง
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เสียงน้ำในห้องน้ำถึงได้หยุดลง
ครั้นเปิดประตู อวี๋เยว่หานเพียงแค่พันผ้าเช็ดตัว แล้วเดินออกมา
เขาเพิ่งจะไปหยิบเสื้อผ้า ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็เดินไปที่ประตู แล้วยื่นมือไปเปิดมันออก
คนที่ทำให้หัวใจของเขาปั่นป่วน ตอนนี้ปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตู แต่เธอกำลังหลับตา มีสีหน้าอยู่ไม่สู้ตาย
เธอไม่รู้ว่าประตูเปิดออกแล้ว จึงทำท่าเคาะประตูเหมือนเดิม กำปั้นเล็กๆ เคาะบนหน้าอกของเขาอย่างแรง!
ตอนที่ 230 มีเรื่อง มีเรื่องใหญ่ด้วย!
กล้ามอกเปลือยเปล่า ยังไม่ทันได้ใส่เสื้อผ้า
หน้าอกแกร่งถูกเธอทุบไปสองครั้ง ไฟที่เพิ่งลดลงไปอย่างยากเย็น พุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
นัยน์ตาสีดำของอวี๋เยว่หานแลดูมืดคล้ำ เขากำลังคิดจะจับข้อมือของเธอ แต่ในที่สุดคนที่ยืนตรงหน้าเขาก็พบว่า ความรู้สึกของสิ่งของที่ตัวเองเคาะผ่านมือมาไม่ถูกต้อง ถึงได้หยุด
เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา
“เฮ้ย!” พอเห็นเหนียนคนตรงหน้าชัดเจน เธอก็ถอยหลังไปสองก้าวทันที ดวงตาสดใสเบิกโพลงเป็นระฆังทองแดงแล้ว!
เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าพันแค่ผ้าขนหนูผืนเดียว เธอก็ตะลึงอยู่เนิ่นนาน พูดไม่ออก
“มีเรื่องอะไร” อวี๋เยว่หานชำเลืองมองดวงหน้าเล็กที่กำลังหวาดกลัว พลางขมวดคิ้วถาม
เธอมาเคาะประตูห้องของเขาตอนดึกดื่น เพื่อจะแสดงท่าทางเหมือนเห็นผีอย่างนี้เหรอ
“…” ต้องมีเรื่องอยู่แล้ว!
มีเรื่องใหญ่ด้วย!
เขายังไม่ได้ให้โบนัสเธอเลยนะ
แต่ทวงเงินในสถานการณ์ตอนนี้ เธอรู้สึกว่าแปลกๆ อยู่บ้าง เหมือนกับต้องเอาตัวเข้าแลก…
เธอยื่นมือมาปิดตา ยืดคอตรง แล้วคำรามเสียงต่ำใส่เขา “คุณใส่เสื้อผ้าก่อน แล้วพวกเราค่อยคุยกันก็ได้!”
ทีแรกเธอคิดว่า ตัวเองพูดจบแล้วอวี๋เยว่หานจะเข้าไปใส่เสื้อผ้า หรือไม่ก็พูดอะไรบางอย่าง
แต่เขาแค่ยืนอยู่หน้าประตู เรือนร่างสูงชะลูดพิงอยู่บนกรอบประตู ใบหน้าหล่อเหลาเอียงไปด้านข้างเล็กน้อย กำลังเหลือบมองเธออยู่
ผมสั้นเปียกชุ่ม แผ่ออร่าอันตรายออกมาอย่างน่าประหลาด…
แค่ยืนอยู่อย่างนั้น กลับเซ็กซี่เป็นบ้าเลย!
เหนียนเสี่ยวมู่มองหน้าเขา เธอกลืนน้ำลายโดยที่ไม่รู้ตัว ฝ่ามือมีเหงื่อผุดออกมาแล้ว
หญิงสาวรู้สึกกลัวขึ้นมา “เอ่อ ถ้าคุณไม่ชอบใส่เสื้อผ้า ก็ช่างเถอะ แล้วก็ถ้าคุณไม่โกรธแล้ว ให้โบนัสฉันก่อนได้ไหม…”
เธอพูดเบาลงเรื่อยๆ แถมหรี่ตาเป็นเส้นตรงแอบมองสีหน้าของเขา ก่อนจะปิดตาตัวเองอย่างรวดเร็ว
เขาไม่ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ ถือว่าไม่ให้เกียรติกันเลย!
เสียงเธอเบามาก จนสุดท้ายแล้วอวี๋เยว่หานแทบจะไม่ได้ยินว่าเธอกำลังพูดอะไร มีแค่เสียงหึ่งๆ เหมือนยุงเท่านั้น
ชายหนุ่มยืนตัวตรงเล็กน้อย แล้วขยับริมฝีปากเล็กน้อย “พูดภาษาคนหน่อย!”
เหนียนเสี่ยวมู่ถูกเขาตะคอกใส่ จึงหัวเสียแล้ว
เธอพุ่งไปข้างหน้า แล้วตะโกนเสียงดังใส่เขา “ถ้าคุณยังโกรธอยู่ ฉันก็ให้คุณจูบคืนแล้วไง ไม่จูบก็เอาโบนัสมาให้ฉัน!”
หลังจากเธอตะโกนเสร็จแล้ว ทั้งสองคนก็อึ้งงันไป
เธอเงยหน้ามองอวี๋เยว่หาน พบว่านัยน์ตาสีดำมืนมนของเขากำลังจ้องมองเธออยู่
หยดน้ำตรงหน้าอกของเขายังไม่แห้ง มันไหลลงข้างล่าง ผ่านกล้ามท้องสมบูรณ์แบบ และหายไปตรงวีไลน์…
เธอเห็นแล้วตื่นเต้นจนเกือบจะกัดลิ้นตัวเองแน่ะ!
คราวนี้เธอพูดติดขัดแล้ว “ความหมายของฉันคือ เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ตั้งใจจูบคุณ มองคุณที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าก็ไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่อยากได้โบนัส…”
เหนียนเสี่ยวมู่ยังพูดไม่จบ คนตรงหน้าก็ยื่นมือมาจับข้อมือของเธอ แล้วหมุนตัวกดเธอไว้บนผนัง
เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย ริมฝีปากบางแนบชิดอยู่กับปลายจมูกของเธอ ก่อนจะพูดชั้นถ้อยชัดคำ “คุณอยากให้ผมจูบคุณมากเลยเหรอ”
เสียงทุ้มต่ำของเขาแหบพร่าอยู่บ้าง แต่ก็มีเสน่ห์ทีเดียว
น่าหลงใหลอย่างน่าประหลาด
“…” ที่เธอพูดเมื่อกี้ หมายความว่าอย่างนี้เหรอ
คุณชาย เข้าใจผิดแล้ว!
เธอแค่ต้องการเงินเท่านั้น!
เหนียนเสี่ยวมู่เบ้ปาก ก่อนจะมองเขาอย่างน่าสงสาร “ฉันแค่กลัวว่าคุณจะไม่ให้โบนัสฉัน”
ถ้าเป็นเวลาปกติ เธอจะไม่สร้างปัญหาน่ารำคาญแบบนี้แน่
แต่บ้านของถานเปิงเปิงจะถึงกำหนดแล้วจริงๆ ขืนเธอยังหาเงินไม่ได้อีก อย่างนั้นก็ทำได้แค่ทนมองบ้านถูกขายลดราคาไป