ตอนที่ 191 ปล้น
ไม่ไกลออกไปมีบุรุษสองคนนั่งยองกินหมั่นโถวอยู่ที่ข้างทาง พวกเขาสวมเสื้อผ้ามอซอ ใบหน้าสกปรก เหมือนกับเป็นผู้ประสบภัยที่มาจากทางใต้ ครั้นทั้งสองคนเห็นเงินในมือเจ้าใหญ่ ในแววตาก็ปรากฏความโลภขึ้นมา
หลังจากเจ้าใหญ่และเจ้ารองซื้อเนื้อเสร็จแล้ว พวกเขาก็เดินออกไปนอกเมือง เจ้ารองกล่าวว่า “พี่ใหญ่ เงินนี้หนักทีเดียว ให้ข้าถือก้อนหนึ่งดีกว่า”
เจ้าใหญ่ส่ายหน้า “ไม่หนักแม้สักนิด มีอีกสิบก้อนก็ไม่หนัก”
“พี่ใหญ่ ทั้งชีวิตข้าไม่เคยจับเงินหนักสิบตำลึงมาก่อนเลย ให้ข้าชื่นชมหน่อยเถิด เมื่อนำกลับไปให้ท่านแม่แล้ว ข้าก็จะไม่มีโอกาสอีก” เจ้ารองกล่าว
เขาพูดถูก ถึงอย่างไรกลับไปแล้วก็ต้องให้ท่านแม่ ให้โอกาสเขาสักครั้งไม่เป็นไรหรอก
ดังนั้น เจ้าใหญ่จึงส่งเงินหนักสิบตำลึงให้เจ้ารอง อีกทั้งยังกำชับให้เขาถือไว้ให้ดี อย่าได้ทำตกหล่นเป็นอันขาด
สองพี่น้องเดินออกไปข้างนอกเมืองด้วยความเบิกบาน ในใจคิดถึงแต่เรื่องเงิน จึงไม่ได้สังเกตเลยว่ามีเงาร่างลับๆ ล่อๆ สองสายตามพวกเขาออกจากเมืองมาด้วย
เจ้าใหญ่และเจ้ารองเดินอย่างว่องไว ขณะนี้พระอาทิตย์คล้อยลงทางตะวันตกแล้ว พวกเขาหวังว่ากลับถึงบ้านก่อนที่พระอาทิตย์จะลับภูเขาไปอย่างสมบูรณ์ย่อมดีที่สุด ไม่เช่นนั้นระหว่างมืดเช่นนี้ อย่าเพิ่งพูดว่าจะพบโจรหรือไม่ เพราะแค่จู่ๆ มีสัตว์ป่าโผล่ออกมาสักตัว ก็พอจะทำให้คนตกใจตายได้แล้ว
ครั้นเลี้ยวจากถนนหลวง ถึงทางเดินในภูเขา ผู้คนระหว่างทางก็ค่อยๆ บางตาลง เวลายามนี้แล้ว เหล่าชาวบ้านที่จากป่าเขาเข้าไปในเมือง ต่างก็กลับบ้านกันไปแล้ว
ทั้งสองคนรู้สึกร้อนใจ จึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แม้กระทั่งไม่รู้สึกเลยว่ามีใครอีกสองคนตามหลังพวกเขาอยู่ตลอด
เมื่อเดินตามทางไปได้ช่วงหนึ่ง ทั้งหน้าและหลังล้วนรกร้าง นอกจากพวกเขาแล้ว ก็ไม่มีเงาผีที่ไหนให้เห็นเช่นกัน
จู่ๆ บุรุษที่ตามหลังพวกเขาสองคนก็ถลันขึ้นมา พากันล้อมหน้าล้อมหลังสองพี่น้องเอาไว้
เจ้าใหญ่สีหน้าเปลี่ยนไป “ทำอะไร พวกเจ้าเป็นใคร”
บุรุษคนที่อยู่ข้างหลังเจ้าใหญ่ถีบเข้าที่บั้นท้ายของเขา ทำเอาเขาเกือบจะล้มลงบนพื้น
“เจ้ามีเงินสิบตำลึงไม่ใช่หรือ ไหนขอข้าดูสักหน่อย ดูสิว่ามีจริงอย่างที่เจ้าคุยหรือไม่”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้ว แม้แต่คนโง่ก็ฟังความหมายของพวกเขาออก เจ้าใหญ่โมโหขึ้นมา “กลางวันแสกๆ พวกเจ้ายังกล้าดักปล้น ในสายตาของพวกเจ้ายังมีกฎหมายอยู่หรือไม่”
“กฎหมาย?” จู่ๆ บุรุษผู้นั้นก็หัวเราะขึ้นมา หัวเราะจนน้ำตาแทบจะไหลออกมาด้วยซ้ำไป “กฎหมายกินได้หรือไม่ ตอนนี้ข้ากินข้าวไม่อิ่มด้วยซ้ำ ยังจะสนใจกฎหมายอะไรอีก ข้าต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไป นี่ต่างหากคือกฎของข้า”
เห็นสีหน้าของทั้งสองคนดูโหดเหี้ยมยิ่งขึ้น แม้เจ้าใหญ่จะตัวสูงใหญ่ แต่ในใจก็ยังรู้สึกสั่นกลัวอย่างอดไม่ได้
“พวกเจ้าคิดจะทำอย่างไร” เจ้าใหญ่ถาม
“คิดจะทำอย่างไร แน่นอนว่าต้องการเงิน ส่งเงินออกมาเสียดีๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว หากไม่ยอมล่ะก็ หึๆ…”
เจ้าใหญ่จะยอมได้อย่างไร นี่เป็นเงินที่จะช่วยชีวิตครอบครัวของพวกเขา หากไม่มีเงินนี้ พวกเขาอาจจะกลายเป็นคนไม่มีบ้านให้กลับ หรือกลายเป็นผู้ประสบภัยก็เป็นได้
“พวกเจ้าฝันไปเถอะ” เจ้าใหญ่ผลักบุรุษที่ขวางอยู่ด้านหน้าออก ก่อนสาวเท้าจะวิ่งหนี แต่กลับถูกบุรุษข้างหลังกอดเอวเอาไว้ กดเขาลงไปบนพื้น
เจ้ารองเห็นดังนั้นก็สาวเท้าออกวิ่งไป อีกทั้งวิ่งเร็วกว่ากระต่ายเสียอีก
บุรุษสองคนนั้นไม่ตามเขาไปเช่นกัน เพราะพวกเขารู้ว่าเงินอยู่ที่ตัวของเจ้าใหญ่ ตามเขาไปก็ไม่มีประโยชน์ ขอเพียงแย่งเงินมาไว้ที่ตัวได้ก็พอแล้ว
เจ้าใหญ่ถูกซ้อมอยู่ยกหนึ่ง คนหนึ่งกดเขาไว้กับพื้น ส่วนอีกคนหนึ่งลงมือต่อยทั้งซ้ายขวา ต่อยเสียจนพ่อแม่ของเขาก็คงจะจำหน้าเขาไม่ได้แล้ว
ถูกต่อยเสียยกหนึ่งยังพอว่า แต่เงินที่เหลือกับตัวก็ถูกแย่งไปด้วย หากรู้ว่าจะมีผลลัพธ์เช่นนี้ตั้งแต่แรก สู้ให้พวกเขาไปแต่แรกน่าจะดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ต้องถูกซ้อมเช่นนี้
……….
ตอนที่ 192 เจ้าใหญ่หัวหมู
เจ้ารองวิ่งอย่างเร็วรี่อยู่พักหนึ่ง ในใจของเขารู้สึกหวาดกลัวมาก มือหนึ่งกำเงินตรงหน้าอกจนแน่นขนัด นี่เป็นฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้ายของสกุลไป๋ หากให้คนแย่งไปได้ แล้วพวกเขาจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไร
และอาจจะวิ่งด้วยความร้อนใจจนเกินไป เขาจึงสะดุดกิ่งไม้ท่อนหนึ่ง ทำให้ล้มคว่ำลงกับพื้นอย่างแรง ครั้นเขาทนความเจ็บตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาได้ ถึงพบว่าไม่มีใครตามหลังเขามาเลย
เงาของเจ้าใหญ่ก็ไม่เห็นเช่นกัน ถึงอย่างไรก็เป็นพี่น้องกันแท้ๆ นี่ทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงอย่างยิ่ง ทว่าเขาก็ไม่กล้าจะย้อนกลับไปหาพี่ชาย และไม่อาจกลับไปทั้งเช่นนี้ จึงหาพงหญ้าลึกลับเพื่อซ่อนตัว
ไม่รู้ว่าซ่อนตัวอยู่นานเท่าไร ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง จนแล้วจนเล่าก็ยังไม่เห็นเงาของเจ้าใหญ่ เขาหวั่นกลัวอย่างยิ่ง เจ้าใหญ่คงไม่ถูกสองคนนั้นตีตายกระมัง
จะเป็นไปได้อย่างไร
ขณะที่กำลังทรมานใจเหมือนมดบนหม้อร้อนๆ ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังมาแต่ไกล เขารีบซ่อนตัวเองอย่างดี แม้กระทั่งไม่กล้าหายใจเสียงดัง
เขาจับจ้องเงาร่างที่เข้ามาใกล้อย่างมาวางตา เสื้อผ้าของคนผู้นั้นคุ้นตายิ่งนัก เหมือนกับเจ้าใหญ่อย่างยิ่ง ทว่าใบหน้านั้น…บวมเป่งเหมือนกับหัวหมูก็ไม่ปาน มองไม่ออกสักนิดว่าเป็นเจ้าใหญ่
เมื่อเจ้าใหญ่เข้ามาใกล้แล้ว เขาถึงจะมองเห็นอย่างชัดเจน ว่าเป็นเจ้าใหญ่อย่างแน่นอน เพียงแต่ใบหน้าถูกทุบตีจนแทบจะจำไม่ได้
เจ้ารองเห็นว่าด้านหลังของเจ้าใหญ่ไม่มีใครตามมา ถึงจะกล้าโผล่หน้าออกมาจากในพุ่มไม้
การโผล่ออกมาเช่นนี้ทำให้เจ้าใหญ่ตกใจจนเกือบตาย ทั้งยังคิดว่าพบโจรปล้นอีกรอบแล้ว
“ข้าเอง พี่ใหญ่ ข้าเจ้ารองเอง” เมื่อเห็นเจ้าใหญ่ตกใจจนคุกเข่ากุมหัวอยู่บนพื้น เขาก็รีบเข้าไปประคอง
เจ้าใหญ่เงยหน้าขึ้นด้วยความมึนงง พลางกะพริบตาบวมปูดจนปิดเหลือช่องเล็กๆ “เจ้ารอง? เหตุใดถึงเป็นเจ้า เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” คราวนี้เขาถึงดึงสติกลับมาได้ ลุกขึ้นยืนในทันที ก่อนจะออกแรงผลักน้องชายครั้งหนึ่ง กล่าวด้วยความโมโหว่า “ดีเหลือเกินนะเจ้ารอง ตอนที่ข้าถูกโจรทุบตี เจ้ากลับวิ่งหนีไป เจ้ายังเป็นน้องชายของข้าอยู่หรือไม่”
เจ้ารองหัวเราะแห้งๆ “แน่นอนว่าข้าเป็นน้องชายท่าน ไม่เช่นนั้นข้าจะรอท่านอยู่ที่นี่หรือ?”
ในใจของเจ้าใหญ่เข้าใจดี หากเปลี่ยนเป็นเขา เขาก็จะหนีเช่นกัน ถึงอย่างไรอยู่ต่อก็คงจะถูกทุบตีไปด้วย บุรุษสองคนนั้นโหดเหี้ยมยิ่งนัก หากพวกเขาลงมือรุนแรงมากกว่านี้ อาจจะถึงขั้นฆ่าคนตายก็เป็นได้
เขาถอนใจเสียงหนึ่ง แล้วเบิกตาที่เหลือเป็นเส้นเล็กๆ ถามเจ้ารองว่า “เงินเล่า? เงินไม่ได้หายไปกระมัง”
เจ้ารองรีบส่ายหน้า “ไม่หาย อยู่นี่” เขาพูดพลางหยิบเงินออกมาจากในอกเสื้อ ยื่นมันไปตรงหน้าของเจ้าใหญ่โดยตรง เขาไม่กล้ารับไป ถึงอย่างไรรับไว้ก็ไม่มีประโยชน์ สุดท้ายก็ต้องให้กับท่านแม่
เจ้าใหญ่ก็ไม่เกรงใจ รับเงินมาใส่ไว้ในอกเสื้อ “โชคดีที่ตอนนั้นให้เจ้าถือไว้ ไม่เช่นนั้นตอนนี้พวกเราคงไม่มีเงินติดตัวสักเหวิน กลับบ้านไปแล้วไม่มีเงินให้ท่านแม่ยังว่าไปอย่าง แต่เช่นนั้นจะรักษาบ้านของพวกเราไว้ไม่ได้”
สองพี่น้องกลับถึงสกุลไป๋ด้วยทีท่าซึมเซา ทุกคนล้วนชะเง้อคอมองอยู่หน้าประตูลานบ้าน ครั้นเห็นสภาพของเจ้าใหญ่แล้ว พวกเขาก็ตกใจจนต้องร้องไห้ออกมา
หญิงชราถลันมาข้างหน้า คว้ามือของเจ้าใหญ่ไว้ “ลูกชายข้า เกิดอะไรขึ้น เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้”
เจ้ารองเล่าเรื่องทั้งหมดเสียรอบหนึ่ง ฝ่ายมารดาฟังแล้วเกือบจะเป็นลมสลบไป “เจ้าว่าอย่างไรนะ สิบตำลึงเงินถูกคนปล้นไปหรือ”
เขาชี้ไปที่ใบหน้าบวมเป่ง “ใช่ ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่บาดเจ็บจนมีสภาพเช่นนี้”
หลิวซื่อชี้เจ้ารอง พลางกล่าวว่า “เหตุใดมีแต่เจ้าที่บาดเจ็บจนมีสภาพเช่นนี้ ส่วนน้องรองกลับไม่บาดเจ็บแม้สักนิด” สองพี่น้องพบโจรด้วยกัน ไม่มีทางที่เจ้าใหญ่จะถูกซ้อมอยู่คนเดียวแน่! เรื่องนี้ไม่ได้เรียบง่ายเช่นที่เจ้าใหญ่เล่าแน่!