ถ้ายึดตามกฎของเกม ภารกิจลับของซู่หว่านที่มีลักษณะเป็นภารกิจหนึ่งเดียวนี้ รางวัลไม่สามารถแบ่งปันคนอื่นได้ แต่เวลาทำภารกิจ ยังคงสามารถร่วมกลุ่มเพื่อรวบรวมไอเทมกับคนอื่นๆ ได้
ดังนั้นแน่นอนว่าซูรุ่ยต้องอาสาตั้งกลุ่มเพื่ออยู่กับซูหว่าน ทั้งสองคนทำภารกิจด้วยกัน พวกเขาก็เก็บผลึกอำพันสีม่วงหนึ่งร้อยเม็ดได้อย่างรวดเร็ว!
หลังจากรวบรวมของรางวัลทั้งหมด ซูรุ่ยก็ไปที่ดันเจี้ยนดินแดนพันปีกับซูหว่าน
เนื่องจากอยู่ในกลุ่มปาร์ตี้เดียวกัน ซูรุ่ยจึงเข้าไปในดันเจี้ยนกับซูหว่านในฐานะเพื่อนร่วมกลุ่ม และได้เห็นวิญญาณของราชินีเงือกด้วยตาของเขาเอง
ตอนนี้ราชินีเงือกดูอ่อนแอมาก เมื่อเห็นผลึกอำพันสีม่วงที่ซูหว่านยื่นให้ ราชินีเงือกดูเหมือนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วเธอก็หยิบไข่ใบสีฟ้าอ่อนออกมาอย่างระมัดระวัง และใช้ผลึกอำพันสีม่วงฟื้นฟูพลังให้ตนเอง จากนั้นก็ถ่ายทอดพละกำลังและพลังเวทย์ที่เหลืออยู่ของนางเข้าไปในไข่ใบสีฟ้าอ่อนนี้
ราชินีเงือกพลันเอ่ยว่า “นี่คือ…นี่คือทายาทของข้า นางเองก็ถูกผนึกเอาไว้พันปีเช่นกัน ในที่สุดก็มีโอกาสได้เห็นโลกใบนี้ด้วยตาของนางเองแล้ว ท่านผู้กล้ามากเมตตา ข้ากำลังจะจากไปแล้ว ได้โปรดช่วยข้า…เลี้ยงดูนางให้ดีด้วย”
[แจ้งเตือนภารกิจ : ความปรารถนาของราชินีเงือก (หนึ่งเดียว) ความคืบหน้าของภารกิจ 50%]
[คุณยินดีที่จะตอบรับความปรารถนาก่อนสิ้นพระชนของราชินีเงือก และช่วยนางเลี้ยงดูทายาทของนางหรือไม่]
“…” ซูหว่านตะลึงงัน
ไข่ใบนี้เป็นลูกของนางเงือก? เอาเถอะ ได้ข่าวว่าสัตว์เลี้ยงส่วนใหญ่ในเกมมักจะถูกฟักออกมาจากไข่!
หลังจากลังเลสักพัก ซูหว่านก็เลือกที่จะตอบรับ จากนั้นราชินีเงือกก็จากไปด้วยร้อยยิ้ม และไข่ที่เรืองแสงสีฟ้าอ่อนนี้ก็มาอยู่บนฝ่ามือของซูหว่านอย่างนิ่งสงบ
[แจ้งเตือนระบบ : ภารกิจความปรารถนาของราชินีเงือก (หนึ่งเดียว) สำเร็จแล้ว ได้รับรางวัลเป็นทายาทของราชินีเงือก (ไข่สัตว์เลี้ยง) 1 ฟอง ต้องการฟักสัตว์เลี้ยงซึ่งเป็นทายาทของราชินีเงือกเลยหรือไม่]
ซูหว่านเลือกที่คำว่าใช่ ผลคือมีตัวหนังสือบรรทัดหนึ่งจากระบบปรากฏขึ้น…
[แจ้งเตือนระบบ : ทายาทของราชินีเงือกถือเป็นสัตว์เลี้ยงชนิดพิเศษ (หนึ่งเดียว) มีสายเลือดของมนุษย์และนางเงือก อยากทราบว่าผู้เล่นต้องการเลือกสายเลือดใด
A สายเลือดมนุษย์ สามารถทำตัวน่ารักแอ๊บแบ๊วได้
B สายเลือดราชินีเงือก สามารถสะบัดหางซ่อนตัวในน้ำได้]
“…” ซูหว่านหมดคำจะพูด
ระบบออกมาคุยกันหน่อยซิ! นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน คนคิดภารกิจนี้ต้องประสาทกินไปแล้วแน่ๆ
ในห้องผู้พัฒนาเกมของ ‘หลิงเสิน’ โปรแกรมเมอร์ประสาทกินคนหนึ่งจู่ๆ ก็จามขึ้นมาทีหนึ่ง…
อืม สาวคนไหนกำลังคิดถึงฉันอยู่นะ
ในโลกเกมออนไลน์…
“เลือก A เถอะ”
ซูรุ่ยที่อยู่ด้านหลังของซูหว่านพลันพูดขึ้นเสียงเบา
เมื่อครู่ซูรุ่ยก็เห็นตัวเลือกที่อยู่ตรงหน้าของซูหว่านเช่นกัน เขาเป็นคนมีญาณหยั่งรู้แม่นยำมาโดยตลอด ในขณะที่ตัวเลือกปรากฏตรงหน้าซูหว่าน ซูรุ่ยรู้สึกถึงญาณหยั่งรู้ที่รุนแรงเป็นพิเศษ…
เลือก A ยังไงก็ต้องเลือก A!
แต่เดิมซูหว่านตัดสินใจจะเลือก B แล้ว เพราะคิดว่าสัตว์เลี้ยงที่มีสายเลือดของราชินีเงือกน่าจะแข็งแกร่งกว่า ทว่ากลับได้ยินคำแนะนำของซูรุ่ยพอดี ซูหว่านเลยหยุดคิดไปแป๊บหนึ่ง สุดท้ายก็กดเลือก A มันก็แค่เกมเท่านั้น ตอนนั้นซูหว่านไม่ได้คิดอะไรมากจริงๆ
ทว่าในตอนนี้ ข้อความแจ้งเตือนจากระบบก็กะพริบวาบปรากฏขึ้นอีกครั้ง…
[ผู้เล่นทำการเลือกสำเร็จ กรุณาออนไลน์รอคอยเป็นเวลา 3 ชั่วโมง รอชีวิตที่จะเกิดใหม่ในเร็วๆ นี้!]
[แจ้งเตือนด้วยความหวังใยจากระบบ : โปรดอย่าเพิ่งออกไปไหน และให้ความรักกับชีวิตน้อยๆ นี้อย่างเหมาะสม ให้เธอได้รู้ว่ามีรักแท้อยู่บนโลกมนุษย์ มีรักแท้อยู่ในโลกใบนี้!]
“…” ซูหว่านชะงักงัน
“…” ซูรุ่ยก็เช่นกัน
ระบบน่าจะเป็นประสาทแล้วล่ะ
สุดท้ายแล้ว ทั้งสองคนจึงอยู่ในดันเจี้ยนจ้องมองใข่ใบเดียวนานถึง 3 ชั่วโมง!
และเวลานี้ซูรุ่ยก็ยังไม่ลืมที่จะประกาศเรื่องขอแต่งงานลงในหน้าต่างสนทนาโลกอยู่ตลอด เขาไม่คิดที่จะเสียเวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์เลย…
[ตอบตกลง! ตอบตกลง!]
[อยู่ด้วยกัน! อยู่ด้วยกัน!]
ณ เวลานี้หน้ากระดานสนทนาโลกโดน ‘กลุ่มผู้สนับสนุนใต้เท้าเย่อวี่’ ถล่มแล้ว กล่องข้อความส่วนตัวของซูหว่านก็โดนถล่มจนแทบจะระเบิดออกมาแล้ว
ถ้าเทียบความวุ่นวายกับโลกภายนอก ในดันเจี้ยนนี้ดูเงียบเหงาเป็นพิเศษ
ใต้ท้องทะเลที่สวยงาม ซากปรักหักพังของปราสาทก็เริ่มเลือนหายไปตามการจากไปของราชินีเงือก ซูรุ่ยและซูหว่านนั่งเคียงข้างกัน ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกัน บรรยากาศเงียบสงบ
ตรงหน้าของทั้งสองมีไข่สัตว์เลี้ยงขนาดยักษ์เรืองแสงสีฟ้าอ่อนใบหนึ่งลอยอยู่
เมื่อถึงเวลานับถอยหลัง แสงสีฟ้ารอบๆ ไข่ก็ค่อยๆ เลือนหายไป จากนั้นก็ได้ยินเพียงเสียงปริแตกเสียงหนึ่ง แสงสีเหลืองอ่อนๆ สายหนึ่งกะพริบพาดผ่านเข้ามา เมื่อแสงหม่นลง ซูหว่านและซูรุ่ยต่างก็ตกตะลึงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา…
เด็กผู้หญิงน่ารักตัวเล็กๆ มัดผมหางม้าสวมชุดเดรสสีฟ้าคนหนึ่งยืนอยู่ต่อหน้าของทั้งสองอย่างเอียงอาย เธอกะพริบดวงตากลมโตของตนจ้องมองไปที่ซูหว่านก่อน แล้วจึงหันหัวไปมองซูรุ่ยอย่างดีใจ จากนั้นก็ตะโกนออกมาว่า…
“ปะป๊า!”
“…” ซูรุ่ยตะลึงงัน
“…” ซูหว่านก็เช่นกัน
ใครจะบอกได้บ้างว่าสาวน้อยหน้าคล้ายซูรุ่ยคนนี้มาจากที่ไหนกันแน่
ไหนบอกว่าเป็นสัตว์เสี้ยงไม่ใช่เหรอ
คุณเคยเห็นสัตว์เลี้ยงหน้าแปลกๆ แล้วเรียกคนอื่นว่า ‘ปะป๊า’ หรือเปล่า
ขณะที่ซูหว่านกำลังงุนงง เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ก้าวเข้ามาอย่างมีความสุขแล้วกระโดดเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของซูหว่าน เธอทำปากจู๋แล้วเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงเด็กทารก “หม่าม๊า!”
“…” ซูหว่านทำอะไรไม่ถูก
[แจ้งเตือนระบบ : สัตว์เลี้ยง (หนึ่งเดียว) ทายาทของราชินีเงือก สัตว์เลี้ยงตัวนี้หากยืนยันรับเลี้ยงแล้วไม่สามารถยกเลิกได้ อยากทราบว่าผู้เล่นต้องการยืนยันรับเลี้ยงทันทีหรือไม่]
ตอนนี้ซูหว่านยังมึนงงอยู่ เด็กผู้หญิงในอ้อมกอดเธอก็กะพริบดวงตากลมโต ใบหน้าน่าสงสารเงยหน้าขึ้น แล้วเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงเด็กทารกอีกที “หม่าม๊า!”
“…”
โอเค ยืนยันรับเลี้ยง!
[แจ้งเตือนระบบ : ผู้เล่นซูหว่านยืนยันรับเลี้ยงสัตว์เลี้ยง (หนึ่งเดียว) ทายาทของราชินีเงือกสำเร็จ โปรดตั้งชื่อให้กับสัตว์เลี้ยงของคุณโดยเร็ว!]
ชื่อ…
ซูหว่านกำลังจะตั้งชื่อให้โดยไม่ได้คิดอะไรมาก ผลคือเสื้อนักบวชของเธอโดนดึงอย่างแรงทีหนึ่ง
เด็กผู้หญิงเงยหน้าขึ้นเหมือนเดิม ทำตากะพริบปริบๆ มองซูหว่าน…
ให้ตายสิ ต้องเผชิญหน้ากับซูรุ่ยในร่างเด็ก แล้วยังไร้เดียงสาน่ารักน่าเอ็นดูจนใจเจ็บขนาดนี้ จะทำยังไงดี
“หม่าม๊า หนูมีชื่อนะ”
เสียงเด็กผู้หญิงนั้นยังน่าฟังเหมือนเดิม “หนูชื่อซูเสี่ยวซู ชื่อเล่นซูซู”
พูดถึงตรงนี้ ซูเสี่ยวซูก็เหลือบมองซูรุ่ยด้วยหางตา…
ซูเสี่ยวซูอะไรกัน เสี่ยวซูซูอะไรกัน พอได้แล้วไหม!
แต่นี่เป็นชื่อที่ปะป๊าตั้งให้นะ~ ซูเสี่ยวซูแสดงให้เห็นว่าตนเองก็เป็นคนที่สิทธิมนุษยชนคนหนึ่ง อ้อ เกือบลืมไปเลย จริงๆ แล้วเธอไม่ใช่คน เธอเป็นแค่โปรแกรม อืม หรือจะเรียกเธอว่าสุดยอด AI ดีล่ะ
“…” ซูเสี่ยวซูพลันนิ่งเงียบ
เสี่ยวซูซู? ชื่อนี้ทำให้ซูหว่านถึงกับเผยสีหน้าแหนงหน่าย ทำไมไม่ชื่อเสี่ยวเสี่ยวซูที่แปลว่าขนมอบกรอบไปเลยล่ะ เพิ่มเบียร์ซักขวดเป็นกับแกล้มได้เลยนะ
[แจ้งเตือนระบบ : ตั้งชื่อสัตว์เลี้ยงสำเร็จแล้ว!]
“…” ซูหว่านอ้าปากค้าง
เธอไปกดตั้งชื่อให้ตั้งแต่เมื่อไหร่
เมื่อมองลงไปก็เห็นตัวอักษรตัวใหญ่ๆ สามคำ เปล่งแสงสว่างอยู่บนหัวของเด็กผู้หญิง ซูหว่านไม่รู้จะพูดอะไรเลย
“โอเค งั้นเธอก็ชื่อซูเสี่ยวซูเถอะ”
ก็แค่สัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งเท่านั้น…
ซูหว่านคิดว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องไปคิดเล็กคิดน้อยกับโปรแกรมพวกนั้นหรอก
ซูเสี่ยวซูรีบจับแขนซูหว่านแล้วสะบัดไปมาอย่างออดอ้อน “หม่าม๊าดีที่สุดเลย ซูซูรักหม่าม๊าที่สุด ซูซูก็รักปะป๊านะ ปะป๊า จุ๊บๆ”
ขณะพูด ซูเสี่ยวซูก็ไม่ลืมที่จะหันหน้าไปหาซูรุ่ยแล้วส่งจูบไปให้เขา
“…” ซูรุ่ยได้แต่งงงัน
ในห้องผู้พัฒนาการเกม ‘หลิงเสิน’ ณ เวลานี้
มีโปรแกรมเมอร์ประสาทกินบางคนเพิ่งได้สติกลับมาจากเหล่าสาวน้อยในจินตนาการ พอนึกได้ เขาก็มองไปที่โปรแกรมตรงหน้าคอมของเขา…
อืม เหมือนมีตรงไหนมันแปลกๆ นะ
เอ๋ น่าจะไม่มีตรงไหนแปลกหรอกมั้ง
ช่างเถอะ ช่างมัน คิดก่อนดีกว่าว่าคืนนี้จะไปเดตที่ไหน…