บทที่ 58
ครึ่งหลังจากคัมภีร์นั้นว่าด้วยเรื่องฮวงจุ้ยหยาง ซึ่งบรรยายเรื่องการเลือกสถานที่ตั้งของบ้าน บ้านของคนเป็น
นอกเหนือจากเรื่องบ้านหยินบ้านหยาง มันยังมีรายละเอียดอื่น ๆ อีกมาก อย่างรูปวาดเฉพาะต่าง ๆ
“เ-ี่ย บ้านนี้มันเหมือนบ้านของฉันเลยไม่ใช่รึไง?” แดร์ริลตกใจเมื่อเห็นรูปบ้านหลังหนึ่งในคัมภีร์
จากนั้นเขาก็อ่านคำบรรยายในหน้าถัดมา [บ้านรูปแบบนี้ขาดองค์ประกอบการรวบรวมธาตุน้ำ และนั่นส่งผลต่อผู้อยู่อาศัย มันทำให้เขาใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก]
แดร์ริลมองเห็นแสงสว่างทันที
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลิลี่ถึงไม่มีความดีความชอบในตระกูลลินดันเลย และบริษัทของลิลี่ก็มักจะขาดทุน มันกลายเป็นว่าไม่ใช่ความผิดของมนุษย์ แต่เป็นเพราะฮวงจุ้ยของที่อยู่อาศัยไม่ดีนั่นเอง
แดร์ริลกำลังจะอ่านต่อเพื่อหาทางแก้ ทันใดนั้น เสียงอันอ่อนแรงของเมแกนก็เข้าหูของเขา “แดร์ริล คุณหายาแก้เจอแล้วหรือยัง?”
แดร์ริลตกใจ โดยไม่ต้องติดให้มากความ เขาหยิบคัมภีร์ทั้งสองเล่มไป จากนั้น เขาก็เดินออกมาจากหลุมศพแล้วกล่าวกับเมแกน “ผมตรวจดูทุกที่แล้ว แต่มันไม่มีร่องรอยของยาแก้เลย”
คิ้วของเมแกนขมวดลง มีร่องรอยของความผิดหวังบนใบหน้าของเธอ
แดร์ริลถาม “คุณโอเคไหม? คุณต้องการให้ผมพาคุณไปโรงพยาบาลรึเปล่า?”
“ไม่ โรงพยาบาลรักษามันไม่ได้หรอก ฤทธิ์ของโอสถคลายกระดูกนั้นยาวนานสิบสองชั่วโมง ฉันจะหายดีหลังจากนั้น แต่ฉันจะอ่อนแอและไม่มีแรงในช่วงนี้” เมแกนส่ายหน้าและตอบอย่างอึดอัด
แดร์ริลตะลึง
‘ทำไมเธอถึงได้ดูคุ้นเคยกับโอสถคลายกระดูกนัก?’
อย่างไรตาม เมแกนไม่ต้องการจะเสียเวลาอีกต่อไป เธอโบกมือของเธอด้วยความยากลำบากแล้วกล่าว “นำมือถือของฉันไปแล้วโทรหาตำรวจ!”
แดร์ริลพยักหน้าแล้วก้มหยิบมือถือของเมแกน เขากลืนน้ำลายเพื่อสงบสติ
เมแกนอ่อนแรงและช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อยู่บนพื้น ร่างกายของเธอไร้ที่ติ เธอมีหยาดเหงื่อเล็กน้อยเพราะการต่อสู้กับชายหนวดเฟิ้มเมื่อครู่ เพราะเหตุนี้ เมื่อแดร์ริลอยู่ใกล้เธอ เขาจึงได้กลิ่นหอมจาง ๆ จากตัวของเธอ
*เอื้อก*
โดยไม่รู้สึกตัว แดร์ริลกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง เขาพยายามที่จะตั้งสติของเขาเองแล้วนำมือถือของเมแกนออกมาจากกระเป๋าของเธอ
หลังจากที่เขาโทรหาตำรวจ แดร์ริลก็ถือมือถือไว้ข้างหน้าเมแกน
จากนั้น แดร์ริลก็เก็บมือถือของเมแกนเข้ากระเป๋าของเธอ เขายิ้มและกล่าว “ลูกน้องของคุณก็กำลังจะมาที่นี่ในอีกไม่นาน”
เมแกนไม่ได้ตอบสนอง ตรงกันข้าม เธอมองจ้องแดร์ริลอย่างใกล้ชิด “ฉันยังไม่ได้ถามคุณเลยทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
แดร์ริลคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “ผมเห็นคนหลายคนก็กำลังแอบขึ้นมาบนภูเขา ผมเลยตามคนพวกนี้มาด้วยความสงสัย ผมแปลกใจมากเลยที่พวกเขาเป็นโจรปล้นสุสาน”
แดร์ริลกล่าวชัดเจนจนเมแกนไม่เอะใจอะไรแล้วพยักหน้าอย่างเงียบงัน
ทันใดนั้น เสียงของไซเรนรถตำรวจก็ดังขึ้นที่ตีนเขา
แดร์ริลปัดเศษดินตามร่างกายแล้วมองที่เมแกน “เพื่อนร่วมงานของคุณมาแล้ว ผมคงไม่มีอะไรต้องทำที่นี่อีก ผมต้องขอตัวไปก่อนนะครับ”
เขาหันหลังไปและออกตัวจากไป
“โอ้ เดี๋ยวก่อน…”
เมแกนเรียกเขา เสียงอ่อนแรงของเธอดูกระวนกระวายเล็กน้อย
“คุณรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ทั้งหมด เพราะฉะนั้นผมคงไม่ต้องไปกับคุณเพื่อบันทึกคำให้การใช่ไหม?” แดร์ริลมองไปที่เมแกนแล้วยิ้มอย่างยียวน
“แดร์ริล!” เมแกนกัดริมฝีปากล่างของเธอราวกับเธอไม่กล้าพูดอะไรบางอย่าง เธอจ้องแดร์ริลก่อนที่จะก้มหน้าลง “คุณ… คุณช่วยพาฉันไปที่ตีนเขาก่อนได้ไหม?”
แดร์ริลสับสน “ทำไมล่ะ?”
เมแกนกระวนกระวาย “อย่าถามสิ แค่ทำตามคำขอของฉันก็พอ”
หัวหน้าหน่วยสืบสวนนั้นเป็นตัวตนที่น่านับถือเสมอ ทว่า เธอเกือบจะตกอยู่ในเงื้อมมือของโจรปล้นสุสานเมื่อครู่ นอกจากนี้ ร่างกายของเธอยังอยู่ในสถานะอ่อนแอ เธอจะเจอหน้าลูกน้องของเธอแล้วนำพวกเขาในอนาคตได้อย่างไรถ้าเป็นแบบนี้? เสียศักดิ์ศรีหมดพอดีน่ะสิ!
*************************************
แดร์รีลพยักหน้า “แต่คุณมีแรงจะลงเขาแล้วเหรอตอนนี้?” “ถ้าอย่างนั้น…” เมแกนลังเลก่อนที่จะกระซิบออกมา “ถ้าอย่างนั้น คุณช่วยอุ้มฉันลงไปได้ไหม?” เมแกนหน้าแดง “แน่นอน แคร์ริลยืมและพยักหน้า เขาก้มลงเพื่ออุ้มเธอ ในตอนที่เขาอุ้มเมแกนไว้บนหลัง เขารู้สึกถึงสัมผัสจากร่างกายของเมแกนที่อยู่บนหลังของเขา แดร์ริลกลืนน้ําลายอีกครั้ง มันช่างเป็นบรรยาการที่น่าอึดอัดเมือแดร์ริลแบกเมแกนไว้บนหลัง ไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขาก็มาถึงที่จอดรถ และแดร์ริลก็ขับรถพาเมแกนกลับบ้าน บ้านของเมแกนนั้นเป็นพื้นที่อยู่อาศัยระดับสูง บ้านของเธอนั้นไร้ที่ติ มันแทบไม่มีที่ติจริง ๆ! และยังมีกลิ่นหอมจาง ๆ ด้วย แม้ว่ากางเกงยีนสและกระโปรงสั้นของเมแกนจะกระจัดกระจายไปทั่วห้องนอนของเธอก็ตาม ในขณะที่เขาวางเธอลงบนเตียง แคร์ริลก็เหงื่อแตกพลัก แม้ว่าเมแกนจะไม่หนัก แต่เขาก็เดินมาค่อนข้างไกล เมแกนถามอย่างสงสัย “แดร์ริล คุณเป็นศิษย์หย่งชุนเหรอ?” เขาตกใจกับคําถามของเมแกน เขานึงอยู่แบบนั้น ศิษย์? ศิษย์ไหน?” แดร์ริลมองตาของเมแกนและถาม “คุณว่าอะไรนะ? ศิษย์แบบไหนนะ?”