“ราชาหนอนกู่…ของข้า…” อาจารย์กู่พิษเบิกตาโพลงมองไปยังซากหนอนยักษ์ที่ไหม้เกรียมบนพื้นอย่างเหลือเชื่อ ทันใดนั้นราวกับเพิ่งได้สติ หันกลับมามองคนทั้งหลายด้วยความโกรธแค้น คนทั้งคนสั่นเทาด้วยความโกรธ “พวกเจ้าบังอาจทำลายเครื่องเซ่นของข้า ข้าจะฆ่าพวกเจ้า!”
พูดจบเขาก็หยิบอะไรบางอย่างออกมา นาทีถัดมานั้นบนตัวของเขาแผ่ไอสีดำจำนวนมากออกมา และมากขึ้นเรื่อยๆ รูปร่างของอาจารย์กู่พิษถูกไอสีดำนั้นกลืนกินเข้าไป
ยังไม่ถึงเวลากลางคืน แต่ท้องฟ้ากลับมืดลง อุณหภูมิบริเวณรอบข้างลดลงกะทันหัน รู้สึกว่ามีบางอย่างที่หนาวเหน็บนั้นกำลังมุดเข้าร่างกาย ส่วนไอสีดำบนตัวของอีกฝ่ายก็พุ่งมายังคนทั้งหลาย ต้นไม้และหญ้าบนพื้นที่ไอสีดำนั้นพัดผ่านนั้นล้วนแห้งเหี่ยวลงไปทันตาเห็น
ไอสีดำนั้นแผ่ขยายออกไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวก็มาถึงตรงหน้า
“ระวังพิษ!”
เฉินเทียนซือตะโกนเตือน คนที่เหลือต่างตกตะลึงและรีบใช้พลังลมปราณ หยิบอาวุธป้องกันออกมา บางคนถึงขั้นใช้ข่ายพลังป้องกัน
นอกจาก…อวิ๋นเจี่ยว
เฮ้ย นางไม่มีพลังนะ
w(ﾟДﾟ)w
อีกทั้งเนื่องจากการวางข่ายพลังเมื่อสักครู่ ทำให้นางห่างจากคนอื่นระยะหนึ่ง ไม่สามารถวิ่งเข้าไปหาได้ทัน อีกทั้งข่ายพลังก็ไม่ได้สร้างขึ้นมาได้ในทันที
“เจ้าหนู!” ไป๋อวี้ก็นึกถึงเรื่องที่นางไม่มีเส้นชีพจรเสวียนขึ้นมาได้ เขาร้องออกมาด้วยความตกใจ คิดจะวิ่งเข้าไปก็ไม่ทันการ
เมื่อเห็นว่าไอสีดำนั้นเข้าใกล้มากขึ้นจนหาที่หลบไม่ได้ และกำลังจะกลืนกินนางเข้าไปแล้ว
ทันใดนั้นบริเวณเอวก็แน่นขึ้นมา คนทั้งคนเอนเอียงไปด้านหลัง นาทีถัดมาอวิ๋นเจี่ยวก็ชนเข้ากับแผงอกที่มีความเย็น บริเวณด้านหน้าประกายแสงสีขาวจางๆ ไอสีดำบริเวณโดยรอบที่ทำให้สรรพสิ่งแห้งเหี่ยวนั้นถูกบีบถอยไปทันที
อวิ๋นเจี่ยวเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเพียงแต่ใบหน้าดุจเทพนั้นกำลังขมวดคิ้วแน่น “อาจารย์…” นางยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นเพียงไอสีดำที่ถดถอยไปนั้นมีแสงสีเงินจางๆ แวบผ่านไป ก่อนจะมีอะไรบางอย่างพุ่งมาทางนี้ “ระวัง!” นางอุทานออกมาด้วยความตกใจ
คนด้านข้างกลับไม่หลบ ราวกับไม่สนใจการโจมตีนี้แม้แต่น้อย เพียงแต่คิ้วขมวดแน่นขึ้นอีก แสงสีขาวรอบตัวส่องสว่างมากขึ้นราวกับเกราะป้องกัน
พรึ่บ…
เห็นเพียงแต่แสงสีเงินนั้นพุ่งตรงเข้ามา ทะลุผ่านพลังรอบตัวของเขา ทันใดนั้นพุ่งผ่านข้างมือของเขาไป ราวกับถูกบางอย่างหักออก ก่อนจะร่วงลงพื้น
“อาจารย์ปู่!” อวิ๋นเจี่ยวตะลึง รีบดึงมือของเขามาดู พบว่าแสงสีเงินนั้นไม่ได้โดนเขาแม้แต่น้อย กระทั่งแขนเสื้อก็ไม่มีร่องรอย แต่นี่ก็เพียงพอที่จะทำให้คนตกตะลึงแล้ว แม้แต่ราชามารยังไม่สามารถทะลุพลังคุ้มครองของอาจารย์ปู่ได้ แต่เมื่อกี้นางกลับเห็นว่าแสงสีเงินนั้นทะลุเข้ามาได้ นั่นคืออะไรกันแน่
“หลบไปได้!” อาจารย์กู่พิษตกใจ ไอสีดำรอบตัวยิ่งมากขึ้น ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเยือกเย็นหนึ่งที “ฮึ เสียดายที่ไม่มีครั้งต่อไปแล้ว!” พูดจบเขาก็ยกบางอย่างขึ้น เห็นเพียงแต่แสงสีเงินส่องประกายขึ้น ครั้งนี้เป็นแสงสีเงินที่รวมตัวกันขนาดใหญ่
อวิ๋นเจี่ยวผงะไป นี่มันอะไรกันแน่
ความอาฆาตบนหน้าของอีกฝ่ายมีมากขึ้น ก่อนจะตะโกนเสียงดังว่า “พวกเจ้าต้องตาย!”
พูดจบเขาโบกมือขึ้น เห็นเพียงแต่แสงสีเงินนั้นพุ่งเข้ามา ทันใดนั้นอาจารย์กู่พิษร่างโยกไปทีหนึ่ง ราวกับถูกขัด ร่างทั้งร่างแข็งทื่อไป ไอสีดำรอบตัวเริ่มผุดขึ้นมา สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อและลนลาน
“ทำ…ทำไมเป็นอย่างนี้” เขาจับไปที่หน้าอกแล้วก้มตัวลง ก่อนจะอ้าปากอาเจียนเป็นเลือดสีดำออกมา คนทั้งคนราวกับได้รับความเจ็บปวดอย่างมหาศาล สีหน้าเริ่มบิดเบี้ยว ไอดำบริเวณรอบตัวลดลงเรื่อยๆ ราวกับมีอะไรบางอย่างกำลังไหลออกนอกตัว “ทำไมถึง…ข้ากินลูกแก้วพลังเข้าไปแล้วแท้ๆ ไม่ ใต้เท้าเชื่อข้าอีกครั้ง ข้าทำได้…ใต้เท้า…”
เขาร้องอย่างทรมานออกมา แต่ก็ไม่อาจหยุดยั้งไอดำที่รั่วไหลออกจากร่างกายได้ สีหน้าของเขาเจ็บปวดอย่างมาก อีกทั้งยังข่วนหน้าอกของตัวเองขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ราวกับต้องการคว้าอะไรบางอย่างออกมา นาทีถัดมาเห็นเพียงแต่ร่างกายของเขาเริ่มกลายเป็นหินอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวก็คืบคลานขึ้นมาถึงหน้าอก
“ทำไม…ไม่ ใต้เท้า!” เขาตะโกนออกมาด้วยสีหน้าไม่ลดละ แต่กลับไม่สามารถยับยั้งได้ ไม่ถึงชั่วครู่ก็กลายเป็นรูปปั้นหินไป
“นี่…นี่คือ…” ทุกคนผงะไป ครึ่งวันก็ยังไม่ได้สติ
(⊙ o ⊙)
เดิมที่ยังรออีกฝ่ายปล่อยไม้ตายออกมา ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะออฟไลน์ไปเอง
ทุกคนมองหน้ากัน ก่อนจะเดินไปทางหลุม ไอสีดำที่น่าหวาดกลัวนั้นสลายหายไป บริเวณรอบข้างก็เงียบสงบลง เหลือไว้เพียงซากหนอนยักษ์ที่ไหม้เกรียม กับคนที่กลายเป็นหิน
“ดูหน้าอกของเขา!” เทียนซือท่านหนึ่งพูด
คนที่เหลือมองตาม เห็นเพียงแต่บริเวณหน้าอกของอาจารย์กู่พิษที่กลายเป็นหินไปนั้นปรากฏแสงสีเขียวอ่อน ราวกับมีบางอย่างกำลังจะมุดออกมา นาทีถัดมาได้ยินเพียงเสียงหินบริเวณหน้าอกแตกออก ลูกแก้วกลมลอยออกมาจากด้านใน บริเวณรอบด้านของลูกแก้วประกายแสงสีเขียวอ่อน อีกทั้งยังสามารถมองเห็นรูปร่างแมวดำตัวหนึ่งภายในนั้น
“ลูกแก้วพลัง!” ชายชราผงะ จากนั้นพูดเสียงดัง “นี่คงจะเป็นลูกแก้วพลังของปีศาจแมวตัวนั้น”
อาจารย์กู่พิษนี้กินลูกแก้วพลังเข้าไป แต่กลับไม่ถูกพลังปีศาจกลืนกิน? จนกระทั่งเขากลายเป็นหิน ลูกแก้วพลังนี้ถึงออกมา อีกทั้งเมื่อไม่มีพลังมารคอยประคองเอาไว้ อาจารย์กู่พิษที่กลายเป็นหินนั้นแตกสลายเป็นเศษหินและร่วงลงบนพื้นในทันที เห็นได้ชัดว่าอาจารย์กู่พิษสามารถควบคุมหนอนกู่มากมายขนาดนี้เพราะอาศัยพลังของลูกแก้วพลัง ตามหลักแล้วพลังมารและคนไม่สามารถหลอมรวมกันได้ เขาทำได้อย่างไรกัน
อวิ๋นเจี่ยวหันไปมองยังตรงกลางของกองหิน สิ่งของที่ถูกอาจารย์กู่พิษจับไว้ในมือนั้นคือสิ่งที่ประกายแสงสีเงินออกมาเมื่อกี้ เห็นเพียงแต่สิ่งนั้นมีลักษณะเป็นแท่งสีดำ ขนาดเท่ากับฝ่ามือ หัวท้ายแหลมตรงกลางกลม ด้านบนยังมีไอสีดำหลงเหลืออยู่ ดูเหมือนจะเป็นอาวุธชนิดหนึ่ง
นางคิดจะหยิบมันขึ้นมา แต่อาจารย์ปู่ที่ยืนอยู่ด้านข้างกลับจับมือของนางเอาไว้ “เจ้าแตะไม่ได้!”
เอ๊ะ?
อวิ๋นเจี่ยวผงะไป คนอื่นต่างมองไปยังสิ่งนั้นเช่นกัน
“นี่…นี่คืออาวุธอะไร” เฉินเทียนซือถามออกมาด้วยความสงสัย
“อาวุธยมโลก!” อาจารย์ปู่พูดขึ้น คิ้วของเขาขมวดมุ่น สีหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“ฮะ?” ทุกคนตะลึง อะไรคืออาวุธยมโลก ไม่เคยได้ยินมาก่อน
“ขยะของยมโลกเท่านั้น” เยี่ยยวนตอบกลับอย่างเย็นๆ
ทุกคนต่างสูดลมหายใจเข้า ‘ยมโลก!’ คงไม่ใช่ยมโลกที่พวกเขาคิดนะ?
เขากลับไม่มีความคิดอยากจะอธิบายอย่างละเอียด เขาโบกมือทีหนึ่ง สิ่งของที่อยู่บนพื้นก็แหลกเป็นผง สลายไปกับพื้น จากนั้นเขาลากอวิ๋นเจี่ยวเดินกลับทันที เรื่องจบแล้ว กลับบ้านกินข้าว!
ชายชรามองสองคนที่เดินไปไกล จากนั้นมองคนที่เหลือสี่คนที่ทำหน้างุนงง ก่อนจะหยิบยันต์ออกมาใบหนึ่ง เก็บลูกแก้วพลังนั้นขึ้นมา แล้ววิ่งตามออกไป
“รอข้าด้วย!”
อาจารย์ปู่ท่านลืมไปหรือเปล่าว่าข้าก็เป็นศิษย์ชิงหยางนะ!