บทที่ 86
หอกทั้ง 2 เล่มเสือกแทงลงตรงกลางเตียงเข้าอย่างจัง ความง่ายดายเช่นนี้ทำเอาหยวนเปียวไม่อาจเก็บความตื่นเต้นเอาไว้ได้ “ถังหยิน เจ้าทำตัวเองแท้ ๆ อย่าโทษพวกข้าเลย !” ระหว่างที่พูด เขาก็เอื้อมมือไปจับส่วนหัว
ใบหน้าของเหยื่อเต็มไปด้วยเลือด จึงบอกไม่ได้ว่าเป็นใคร แต่เมื่อหยวนเปียวพยายามจะระบุตัวตนของคนที่อยู่บนเตียง เขาก็ได้ยินเสียงดังออกมาจากหัวเตียง “เหมือนว่าข้าจะทำให้พวกเจ้าผิดหวังนะ เพราะข้าไม่ชอบนอนบนเตียง”
“หา?”
สองพี่น้องหน้าเปลี่ยนสีในทันที พวกเขาถอยออกมาจากเตียงด้วยความตะลึง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปเห็นเข้ากับคนที่สวมชุดนอนอยู่ตรงนั้นคนหนึ่ง และเมื่อสังเกตถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของอีกฝ่ายดี ๆ ดวงตาที่ดุดันราวกับเสือร้ายของคนผู้นั้นก็พลันทิ่มแทงกลับมายังพวกเขา
จะเป็นใครอื่นนอกจากถังหยินได้อีกเล่า ?
“ถังหยิน ?” เห็นแบบนี้พวกพี่น้องก็กรีดร้องออกมา
ใช่แล้ว จะเป็นใครอื่นนอกจากถังหยินได้อีกกัน !
ชายหนุ่มหัวเราะ ก่อนจะกระโดดลงมาจากเตียง ดาบทั้ง 2 เล่มปรากฏขึ้นในมือของเขาพร้อมกับเกราะปราณบนตัว “พวกเจ้านี่มันเลวทรามต่ำช้าเสียจริง สงสัยข้าจะเมตตาเกินไปที่ไม่ฆ่าพวกเจ้าเสียตั้งแต่ตอนนั้น ทำให้พวกเจ้ามีโอกาสกลับมาสังหารข้าในยามวิกาลเช่นนี้ !”
คำพูดของชายหนุ่มทำให้ทั้งสองพี่น้องหน้าซีด พวกเขาไม่อาจควบคุมอารมณ์เอาไว้ได้อีกต่อไป ดังนั้นหยวนเปียวที่โกรธจัดจึงพูดตอบโต้กลับไปว่า “พอกันทีกับเรื่องไร้สาระพวกนี้ วันนี้ไม่เจ้าก็ข้าที่ต้องตายกันไปข้าง !” เมื่อพูดจบ หอกของเขาก็พลันพุ่งเข้าใส่ถังหยินอย่างรวดเร็ว !
หยวนเปียวรู้ว่าถังหยินเป็นผู้ใช้ศาสตร์มืดและรับมือได้ยากยิ่ง ดังนั้นเขาจึงเป็นฝ่ายเปิดฉากการโจมตีฝากก่อน เพื่อหวังให้การต่อสู้จบลงโดยเร็วที่สุด !
ถังหยินสะบัดมือ เพื่อรวมดาบเข้าด้วยกันกลายเป็นเคียว
ทั้งสามเข้าปะทะกันอย่างดุเดือด และถึงจะไม่ได้ปล่อยคลื่นปราณออกมา หากแต่ข้าวของรอบ ๆ ก็ถล่มทลายพังลงมาอย่างต่อเนื่อง
ปราณกดดันทำให้สิ่งของต่าง ๆ ไม่อาจคงสภาพอยู่ได้และแตกเป็นชิ้น ๆ บางอันถึงกับกระเด็นไปชนกำแพงจนแตกกระจาย
ในด้านของพลังปราณ ถังหยินนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่า 2 คนนี้เลย เขาใช้ความว่องไวของตัวเองเพื่อสร้างความได้เปรียบ ทว่าห้องนี้ก็แคบเกินไปจนไม่สามารถใช้ออกได้อย่างเต็มที่ ดังนั้นหลังจากที่สู้กันไปสักพัก ชายหนุ่มก็เริ่มตกที่นั่งลำบาก
สู้กันไปได้อีกหน่อย เขาก็เห็นว่าท่าไม่ดีแล้ว จึงคว้าโล่เอาไว้ ก่อนจะพุ่งออกไปนอกหน้าต่างอย่างรวดเร็วจนกระจกแตกกระจาย
ชายหนุ่มว่องไวมากก็จริง หากแต่พี่น้องฉางกวงก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย พวกเขากระโดดจากหน้าต่าง ไล่ตามถังหยินพร้อมด้วยหอกที่กำลังพุ่งแทงเขาใส่แผ่นหลังของชายหนุ่มอย่างดุดัน !
ชายหนุ่มกรีดร้องในใจ พลางกลิ้งตัวลงบนพื้น หลบการโจมตีของทั้งสอง
ด้านนอกนั่นเป็นสวน ทว่าเพราะไม่ได้รับการดูแลเท่าที่ควร จึงทำให้ตอนนี้ต้นหญ้ากลายเป็นหญ้าแห้งสีเหลือง
ถังหยินลุกขึ้นมาพร้อมกับเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยใบหญ้ากับเศษดิน ทำให้เขาดูน่าสมเพชมากทีเดียว
ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะหันมองไปด้านหลัง และเห็นเข้ากับสองพี่น้องคู่นั้นที่กำลังฟาดหอกเข้าใส่เขาจากด้านบน
ถังหยินยกดาบขึ้น กัดฟันแน่น ก่อนจะรับการโจมตีที่เข้ามาโดยไม่ถอยหนี !
เกิดเสียงปะทะกันของเหล็กกล้าและประกายไฟระยิบระยับท่ามกลางความมืดมิด
เขารู้สึกราวกับถูกแรดตัวใหญ่พุ่งเข้าชนจนต้องถอยออกมา
หอกของทั้งสองคนนี้ทรงพลังมากทีเดียว มันบีบให้ชายหนุ่มต้องถอยออกไปไกลถึง 2 จั้ง ก่อนที่จะล้มลงกับพื้น
หน้าท้องของชายหนุ่มในตอนนี้แสบร้อนไปหมด ก่อนที่เขาจะอดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป และกระอักเลือดออกมา
ถังหยินเป็นคนที่ทนทายาดอยู่พอสมควร เขากัดฟันกลืนเลือดบางส่วนลงไป และพุ่งเข้าไปที่สวนด้านหลังโดยไม่แม้แต่หันกลับมามองทั้ง 2 คน
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บหนัก พี่น้องฉางกวงก็ไม่คิดปล่อยให้เขาหนีไปได้ไกล รีบไล่ล่าตามไปติด ๆ !
แต่เมื่อวิ่งไปได้ 3 ก้าว ร่างของทั้งคู่ก็พลันตกลงไปในหลุมที่อยู่ใต้เท้าของพวกเขา
“บัดซบเอ่ย !” สองพี่น้องร่วงหล่นลงไปทันที
ตามมาด้วยเสียงกระแทกเล็กน้อย พวกเขาก็ได้ตกลงในหลุมที่ลึกพอสมควร
ในหลุมนั้นมีน้ำมันอยู่ และพวกเขากำลังจมลงไปในนั้น
เกราะปราณที่พวกเขาใส่อยู่ทำให้ไม่อาจระบุได้ว่าของเหลวพวกนี้คืออะไร ทว่าพวกเขาก็รู้ตัวดีว่าตนนั้นติดกับดักเข้าให้แล้ว
ทว่าเมื่อพยายามจะปีนขึ้นไป ทั้งสองก็ได้ยินเสียงดังออกมาจากด้านนอก ก่อนที่ในเวลาเดียวกันนั้นจะมีคบเพลิงถูกโยนลงมาจากรอบทิศทาง
ไฟถูกจุดติดขึ้นในหลุมที่มีน้ำมันมากมาย มันได้เปลี่ยนให้ที่แห่งนี้กลายเป็นบ่อเพลิงในทันที
ในเวลานี้หยวนอู่และหยวนเปียวต่างก็รู้ได้ในทันทีเลยว่านี่มันคือหลุมพราง แต่มันก็สายเกินไปแล้ว
โชคยังดีที่พวกเขามีเกราะปราณช่วยปกป้องร่างกาย ดังนั้นจึงไม่โดนเผาตายทันที ทว่าพวกเขาก็ทนไม่ได้ เพราะความร้อนและควันดำพวกนี้มันทำให้พวกเขาแสบตาเป็นอย่างมากจนทนแทบไม่ไหวอยู่แล้ว !
สองพี่น้องไม่อาจลืมตาขึ้นมาได้ พวกเขากรีดร้อง ก่อนจะพยายามใช้พลังที่มีอยู่เพื่อปีนขึ้นมา และเมื่อสำเร็จ พวกเขาก็พากันกลิ้งไปมาอยู่บนพื้นเพื่อดับไฟที่กำลังลุกไหม้ทั่วร่าง !
ถังหยินคิดอยู่แล้วว่าทั้งสองจะเข้ามาล้างแค้นแน่ ๆ ดังนั้นจึงได้เตรียมแผนรับมือเอาไว้แล้ว
คนที่นอนอยู่บนเตียงคือโจรที่จับมาได้ ส่วนตัวเขานั้นก็หลบซ่อนตัวอยู่ และเมื่อทั้งสองพี่น้องเข้ามา ชายหนุ่มก็พบเห็นพวกเขาได้อย่างง่ายดาย !
หลังจากปะทะกันเล็กน้อย ถังหยินก็แกล้งทำเป็นหนีมาที่สวนหลังบ้าน เพื่อล่อให้ทั้ง 2 คนนี้เข้ามาติดกับดักที่วางเอาไว้
จากนั้นพวกทหารและแม่ทัพที่ดักซุ่มรออยู่ก็รีบเข้ามาโยนคบเพลิงลงไปในหลุมนั่นเพื่อปิดท้ายแผนการในครั้งนี้ !
ถังหยินเดินกลับมาจากสวนด้านหลัง เขาก้มลงมอง 2 พี่น้องด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
“นี่สินะที่เรียกกันว่าทำตัวเอง เพราะไม่ว่าพวกเจ้าจะวางแผนชั่วยังไง สุดท้ายแล้วมันก็ได้ย้อนกลับมาหาพวกเจ้าทั้งหมด” ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดของสองพี่น้องคู่นี้ ถ้าพวกเขาไม่ลักลอบเข้ามา เรื่องมันก็คงไม่เกิดขึ้น !
ชายหนุ่มมองพวกเขาด้วยแววตาเย้ยหยัน ก่อนจะหันไปบอกกับคนอื่นรอบ ๆ “มัดพวกเขาไว้”
กู่เยว่ หลีเทียน หลีเว่ย และคนอื่นหยิบเอาโซ่เหล็กเข้ามาทันที
สองพี่น้องไม่อาจขัดขืนได้เลย พวกเขายอมให้กู่เยว่ทำการจับกุมอย่างง่ายดาย
เมื่อเสร็จเรื่อง ถังหยินก็ออกคำสั่งให้ดับไฟบนตัวสองพี่น้อง
หลังจากเทน้ำเข้าไปหลายถัง ไฟก็ดับมอดลง ทั้งสองนอนหงายร่างอยู่บนพื้น เกราะถูกเผาจนกลายเป็นสีดำ
ถังหยินแอบหัวเราะในใจ เขาปลดเกราะปราณออกและเดินเข้าไปหาทั้งสอง “ข้าบอกแล้วว่าพวกเจ้าไม่ควรกลับมาล้างแค้นข้าเลย”
แม้ว่าทั้งสองจะถูกเผาไหม้จนแทบลืมตาไม่ขึ้น แต่ก็ยังมีสติอยู่ ทว่าเมื่อได้ยินแบบนั้น พวกเขากลับแต่นอนแผ่อยู่บนพื้น และไม่ได้พูดโต้กลับไป
ครั้งก่อนพวกเขาถูกจับได้เพราะเล่ห์กลของถังหยิน ตอนแรกพวกเขายังไม่เชื่อ แต่เมื่อมาคราวนี้ พวกเขาก็เริ่มเชื่อบ้างแล้ว
ที่ไม่โต้ตอบ ไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาหวาดกลัวความสามารถของชายคนนี้ หากแต่เพราะกลัวความโหดร้ายของถังหยินต่างหาก
การจัดวางกับดักอันน่ากลัวเช่นนี้ ย่อมต้องได้รับการวางแผนเอาไว้ล่วงหน้า แต่ชายหนุ่มคิดมาได้ถึงขั้นนี้เชียวหรือ ? ทั้งสองไม่เข้าใจแม้แต่น้อย พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตาใคร ราวกับไก่ชนที่แพ้การแข่งขัน
“เอายามา รักษาพวกเขาซะ!” ถังหยินเหยียดแขนขาและกลับไปห้องของตัวเองเพื่อพักผ่อน
เมื่อได้ยินว่าเขากำลังจะไป หยวนอู่ก็ถามขึ้น “ถังหยิน เจ้าเตรียมลงโทษพวกเรายังไง?”
“ถ้าหยวนจี้ร้องขอ ข้าก็จะปล่อยพวกเจ้าออกไปอีกครา แน่นอนว่าถ้ายังไม่สาแก่ใจ งั้นเอาไว้พวกเจ้าเข้ามาหาข้าใหม่ก็แล้วกัน !” ถังหยินยิ้มให้ “แต่ถ้าพวกเจ้าไม่คิดจะกลับบ้านกลับช่อง งั้นจะอยู่ที่นี่ก็ได้นะ ยังไงข้าก็อยากได้ทหารที่มากความสามารถแบบพวกเจ้าอยู่แล้ว”
พี่น้องฉางกวงคิดว่าตัวเองหูฝาด ทั้ง ๆ ที่พวกเขาคิดจะฉีกถังหยินเป็นชิ้น ๆ แท้ แต่ชายหนุ่มกลับยังอยากให้พวกเขาเป็นองครักษ์ให้อีก ? นี่เขาเป็นบ้าหรือยังไงกัน?
หยวนเปียวพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “ใครอยากจะเป็นคนของเจ้ากัน ?”
ถังหยินเงยหน้าหัวเราะ “ในเมื่อพวกเจ้าพี่น้องไม่อยากเป็น ถ้างั้นก็กลับไปเสีย ข้าไม่คิดห้ามหรอก ข้าให้ค่าหยวนจี้ที่เป็นพี่ใหญ่ของพวกเจ้ามากกว่า ส่วนพวกเจ้าสองคนน่ะมันอ่อนแอเกินไป”
“เจ้า…” หยวนเปียวโกรธจัดจนพูดไม่ออก เขาเชื่อว่าตัวเองแกร่งและมีพลังสูงเกินกว่าใคร แต่ทว่ามันกลับไม่อาจใช้ออกได้เมื่ออยู่ต่อหน้าชายคนนี้ ทั้งยังถูกจับถึงสองครั้งสองคราอีก แล้วแบบนี้จะให้เขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ?