บทที่41 ขุนนางเซินปา
เซินปาเป็นชายชาติทหารที่ดีคนหนึ่ง ข้อมือหัก เจ็บจนเหงื่อผุดพรายเต็มหน้า แต่ก็ยังไม่ร้องออกมา สักแอะ
สงโป๋เหรินมองด้วยความเหลือเชื่อ เพื่อที่จะแก้แค้นหยางเฉิน เขาถึงขนาดยอมเสียเงินห้าล้าน เพื่อที่จะจ้างราชาหมัดประเทศเฮยมาลงมือ
แต่เขาคิดไม่ถึง น้องชายที่อยู่ข้างกายหยางเฉิน หมัดเดียวก็สามารถจัดการหยางเฉินจนข้อมือหัก เป็นไปได้อย่างไร
เขาเตรียมทุกอย่างไว้ดิบดี เพื่อที่จะให้หยางเฉินได้เห็นกับตา ว่าภรรยาของเขาโดนคนผิวดำข่มทับอยู่บนตัว ละครฉากสนุกยังไม่ทันเริ่ม ทำไมถึงจบได้ไวขนาดนี้
หยางเฉินเดินไปหยุดข้างกายฉินซี ตรวจดูหนึ่งรอบ แล้วเป็นลมไป เขาจึงได้วางใจ อุ้มฉินซีขึ้นมา แล้วค่อยๆเดินจากไป
“หยุดยืนอยู่ตรงนั้นแหละ！”เมื่อเห็นหยางเฉินจะเดินจากไป สงโป๋เหรินจึงคำรามอย่างโกรธเคือง
“แกรนหาที่ตายชัดๆ！”หม่าชาวลุกขึ้นแล้วไปลงมือกับคนของสงโป๋เหริน
“หม่าชาว！”หยางเฉินตะโกนหยุดยั้ง
สงโป๋เหรินเห็นสถานการณ์ จึงหัวเราะเสียงดังขึ้นมา“แกก็เป็นแค่เขยสวะของตระกูลเร่ร่อนก็แค่นั้น แม้ว่าข้างกายจะมีน้องชายที่ชำนาญการวิวาทอยู่คนนึง แต่ก็ช่วยแก้ปัญหาอะไรให้แกไม่ได้นักหรอก ฉันเป็นลูกคนโตของตระกูลสง เป็นผู้สืบทอดตระกูลสงคนต่อไป เอาแกให้ตาย ก็เหมือนกับเล่น แก ไม่กล้าแตะฉันหรอก！”
“งั้นเหรอ”หยางเฉินยิ้มเจิดจรัส“ดูท่า แกภูมิใจในสถานภาพตัวเองมากสินะ แกว่า ถ้าฉันทำลายล้างตระกูลสง แกยังจะลำพองแบบนี้อยู่ไหม”
“ฮ่าๆ！น่าขัน！ตลกแห่งปี！แกคิดว่าตัวเองเป็นเทพที่ทำลายตระกูลสงได้หรือไง ต่อให้เป็นตระกูลซูก็ยังไม่กล้าพูดคำโตแบบนี้เลย！”สงโป๋ราวเหรินกับได้ยินเรื่องที่น่าขัน หัวเราะเสียงดัง
หยางเฉินส่ายหน้าอ่อนใจ“นายไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ว่าตัวเองไปล่วงเกินใครที่ไหนเข้า ฉันรู้สึกเศร้าใจแทนนายจริงๆ！”
สงโป๋เหรินได้ยินคำนี้ จึงยิ้มอย่างบ้าคลั่งยิ่งขึ้น
“แกคิดว่ามีน้องชายที่สู้เก่งอยู่ข้างๆ แล้วจะทำลายล้างตระกูลสงได้แล้วงั้นเหรอ พื้นเพของแก ฉันรู้ชัดตั้งแต่แรกแล้ว แกก็เป็นแค่ทหารกระจอกคนนึงเท่านั้น แกคิดว่าตัวเองจะสูงส่งมาจากไหนเชียว”
หยางเฉินไม่อธิบายอะไร สีหน้าแสดงรอยยิ้มแปลกๆ หมุนตัวเดินจากไป
“แกคิดว่า แค่วิธีการแค่นี้จริงๆเหรอ”
สงโป๋เหรินแค่นยิ้ม ฉับพลันชักปืนออกมาจากเอว ปากกระบอกปืนสีดำชี้ไปทางหยางเฉิน
แววตาของหยางเฉินหม่นลง เดิมทีเขาไม่ได้อยากจะทำให้ตระกูลสงเป็นแบบนี้ แต่สงโป๋เหรินเรื่องมาก ทำให้เขาโกรธยิ่งนัก
“ฉันยอมรับ ว่าประมาทแกเกินไป คิดไม่ถึงว่าน้องชายข้างตัวแกจะเก่งกาจขนาดนี้ แม้แต่ฉันเชิญราชาหมัดมาจากประเทศเฮย ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้”
เมื่อมีอาวุธ สงโป๋เหรินจึงสงบลงเยอะ แล้วยิ้มกลับมาอย่างมั่นใจ“ต่อให้จะสู้เก่งแค่ไหน แล้วไง แกคงไม่คิดว่า ระยะที่ใกล้กันขนาดนี้ ฉันคงยิงไม่โดนแกมั้ง”
หยางเฉินหรี่ตายิ้ม“แกพูดผิดไปแล้ว เขาไม่ใช่น้องชายฉัน แต่เป็นพี่น้องฉันต่างหาก！แต่แกพูดถูกแกยิงฉันไม่โดนหรอก”
“อย่ามาพูดจาเหลวไหลกับฉันหน่อยเลย！”
สงโป๋เหรินระเบิดคำพูดออกมาอย่างเดือดดาล“ฉันให้ทางเลือกแกสองทาง ทางที่หนึ่ง วางผู้หญิงคนนั้นลงซะ ฉันจะให้เซินปาทำลายเธอต่อหน้าแกเอง จากนั้นนั้นปล่อยแกไป ทางที่สอง ยิงแกทิ้ง！”
ท่าทีเฉยเมยของหยางเฉิน กลับสร้างความกดดันให้แก่เขา สำหรับเขาแล้ว มันเป็นการหมิ่นเกียรติ
แม้ว่าเขาต้องการจะสังหารหยางเฉินเต็มประดา แต่ก็ไม่อยากให้หยางเฉินตายไปง่ายๆ เขาจะต้องให้หยางเฉินชดใช้หนี้ชีวิต ตายทั้งเป็น
“ในเมื่อเป็นแบบนั้น ฉันให้แกสองทางเลือก ทางที่หนึ่ง แกวางปืนลง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทางที่สอง แกลั่นไกปืน แต่ว่าถ้าแกฆ่าฉันไม่ตาย แกจะต้องคอยดูตระกูลสงตกต่ำ”
“บ้าระห่ำ！บ้าระห่ำสิ้นดี！”สงโป๋เหรินโกรธขีดสุด ต่อหน้าคนนอก เขาไม่เคยเสียกิริยาเช่นนี้
เขาขยับนิ้วชี้ ในช่วงที่กำลังจะกดปุ่ม ไหล่เขาสั่นเทา
“เซินปา！”
สงโป๋เหรินสีหน้าตะลึง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เซินปาชักมีดสั้นแหลมคมออกมา จี้ไปที่คอหอยของเขา
ในจังหวะนี้ หยางเฉินกับหม่าชาวเองก็คาดไม่ถึง
“แกทำอะไร”สงโป๋หน้าบิดเบี้ยว
“แกฆ่าเขา พอเหนี่ยวไกปืน ฉันจะฝังไปพร้อมแกเอง แต่ฉันคิดแค่มีชีวิตอยู่！”เซินปาพูดภาษาจีนแมนดารินอย่างชัดเจน
“แกบ้าไปแล้ว！”
สงโป๋เหรินเดือดดาล รู้สึกเซินปากำลังหยามเกียรติตัวเอง ตะคอก“ใกล้ขนาดนี้ ทำไมถึงฆ่าเขาไม่ได้”
เซินปาสีหน้าราบเรียบ“ออร่าในตัวเขาแกร่งมาก ต่อให้เป็นอาจารย์ฉัน ก็ไม่แข็งขนาดนี้ เพียงแค่แกลั่นไกปืน เขาก็จะพุ่งเข้ามาฆ่าแกโดยไม่ลังเลเหมือนกัน ฉันเป็นนักล่ามาตรฐาน อาจจะโดนเขาฆ่าปิดปากได้”
“แกเป็นบ้าหรือไงกัน เขาต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหน จะหลบกระสุนไปได้ไงกัน”สงโป๋คำรามขึ้นมาอย่างเดือดดาล เป็นเพราะเกิดอารมณ์ขึ้น ลำตัวจึงสั่นเทา ลำคอที่ถูกมีดสั้นจี้ มีเลือดสดไหลริน
“ความแข็งแกร่งของพวกเขา แกไม่มีวันเข้าใจ วางปืนลงซะ！”เซินปาพูดเสียงเรียบ
หยางเฉินมองเซินปาอย่างออกรสออกชาติ ข้อมือหัก แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียง ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ลงมือ แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงพละกำลังที่แข็งกล้าของตัวเอง น่าสนใจมาก
“เซินปา ขอแค่แกวางมีดสั้นลง รอให้ฉันฆ่าพวกมันก่อน ฉันให้แกสิบล้าน！”สงโป๋เหรินสัมผัสได้ถึงความแน่วแน่ของเซินปา จึงลองเอาเงินฟาดหัว
แต่เขาประเมินเซินปาต่ำไป เห็นแต่เซินปาส่ายหน้า“ต่อให้โยนมาให้พันล้าน ก็ไม่เอา ฉันไม่ใช้เอาเงินมาแต่ไม่มีชีวิตได้ใช้”
“แกไม่กลัวหรือไง ถ้าพวกเขาจากไป ตระกูลสงก็ไม่ปล่อยแกไว้แน่”สงโป๋เหรินสีหน้าคุกคาม
เซินปาราวกับถูกข่มขู่สำเร็จ สีหน้าแสดงความยุดยื้อ แต่พอเขาเห็นหยางเฉินตีหน้าเล่นละคร แววตาก็เป็นประกายแน่วแน่
“ในเมื่อจะไม่ปราณีกัน ก็อย่าโทษว่าฉันไม่เมตตา รอให้แกตายไปแล้ว ก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันเป็นคนฆ่าแก”เซินปาได้โอกาสฆ่า พอสิ้นเสียง มีดสั้นในมือก็ขยับ
เมื่อสัมผัสได้ว่าลำคอมีบาดแผล สงโป๋เหรินจึงรีบคำรามขึ้น“ฉันฟังปก！”
“ฉึก！”
เสียงกังวานดังขึ้น มีดสั้นในมือเซินปากระดอนออกด้วยขวดเหล้าขวดหนึ่ง
ในขณะเดียวกัน ปืนในมือของสงโป๋เหรินก็ไปอยู่ในมือของหม่าชาว
ทั้งหมดนี้จบลงในชั่วพริบตา สงโป๋เหรินรู้สึกได้ถึงความเจ็บของมีดสั้นที่ปักอยู่ตรงคอ ขอแค่มีดปักลึกลงอีกนิด เขาก็จะตายได้ ต่อไปเป็นแบบนี้ก็เถอะ บาดแผลตรงคอ ก็ยังคงมีเลือดไหล
เซินปาเองก็ตระหนกไม่น้อย เมื่อครู่มีดสั้นของตนราวกับโดนอะไรกระดอนไป เขาเองไม่ได้รู้สึกแม้แต่น้อย
ยังมีปินที่อยู่ในมือสงโป๋เหรินอีก ไปอยู่ในมือหม่าชาวได้อย่างไร เขาเองก็ตกใจไม่น้อย
เซินปาเหงื่อออกท่วมตัว เมื่อเห็นสีหน้าที่รักสนุก และยิ้มมาทางตนเองของหยางเฉิน เขายิ่งตระหนก เขาไม่ลังเลแม้แต่น้อย ถ้าผู้ชายคนนี้ต้องการชีวิตเขา ง่ายปานพลิกฝ่ามือ
“เพราะอะไร” จู่ๆหยางเฉินถามขึ้น เห็นได้ชัดว่าถามเซินปา
เซินปาถึงได้สติคืน รีบก้าวถอยหลัง ก้มหน้าลง“ฉันแค่ต้องการมีชีวิตอยู่ต่อ！”
“ตกลง เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ ในวันนี้ หวังว่าแกจะลืมสิ้น ไม่งั้น ฉันไม่ว่าไรถ้าแกจะลืม！”แม้ว่าหยางเฉินจะยิ้ม แต่เซินปากลับสัมผัสได้ถึงความกดดัน
สงโป๋เหรินอาจะไม่เข้าใจ แต่เซินปานั้นไม่เหมือนกัน เขาเองเป็นคนเข้มแข็งอยู่แล้ว รู้ถึงสถานการณ์ดี
วันนี้หยางเฉินออกจากชายแดนเหนือ นอกจากพี่น้องจากชายแดนเหนือแล้ว กับพวกข้าราชการจากจิ่วโจว ก็ไม่มีใครรู้อีก ถ้าข่าวเขาถูกปล่อยออกที่เจียงโจว ไม่เพียงแต่คนรอบตัวเขาจะอันตราย ชายแดนเหนือก็จะยุ่งยากไปด้วย
ผู้กล้าระดับเขา คนเดียวก็ต้านกองทัพได้เป็นหมื่น สำหรับประเทศอริแล้ว ล้วนเป็นการคุกคามครั้งใหญ่ อยากจะฆ่าเขา มีนับไม่ถ้วน
“โครม！”
จู่ๆเซินปาคุกเข่าลง เงยหน้า เสียงแข็ง“ผมจะลืมทุกอย่าง แต่ผมขอติดตามท่าน！”