“เฮ้ มีคนอยู่เยอะจัง!” เซียวเฟิงยังคงดูแผนที่อยู่ ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นและพบว่าตนเองถูกกลุ่มคนจำนวนมากล้อมอยู่อย่างกะทันหัน และคนพวกนั้นก็ล้วนแต่เป็นสมาชิกของกิลด์ดูมส์เดย์ลีก ซึ่งกระตุ้นต่อมอยากรู้ของเขาขึ้นมา
“เฮ้! ว่าไงเพื่อน! ฉันได้ยินมาว่านายเหยียดหยามกิลด์ดูมส์เดย์ลีกของพวกเราที่หมู่บ้านฝึกหัดนั่น! แกกล้าดียังไงมาทำให้เราไม่พอใจ!” ก็อตออฟวอร์เดินมาข้างหน้า เขาและเซียวเฟิงยืนเผชิญหน้ากัน ส่วนเซียวเฟิงก็เพียงยิ้มอย่างเย็นชาในขณะที่ลอว์ก็อตซึ่งยืนอยู่ข้างหลังก็อตก็กำลังมองเซียวเฟิงอย่างโกรธเกรี้ยว
“กิลด์ดูมส์เดย์ลีกเหรอ? มันคืออะไรเหรอ? ฉันจำไม่ได้” เซียวเฟิงยิ้ม และพูดออกมาด้วยความเกลียดชัง แน่ชัดแล้วว่าเขาไม่เกรงกลัวกิลด์ดูมส์เดย์ลีกแม้แต่น้อย
ภายในพริบตาผู้เล่นหลายสิบคนจากกิลด์ดูมส์เดย์ลีกซึ่งรวมไปถึงก็อตก็จ้องเซียวเฟิงอย่างเลือดเย็น ใบหน้าของพวกเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธ
“ว้าว! เขาเก่งจังเลย! เขากล้าดียังไงออกมาพูดเยาะเย้ยกิลด์ดูมส์เดย์ลีกทั้ง ๆ ที่หัวหน้ากิลด์ก็ยืนอยู่ตรงนั้น!”
“ฉันว่าเขาต้องเป็นคนโง่แน่เลย! เขาสวมใส่ชุดฝึกหัดอยู่แต่ชื่อของเขาคืออาร์คบิชอป เป็นชื่อที่แปลกมาก และฉันก็ไม่เคยได้ยินมันมาก่อน”
“ฉันว่าเขาไม่รอดแล้วล่ะ! เขาน่าจะถูกโยนออกจากโลกของเกมเร็ว ๆ นี้แน่!”
ผู้เล่นที่ยืนอยู่รอบ ๆ ต่างก็ตะลึงไปกับเขาเช่นกัน พวกเขากำลังพูดคุยกันถึงผู้เล่นลึกลับคนนี้
“เอาล่ะ ฉันจะไม่มีทางให้อภัยแก และฉันก็หวังว่าแกจะจำฉันคนนี้เอาไว้ เพราะกิลด์ดูมส์เดย์ลีกจะโยนแกออกจากโลกของเกมบัดเดี๋ยวนี้!”
ก็อตเป็นผู้ชายที่อยู่ในช่วงอายุ 30 ต้น ๆ เขามองเซียวเฟิงอย่างเฉยเมย และพูดกับชายหนุ่มอย่างราบเรียบ
“แกไม่รอดแล้ว! บัญชีผู้ใช้ของแกจะต้องถูกลบออก!”
ลอว์ก็อตและก็อตออฟวอร์รู้จักก็อตเป็นอย่างดี พวกเขารู้สึกได้ในทันทีว่าท่านหัวหน้าของพวกเขากำลังฉุนเฉียว ดังนั้นพวกเขาจึงใช้สายตามองเซียวเฟิงอย่างสมเพช
“โห? จริงเหรอ?”
เซียวเฟิงเปิดปากพูดกวนประสาท
“ไปกันเถอะ”
ก็อตจ้องไปที่เซียวเฟิงอีกครั้ง และไม่พูดสิ่งใด ในความคิดของเขาเซียวเฟิงเป็นเพียงชายที่ตายไปแล้ว
“หลีกไปให้พ้น!” ก็อตออฟวอร์ยิ้มน่ากลัว และยื่นมือออกไปผลักเขา
“อ้า!” แต่แล้วเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเซียวเฟิงล้มลงไปกับพื้นในทันทีหลังจากถูกผลัก
“แกทำอะไรของแก?” ก็อตออฟวอร์อึ้ง มองไปยังมือทั้งสองข้างที่เขายื่นออกไป ตนเองเพียงผลักชายผู้นี้เบา ๆ อีกฝ่ายไม่ควรที่จะได้รับดาเมจไม่ใช่เหรอ?
แต่ทันใดนั้นเซียวเฟิงที่กำลังนอนอยู่บนพื้นก็หายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นก็ตะโกนและกรีดร้องออกมา
“ช่วยฉันด้วย! มีคนทำร้ายฉัน! ได้โปรดช่วยฉันด้วย! ทหารอยู่ที่ไหน? มีคนต่อยฉันข้างในเมืองหลัก!” เสียงตะโกนของเขานั้นดูน่าอนาถาและดังมาก ผู้เล่นทุกคนที่ยืนอยู่แถวนั้นต่างถูกเสียงของเขาดึงดูดความสนใจและมองมาที่ต้นเสียงด้วยความตะลึง
“เกิดอะไรขึ้น?” ก็อตก้าวออกมาข้างหน้า และกำลังจะเดินจากไป แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยืนเสียงตะโกน จึงหันไปเห็นเซียวเฟิงที่กำลังนอนอยู่บนพื้นพร้อมแหกปากร้องเสียงดัง ทำให้ก็อตขมวดคิ้วและถามด้วยความแคลงใจ
“ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! ผมก็แค่ผลักเขาเบา ๆ แต่เขากลับล้มลงไปบนพื้น ผมไม่กล้าที่จะชกเขาในเมืองแบบนี้หรอก! นี่มันเป็นกลลวง ผมมั่นใจว่าเขาเจตนาที่จะทำแบบนี้แน่!” ก็อตออฟวอร์ไม่รู้จะทำยังไง เขามองเซียวเฟิงที่นอนอยู่บนพื้นอย่างโกรธเกรี้ยว
“เฮ้ย! หยุดทำแบบนี้! ฉันรู้นะว่าแกอยากจะแกล้งทำเป็นได้รับบาดเจ็บแล้วบอกให้พวกทหารมาลงโทษเรา! แต่นั่นมันเป็นไปไม่ได้! เราไม่ได้สร้างดาเมจกับแกเลย!”
“มันเป็นไอโง่เหรอ? มันกล้าดียังไงมาใส่ร้ายพวกเราในเกม?”
“ไปกันเถอะ เราจะมีปัญหาถ้าทหารพวกนั้นเดินทางถึงมาที่นี่” ก็อตขมวดคิ้ว เขาอยากที่จะเดินออกไปในทันที ทว่ามันกลับสายเกินไป!
“เกิดอะไรขึ้น?”
พวกผู้เล่นที่อยู่รอบนอกถูกแยกห่างออกจากกัน แล้วทหารยามของเมืองสองกลุ่มที่คอยเดินลาดตระเวนอยู่ก็ได้ยินเสียงของเซียวเฟิง พวกทหารยามจึงเดินเข้ามายังจุดที่เซียวเฟิงและสมาชิกของกิลด์ดูมส์เดย์ลีกอยู่
มันช้าเกินไปสำหรับพวกเขาที่จะหลบออกไป แต่ก็อตนั้นไม่กังวล เขารู้เป็นอย่างดีว่าก็อตออฟวอร์จะไม่โจมตีผู้เล่นคนอื่นในเมืองนี้ เพราะอีกฝ่ายไม่ได้โง่ขนาดนั้น
แต่ทันใดนั้นใบหน้าของก็อตก็ดำคล้ำ เพราะเขาพบว่าทหารยามที่เดินลาดตระเวนพวกนี้หยิ่งผยองและชวนหาเรื่องเป็นอย่างมาก !
“นักผจญภัย นี่มันอะไรกัน? ข้าขอเตือนพวกเจ้าว่าให้ทำตัวดี ๆ ถ้าข้าจับได้ว่าพวกเจ้าสร้างปัญหาและต่อสู้กับคนอื่นภายในเมืองหลักอีก ข้าก็จะส่งพวกเจ้าไปขังคุกสักเดือน!”
หัวหน้าทหารยามเดินไปหาพวกเขาแล้วพูดอย่างหยิ่งผยอง แต่ใบหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไปทันทีหลังจากที่เห็นเซียวเฟิงที่นอนกองอยู่บนพื้น
“ท่านอ-อาร์คบิชอป! เกิดอะไรขึ้น? โปรดยืนขึ้นเถิด! เร็วเข้า ๆ รีบเข้ามาช่วยพยุงท่านอาร์คบิชอปเร็ว!”
หัวหน้าทหารยามถามเซียวเฟิงทันทีด้วยน้ำเสียงที่ปนความประจบประแจง ดูเหมือนว่าเขาจะกลายเป็นลูกน้องของเซียวเฟิงไปในทันที ซึ่งนั่นทำให้ผู้เล่นรอบ ๆ ตะลึง
การที่หัวหน้าทหารยามผู้ซึ่งหยิ่งผยองจองหองกลับมาก้มหัวเลียแข้งเลียขาราวกับว่าเซียวเฟิงเป็นบิดาของเขาแบบนี้… มันก็ทำให้ผู้เล่นที่อยู่รอบ ๆ ตะลึง แล้วจากนั้นหัวหน้าทหารยามก็ค่อย ๆ พยุงชายผู้ที่นอนอยู่บนพื้นและตะโกนถาม
“ท่านอาร์คบิชอป ท่านเป็นอะไร? ทำไมท่านถึงไปนอนอยู่บนพื้นดินเยี่ยงนั้นล่ะ?” หัวหน้าทหารยามพูดอย่างสุภาพ เขาประจบประแจง และเอาแขนทั้งสองข้างของเซียวเฟิงมาพาดบ่า เสียงของเขานั้นหวานเยิ้ม เห็นได้ชัดว่าจงใจประจบสอพลอเซียวเฟิง
“ฉันถูกผู้คนบนถนนพวกนี้ทำร้าย! คุณเป็นทหารยามที่ไม่ได้เรื่องเลยนะ!”
เซียวเฟิงปัดฝุ่นบนตัวของเขาและชี้ไปที่ก็อตกับสมาชิกคนอื่นของกิลด์ดูมส์เดย์ลีกอย่างโกรธเกรี้ยว
ใบหน้าของก็อตคล้ำ เขารู้แล้วว่าเขากำลังจะมีปัญหา
ผู้เล่นคนอื่นที่ยืนอยู่เฉย ๆ มองไปที่เซียวเฟิงด้วยความขยาด พวกเขารู้แล้วว่ามีบางสิ่งผิดปกติ!
“อะไรนะ? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย! นักผจญภัยกลุ่มนี้จะใจกล้าเกินไปแล้ว! ไป! ไปเอาตัวพวกนั้นมา!” หัวหน้าทหารยามโกรธเกรี้ยวหลังจากที่ได้ยินคำพูดของเซียวเฟิง เขาตะโกนออกไป และทหารยามสองกลุ่มก็วิ่งเข้าหาผู้เล่นของกิลด์ดูมส์เดย์ลีกทันที
กลุ่มผู้เล่นขนาดใหญ่ของกิลด์ดูมส์เดย์ลีกต่างก็งุนงง พวกเขาจ้องมอง NPC ทหารยามที่กำลังวิ่งเข้ามาหาพวกเขาด้วยความว่างเปล่า …คนทั้งหมดไม่รู้จะทำยังไงต่อไป
พวกเขาไม่สามารถมองเห็นเลเวลของ NPC เหล่านี้โดยการใช้สกิลสอดแนมขั้นสูงได้ด้วยซ้ำ และอีกอย่างพวกเขาก็เพิ่งจะมาถึงเมืองหลักหลังจากออกจากหมู่บ้านฝึกหัดเมื่อหลายวันที่แล้ว ดังนั้นพวกเขาก็คงไม่ใช่คู่มือของทหารพวกนี้ ในท้ายที่สุดแล้วเหล่าทหารยามก็สามารถจับพวกเขาได้อย่างง่ายดาย
“ดี! เอาตัวพวกมันไป! ส่งมันไปขัง! พวกแกจะถูกขังเป็นเวลาหนึ่งเดือน! ไม่สิ! สองเดือน!” เซียวเฟิงได้เปรียบพวกเขาในทันที เขาชี้ไปที่ก็อตและสมาชิกคนอื่นของกิลด์ดูมส์เดย์ลีกแล้วพูดในท่าทางที่ตนอยู่สูงกว่า
“พวกนายได้ยินสิ่งที่ท่านอาร์คบิชอปพูดใช่ไหม? เอาตัวมันไปแล้วเอาพวกมันไปขังไว้หนึ่งเดือน! ไม่สิ! สองเดือน!” หัวหน้าทหารยามทำตามที่เซียวเฟิงสั่งในทันทีราวกับว่าเขาเป็นลูกน้องของเซียวเฟิง
“ทำไมพวกนายถึงต้องเอาเราไปขังคุก? เราไม่ได้โจมตีคนอื่นในเมืองนี้เลยนะ!”
“ปล่อยฉันไป! ฉันไม่อยากถูกขัง!”
ผู้เล่นของกิลด์ดูมส์เดย์ลีกต่างตะขิดตะขวงใจขึ้นมาทันที พวกเขากำลังตะโกนและกรีดร้อง เพราะถ้าพวกเขาถูก NPC ทหารพวกนี้จับขังเป็นเวลาหนึ่งหรือสองเดือน พวกเขาก็จะประสบกับความสูญเสียอันใหญ่หลวงแน่นอน!
ไม่มีใครกล้าที่จะมีเรื่องกับ NPC พวกนั้นในช่วงนี้ เมื่อพวกเขาอยู่ในคุกพวกเขาก็จะไม่สามารถทำภารกิจหรืออัพเลเวลได้ ซึ่งนั่นหมายความว่าพวกเขาจะถูกเตะออกไปจากเกมนี้ในช่วงเวลาสำคัญ!
พวกเขาไม่สามารถจินตนาการถึงผลพวงของการติดอยู่ในคุกเป็นเวลาถึงหนึ่งหรือสองเดือนได้เลย!
ใบหน้าของก็อตซีดลง ลอว์ก็อต และก็อตออฟวอร์เองก็กำลังแตกตื่นและขอให้เขาช่วย
…ขณะนี้ก็อตได้แต่สิ้นหวัง เขาจะสามารถท้าทายพวก NPC ทหารยามได้เหรอ? ไม่มีทาง! พวกเขาไม่ใช่คู่มือของทหารยามพวกนี้ ยิ่งไปกว่านั้นผลที่จะตามมาก็อาจจะแย่ลงไปอีก
ดังนั้นผู้เล่นของกิลด์ดูมส์เดย์ลีกรวมไปถึงหัวหน้าของพวกเขาจึงได้แต่ถูก NPC ทหารยามเอาตัวไป เมื่อมองไปที่พวกเขา ผู้คนที่เฝ้าดูอยู่ก็ทั้งตะลึงและงุนงง
“ท่านอาร์คบิชอป ท่านพอใจกับทางออกแบบนี้ไหม?” หัวหน้าทหารยามยังคงถามเซียวเฟิงด้วยเสียงอันหวานเยิ้มของเขา แต่ผู้เล่นที่อยู่รอบ ๆ กลับไม่กล้าที่จะดูถูก NPC คนนี้เลยแม้แต่น้อย ถึงแม้เขาจะขี้ประจบสอพลอและไร้ยางอาย แต่พวกเขาก็ไม่สามารถที่จะมีปัญหากับอีกฝ่ายได้ในตอนนี้
“อืม นายทำได้ดีมาก อีกอย่างนะ ผู้ชายคนนั้นก็อยู่กลุ่มเดียวกันกับพวกมัน ช่วยเอาตัวเขาไปด้วย” เซียวเฟิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แล้วเขาก็ชี้ไปยังผู้เล่นคนหนึ่งในหมู่คนที่มุงดู
ถึงจะไม่ใช่คนของดูมส์เดย์ลีก แต่อีกฝ่ายเคยเหยียดหยามเซียวเฟิง และชายหนุ่มก็เป็นคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นเสียด้วยซิ ดังนี้หรือที่เขาจะปล่อยไป!
“อ้า! ไม่นะ! ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันกับกิลด์ดูมส์เดย์ลีก! โปรดอย่าเชื่อคำพูดเขา!” ใบหน้าของผู้เล่นคนนั้นซีดในทันที และเขาก็ตะโกนออกมาด้วยความกลัว
“ทำตัวดี ๆ! ยืนนิ่ง ๆ! เจ้ากล้าทำร้ายท่านอาร์คบิชอปได้อย่างไร! เจ้าอยากจะถูกขับไล่ออกไปจากดินแดนแห่งพระเจ้ารึ?” หัวหน้าทหารยามเดินเข้าไปหาผู้เล่นคนนี้ด้วยตัวของเขาเอง ซึ่งผู้เล่นที่โชคร้ายคนนั้นก็ได้แต่กรีดร้องเสียงดัง …ดูน่าอนาถายิ่งกว่าตอนที่เซียวเฟิงทำเสียอีก
เซียวเฟิงปรับปกเสื้อของเขาให้เข้าที่ และถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย มันโดดเดี่ยวเมื่อต้องมาอยู่ในตำแหน่งที่สูงส่งเช่นนี้ ผู้เล่นคนอื่นเอาแต่จ้องเขาด้วยความว่างเปล่าในขณะที่ชายหนุ่มก้าวเดินออกไปอย่างเย่อหยิ่ง โดยในขณะนั้น เซียวเฟิงก็ได้พบกับพบไนท์ คูนเนอร์ที่ยืนอยู่ในฝูงชน เธอสวมใส่หน้ากาก และกำลังมองมาที่เขาด้วยความเกลียดชัง
เซียวเฟิงจ้องเธอตาเขม็งราวกับว่าเขาข่มขู่จะเอาตัวเธอไปอีกคน
ทางด้านไนท์ คูนเนอร์ เธอเองก็จ้องตาเขากลับอย่างท้าทาย จากนั้นหญิงสาวก็หันหลังแล้วเดินจากไป ความจริงแล้วเธอกลัวว่าเซียวเฟิงจะเอาเธอไปขังคุก ซึ่งมันก็ดูเหมือนว่าเขาจะเอาจริงเสียด้วย!
แต่เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ไนท์ คูนเนอร์ก็พลันหยุดนิ่ง หญิงสาวหันกลับไปตามเซียวเฟิงอีกครั้ง ก่อนจะได้พบกับชายหนุ่มที่ด้านนอกของเมืองหลักแห่งนี้