ตรุษจีนไม่ได้มีอะไรหวือหวาเกิดขึ้น พวกเขาแวะไปเยี่ยมญาติกับรับญาติที่มาเยี่ยมแค่นั้น ในวันที่สามของช่วงตรุษจีน เผยเชียนก็ได้พักผ่อนในที่สุด เขานั่งดูทีวีบนโซฟา
“ซีรีส์ลูกปล่อยหรือยัง” แม่เผยเชียนยื่นแอปเปิ้ลที่ปอกเสร็จแล้วให้
เผยเชียนยื่นมือไปรับแอปเปิ้ลมากิน “โธ่ ไม่ใช่ว่าถ่ายเสร็จแล้วจะลงได้เลยสักหน่อย เขาต้องเอาไปตัดต่อ ไปแก้หลังถ่ายเสร็จด้วย วันนี้แม่ถามเป็นรอบที่แปดแล้วนะ”
“ไปถามผู้กำกับดูซิ” แม่ของเผยเชียนสั่ง ไม่ยอมแพ้เพราะเป็นคนทำกับข้าวกับปลาให้ครอบครัวกิน
เผยเชียนหงุดหงิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากส่งข้อความไปถามหวงซื่อปั๋ว
ไม่นานหวงซื่อปั๋วก็ตอบกลับ “ลงไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับบอสเผย! เข้าเว็บฟานฉูก็เจอเลย อยู่ในหมวด ‘คอมเมดี้’ ชื่อเรื่อง ชีวิตประจำวันของบอสเผย”
ปล่อยไปแล้วอย่างนั้นเหรอ
ทำงานกันเร็วจริงๆ!
เผยเชียนคว้าโน้ตบุ๊กมาพิมพ์เข้าเว็บฟานฉูแล้วตรงไปที่หมวด ‘คอมเมดี้’
ซีรีส์ได้ขึ้นหน้าแนะนำด้วย!
มันไม่ใช่ซีรีส์ที่ดูโดดเด่นเตะตะอะไรนัก แต่ก็ไม่ได้แย่
ก่อนหน้านี้จูเสี่ยวเช่อบอกว่ามีรุ่นพี่ทำงานให้เว็บฟานฉู เขาจะไปขอให้เอาซีรีส์ขึ้นหน้าแนะนำให้ แล้วอีกฝ่ายก็ทำอย่างที่ว่าจริงๆ!
แน่นอนว่าไม่น่าจะฟรีหรอก คงต้องจ่ายเงินค่าโฆษณาไป
เผยเชียนกดเข้าไปดู หัวใจเขาตกไปอยู่ตาตุ่มทันใด
ซีรีส์อัพโหลดขึ้นเว็บเมื่อวาน แต่ตอนนี้มียอดคนดูถึงสองแสนวิวแล้ว!
ช่องใหม่แบบนี้เนี่ยนะ!
เผยเชียนอ่านคอมเม้นต์ด้านล่าง
ครื้นเครงกันจริงๆ!
เขาไล่ดูคร่าวๆ มีคนเข้ามาแสดงความคิดเห็นกันอุ่นหนาฝาคั่ง หน้าคอมเมนต์ตอนนี้ปาไปสิบหน้าแล้ว!
จบสิ้น สิ่งที่เขากลัวได้กลายเป็นจริงไปแล้ว!
เผยเชียนพยายามสงบใจตัวเองเพื่อที่พ่อแม่ของเขาจะได้ไม่นึกสงสัยว่าเขาเป็นอะไร จากนั้นก็ตีหน้านิ่ง เดินถือโน้ตบุ๊กไปยื่นให้ “นี่ไง”
พ่อแม่ของเขาวางโน๊ตบุ๊กลงบนโต๊ะกาแฟแล้วชะเง้อไปดู
“ชีวิตประจำวันของบอสเผยเหรอ” ตาแก่เผยมองเผยเชียนด้วยความสงสัย
“ฮ่าๆ มันเป็นชื่อซีรีส์นี้น่ะ ผมได้รับบทเป็นบอสของบริษัท” เผยเชียนอธิบาย
วีดีโอเริ่มเล่น
“ผมมองนาฬิกา Rolex ไม่ได้จะดูเวลา แต่แค่จะโชว์ให้คุณรู้ว่าผมรวย”
“วันนี้จู่ๆ ก็อยากออกมาข้างนอก ผมอยากสร้างเกมใหม่ เกมที่จะดูดเงินผู้เล่นให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”
เสียงเพลงประกอบอันแสนจืดชืดกับเสียงบรรยายไร้อารมณ์ส่งให้คลิปดูน่าสนใจขึ้นไปอีก!
ในคลิป เผยเชียนแต่งกายด้วยชุดสูท ที่ข้อมือสวมนาฬิกา Rolex ชายหนุ่มนอนแผ่หราอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกของออฟฟิศ บนโต๊ะกาแฟข้างๆ มีชุดชาสุดหรูวางอยู่ ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติมาก
แม้แต่ใบหน้าราบเรียบของเผยเชียนก็ดูสมจริง!
ซีรีส์เรื่องชีวิตประจำวันของบอสเผยมีความคล้ายซีรีส์เรื่องชีวิตอันแสนน่าเบื่อหน่ายของจูอี๋ตั้น
ความประทับใจแรกของผู้ชมหลังจากได้ดูคลิปคือ ชีวิตของคนรวยช่างน่าเบื่อ ไร้ความหมาย ขาดสีสัน และไม่ได้สบายเลยจริงๆ!
แต่ยิ่งดูก็ยิ่งอิน!
ซีรีส์สไตล์นี้มีจุดแข็งสองอย่าง
อย่างแรกคือมีความเป็นเอกลักษณ์ อย่างที่สองคือมีการเปรียบเปรย
ยิ่งดูมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเข้าถึงความหมายที่แฝงอยู่ในเรื่องได้ง่ายขึ้น ตั้งแต่มุมกล้องไปจนถึงการไม่เปลี่ยนเพลงประกอบฉาก ไหนจะเสียงพายก์อันแสนน่าเหนื่อยหน่าย ทุกอย่างน่าจดจำไปหมด!
ส่วนเรื่องการเปรียเปรย…
ถ้าไม่คิดเรื่องที่ผู้ชมจะตีความอะไรมากจนเกินไป ผู้กำกับได้ใส่ข้อความแฝงไปหลายจุด มุกตลกร้ายแบบนี้ทำให้ซีรีส์ดูเหนือชั้นจากพวกซีรีส์ที่ใช้มุกตลกหยาบคาย!
เผยเชียนยืนดูจออยู่ด้านหลังพ่อกับแม่ เขาอดยิ้มไม่ได้
ทำไมฉันขึ้นกล้องจัง!
แสดงก็ดีมากๆ!
ดูสีหน้าสิ เป็นธรรมชาติมาก! หน้าก็ขึ้นกล้องสุดๆ!
มิน่า ผู้กำกับจูเสี่ยวเช่อถึงไม่สั่ง ‘คัต’ เลยสักครั้ง! ไม่ใช่เพราะเกรงใจเจ้านายและคนออกทุนให้ แต่เพราะฉันแสดงดีเกินไปต่างหาก!
เผยเชียนรู้สึกภูมิใจกับตัวเองมาก
ในคลิปยาวหนึ่งนาทีนี้ เนื้อเรื่องมีการหักมุมไปมา แถมยังมีมุกตลกในบทพูดอีกมากมาย พอดูจบก็อยากดูต่อ!
“แค่นี้เหรอ ฉันอยากดูอีก!”
“ซีรีส์สั้นไปไหมลูก”
ตาแก่เผยคิดว่าซีรีส์ตอนสั้นอย่างน้อยก็น่าจะยาวประมาณตอนละสิบนาที แต่คลิปนี้ยิ่งกว่านั้น เพราะยาวแค่นาทีเดียว!
เผยเชียนอธิบาย “สั้นๆ แบบนี้กำลังมาแรง!”
แม่ของเขาเปิดคลิปเล่นซ้ำไปมา “ฉันว่าลูกฉันมีพรสวรรค์ด้านการแสดงมากๆ! ดูสิว่าเขาเล่นเป็นเจ้านายคนเก่งแค่ไหน เล่นเป็นธรรมชาติมาก อย่างกับว่าเป็นคนสร้างบริษัทนี้ขึ้นมาเองงั้นแหละ!”
ตาแก่เผยพยักหน้าเห็นด้วย “ไม่เลวเลย แต่ลูกเรายังเด็กอยู่ อายุน้อยแบบนี้แสดงเป็นเจ้านายคนไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่ว่าไหม ทำไมผู้กำกับไม่แปะหนวดหรืออะไรสักอย่างให้นะ เสียงก็…”
เผยเชียนรีบขัด “ไม่ใช่เสียงผม”
ตาแก่เผยพยักหน้า “ฉันรู้ แต่เสียงไม่เห็นเหมือนบอสทั่วไปเลย”
แม่เผยเชียนมองตาแก่เผยด้วยสีหน้าไม่เห็นด้วย “พูดเหมือนเคยเจอพวกคนใหญ่คนโตมาก่อนงั้นแหละ”
ตาแก่เผยเงียบไป เขานิ่งไปประมาณห้าวินาทีก่อนจะพูดต่อ “เอ๊ะ คุณก็ไม่เคยเจอเหมือนกันเถอะ”
“ไม่เคย แต่ฉันดูหนังมาเยอะกว่าคุณ! พวกบอสบริษัทในหนังก็แสดงแบบนี้กันหมด ฉันแค่คิดว่าลูกเราแสดงเก่ง มันผิดตรงไหน” แม่เริ่มพูดจาไร้เหตุผล
“โอเคๆๆ… ยังไงเจ้าเด็กนี่ก็หาเงินจากการถ่ายหนังได้แล้ว โตแล้ว พึ่งพาได้แล้ว ดีมากๆ” ตาแก่เผยพูดด้วยสีหน้าอบอุ่น
เห็นตาแก่เผยอารมณ์ดี เผยเชียนก็รีบใช้โอกาสนี้เปิดประเด็น “พ่อ เราถ่ายซีรีส์เรื่องนี้เพื่อล้อเลียนวงการเกม!”
“ดูสิ บอสในเรื่องลงทุนค้นคว้าและพัฒนาเกมไปสองแสนหยวน แต่พอเงินส่งต่อไปเรื่อยๆ ก็เริ่มลดลง พอเงินไปถึงมือคนที่ต้องทำงานก็เหลือแค่ห้าหมื่นหยวน เราตั้งใจชี้ให้เห็นปัญหาเชิงโครงสร้างในบริษัทเกมหลายๆ บริษัท!
“พวกเขาสร้างเกมไม่ได้เรื่องขึ้นมาด้วยเงินแค่ห้าหมื่นหยวน แต่คนก็ยังซื้อไปเล่นกัน ตรงนี้ล้อเกมส่วนใหญ่ในตลาด!
“พวกนี้เป็นมุกตลกร้าย ตั้งใจจะเสียดสีและชี้ให้เห็นปัญหา ผู้กำกับวางแผนไว้แบบนี้ตั้งแต่ต้น”
สีหน้าของตาแก่เผยเปลี่ยนจากแข็งกร้าวไปเป็นสงสัย…จากนั้นก็กลายเป็นเข้าใจ
“อ๋อ งี้นี่เอง”
เผยเชียนรู้สึกว่าทำให้ตาแก่เผยสนใจได้แล้ว เขาจึงพยายามเปลี่ยนความคิดตาแก่ “แล้วก็ พล็อตของเรื่องนี้ล้ำลึกมาก ผู้กำกับจูบอกว่าอยากสร้างตัวละครบอสคุมบริษัทเกมที่จิตใจดี เพื่อสร้างความแตกต่างระหว่างบริษัทนี้กับบริษัทในวงการเกมทั่วไป!”
“โห แล้วเขาทำยังไงล่ะ” ตาแก่เริ่มสนใจ
ตาแก่เผยก็เหมือนคนสูงอายุทั่วไป จะไปโทษตาแก่ที่มีทัศนคติที่ไม่ดีต่อเกมก็ไม่ได้เสียทีเดียว เพราะหลักๆ แล้วมาจากการโฆษณา เกมถือเป็นกระแสใหม่ที่กำลังมาแรง คนอย่างตาแก่เผยจะไปตามทันได้อย่างไร สิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับเกมล้วนมาจากที่ได้ยินในทีวีกับมีบ้านอื่นมาเล่าให้ฟัง
เขาดูข่าวทุกวันและได้ยินข่าวเรื่องเด็กโดดเรียนไปร้านอินเทอร์เน็ตอยู่บ่อยๆ จากนั้นเกรดก็ตก เงินที่พ่อแม่หามาอย่างยากลำบากก็ละลายหายทิ้งไปหรือไม่ก็กลายไปเป็นค่าเงินในเกม
เมื่อเป็นแบบนี้ ตาแก่จึงมีอคติกับเกม
ดังนั้นพวกที่ต้องรับผิดชอบก็คือพวกเด็กโดดเรียนกับสื่อที่ชอบใส่ไฟ!
ตอนนี้เผยเชียนต้องพยายามอย่างหนักในการลบล้างทัศนคติของตาแก่เผยที่มีต่อวงการเกม
“ผู้กำกับจูวางแผนเอาไว้แบบนั้น
“เขาอยากจะโชว์อีกด้านหนึ่งของบอสคนนี้ในบริษัทเกมนี้ บอสนักออกแบบเกมที่ดึงพลังงานด้านบวกออกมาจากตัวทุกคน คอยให้กำลังใจคนรอบตัวด้วยเกมของเขา
“อย่างเช่น มีเด็กนักเรียนคนหนึ่งถูกพวกนักเลงทำร้ายบาดเจ็บสาหัสระหว่างที่กำลังพยายามจับโจรขโมยรถ โชคร้ายที่สุดท้ายเขาตาย นักออกแบบเกมเลยสร้างรูปปั้นนักเรียนคนที่ตายไว้ในเกมเพื่อให้ผู้เล่นคนอื่นไม่ลืมเขา
“ไม่ใช่แค่นั้นนะ บอสคนนี้ยังแตกต่างจากบอสของบริษัทเกมอื่นๆ มาก เขาตั้งใจสร้างเกมที่คำนึงถึงผู้เล่นเป็นหลักโดยไม่พยายามล่อลวงให้ผู้เล่นเติมเงิน ไม่สร้างความเกลียดชัง จุดประสงค์เดียวของเขาคือให้ผู้เล่นได้เล่นเกมอย่างมีความสุข
“รู้มั้ยว่าสุดท้ายเป็นยังไง เกมของเขาดังเป็นพลุแตกเลยแหละ!”
ตาแก่เผยไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน ตอนนี้เขาสนใจเรื่องนี้มากๆ “แกเล่นเป็นบอสที่ว่านี่เหรอ”
เผยเชียนพยักหน้า “ใช่แล้ว!”
“ไม่เลวนี่” ตาแก่เผยพยักหน้าตาม
เผยเชียนพูดต่อ “จริงๆ แล้ววงการเกมในประเทศของเราตอนนี้มีแต่ความวุ่นวาย แต่เกมก็เป็นสื่อบันเทิงชนิดหนึ่ง ที่สำคัญที่สุดคือคนสร้างเกมเป็นคนแบบไหน
“ถ้าคนสร้างเกมสนแต่จะทำกำไร เขาก็จะสร้างเกมที่ล่อลวงให้เด็กขโมยตังค์พ่อแม่มาเติมเกม แต่กลับกัน ถ้าคนสร้างเกมวางเป้าหมายไว้ว่าอยากให้ผู้เล่นได้เล่นเกมอย่างสนุกล่ะ
“พวกคนทำงานก็สามารถเล่นเกมได้หลังจากเครียดกับงานมาทั้งวัน มันก็เหมือนออกไปดูหนังหรืออ่านหนังสือแหละ เกมเป็นเครื่องมือที่ช่วยให้เราได้ผ่อนคลายจากความเครียด เป็นสิ่งที่ดีใช่มั้ยล่ะ
“เพราะแบบนี้เราเลยแก้ปัญหาด้วยวิธีเดียวกันหมดไม่ได้ เราต้องพยายามนำทางทุกคนให้รู้สึกสนุกและผ่อนคลายไปกับการเล่นเกม โดยไม่ทำให้พวกเขาติดเกม ผมคิดว่านี่คือทางที่ถูกต้อง
“นี่คือข้อความที่ผู้กำกับจูต้องการจะสื่อในซีรีส์นี้ เป็นเป้าหมายของตัวละครของผมในเรื่องด้วย”
ตาแก่เผยพยักหน้าเห็นด้วยระหว่างที่ฟัง
คำพูดเหล่านี้ฟังดูดีมากตอนที่ผู้จัดการจูเป็นคนพูด!
เผยเชียนบอกได้ว่าตาแก่เผยลดอคติที่มีต่อเกมไปมากเลยทีเดียว!
“ผู้กำกับคนนี้ไม่เลวเลยนะ มีทิศทางที่ชัดเจนดี! เขาชื่ออะไรน่ะ”
เผยเชียนตอบ “จูเสี่ยวเช่อ”
“ผู้กำกับจูนี่อายุเท่าไหร่”
“กำลังเรียนมหา’ลัยปีสุดท้าย”
“ยังเด็กอยู่แต่เก่งมาก!” ตาแก่เผยดูจะชื่นชมในตัวจูเสี่ยวเช่อ “เก่งแล้วยังพูดอะไรมีเหตุผลอีก ถ้าบริษัทเกมมีบอสแบบนี้จริงๆ ก็คงดีเนอะ”
เผยเชียนพยักหน้ารัว “แล้วใครว่าไม่มีล่ะ!”
แม่ยังดูคลิปในโน๊ตบุ๊กไม่หนีไปไหน “ลูกแสดงเก่งมาก แม่อยากดูอีก ลูกช่วยเอาลงคอมพ์ที่บ้านให้หน่อยสิ”
ที่บ้านมีคอมพิวเตอร์เครื่องเก่าที่เผยเชียนซื้อไว้ตอนอยู่ชั้นมัธยม ซึ่งตอนนี้ทำงานได้ช้ามากๆ
เผยเชียนเอาคลิปลงคอมพิวเตอร์ที่บ้าน แม่ของเขาเกาะขอบจอดูคลิปวนซ้ำไปมา เสียงเพลงประกอบอันแสนน่าเบื่อดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า
…………………….