บทที่ 121 ตัวยุ่ง
สวี่อวิ๋นซานเห็นหลีฮวาเป็นแบบนี้ก็รีบไล่ตามไป
ไม่ใช่ว่าเขาเป็นห่วงหลีฮวา เขากลัวว่าเดี๋ยวหลีฮวาไปเจอกับจางซิ่วเอ๋อที่ลงเขาไปแล้วจะหาเรื่องนาง
พอคิดไปถึงที่คนในครอบครัวตัวเองหาเรื่องจางซิ่วเอ๋อไม่หยุด สวี่อวิ๋นซานก็อัดอั้นตันใจยิ่งนัก
ในสายตาสวี่อวิ๋นซาน จางซิ่วเอ๋อก็มีใจให้เช่นกัน ไม่อย่างนั้นเมื่อก่อนคงไม่ดีกับเขาขนาดนั้น เวลาคุยกับเขาก็พูดจาด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน
ที่จางซิ่วเอ๋อในตอนนี้กลายเป็นแบบนี้ เป็นเพราะครอบครัวเขาทั้งหมด จางซิ่วเอ๋อถึงได้หมดใจไม่อยากแต่งเข้ามา
สวี่อวิ๋นซานคิดไปคิดมาก็นึกโมโห
ตอนหลีฮวาวิ่งลงเขาไป ก็เห็นจางซิ่วเอ๋อและชุนเถาสองคนกำลังลงเขาอย่างไม่รีบร้อน นางโมโหจากสวี่อวิ๋นซานเป็นทุนเดิม พอตอนนี้มาเห็นจางซิ่วเอ๋อจึงเห็นนางเป็นตัวต้นเหตุ แค้นจากก้นบึ้งของจิตใจ
นางไล่ตามขึ้นไปจากด้านหลัง ผลักจางซิ่วเอ๋อไปด้านข้าง
ร่างของจางซิ่วเอ๋อเซไป ชุนเถาเห็นท่าไม่ดีรีบคว้าจางซิ่วเอ๋อไว้ เป็นครู่ใหญ่กว่าจางซิ่วเอ๋อจะทรงตัวได้ นางนึกกลัวไม่น้อย ถ้าล้มจริง ๆ ต้องกลิ้งลงไปตามเขาแน่ ๆ
นางมองหลีฮวาอย่างบันดาลโทสะ “หมาบ้าจากไหนกัน มาถึงก็ไล่กัดคนมั่วเลยนะ!”
หลีฮวาตาแดงก่ำมองจางซิ่วเอ๋ออย่างเกรี้ยวกราด อย่างกับจางซิ่วเอ๋อไปรื้อหลุมศพบรรพบุรุษของนาง และพูดด้วยความโกรธแค้น “เพราะเจ้า! เพราะเจ้า! เพราะเจ้า!”
จางซิ่วเอ๋อขมวดคิ้ว รู้ว่าที่ตอนนี้หลีฮวาเป็นแบบนี้ต้องเป็นเพราะเมื่อครู่ได้รับความขุ่นเคืองใจมาจากสวี่อวิ๋นซานแน่ ๆ ถึงได้มาระบายอารมณ์ใส่ตน
ถึงแม้เรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับนางอยู่หน่อย ๆ แต่จางซิ่วเอ๋อไม่อยากแบกความผิดนี้ไว้หรอกนะ
บวกกับหลีฮวามาหาเรื่องครั้งแล้วครั้งเล่า จางซิ่วเอ๋อสุดจะทนแล้วจริง ๆ
จางซิ่วเอ๋อเอ่ยเสียงเย็น “ข้าทำไม? เจ้าพูดมาสิว่าข้าทำไม?”
“เจ้าไม่มีปัญญาจับผู้ชายเลยมาหาเรื่องข้า!” คำพูดจางซิ่วเอ๋อคมกริบแทงเข้าไปในใจของหลีฮวา
“ถ้าเจ้าไม่มายั่วยวนพี่ข้า! พี่ข้าจะไม่เอาข้ารึ? เป็นความผิดของนังจิ้งจอกนังสำส่อนอย่างเจ้าทั้งหมด!” หลีฮวากัดฟันกรอด
จางซิ่วเอ๋อหัวเราะ “แหม พูดอย่างกับเจ้าไม่เคยยั่วยวนพี่เจ้า! ข้าจะบอกให้นะ ข้าไม่เคยยั่วอะไรพี่เจ้าเลย พี่เจ้าก็มาเสนอหน้าให้ข้าเอง! แต่เจ้าไม่เหมือนกัน ยั่วยวนเขาตั้งแต่เด็ก ไม่เห็นเขาจะหวั่นไหวกับเจ้าเลย”
“ข้าว่าเจ้าก็หน้าตาใช้ได้ ทำไมถึงไม่มีใครชอบล่ะ?” จางซิ่วเอ๋อเยาะเย้ย
หลีฮวาฟังมาถึงตรงนี้ก็โมโหเหมือนแม่ไก่ขนพอง “จางซิ่วเอ๋อ! เจ้ามันหน้าด้าน!”
“ข้าหน้าด้าน? ถ้าข้าหน้าด้านเจ้าคงหน้าสองชั้น หนังสองชั้นนี่ข้าว่าด้านยิ่งกว่าหนังหมูอีก ไม่อย่างนั้นทำไมสวี่อวิ๋นซานไม่ชอบเจ้าแต่เจ้ายังเสนอหน้าเข้าไปหน้าด้าน ๆ อีก?” จางซิ่วเอ๋อแค่นเสียง
เมื่อก่อนนางไม่อยากถือสาหลีฮวา ถ้าจะให้ด่าจริง ๆ จางซิ่วเอ๋อคิดว่าตัวเองอาจจะไม่ใช่คู่มือของแม่เฒ่าจาง แต่กับหญ้าอ่อนอย่างหลีฮวานั้นง่ายยิ่งนัก
หลีฮวาได้ยินคำพูดของจางซิ่วเอ๋อก็โมโหจนหน้าแดงก่ำ เวลานี้นางเถียงสู้จางซิ่วเอ๋อไม่ได้จึงอยากลงไม้ลงมือ
จางซิ่วเอ๋อถือมีดตัดหญ้าไว้ในมือ พูดด้วยสีหน้าดุร้าย “ทำไม? เจ้าอยากลงไม้ลงมือกับข้ารึ? ตอนนี้เจ้าอยู่ตัวคนเดียว! แต่พวกเรามีกันสองพี่น้อง! เจ้าก็รู้นิสัยข้า ถ้าข้าโมโหขึ้นมาจริง ๆ ข้ากล้าลงมือแน่! ถึงตอนนั้นมีดขาว ๆ ก็คงออกมาเป็นมีดแดง ๆ ฆ่าเจ้าน่ะมันง่ายไป ถ้าข้าไม่ทันระวังเผลอกรีดหน้าสวย ๆ ของเจ้า ถึงตอนนั้นพี่ชายแสนดีของเจ้าจะยิ่งไม่ชอบเจ้าเข้าไปอีกนะ”
หลีฮวารู้ว่าตัวเองหัวเดียวกระเทียมลีบ โดนจางซิ่วเอ๋อขู่อีกจึงร้องไห้ออกมาในบัดดล อย่างกับจางซิ่วเอ๋อกรีดหน้านางแล้วจริง ๆ
“ยังไม่รีบไสหัวไปอีก! เดี๋ยวพี่ชายเจ้ามาเห็นสภาพพวกเราแบบนี้ไม่ผดุงคุณธรรมให้เจ้าหรอกนะ! กลับจะรู้สึกขายหน้าเพราะเจ้ามากกว่า” จางซิ่วเอ๋อแค่นเสียง
หลีฮวามองจางซิ่วเอ๋ออย่างโกรธเคือง กระทืบเท้าและวิ่งลงเขาไป
จางซิ่วเอ๋อเก็บมีดพลางเบ้ปาก “นึกว่าจะเก่ง ที่ไหนได้ขี้กลัวชิบ!”
ชุนเถามองจางซิ่วเอ๋ออย่างนับถือ “พี่ใหญ่! พี่นี่เก่งจริง ๆ เลย! เมื่อก่อนทุกครั้งที่ข้าเจอหลีฮวาต้องโดนรังแกทุกครั้ง ต่อไปนี้ข้าจะเอาพี่เป็นแบบอย่าง ให้หลีฮวาไม่กล้ารังแกข้าอีก!”
พูดไปชุนเถาโบกกำปั้นอย่างอดไม่ได้ จางซิ่วเอ๋อเห็นแล้วเหงื่อตก
ยัยนี่ นางมีข้อดีตั้งมากมายทำไมไม่รู้จักเอาเป็นแบบอย่าง กลับจะเลียนแบบด้านดุร้ายของนาง
แต่คิดไปว่าคนไม่ดีมีมาก ถ้าเป็นคนซื่อ ๆ แบบแม่โจวต้องโดนรังแกแน่ จางซิ่วเอ๋อจึงตัดสินใจไม่แทรกแซงชุนเถา ปล่อยให้ชุนเถาพัฒนาตัวเองตามที่ใจอยาก
ถึงตอนนั้นต่อให้ชุนเถาดุไปหน่อย หาสามียาก แต่ถ้านางหาเงินได้มากพอ ต้องมีคนมาขอแต่งงานแน่ ๆ
ขณะนั้นสวี่อวิ๋นซานไล่ตามมาจากด้านหลังแล้ว
สวี่อวิ๋นซานมองจางซิ่วเอ๋ออย่างร้อนใจ “ซิ่วเอ๋อ หลีฮวา…..”
“นางลงเขาไปแล้ว” จางซิ่วเอ๋อเบ้ปากไปทางเชิงเขา
“เมื่อครู่นี้นางไม่ได้หาเรื่องพวกเจ้าใช่ไหม?” สวี่อวิ๋นซานไม่มั่นใจเท่าไหร่ เขาคิดว่าถ้าหลีฮวาเจอจางซิ่วเอ๋อตอนลงเขา ต้องมีเรื่องกันแน่
จางซิ่วเอ๋อแค่นเสียง “เจ้าควรสั่งสอนน้องสาวเจ้าดี ๆ นะ!”
สวี่อวิ๋นซานฟังมาถึงตรงนี้มีสีหน้ากระอักกระอ่วนขึ้นมา “ซิ่วเอ๋อ ข้าขอโทษแทนหลีฮวาด้วย”
“ไม่จำเป็น หลังจากนี้เจ้าอย่าให้นางมาหาเรื่องข้าอีก ข้าก็ซาบซึ้งสุด ๆ แล้ว” จางซิ่วเอ๋อแค่นเสียง
“เงินนี่เจ้าเอาคืนไปเถอะ” สวี่อวิ๋นซานจะเอาเงินออกมา
จางซิ่วเอ๋อกลับทำหน้าเย็นชา มองสวี่อวิ๋นซานพลางกล่าว “สวี่อวิ๋นซาน เจ้าคิดว่าข้าจางซิ่วเอ๋อชอบเอาเปรียบเจ้าหรืออย่างไร เมื่อกี้หลีฮวาด่าข้าว่าอะไรเจ้าไม่ได้ยินเหรอ ถ้าวันนี้เจ้าคืนเงินให้ข้า ที่หลีฮวาด่ามาก็ตรงเผงเลยน่ะสิ ?”
“ซิ่วเอ๋อ ข้า…..ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น หลีฮวาคือหลีฮวา ข้าคือข้า…..” สวี่อวิ๋นซานอธิบายอย่างไม่ค่อยมีน้ำหนัก
จางซิ่วเอ๋อกวาดตามองสวี่อวิ๋นซาน พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “สวี่อวิ๋นซาน ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนดี แต่ระหว่างเราสองคนเป็นไปไม่ได้แล้วจริง ๆ ถ้าเจ้ายังนึกถึงความผูกพันในอดีตก็อย่ามารบกวนข้าอีก”
“ซิ่ว….ซิ่วเอ๋อ……” สายตาสวี่อวิ๋นซานเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
เขาไม่เข้าใจ ตอนแรกยังดี ๆ กันอยู่เลย ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
จางซิ่วเอ๋อดึงชุนเถาให้เดินลงจากเขา ไม่สนใจสวี่อวิ๋นซานที่ยืนอึ้งอยู่ที่เดิมไม่กล้าไล่ตามมา
สายตาสวี่อวิ๋นซานเปี่ยมด้วยความหดหู่ ซิ่วเอ๋อ เจ้าหมดใจกับข้าแล้วจริง ๆ หรือ? ไม่! ข้าไม่เชื่อ! ข้าต้องแต่งงานกับเจ้าให้ได้!
ตอนที่จางซิ่วเอ๋อกลับมาถึงบ้าน ก็เห็นบัณฑิตจ้าวและจ้าวเอ้อร์หลางสองคนยืนรออยู่หน้าประตูแล้ว
…………………………………………