“พอแล้วลู่ฝาน เรื่องสัญญา ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ”
เสียงลอยตามลมมา ลู่เฮ่าหรานและคนอื่นลงมาจากโรงน้ำชา และรีบเดินเข้ามา
เจ้าดำกระโดดขึ้นไปบนไหล่ลู่ฝานอีกครั้ง แยกเขี้ยวใส่น่าหลานรั่ว สีหน้าลู่เฮ่าหรานมีรอยยิ้ม โบกมือไปมา แล้วพูดกับน่าหลานรั่วว่า “ครูน่าหลาน ผ่านไปสามกระบวนท่าแล้ว ลู่ฝานพิสูจน์แล้ว ว่าไม่ใช่ฝึกฝนด้วยเส้นทางชั่วร้าย เรื่องจะขอโทษหรือไม่ขอโทษ แค่ประชดเท่านั้น คุณไม่ต้องสนใจหรอก วันนี้จบกันแค่นี้ ต่อไปลู่ฝานไปสถาบัน คงต้องฝากเนื้อฝากตัวกับครูน่าหลานด้วย”
น่าหลานรั่วแอบโล่งใจ ขอโทษเด็กคนหนึ่งต่อหน้าทุกคน ถ้าทำเรื่องนี้จริง เขาต้องอับอายแน่ๆ ในเมื่อคนตระกูลลู่อยู่เป็นขนาดนี้ เขาก็ทำตามเงื่อนไขที่เป็นประโยชน์ “เรื่องนี้สมควรอยู่แล้ว ลู่ฝานมีพรสวรรค์จนน่าตกใจ ต่อไปอยู่ในสถาบันสอนวิชาบู๊ คงจะก้าวหน้ามาก ฉันมียาเม็ดอยู่หนึ่งขวดพอดี ให้เขาละกัน ถือว่าเป็นการขอโทษ”
น่าหลานรั่วพูดพลาง เอายาเม็ดในอก โยนให้ลู่ฝาน เพราะเขาไม่ได้ยาขวดนี้แล้ว ขวางลู่ฝานไม่ได้ คนตระกูลโม่ต้องเอายากลับแน่นอน สู้เอาออกมาแสดงน้ำใจ ถือโอกาสบอกคนตระกูลโม่ไปด้วย ว่าฉันกับพวกนาย ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก
ลู่ฝานรับยามา ตกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าจะได้ยาเม็ดหนึ่งขวด ถือว่าไม่เลวจริงๆ
ลู่เฮ่าหรานอมยิ้มแล้วพยักหน้า ดึงเสื้อลู่ฝานเบาๆ แล้วพูดว่า “ไปกันเถอะลู่ฝาน เรากลับไปจัดงานเลี้ยงที่บ้านกัน”
ลู่ฝานสีหน้ามีรอยยิ้ม มีแผ่นหยกรับนักเรียนของวิทยาบู๊อยู่ในมือ เขาทำตามเป้าหมายได้แล้ว แถมยังได้ยามาฟรีๆ หนึ่งขวด ได้ไม่น้อยเลย ควรกลับตระกูลได้แล้ว
คนตระกูลลู่เดินกลับไป ท่ามกลางเสียงเชียร์ของคนรอบๆ
ลูกหลานของตระกูลลู่ที่อยู่ในกลุ่มคน อกผายไหล่ผึ่ง ยินดีปรีดา สิ่งที่ลู่ฝานทำให้อับอายในการทดสอบของสถาบันสอนวิชาบู๊หลายปีมานี้ วันนี้กู้หน้ากลับมาได้ทั้งหมดแล้ว
ในโรงน้ำชา โม่เทียนมองครูน่าหลาน โยนขวดยาให้ลู่ฝาน สีหน้าโมโหทันที
โม่หยุนเฟยที่อยู่ด้านหลังพูดว่า “ทำไมน่าหลานรั่วถึงทำแบบนี้ นั่นเป็นยาเม็ดที่พี่จ้าวซวี่ขายให้ผม เป็นของตระกูลโม่”
เขาเอายาให้ลู่ฝานแล้ว เราจะทำอะไรได้ ดูเหมือนว่า น่าหลานรั่วจะตัดสัมพันธ์กับตระกูลโม่ของเราแล้ว ถึงตอนนี้นายไปหาเขา เขาต้องทำเป็นไม่เกี่ยวข้องกับนายแน่ๆ และไม่ยอมรับเรื่องยาด้วย
อย่างเงียบๆ ตอนนี้เห็นคนตระกูลโม่ สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ โม่หยุนเฟย เพื่อนของตัวเอง ก็โกรธมากเช่นกัน จ้าวซวี่พูดว่า “แค่ยาฟื้นฟูพลังขวดเดียวเอง เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น พี่โม่ไม่จำเป็นต้องโกรธขนาดนี้ ถึงลู่ฝานฝึกพลังปราณได้แล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าตระกูลโม่
โม่หยุนเฟยได้ยินดังนั้น สีหน้าดีขึ้นทันที มองจ้าวซวี่แล้วพูดว่า “พี่จ้าวจะช่วยผมจริงเหรอ”
จ้าวซวี่ยิ้มแล้วพูดว่า “เรื่องเล็กเท่านั้น ถ้ากลั่นยาได้เยอะ พี่โม่สามารถใช้มันยกระดับพี่น้องในตระกูลโม่ได้ด้วย แต่กฎของผู้ฝึกชี่ ยังคงต้องปฏิบัติตาม การกลั่นยาเตาหนึ่ง ต้องได้ยาวิเศษหนึ่งต้น สมบัติหนึ่งชิ้น”
โม่หยุนเฟยหันไปมองโม่เทียน เรื่องนี้มีเพียงโม่เทียน ที่จะตัดสินใจได้
ผู้ฝึกชี่เก่งขนาดนี้ เชิญผู้ฝึกชี่ระดับหนึ่งมากลั่นยา อย่าว่าแต่ต้องเตรียมสมุนไพรเองเลย ยังต้องเอายาวิเศษหนึ่งต้น มามอบให้ด้วย สุดท้ายยังต้องให้สมบัติอีกหนึ่งชิ้น
“ไม่มีปัญหา สมุนไพร ยาวิเศษ สมบัติ กลับไปผมจะให้คุณ พ่อหนุ่มจ้าวซวี่ได้โปรดตั้งใจให้มากๆ ด้วย”
จ้าวซวี่ยิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้ว รับรองว่ายาไม่มีปัญหาแน่นอน”
โม่เทียนพยักหน้า นี่เป็นโอกาสครั้งหนึ่ง ที่ตระกูลโม่ของพวกเขาจะยกระดับพละกำลังได้ ถึงตระกูลอื่น เอายาวิเศษและสมบัติมาได้ ก็ไม่สามารถเชิญผู้ฝึกชี่ออกมาช่วยได้ เพราะผู้ฝึกชี่ ตรงข้ามกับนักบู๊ มีน้อยจนน่าสงสาร
โม่เทียนแอบพูดในใจ “ตระกูลลู่ ครั้งนี้มีผู้ฝึกชี่คอยช่วย ต้องสลัดพวกนายทิ้งไว้ด้านหลังอย่างแน่นอน!”
……
ตอนกลางคืนที่ตระกูลลู่ เสียงเพลงดังสนั่น
หลังจากครั้งก่อนที่ลู่ฝานเอาชนะ ในงานล่าสัตว์เขาซีซานได้ นี่เป็นครั้งที่สอง ที่ตระกูลลู่จัดงานเลี้ยงยิ่งใหญ่
สิ่งที่ไม่เหมือนกับครั้งก่อนคือ ครั้งนี้ไม่ได้มีแค่คนตระกูลลู่ คนตระกูลอื่นในเมืองเจียงหลิน ต่างพากันมาแสดงความยินดีด้วย
ลู่เฮ่าหรานนั่งอยู่ตรงตำแหน่งผู้นำ ฟังเสียงแสดงความยินดี ดังอย่างต่อเนื่อง มองของขวัญกองเป็นภูเขา รู้สึกมีหน้ามีตาเป็นอย่างมาก ลู่หาวก็โดนตระกูลอื่นล้อมเอาไว้ ดื่มเหล้าแสดงความยินดีไม่หยุด
เดิมทีลู่หาวดื่มเก่งมาก ยังดื่มจนหน้าแดงไปหมด แต่ลู่หาวมีความสุขมาก เอาแต่พูดเสียงดังว่า ไม่เมา ไม่เลิก
มีลูกแบบนี้ ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
มาๆ มาดื่มอีกสามแก้ว!
คนตระกูลลู่มาที่นี่กันหมดแล้ว มีเพียงตัวเอกอย่างลู่ฝาน ที่ไม่อยู่ที่นี่ ลู่ฝานโผล่มาตอนเริ่มงานเท่านั้น จากนั้นก็ไม่รู้หายไปไหนแล้ว
แต่ทุกคนไม่สนใจ แค่คิดว่าลู่ฝานไม่ชอบงานเลี้ยง
เพราะสิบกว่าปีมานี้ ลู่ฝานร่วมงานเลี้ยงน้อยมาก ออกไปถือว่าเป็นเรื่องปกติ อยู่ต่อเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นยาก