บทที่ 52
ถึง ฟีเรนเทีย
สบายดีหรือเปล่า
ตอนนี้ข้าเริ่มชินกับวังใหม่แล้ว
เพราะมันตั้งอยู่ในทิศตะวันออก จึงรับแสงอาทิตย์ได้ดีทีเดียว
เพราะอย่างนั้นละมั้ง ถึงได้มีพืชสมุนไพรดีๆ เติบโตอยู่มากมาย
เมื่อวานออกไปเดินเล่น ได้พบดอกบอมเนียด้วยนะ
มันเป็นดอกไม้ที่บานอยู่เต็มไปหมดในสถานที่ที่ข้าเคยอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้ ข้าก็เลยสามารถรู้ได้ในทันที
อีกไม่นานดอกบอมเนียก็คงจะบานแล้ว
มันเป็นดอกสีแดง ให้กลิ่นหอมหวาน
หากดอกบอมเนียบานแล้ว ข้าส่งไปให้เจ้าดีมั้ย
(อ่านข้าม)
ได้ยินว่าตั้งแต่พรุ่งนี้จะต้องเริ่มเรียนฟันดาบ
ข้าตั้งหน้าตั้งตาเฝ้ารอเลยทีเดียว
เมื่อวานก็ได้ลองกินแซนด์วิชผลไม้เป็นครั้งแรกด้วย
ครีมสีขาวมันหวานและอร่อยมาก แต่ไม่เท่าลูกกวาดที่เจ้ามอบให้
คาอิลรัสบอกว่า พรุ่งนี้จะช่วยบอกหัวหน้าพ่อครัว ให้เขาช่วยอบคุกกี้ช็อกโกแลตให้
แต่มันคงไม่อร่อยเท่าชิ้นที่ได้กินด้วยกันกับเจ้า ข้าเลยไม่คาดหวังอะไรมากนัก
(อ่านข้าม)
ถ้าหากเจ้ามีเวลา ช่วยตอบจดหมายข้าทีนะ
ถ้าไม่อยากจะไม่ตอบก็ได้
จริงๆ
เอาไว้พบกัน
จาก เฟเรส
ป.ล.ฟีเรนเทีย ข้าคิดว่าเจ้าเองก็คงจะชอบดอกบอมเนียเหมือนกัน
ถึง เฟเรส
ขอโทษที่ตอบช้านะ
ช่วงนี้ข้ายุ่งนิดหน่อย
ม้าที่ท่านพ่อมอบให้เป็นของขวัญวันเกิดเพิ่งมาถึง ข้าเลยยุ่งอยู่กับการดูแลพวกมัน
เป็นเด็กๆ ที่งดงามและอ่อนโยนมากทีเดียว
ข้าตั้งชื่อแม่ม้าเบลลี่ ส่วนลูกม้าให้มีชื่อว่าบลังค์
เพิ่งเคยได้ยินดอกไม้ชื่อบอมเนียเป็นครั้งแรก
ถ้าอย่างนั้นข้าจะรอรับดอกไม้เป็นของขวัญนะ
รักษาตัวด้วย
จาก เทีย
ป.ล.เลิกกินหญ้าได้แล้วตกลงมั้ย
ถึง เทีย
ในที่สุดดอกบอมเนียก็บานแล้ว
คงเป็นเพราะปีนี้ฤดูใบไม้ร่วงมาช้ามาก มันเลยบานช้าไปเสียหน่อย
ข้าลองหาอ่านในหนังสือ เห็นว่าเดิมทีดอกบอมเนียเป็นดอกไม้ป่าที่เติบโตตามธรรมชาติเฉพาะทางตอนใต้ของอาณาจักรเท่านั้น
บางทีคงจะมีใครแอบปลูกมันไว้ในพระราชวังเพราะคิดถึงบ้านเกิดละมั้ง
ไว้จะฝากกลีบดอกบอมเนียไปให้ผ่านทางแคทเธอรีนนะ
ตอนนี้ข้าไม่กินหญ้าแล้ว
(อ่านข้าม)
วันนี้มีเรื่องประหลาดเล็กน้อยเกิดขึ้นด้วยละ
ตอนเรียนฟันดาบ ข้าสร้างสิ่งที่เรียกว่า ‘ออร่า’ ขึ้นมา มันก่อคลื่นลมจนพัดไปทั่วพื้นลานฝึกเลย
แน่นอนว่าข้าไม่ได้ตกใจอะไรมากมาย แต่ปฏิกิริยาของอาจารย์สอนฟันดาบนั้นแปลกมากทีเดียว
หลังจากที่สั่งให้ข้าสร้างออร่าต่ออีกหลายรอบก็กลับไปเฉยเลย
และตอนเย็นองค์จักรพรรดิก็เสด็จมาที่วังของข้า
ข้าเพิ่งเคยพบพระองค์เป็นครั้งแรก แทบจะไม่มีส่วนไหนคล้ายข้าเลยจริงๆ
แต่ฝ่าบาทกลับหัวเราะ แล้วบอกว่าข้ามีความสามารถเหมือนกับพระองค์
(อ่านข้าม)
เบลลี่กับบลังค์เป็นยังไงบ้าง
ไม่ได้สร้างปัญหาให้เจ้าใช่มั้ย
ถ้าเป็นแบบนั้นคงดี
เจ้าจะเหนื่อยเกินไปไม่ได้
ไว้พบกันนะ
จาก เฟเรส
ถึง เฟเรส
สุขสันต์วันเกิดอายุครบสิบเอ็ดปี
ข้าอยากให้ดาบใหม่เป็นของขวัญวันเกิดเจ้า
แต่ของที่แคทเธอรีนจะแอบเอาเข้าไปได้มันมีจำกัด ดาบคงจะยากเกินไป
เพราะฉะนั้นข้าจะส่งเข็มกลัดทับทิมกับเหรียญทองจำนวนหนึ่งใส่ถุงเงินไปให้นะ
อันนี้น่ะ…ข้าเก็บได้
เอาเป็นว่าสุขสันต์วันเกิด
จาก เทีย
ถึง เทีย
งานเลี้ยงมื้อเย็นเมื่อเดือนก่อน ข้าติดเข็มกลัดทับทิมที่เจ้ามอบให้ไปร่วมงาน
เพราะจักรพรรดินีเอาแต่จ้องข้าอยู่เรื่อย เลยกินอาหารไม่ค่อยลง แต่รู้สึกอารมณ์ดีจัง
(อ่านข้าม)
บีพาเช่ที่ข้ามอบให้เจ้าเป็นของขวัญวันเกิดอายุครบสิบปี ได้ยินจากแคทเธอรีนว่าดันก่อเรื่องกับเบลลี่ที่เจ้าหวงแหนเสียได้ ข้าขอโทษแทนบีพาเช่ด้วยนะ
(อ่านข้าม)
คือแบบว่า
พวกเราจะได้พบกันเมื่อไหร่เหรอ
ไม่ได้มีเหตุผลอะไรหรอก แต่ว่าข้าได้พบเจ้าครั้งสุดท้ายก็ตั้งแต่เมื่อ 2 ปี 6 เดือนก่อน
พวกเราจะพบกันได้เมื่อไหร่
จาก เฟเรส
ถึง เฟเรส
ต่อไปถ้าเห็นเครื่องประดับทับทิมดีๆ ข้าจะมอบให้เจ้าเป็นของขวัญนะ
ทำให้จักรพรรดินีโกรธได้ ข้ายิ่งรู้สึกอารมณ์ดีเข้าไปใหญ่!
และก็เรื่องของเบลลี่ไม่ต้องห่วงหรอก
ทั้งเบลลี่ ทั้งบลังค์ ต่างก็มีความสุขที่ได้มีสมาชิกในครอบครัวเพิ่มขึ้นกันทั้งนั้น
บีพาเช่กำลังปฏิบัติหน้าที่พ่อได้ดีทีเดียว
นี่พวกเราเขียนตอบจดหมายกันผ่านมานานขนาดนั้นแล้วเหรอเนี่ย
ถามว่าจะได้พบกันเมื่อไหร่ใช่มั้ย
อีกไม่นานพวกเราก็จะได้พบกันแล้วละ
บางทีอาจจะเร็วกว่าที่เจ้าคิดก็ได้
จะได้พบกันแล้วนะ
จาก เทีย