ตอนที่ 68: เมืองเมฆขาว
หลังจากที่ทุกคนพูดจบ เจี้ยนเฉินก็ออกไปกับเจียงไป่ พวกเขาขี่หลังสัตว์อสูรและออกจากเมืองลอร์ทันที
เจี้ยนเฉินนั่งอยู่บนหลังของอสูรอินทรี เขาจ้องมองกำแพงเมืองที่กำลังเลือนหายไปด้วยท่าทีซับซ้อน เป็นเวลากว่า 15 ปีแล้วที่เขาเข้ามาในโลกนี้ และเขาเพิ่งออกจากเขตของคฤหาสน์และเมืองลอร์มา 2 ครั้งเท่านั้น
ครั้งแรกที่เขาออกจากเมืองลอร์คือการเดินทางไปสำนักคากัต แต่คราวนี้เหตุผลไม่เหมือนกันอีกต่อไป เจี้ยนเฉินเข้าใจว่าหลังจากจากไปแล้ว เขาจะไม่ได้เห็นครอบครัวของเขาอีกเป็นเวลานานและจะต้องดูแลตัวเอง ในสภาพแวดล้อมที่อันตรายนี้ซึ่งเรียกว่าทวีปเทียนหยวนนั้นเจี้ยนเฉินต้องพึ่งพาตนเอง
เจี้ยนเฉินไม่ได้คิดว่าเขาจะไม่ได้เจอครอบครัวของเขาอีก แต่เขาได้อ่านจากหนังสือว่าโลกนี้ถูกครอบงำด้วยความแข็งแกร่ง ทวีปเทียนหยวนนั้นมีอันตรายมากกว่าโลกก่อนของเขา และในขณะที่เขามีความแข็งแกร่งพอสมควรสำหรับอายุของเขา ไม่มีการรับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เจียงไป่ที่นั่งอยู่บนหลังของอสูรอินทรีจ้องเจี้ยนเฉิน “นายน้อยสี่ เริ่มต้นตั้งแต่วันนี้ท่านจะต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง .. โปรดระวังเมื่อท่านเดินทางผ่านทวีปเทียนหยวน”
” ข้ารู้ว่าต้องทำอะไร เจียงไป่” เจี้ยนเฉินพูดโดยไม่หันศีรษะ
เจียงไป่หยุดดูเจี้ยนเฉินด้วยความอยากรู้อยากเห็นก่อนที่จะถอนหายใจเพราะเขาไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว
อสูรอินทรีบินสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือพื้นดินหลายพันเมตรพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับเป็นแสงไฟ ลมพัดแรงขึ้น ผมของเจียงไป่และเจี้ยนเฉินรวมทั้งเสื้อผ้าของพวกเขาพัดปลิวไปอย่างรวดเร็วในสายลม
อสูรอินทรีพุ่งสูงขึ้นไปตามกำแพงของหมู่บ้านเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนก่อนที่ในที่สุดมันจะหยุดลงอย่างช้า ๆ กลางท้องฟ้าด้านหน้ากำแพงเมืองใหญ่
เจี้ยนเฉินมองลงไปเห็นเมืองและถามว่า “เจียงไป่ เจ้าควรส่งข้าที่นี่”
เมื่อได้ยินอย่างนี้ เจียงไป่มองลงไปเห็นเมืองเล็ก ๆ ก่อนที่จะพยักหน้าว่า ตามใจท่านเลย ! ทันใดนั้นสัตว์อสูรก็บินลงไปที่พื้นภายใต้การควบคุมของเขา
เจี้ยนเฉินกระโดดลงจากสัตว์อสูรและพูดกับเจียงไป่ว่า “เจียงไป่ เจ้าควรรีบกลับบ้าน ข้าแน่ใจว่าสำนักฮัวหยุนมาถึงคฤหาสน์เจียงหยางแล้ว”
เจียงไป่รีบขึ้นกลับไปบนหลังอสูรอินทรีของเขา “นายน้อยสี่ ดูแลตัวเองด้วย”
เจี้ยนเฉินโบกมือลาเจียงไป่และหันกลับมาเดินตรงไปที่เมืองตรงหน้าเขา
เจียงไป่ลังเลขณะที่เขานั่งอยู่บนอสูรอินทรีและเฝ้าดูเจี้ยนเฉินเดินไกลออกไป หลังจากที่เขาหายตัวไป เจียงไป่จึงเอ่ยว่า “นายน้อยสี่ ข้าหวังว่าเราจะได้เจอกันเร็ว ๆ นี้ ท่านมักจะทำให้ข้าประหลาดใจอยู่เสมอ” อสูรอินทรีเริ่มกระพือปีกและบินไปบนท้องฟ้า พัดฝุ่นฟุ้งกระจายขึ้นมาในอากาศ ในไม่ช้าเจียงไป่ก็บินไปในอากาศสู่ทิศทางของคฤหาสน์เจียงหยาง
ดวงอาทิตย์ลับหายไปจากขอบฟ้าไปแล้ว ด้วยสีสันยามค่ำคืนที่ใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็วเจี้ยนเฉินก็เดินไปที่เมืองเล็ก ๆ พร้อมกับคนกลุ่มหนึ่ง อย่างไรก็ตามในขณะที่เขากำลังเดินเข้าไป นักเดินทางหลายคนเดินทางด้วยกับเกวียนที่สัตว์อสูรลาก
รูปร่างของเจี้ยนเฉินทำให้นักเดินทางคนอื่นสงสัยและทำให้ทหารรับจ้างจำนวนมากตื่นตัว แต่เมื่อพวกเขาตระหนักว่าเจี้ยนเฉินยังเด็กอยู่พวกเขาก็หมดความตื่นตัวทันที
เจี้ยนเฉินมองดูทหารรับจ้างที่ขี่สัตว์อสูร บางคนมีอายุตั้งแต่ 20 – 50 ปี บางคนสวมเสื้อเกราะหนังและบางคนก็สวมเสื้อผ้าธรรมดา อย่างไรก็ตามเมื่อเจี้ยนเฉินเดินเข้าไปใกล้พวกเขา เขาก็ได้กลิ่นเลือด สำหรับผู้ที่มีประสบการณ์อย่างเจี้ยนเฉิน เขารู้ว่าทหารรับจ้างเหล่านี้มีเลือดของศัตรูติดมาด้วย
10 ไมล์นั้นไม่ไกลสำหรับเจี้ยนเฉิน และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เห็นกำแพงเมืองสูง 20 เมตร เจี้ยนเฉินไม่รู้ว่ากำแพงเก่าแค่ไหน แต่การต่อสู้อย่างต่อเนื่องตามกาลเวลาดูเหมือนจะทิ้งร่องรอยไว้ บนผนังกำแพงมีรอยขีดข่วน ใกล้ประตูถูกเขียนด้วยตัวอักษรหนาเป็นคำว่า – เมืองเมฆขาว
” เฮ้ หยุดก่อน เจ้ามีจุดประสงค์อะไรถึงเข้ามาที่นี่ ? “
ยามเฝ้าประตูเมืองกั้นเส้นทางไว้.
เจี้ยนเฉินยิ้มเล็กน้อยและยื่นเหรียญทองสองสามเหรียญและพูดว่า “พี่ชาย ข้าเป็นแค่ทหารรับจ้างที่มาเมืองเมฆขาวเพื่อทำภารกิจ”
ยามเอาเหรียญทองไปและยิ้มให้เขาอย่างสดใส “อืม เจ้ามีภารกิจต้องทำ ข้าไม่ควรทำให้เจ้าเสียเวลาอันมีค่า เข้าไปสิ “
หลังจากเข้าไปในเมือง เจี้ยนเฉินเดินไปตามถนน 3 กิโลเมตร,และมาถึงส่วนที่จอแจมากของเมือง แม้ว่ามันจะเป็นช่วงพระอาทิตย์ตกดิน ถนนก็ยังคึกคักไปด้วยผู้คนที่วิ่งไปมาตามร้านค้าและมีการค้าขายกันหลากหลายประเภท
ถนนถูกปูด้วยหินที่ดูเหมือนจะเปล่งประกายสดใสอย่างราบเรียบ แม้ว่ารถม้าจะผ่านมาด้วยความเร็วสูง ผู้โดยสารจะไม่รู้สึกถึงการกระแทกเลย
เจี้ยนเฉินที่เริ่มหิวลูบท้องตัวเองขณะที่เขาเดินไปที่โรงเตี๊ยมที่ใกล้ที่สุด ไม่มีอะไรตกถึงท้องของเขามาหนึ่งวันเต็ม ท้องของเขาก็เริ่มส่งเสียงร้องประท้วงออกมาเป็นธรรมดา
” ยินดีต้อนรับ ! “
ภายใต้การต้อนรับอย่างกระตือรือร้นของเสี่ยวเอ้อ เจี้ยนเฉินเดินไปที่โต๊ะว่างแล้วนั่งลง
“นายท่านมาที่นี่เพื่อทานอาหารหรือค้างแรม ? ” เสี่ยวเอ้อเป็นชายหนุ่มอายุ 20 ปี,เขามีรอยยิ้มที่จริงใจบนใบหน้า
เจี้ยนเฉินมองไปที่ทหารรับจ้างคนอื่น ๆ ในโรงเตี๊ยมและพูดว่า “แม้แต่คนที่ต้องการพักค้างแรมก็ต้องการอาหาร ที่นี่มีอะไรให้กินบ้าง ? “
เสี่ยวเอ้อยิ้มและแนะนำเจี้ยนเฉินให้รู้จักกับอาหารหลากหลายชนิด แต่ทุกจานที่เขากล่าวถึงนั้นเป็นอาหารที่แพงที่สุด เสี่ยวเอ้อสังเกตตั้งแต่แรกว่าเจี้ยนเฉินสวมใส่เสื้อผ้าที่หรูหราและคิดว่าเขาเป็นบุตรชายของตระกูลที่ร่ำรวย
แต่เจี้ยนเฉินไม่สนใจราคาอาหารและเลือกที่จะกินหนึ่งในเมนูที่เขาแนะนำอย่างเกียจคร้าน
หลังจากท้องอิ่ม เจี้ยนเฉินจ่ายค่าห้องพักขนาดกลางสำหรับพักแรมและรีบเข้าห้องพักทันที
โรงเตี๊ยมแห่งนี้ไม่ได้หรูหรามากนัก ดังนั้นห้องพักขนาดกลางจึงไม่ใช่สิ่งที่สุรุ่ยสุร่ายเกินไป เมื่อเทียบกับคฤหาสน์เจียงหยาง ความแตกต่างเปรียบเหมือนการเปรียบเทียบฟ้ากับดิน ห้องพักมีเตียงไม้เนื้อแข็งพร้อมกับชุดโต๊ะเดี่ยวและเก้าอี้สองสามตัว แต่นอกเหนือจากนั้นไม่มีอะไรเพิ่มเติม โดยรวมห้องพักได้ทำความสะอาดอย่างดี
เจี้ยนเฉินไม่ใช่คนจู้จี้จุกจิกและห้องนี้ทำให้เขาพึงพอใจมาก
หลังจากปิดประตู เจี้ยนเฉินก็เดินไปที่เตียงและหยิบแหวนมิติของพ่อที่มอบให้เขาก่อนออกเดินทางและค้นหาสิ่งของที่อยู่ด้านใน
แหวนมิติสมควรได้รับการขนานนามว่าเป็นสมบัติที่มีคุณภาพสูงเนื่องจากสามารถบรรจุวัตถุมากมายได้ภายใน พื้นที่ภายในมีขนาดถึงร้อยลูกบาศก์เมตรมีกองสิ่งของซ้อนกันอยู่ตรงกลาง แหวนยังไม่เต็ม แต่บิดาของเขาได้ใส่สิ่งของไว้มากมายข้างใน
ท่ามกลางกองสิ่งของ มีเหรียญสีม่วงนับพันที่ส่องประกายระยิบระยับพร้อมกับเหรียญทองอีกสองสามพันกองซ้อนกันสูง มีแกนอสูรขนาดเล็กกองอยู่เป็นแกนอสูรระดับสอง 40 อัน, แกนอสูรระดับสาม 10 อัน และมีแกนอสูรระดับสี่ 1 อัน
เจี้ยนเฉินรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นว่ามีสิ่งของมากมายถูกเก็บไว้ในแหวนมิติ แม้ว่าจะไม่ได้มีสิ่งของจำนวนเหลือล้น แต่ก็มีของที่เจี้ยนเฉินสามารถใช้ประโยชน์ได้ตามความต้องการเบื้องต้น ด้วยสิ่งนี้มันแสดงให้เห็นว่าเจียงหยางป้ารักและเป็นห่วงเจี้ยนเฉินมากแค่ไหน
เจี้ยนเฉินเก็บแหวนมิติ เขาจำคำพูดของบิดาได้อย่างชัดเจน จนกว่าเขาจะแข็งแกร่งพอ เขาคงไม่กล้าเปิดเผยแหวนมิติให้ใครเห็นเพราะมันเป็นของมีค่าในทวีปเทียนหยวน แม้ว่าจะมีคนจำนวนไม่น้อยที่มีแหวนมิติ แต่พวกเขาล้วนเป็นสมาชิกที่แข็งแกร่งของกลุ่มที่มีอิทธิพลและร่ำรวยและสามารถป้องกันตัวเองจากอันตรายได้อย่างง่ายดาย
เจี้ยนเฉินล้มตัวนั่งลงบนเตียง เขาเอาแกนอสูรออกมาจากแหวนมิติสองสามอันและหลับตาเมื่อเขาเริ่มฝึกฝนโดยใช้พลังงานจากภายในแกนอสูร
ตามปกติแล้วเจี้ยนเฉินเริ่มดูดซับพลังงานภายในแกนอสูรอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ หากมีใครเห็นเขาตอนนี้พวกเขาก็จะเห็นแกนอสูรเปล่งแสงจำนวนหนึ่งออกมาเนื่องจากพลังงานภายในเริ่มไหลเข้ามาในตัวเขาเหมือนลำธาร เมื่อมองด้วยตาเปล่า พลังงานนั้นล้อมรอบร่างของเจี้ยนเฉินในขณะที่แกนอสูรกำลังหดตัวอยู่ในมือของเจี้ยนเฉินอย่างรวดเร็ว
นับตั้งแต่เจี้ยนเฉินตัดผ่านมาจนกลายเป็นเซียน มีความลึกลับที่หยั่งรู้ไม่ได้ในตำแหน่งตันเถียนของเขาในรูปแบบของแสงสีฟ้าและสีม่วง ด้วยเหตุนี้เส้นทางการฝึกฝนของเขาจึงกลายเป็นเรื่องยากกว่าเดิมมาก และถึงแม้ว่าอัตราการดูดซับพลังงานของโลกนั้นเร็วกว่าหลายเดิมหลายเท่า แต่เขาก็สามารถดูดซับได้เพียง 1% ,ที่เหลือถูกตันเถียนดูดซับไปหมด ดังนั้นสำหรับตอนนี้เขาจะต้องดูดซับพลังงานจากแกนอสูร แต่ถ้าเขาเก็บมันไว้ เขาจะไม่สามารถรักษาอัตราการใช้ไปให้คงที่ได้
หลังจากผ่านไป 1 ชั่วยาม เจี้ยนเฉินดูดซับพลังงานจำนวนมากจากแกนอสูร แต่เจี้ยนเฉินยังคงดึงแกนอสูรออกมาเพิ่มจากแหวนมิติและยังคงฝึกฝนต่อไป เขายังคงมีแกนอสูรระดับ 1 มากมายและยังมีแกนอสูรระดับ 2 ที่สามารถนำมาใช้ได้อีกสักพัก โชคดีที่บิดาของเขายังมอบแกนอสูรระดับ 3 ให้กับเขาถึง 10 อันและแกนอสูรระดับ 4 อีก 1 อัน.
ในวันที่สอง ดวงอาทิตย์มาถึงจุดสูงสุดบนท้องฟ้าก่อนที่เจี้ยนเฉินจะบ่มเพาะเสร็จในที่สุด เมื่อมาถึงจุดนี้ แกนอสูรระดับ 1 ของเขาก็หมดพอดี
” อืม..” หลังจากตระหนักถึงถึงจำนวนของแกนอสูรในเข็มขัดมิติ เขาก็ถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง การส่องสว่างของแสงทั้งสองภายในจุดตันเถียนของเขาทำให้เขารู้สึกเป็นทุกข์อย่างมาก
เจี้ยนเฉินปลอบใจตัวเอง เขาออกจากห้องและโรงเตี๊ยมมุ่งหน้าไปยังถนนที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คน
ท้องฟ้ายามเช้าค่อนข้างส่องสว่างและดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงยังไม่ได้เริ่มที่จะเพิ่มอุณหภูมิของอากาศในปริมาณมาก ด้วยแสงที่อบอุ่นทุกคนรู้สึกสบายใจ บนถนนที่พลุกพล่าน มีทหารรับจ้างสองสามคนที่กำลังรีบร้อนขณะที่พ่อค้าเร่บางคนกำลังเดินไปอย่างช้า ๆ
ในที่สุดเจี้ยนเฉินก็มาถึงสมาคมทหารรับจ้าง เขาคิดอยู่แล้วว่าเขาต้องการทำงานอะไร ดังนั้นเขาจะต้องเป็นทหารรับจ้างก่อน