ตอนที่ 251 เหมียว? โฮ่ง? (2)
ช่างน่ารังเกียจ!
“เด็กดี” เฟิงหรูชิงดึงสติกลับมาก่อนจะยิ้มอ่อนโยนขึ้นไปอีก “เสือน้อย ไหนร้องให้ฟังอีกทีซิ”
“เหมียว”
ลูกเสือเชื่อฟังเป็นอย่างดี ร่างเล็กๆ ของมันมุดเข้าไปในอ้อมกอดเฟิงหรูชิง ใช้หัวถูไถที่อกนางเบาๆ
“เอ๋าว์วู!” หมาป่าสีขาวน้อยเนื้อต่ำใจจนน้ำตาคลอ ใช้อุ้งเท้าดึงชายเสื้อเฟิงหรูชิงส่งเสียงครวญคราง
เฟิงหรูชิงก้มลงมองหมาป่าสีขาวพร้อมรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร หมาป่าสีขาวเจ้าก็สามารถเลียนแบบเสียงหมาได้”
หมาป่าสีขาวตาเป็นประกาย
“เอ๋าว์วู!”
โฮ่ง!
“เอ๋าว์วู!”
โฮ่ง!
“เอ๋าว์วู!”
หมาป่าสีขาวนัยน์ตาแดงก่ำกระวนกระวายกรอกไปมา
มันอยากจะร้องเลียนแบบหมาแท้ๆ แต่พอออกจากปากกลับกลายเป็นเสียงหมาป่าหอน! เหตุใดลูกเสือจึงสามารถเลียนแบบเสียงร้องของสัตว์อื่นได้อย่างง่ายดายเช่นนั้น?
เห็นท่าทางของหมาป่าสีขาวแล้วเฟิงหรูชิงก็ไม่หยอกเหย้ามันอีก อดไม่ได้จนหัวเราะออกมาในที่สุด
“พอแล้ว ข้าล้อเจ้าเล่น นี่ก็สายแล้วพวกเรากลับเมืองหลวงกันก่อนเถอะ”
นางออกมาครั้งนี้ได้บอกหลิวลี่ไว้แล้ว เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นครั้งก่อน
ในเมื่อหาคนของกองทัพเลือดเหล็กพบแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องอยู่ต่อ
เสือโคร่งเห็นว่าเฟิงหรูชิงกำลังจะไปมันก็เกิดร้อนใจรีบเข้าไปขวางหน้านางไว้คำรามเสียงต่ำ “โห่ว”
“เจ้าไม่อยากให้ข้าไป?” เฟิงหรูชิงนิ่งไปหยุดฝีเท้าลงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
หรือว่าเสือโคร่งจะมีเรื่องอะไรให้นางช่วยอีก?
เสือโคร่งใช้หัวถูไถขาของเฟิงหรูชิงก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในถ้ำ
“มันอยากให้ข้าเข้าไปในถ้ำ?” เฟิงหรูชิงจับคางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “ไปเถอะ พวกเราเข้าไปดูเสียหน่อย”
…
ภายในถ้ำ หมดทั้งอยู่ในความมืดและเปียกชื้น
ทว่าเสือโคร่งเดินไปได้เพียงครึ่งทางก็หยุดลง
มันหันมามองเฟิงหรูชิงราวกับต้องการบอกอะไรกับนาง
“เจ้าให้ข้าเข้าไป?” เฟิงหรูชิงไม่รู้ว่าภายในถ้ำมีอะไร
แต่สัญชาตญาณนางบอกว่าเสือโคร่งไม่มีทางทำร้ายนาง
เสือโคร่งเห็นว่าเฟิงหรูชิงเข้าใจความหมายของมันก็รีบพยักหน้านัยน์ตาเป็นประกาย
“เหตุใดเจ้าไม่เข้าไปกับพวกเรา?” เฟิงหรูชิงขมวดคิ้วถามต่อ
เสือโคร่งก้มหน้าลง
ไม่ใช่ว่ามันไม่อยากเข้าไป เพียงแต่…สถานที่นั้นสัตว์วิเศษไม่สามารถเข้าไปได้
“เจ้าทิ้งลูกของเจ้าไม่ได้ใช่หรือไม่?” เฟิงหรูชิงเห็นท่าทีของเสือโคร่งก็เข้าใจว่ามันเป็นห่วงลูกที่อยู่ข้างนอก “ในเมื่อเป็นเช่นนั้นเจ้าก็กลับไปดูแลลูกของเจ้าเถิด พวกข้าเข้าไปเองก็ได้”
“นายหญิง”
ถังจือนิ่งค้างแววตาฉายแววลังเล “พวกเราไม่รู้ว่าในถ้ำมีอะไร เข้าไปเช่นนี้ดูจะไม่ค่อยดีกระมัง”
เฟิงหรูชิงแย้มยิ้มบาง
คำพูดของถังจือไม่ผิด เมื่อคำนึงถึงความปลอดภัยก็ไม่ควรผลีผลามเข้าไปในที่ที่ไม่รู้จักจริงๆ
แต่ทว่า…นางมีฝูเฉินอยู่
พลังจิตของฝูเฉินสามารถแผ่กระจายไปทั่วทั้งป่าสัตว์วิเศษ
หากภายในถ้ำมีอันตรายจริงเขาย่อมเจออยู่แล้ว
ฝูเฉินไม่ได้เตือนนางนั่นก็หมายความว่าไม่มีอันตราย
อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับถังจือ ได้แต่เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “ถังจือไม่มีปัญหาอะไรหรอก วางใจเถอะ สัญชาตญาณของข้าแม่นยำมาโดยตลอด”
“เช่นนั้น…ข้าน้อยน้อมรับบัญชานายหญิง”
ถังจือเห็นเฟิงหรูชิงตั้งใจจะเข้าไปก็ไม่ทักท้วงอะไรต่อ แต่แววตานั้นกลับตั้งมั่นยืนเคียงข้างเฟิงหรูชิง
………………………..
ตอนที่ 252 เหมียว? โฮ่ง? (3)
“เอ๋าว์วู!”
หมาป่าสีขาวพุ่งเข้าไปในถ้ำเป็นคนแรก
การปรากฏตัวของลูกเสือทำให้มันรู้สึกถึงอันตราย จะต้องแสดงต่อหน้านายท่านจึงจะได้ใจของนายท่าน
แต่ว่า…
ทันทีที่มันพุ่งเข้าไปในถ้ำลึกก็รู้สึกราวกับมีพลังแข็งแกร่งบางอย่างออกมา เสียงดังปึ้ง! ผลักร่างกายใหญ่โตของหมาป่าสีขาวล้มออกมาด้านนอก แรงจนมันร้องออกมาอย่างน่าอนาถ
“เอ๋าว์วู!”
เฟิงหรูชิงตกตะลึง
นางเข้าใจในทันทีว่าเหตุใดเสือโคร่งจึงนำนางมาได้เพียงเท่านี้ เพราะว่าภายในถ้ำลึกแห่งนี้สัตว์วิเศษไม่สามารถเข้าใกล้ได้ และด้วยเหตุนี้เองนางก็ยิ่งสงสัยว่าภายในนั้นเก็บซ่อนอะไรไว้กันแน่
หมาป่าสีขาวสะบัดหัวลุกขึ้นมาจากพื้น มันเดินไปหยุดที่ข้างกายเฟิงหรูชองด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ร้องครวญครางต้องการการปลอบโยน
“เจ้าเข้าไปไม่ได้เช่นนั้นก็รอยู่ที่นี่ก่อน รอข้าออกมาหาเจ้า” เฟิงหรูชิงถอนหายใจเอ่ยขึ้น หมาป่าสีขาวร้องครวญครางไม่หยุด มันไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่กับพวกเสือเลวพวกนี้
“เชื่อฟัง” เฟิงหรูชิงลูบหัวมัน “หากเจ้าไม่เป็นเด็กดีเชื่อฟังข้าจะหักเทียนหลิงกั่วเจ้าหนึ่งวัน”
หมาป่าสีขาวปิดปากสนิททันที ทำท่าทางนายท่านวางใจได้ข้าเป็นเด็กดีมาก
“แม่เสือน้อย” เฟิงหรูชิงเงยหน้าขึ้น “เพื่อนข้าเหล่านี้รบกวนเข้าช่วยดูแลด้วย ข้างนอกอันตรายเกินไป ทางที่ดีเจ้าอย่าให้พวกมันวิ่งเล่นไปทั่ว โดยเฉพาะหมาป่าสีขาวตัวนี้นิสัยซุกซนนัก หากออกไปก็ยากที่จะรับประกันได้ว่าจะไม่เจอสัตว์วิเศษระดับห้า มันจะสู้ก็สู้ไม่ไหว หนีก็หนีไม่พ้น ทำตัวน่ารักก็ไม่เป็น ดีไม่ดีจะถูกกินเอา”
เสือโคร่งพยักหน้าเป็นการแสดงว่ามันเข้าใจที่เฟิงหรูชิงพูด เฟิงหรูชิงจึงจะหันไปมองฉินเฉินและทุกคนในกองทัพเหล็ก “พวกเราไปกันเถอะ”
…
ส่วนลึกของถ้ำไม่อนุญาตให้สัตว์วิเศษผ่านเข้ามาจริงๆ ตอนที่เฟิงหรูชิงกับคนอื่นๆ เดินเข้าไปก็ไม่มีปัญหาใดทั้งสิ้น สามารถผ่านไปได้อย่างราบรื่น
เฟิงหรูชิงไม่รู้ว่าเดินอยู่ในถ้ำนานเพียงใดจนกระทั่งมีแสงสว่างส่องมาจากด้านหน้า นางรีบใช้มือบังแสงที่แยงตาแต่ก็ไม่ได้หยุดฝีเท้า มุ่งหน้าไปทางแสงนั้น
เดินไปจนถึงจุดที่สว่างเฟิงหรูชิงจึงพบว่านี่คือทางออก ก้าวเท้าออกไปก็เท่ากับออกจากถ้ำที่มืดมิดและอับชื้นนี้
เฟิงหรูชิงไม่ลังเลที่จะก้าวเข้าไปในแสงสว่าง
ภายนอกถ้ำเป็นโลกอีกใบที่น่าสนใจ
ท้องฟ้าสีฟ้าก้อนเมฆสีขาว ต้นหญ้าเขียวอ่อน
ไม่รู้เพราะเหตุใดเฟิงหรูชิงเห็นสถานที่ลึกลับนี่แล้วนัยน์ตานางตกตะลึงเล็กน้อย
รู้สึกเหมือน…สถานที่แห่งนี้…คุ้นเคยมาก จริงสิ…ช่องว่าง?
นอกจากขาดตำหนักพรรคเภสัชเทพไปแล้ว โลกใบนี้กับช่องว่างที่นางอยู่คล้ายกันเหลือเกิน!
“นายหญิงที่นี่มันที่ใดกัน?” ถังจือมองผืนดินท้องฟ้าที่นี่ด้วยความตกใจ คิ้วนางขยับแววตาแฝงด้วยความประหลาดใจ
“พลังวิเศษของที่นี่…เข้มข้นมาก!”
ตระกูลที่มีอิทธิพลทุกตระกูลล้วนมีสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ไว้เพื่อฝึกตบะภายในตระกูลของตนเอง
พลังวิเศษภายในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ในการฝึกตบะนั้นเข้มข้นกว่าโลกภายนอกมากนัก เพราะฉะนั้นคนพวกนั้นจึงสามารถก้าวข้ามขั้นได้อย่างรวดเร็ว
แม้มีพรสวรรค์เท่ากันหรือน้อยกว่า แต่ตบะของคนในตระกูลที่มีอิทธิพลจะแข็งกว่าทางโลกเสมอ
จากจุดนี้จะเห็นได้ว่า สถานที่ฝึกตบะศักดิ์สิทธิ์มีผลต่อผู้ฝึกตบะเป็นอย่างมาก
ตอนนั้นถังจือก็เป็นคนเก่งของตระกูลถัง โชคดีได้เข้าไปในสถานที่ฝึกตบะศักดิ์สิทธิ์ แต่สถานที่ฝึกตบะศักดิ์สิทธิ์แห่งนั้นเทียบกับที่นี่แล้วราวกับอยู่คนละชั้น ต่างกันมากเหลือเกิน!
…………………