บ้านตระกูลสง มีศพสองศพวางอยู่ ร่างหนึ่งคือสงโป๋เหริน อีกร่างคือสงเหว่ย
ตระกูลสงอย่างไรก็เป็นตระกูลอันดับต้นๆ ของเจียงโจว ในเวลานี้แขกเหรื่อมาไม่ขาดสาย คนนับไม่ถ้วนมาร่วมไว้อาลัยหลังจากทราบข่าว
สงโป๋เฉิงท่าทางเศร้าสร้อย “โป๋เหรินนี่นะ ทำไมนายถึงมาจากไปเช่นนี้แล้ว? พี่ใหญ่ยังรอที่จะร่วมมือกับนาย นำพาตระกูลสงก้าวไปสู่จุดสูงสุด ตอนนี้นายจะให้พี่ชายตัวคนเดียว จะทำความปรารถนาอันยิ่งใหญ่ครั้งหนึ่งของเราให้สำเร็จได้อย่างไร? ”
สงโป๋เฉิงน้ำหูน้ำตาไหล คนที่ไม่รู้ ยังคิดว่าความสัมพันธ์ของเขาและสงโป๋เหรินนั้นเหมือนจะดีมากเช่นนั้น
“ผู้นำตระกูลสง ขอแสดงความเสียใจด้วย! ” มีคนขึ้นหน้ามาปลอบโยน
สงชิงซานดวงตาทั้งคู่ไร้ความรู้สึก ไม่สนใจใครสักคน หลังจากเขาได้ยินข่าวร้ายแล้ว ก็มีท่าทางเช่นนี้มาตลอด
ทั้งตระกูลสงล้วนจมอยู่ในความโศกเศร้า เพียงแค่ไม่อาจแยกแยะชัดเจน ว่าใครจริงใครปลอม
มาจนถึงวันที่สองตอนเช้า สายตาของสงชิงซานถึงได้มีชีวิตขึ้นมาเล็กน้อย เพิ่งคิดจะลุกขึ้นมา เท้าพลันซวนเซ เกือบจะล้มลงไป
“ท่านผู้นำ! ”
มีคนร้องอุทานขึ้นมาเสียงหนึ่ง รีบร้อนขึ้นหน้าไปพยุง
“ออกไป! ”
สงชิงซานตวาดด้วยความโกรธเสียงหนึ่ง ชั่วขณะไม่มีสักคนกล้าเข้าไปใกล้
เพียงเห็นเขาพยุงไม้เท้าในมือ อาศัยกำลังของตัวเอง ค่อยๆ ลุกขึ้นมา
ในเวลานี้ ทุกคนต่างรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายสูงส่งมีอำนาจสายหนึ่งบนร่างของสงชิงซาน ถึงแม้ว่าจะเป็นสงโป๋เฉิง ก็ยังหวาดกลัวเล็กน้อย
ถึงแม้ว่าสงชิงซานจะอายุมากแล้ว แต่สาเหตุที่ตระกูลสงสามารถยกระดับมาถึงตระกูลอันดับต้นๆได้ ก็เป็นเขาที่พยายามสร้างมาด้วยมือของเขาเอง ยังจะเรียบง่ายได้อยู่หรือ?
“ฉันประกาศสองเรื่อง เรื่องแรก วันนี้เป็นต้นไป ธุรกิจทั้งหมดภายใต้ธงของตระกูลสง ปิดสามวัน สามวันนี้ ทุกคนทั้งหมดในตระกูลสงงดงานรื่นเริง” สงชิงซานกล่าวเสียงดังกังวาน
ทุกคนล้วนตะลึง สงชิงซานทำเช่นนี้คือต้องการให้ตระกูลสงทั้งหมดร่วมก้มหัวไว้อาลัยให้ด้วย เพียงแต่ว่าธุรกิจทั้งหมดปิดสามวัน ความสูญเสียทางเศรษฐกิจจะต้องมหาศาลแน่นอน
ถึงแม้ว่าจะมีคนกังวลถึงผลประโยชน์ของตนเองจะได้รับความเสียหาย แต่ว่าในเวลาเช่นนี้ ก็ไม่มีใครกล้าพูดออกมา
“เรื่องที่สอง! ”
สงชิงซานกวาดสายตามองทุกคน เอ่ยต่อไป “ใครก็ตามแต่ ไม่อนุญาตให้พูดคุยเป็นการส่วนตัวเกี่ยวกับสาเหตุการตายของโป๋เหรินและเสี่ยวเหว่ย ผู้ฝ่าฝืน ไล่ออกจากตระกูล! ”
ได้ยินเช่นนี้ ทุกคนต่างตกตะลึงถึงที่สุด
“คุณพ่อ การเสียชีวิตของเสี่ยวเหว่ยกับโป๋เหรินแม้จะพูดว่าการช่วยเหลือไม่ได้ผลและเป็นเรื่องอุบัติเหตุไม่คาดคิด แต่พวกเราล้วนเข้าใจดี เสี่ยวเหว่ยเป็นเพราะถูกทำร้ายบาดเจ็บสาหัส ถึงได้ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้ หรือว่าแค้นนี้ ก็ผ่านไปทั้งแบบนี้หรือ? ” หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง ถามด้วยดวงตาแดงเรื่อ
หญิงวัยกลางคนก็คือภรรยาของสงโป๋เหริน คนที่เสียชีวิตทั้งสองคน คนหนึ่งเป็นสามีของเธอ อีกคนเป็นลูกชายของเธอ เธอแน่นอนว่าไม่ยินยอม
“หุบปาก! ”
สงชิงซานพลันโกรธเกรี้ยวกะทันหัน ถลึงสายตาโกรธเกรี้ยวใส่หญิงวัยกลางคนคนนั้นตวาดว่า “พวกเขานั้นเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น เข้าใจไหม? ”
หญิงวัยกลางคนก็ถูกสงชิงซานที่ระเบิดโทสะทำให้ตกใจแล้ว รีบร้อนหุบปากลง ถึงแม้ว่าในใจจะไม่ยินยอม แต่ก็ทำได้เพียงอดกลั้นไว้ ถ้าทำให้สงชิงซานเกิดโทสะ วันเวลาของเธอจะผ่านไปอย่างไม่ง่ายนัก
“ทั้งสองเรื่องที่ฉันเพิ่งจะพูดไป พวกนายต่างฟังเข้าใจแล้วใช่ไหม? ” สงชิงซานกวาดตามองทุกคนแล้วถามขึ้นเสียงดัง
“เข้าใจแล้ว! ” ทุกคนตะโกนขึ้นพร้อมกัน
“โป๋เฉิง นายตามฉันมา! ” ก็เป็นในตอนที่สงโป๋เฉิงกำลังงุนงงอยู่นั้น สงชิงซานก็เรียกเขาเสียงหนึ่ง
สงโป๋เฉิงติดตามอยู่ด้านหลัง จนมาถึงห้องหนังสือ
“นายเข้าใจไหม เมื่อครู่ทำไมฉันถึงพูดแบบนั้น? ”
แววตาของสงชิงซานจ้องมองสงโป๋เฉิง สีหน้าสงบนิ่งอย่างมาก มองไม่ออกถึงความโกรธหรือยินดี
สงโป๋เฉิงส่ายหน้า “คุณพ่อ เดิมผมคิดจะถามคุณพ่อเป็นการส่วนตัว ว่าทำไมไม่แก้แค้น? ”
“เขาสามารถทำให้สถานบันเทิงทั้งหมดของตระกูลสง ถูกตรวจสอบสั่งปิดภายในระยะเวลาสั้นๆ แล้วยังเป็นในเวลาสั้นๆ ที่ปลดล็อกสถานบันเทิงเหล่านั้นได้ นี่เพียงพอที่จะพูดได้ว่ากำลังความสามารถของเขามากมายแค่ไหน คิดจะจัดการตระกูลสงให้ตาย ง่ายดายอย่างมาก”
ในดวงตาทั้งคู่ของสงชิงซานเต็มไปด้วยประกายแสงแห่งความฉลาดเฉลียว “ถ้าในเวลานี้ พวกเราทำให้ทุกคนรับรู้ ว่าเป็นเขาที่ทำร้ายเสี่ยวเหว่ยและโป๋เหรินจนตาย นายคิดว่าเขายังจะปล่อยตระกูลสงไว้ไหม? ”
สงโป๋เฉิงไม่ได้คิดไปถึงหยางเฉินเลยสักนิด ดังนั้นถึงได้ไม่เข้าใจเจตนาของสงชิงซาน ตอนนี้กลับเข้าใจแล้ว
“ถึงแม้กำลังของเขาจะแข็งแกร่ง แต่ว่าอย่างไรก็เป็นเพราะเขา โป๋เหรินและเสี่ยวเหว่ยถึงได้ตาย หรือว่าพวกเราก็ต้องอดกลั้นไปเช่นนี้? ” ตาทั้งคู่ของสงโป๋เฉิงแดง เอ่ยอย่างไม่ยินยอมอย่างที่สุด
สงชิงซานหรี่ตามองสงโป๋เฉิง ไม่ตอบแต่กลับเอ่ยถามขึ้น “นายว่า การตายของโป๋เหรินและเสี่ยวเหว่ย ใช่ฝีมือของคนทำหรือเปล่า? ”
“เดิมทีก็เป็นคนที่ทำให้เกิดอยู่แล้ว ยอดฝีมือข้างกายหยางเฉิน ทำร้ายเสี่ยวเหว่ยจนบาดเจ็บสาหัส ถึงได้ทำให้เกิดการตายของเสี่ยวเหว่ย ยังมีอุบัติเหตุของโป๋เหริน” สงโป๋เฉิงเอ่ยตอบ
“ความหมายของฉันคือ ใช่ว่าเป็นเพราะโป๋เหรินและเสี่ยวเหว่ยเกี่ยวข้องถึงผลประโยชน์ของคนบางคน ดังนั้นจึงถูกลอบทำร้าย แล้วเอาเรื่องทั้งหมดสาดไปให้หยางเฉิน” สายตาของสงชิงซานจับจ้องอยู่ที่สงโป๋เฉิงมาโดยตลอด เหมือนกับต้องการจับรายละเอียดทุกอย่างบนหน้าของเขา
สงโป๋เฉิงคิดไว้นานแล้วว่าสงชิงซานจะต้องสงสัยตนเอง มีการเตรียมตัวไว้แล้ว แล้วจะเปิดเผยพิรุธได้อย่างไร?
“อะไรนะ? หรือว่าคุณพ่อสืบหาสาเหตุการตายที่แท้จริงของโป๋เหรินและเสี่ยวเหว่ยเจอแล้ว? ” สงโป๋เฉิงแสร้งทำทีประหลาดใจ สีหน้าไม่มีความผิดปกติอื่นใด
สงชิงซานผิดหวังเล็กน้อย ไม่เห็นความผิดปกติอะไรจากบนใบหน้าของสงโป๋เฉิง
สงชิงซานสีหน้าจริงจัง “โป๋เฉิง นายพูดไม่ผิด การตายของโป๋เหรินและเสี่ยวเหว่ย ไม่อาจปล่อยผ่านไปแบบนี้ได้ ฉันก็มีแค่นายเป็นลูกคนเดียวแล้ว เพียงแค่นายสามารถล้างแค้นแทนพวกเขาได้ ฉันจะเอาตำแหน่งผู้นำส่งต่อให้นายทันที”
“ฉันเข้าใจแบบนี้ได้ใช่ไหม? ถ้าฉันไม่สามารถช่วยโป๋เหรินและเสี่ยวเหว่ยล้างแค้นได้ ท่านก็ไม่คิดจะมอบตำแหน่งผู้นำให้ฉันแล้ว? ” ตาทั้งคู่ของสงโป๋เฉิงหรี่ลง
สงชิงซานเลิกคิ้ว “ตอนนี้ฉันก็มีนายเป็นลูกชายคนเดียวแล้ว ตำแหน่งผู้นำนอกจากนายแล้ว ฉันยังจะให้ใครได้อีก? ”
“คุณพ่อไม่ใช่ยังมีลูกสาวหรือ? ยังมีลูกเขย ไม่แน่ว่า วันใดวันหนึ่งคุณพ่อไม่สบายใจ เอาตำแหน่งผู้นำมอบให้พวกเขาล่ะ? ”
สงโป๋เฉิงพลันหัวเราะขึ้นมา “อย่างไรก็ตาม พวกเขาถึงจะเป็นสายเลือดใกล้ชิดของคุณพ่อ ส่วนผม เป็นแค่คุณแม่ของผมสวมหมวกเขียวให้คุณพ่อเท่านั้น คุณพ่อแสดงออกต่อผู้คนชัดเจนว่าจะเอาตำแหน่งผู้นำมอบให้ผม ก็เป็นเพื่อปกป้องลูกชายและหลานชายไร้ประโยชน์นั่นของคุณพ่อ คุณพ่อว่า ผมพูดถูกไหม? ”
“บังอาจ! ” สงโป๋เฉิงพลันโมโหขึ้นมา ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
เขาไม่รู้ว่าเรื่องพวกนี้ สงโป๋เฉิงรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ว่าถูกเขาพูดได้ตรงจุดแล้ว
“ผมยังรู้อีกว่า คุณพ่อให้ฉันแก้แค้นแทนไอ้ขยะสองตัวนั้น ก็เพียงแค่อยากจะยืมมีดฆ่าคน อย่างไรเสียคุณพ่อก็เพิ่งจะแสดงท่าทีต่อหน้าผู้คน ว่าการตายของไอ้ขยะสองตัวนั้น ไม่เกี่ยวข้องกับคนอื่น”
“รอให้ผมไปหาหยางเฉิน ถ้าเกิดว่าสำเร็จ เช่นนั้นก็นับเป็นการแก้แค้นแทนไอ้ขยะสองตัวนั่น ถ้าเกิดล้มเหลว คุณพ่อก็สามารถผลักออกไปได้อย่างสะอาดหมดจด”
“คุณพ่อที่แสนดีของผม คุณพ่อนั้นเพื่อที่จะปกป้องไอ้ขยะสองตัวนั่น หลายปีมานี้ สิ้นเปลืองความคิดไปไม่น้อย แต่ว่าไม่เป็นไร พวกมันล้วนตายไปแล้ว ต่อไปคุณพ่อก็ไม่ต้องกังวลใจแล้ว”
สงโป๋เฉิงสีหน้าไร้ความหวาดกลัว หลังจากคำพูดพวกนี้พูดออกไปแล้ว สงชิงซานก็เบิกตากว้าง พูดอย่างโกรธเกรี้ยว “ไสหัวไป! แกไสหัวออกไปให้ฉัน! ถึงแม้ว่าตาย ฉันก็ไม่มีทางเอาตำแหน่งผู้นำมอบให้แก! ”
“ในที่สุดคุณพ่อก็ยอมรับแล้ว ถ้าเกิดผมทำเรื่องอะไรที่อกตัญญูขึ้นมา เช่นนั้นก็สามารถเข้าใจได้ ใช่ไหม? ” สงโป๋เฉิงสีหน้าเจ้าเล่ห์
“แกหมายความว่ายังไง? ” สงชิงซานพลันมีความรู้สึกไม่ดีอย่างหนึ่ง
ก็เป็นในตอนนี้ เงาร่างวัยกลางคนสายหนึ่งผลักประตูเข้ามา
“ประธานสง นี่เป็นพินัยกรรมที่ฉันร่างไว้ล่วงหน้าแทนท่านผู้นำ ท่านผู้นำได้ลงชื่อแล้ว ท่านลองดู ถ้าไม่มีปัญหา เพียงต้องการให้ท่านผู้นำประทับลายนิ้วมือเท่านั้น พินัยกรรมฉบับนี้ก็จะสามารถมีผลได้ทันที” สีหน้าชายวัยกลางคนเคารพนบน้อมยืนอยู่ด้านข้าง หยิบพินัยกรรมฉบับหนึ่งออกมา
เห็นชายวัยกลางคนปรากฏตัวขึ้น ได้ยินคำพูดที่เขาเอ่ยออกมา สงชิงซานยืนขึ้นอย่างรวดเร็วทันที ชี้หน้าเขาแล้วเอ่ยขึ้น “แก แก แกกำลังพูดอะไร? ฉันเคยให้แกร่างพินัยกรรมแทนฉันเมื่อไหร่กัน? แล้วฉันเคยลงชื่อตอนไหน? ”
ชายวัยกลางคนยิ้มน้อยๆ “ท่านผู้นำ บนพินัยกรรมฉบับนี้ ท่านได้เคยลงชื่อไว้แล้ว”
เขาพูดไป แล้วยังเอาพินัยกรรมไปให้สงชิงซานกวาดตามองต่อหน้า
ตอนที่สงชิงซานเห็นเนื้อหา เขาก็โมโหทันที “แกวางแผนเล่นงานฉัน! ”
เสียงของเขาหลุดออกมา หัวใจพลันมีความเจ็บปวดรุนแรงสายหนึ่งแผ่ออกมา ชั่วขณะนั้นสีหน้าก็ซีดขาวถึงขีดสุด เขามือไม้สั่นคิดจะยื่นมือไปหยิบเอายาโรคหัวใจในกระเป๋าเสื้อ
สงโป๋เฉิงพลันหัวเราะออกมา เดินไปถึงด้านหน้าของสงชิงซาน ยื่นมือไปหยิบเอายารักษาโรคหัวใจขวดหนึ่งมา แล้วโยนออกไปจากหน้าต่างอย่างสบายๆ
“คุณพ่อสุดที่รักของผม มีเรื่องหนึ่ง ฉันคิดว่าตอนนี้สามารถบอกคุณได้แล้ว”
สงโป๋เฉิงเดินไปถึงด้านหน้าของสงชิงซาน พูดเสียงเบาที่ข้างหูของเขา “ที่จริงแล้ว การตายของไอ้ขยะสองตัวนั้น ทั้งหมดเป็นอุบัติเหตุที่ผมส่งคนไปทำให้เกิดขึ้น คุณพ่อก็ลงไปอยู่เป็นเพื่อนพวกมันให้ดีๆ ส่วนตระกูลสง ผมจะดูแลให้ดีเอง”
คำพูดของสงโป๋เฉิงหลุดออกมา ดวงตาของสงชิงซานเบิกกว้างขึ้น อารมณ์แปรปรวนอย่างหนัก ไม่ช้า พลังชีวิตก็หมดไป ตายตาไม่หลับ
“คุณพ่อ! ”
ทันใดนั้นเสียงร้องโศกเศร้าเจ็บปวดสายหนึ่งก็ดังออกมาจากห้องหนังสือ “รีบเรียกรถฉุกเฉิน! รีบเรียกรถฉุกเฉิน! ”
ในเวลาสั้นๆ เพียงสองวัน ตระกูลสงก็เสียชีวิตติดกันสามคน
เมื่อข่าวแพร่ออกไป ต่างก็ตื่นตกใจกันทั้งเจียงโจว
ตอนสงชิงซานยังมีชีวิตอยู่ก็แสดงออกชัดเจนหลายครั้ง ว่าต้องการมอบตำแหน่งผู้สืบทอดให้กับสงโป๋เฉิง ตอนนี้ยังมีพินัยกรรมอยู่ในมืออีก สงโป๋เฉิงได้สืบทอดตำแหน่งผู้นำอย่างราบรื่น
ตระกูลฉิน หลังจากตอนที่นายท่านฉินได้รู้ข่าวแล้ว ก็ตกใจอย่างที่สุด รีบร้อนเรียกฟางเยว่มา
“ฟางเยว่ หน้าที่สำคัญอย่างหนึ่งที่ตามอบหมายให้เธอ จะต้องจัดการหยางเวยให้อยู่หมัด เมื่อเธอแต่งเข้าตระกูลหยาง จากนั้นตระกูลฉินก็ต้องทะยานขึ้นฟ้าไปพร้อมกับเธอแล้ว” นายท่านฉินพูดอย่างจริงจังที่สุด
ไม่กี่วันมานี้ ทุกวันฟางเยว่ล้วนใช้ชีวิตไปวันๆ กับหยางเวย ถูกทำให้หลงใหลจนไม่รู้เรื่องอะไรนานแล้ว สีหน้าลำพองใจเอ่ยขึ้น “ตาวางใจได้เลย โดยรวมแล้วฉันจับหยางเวยไว้ได้แล้ว เขาก็สัญญากับฉัน รอให้เขากลับมาเมืองโจวเฉิงแล้ว ก็จะลงมือเรื่องแต่งงาน”
“ฮ่าๆ ดี! ดี! ”
นายท่านฉินได้ยินแล้ว ขณะนั้นก็ดีใจเป็นล้นพ้น
ในความคิดของเขา ตระกูลสงตายติดต่อกันสามรุ่น ถึงขนาดที่สงชิงซานก็ตายไปแล้ว เขาแน่ใจว่า เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายดายอย่างที่เห็นภายนอกแน่
วันนั้นสงโป๋เฉิงและสงโป๋เหรินมาขอโทษด้วยตัวเอง ถึงแม้ว่าจะจำผิดคน แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขาเข้าใจ ว่าตระกูลสงล่วงเกินหยางเวยไป ถึงได้มีจุดจบเช่นนี้
ประตูซานเหอกรุ๊ป หลังจากฉินซีเลิกงานแล้วเพิ่งจะเดินออกมาจากอาคารสำนักงาน ก็เห็นหยางเฉินกำลังรอตนเองอยู่แล้ว
“หยางเฉิน ทำไมนายต้องทำแบบนั้นด้วย? ”
พอฉินซีมองเห็นหยางเฉิน ก็โมโหอย่างมาก
หยางเฉินงุนงงเล็กน้อย “เสี่ยวซี ฉันทำอะไร? ”
“ตระกูลสงนั้นทำผิดไปแล้ว แต่ว่าก็ไม่ได้ทำอะไรฉันกับเสี่ยวยี นายกลับเป็นเพราะพวกเรา ถึงได้ฆ่าปิดปากพวกเขาทั้งสามรุ่นแล้ว หรือนายคิดว่าตนเองนั้นเก่งกาจ ก็สามารถไม่สนกฎหมายได้แล้ว? ” ดวงตาทั้งคู่ของฉินซีแดงก่ำ ใบหน้าโกรธเกรี้ยว
ตระกูลสงเกิดเรื่องติดต่อกัน ทำให้เธอไม่อาจไม่เอาเรื่องทั้งหมดไปเชื่อมโยงเข้าด้วยกันกับหยางเฉิน
ตระกูลสงอย่างไรก็เป็นตระกูลอันดับต้นๆ ถึงแม้จะเป็นสี่ตระกูลใหญ่แห่งเจียงโจว ก็ไม่กล้าลงมือกับตระกูลสงง่ายๆ นอกจากหยางเฉินแล้ว เธอคิดไม่ออกว่ายังมีใครที่สามารถทำถึงเรื่องเหล่านี้ได้
หยางเฉินหัวเราะเยาะหยันตัวเอง “เสี่ยวซี ในสายตาของเธอ ฉันก็คือสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นหรือ? “