ตอนที่ 257 อาณาจักรของจักรพรรดิที่เก้า (4)
ฝูเฉินตกตะลึง “ข้าไม่รู้ เหตุใดบ้านหลังนี้กับที่ที่จักรพรรดิที่เก้าเคยอาศัยอยู่ในตอนนั้นถึงได้เหมือนกันเช่นนี้? ท่านแม่ข้ากับชิงหานไม่เคยออกจากพรรคเภสัชเทพมาก่อน ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น…”
เรื่องแบบนี้มันที่เป็นยาวิเศษจะไปรู้ได้อย่างไร?
ใครจะรู้ว่าเหตุใดจึงมีสถานที่ที่เหมือนกับอาณาจักรของจักรพรรดิที่เก้าไม่มีผิดเพี้ยนปรากฏขึ้น?
แม้แต่รูปมังกรกับหงส์เต้นระบำที่ประตูบานใหญ่หน้าบ้านยังเหมือนทุกประการ! ไม่มีอะไรแตกต่าง!
อาณาจักรของจักรพรรดิที่เก้าควรจะมีที่เดียว!
หน้าประตูบานใหญ่ลงเวทมนตร์ไว้ไม่สามารถเลียนแบบได้!
น่าเสียดายที่เวทมนต์ในพรรคเภสัชเทพน่าจะเสื่อมไปตามกาลเวลา จึงไม่มีผลใดๆ
หากอาณาจักรของพระองค์ปรากฏขึ้นที่นี่…นั่นก็หมายความว่าที่อยู่ในมิติเวลาในพรรคเภสัชเทพนั่นก็เป็นของปลอม?
“ที่จริงอยากรู้ว่าอาณาจักรแห่งนี้เกี่ยวพันธ์กับจักรพรรดิที่เก้าหรือไม่นั้นง่ายนิดเดียว หน้าประตูอาณาจักรของจักรพรรดิที่เก้ามีเวทมนตร์อยู่สิ่งของใดก็ไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ท่านแม่ท่านลองดูก่อน”
ฝูเฉินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น
เฟิงหรูชิงเลิกคิ้วขึ้นหยิบเอาก้อนหินขึ้นมาก้อนหนึ่งโยนไปทางประตูบานใหญ่
ปึ้ง!
ก้อนหินยังไม่ได้เข้าใกล้ประตูบานใหญ่ก็มีแรงทรงพลังพุ่งออกมาเสียก่อน ทำให้ก้อนหินกระเด็นออกมา
ฝูเฉิน “…”
ชิงหาน “…”
เจ้าตัวเล็กทั้งสองในมิติเวลาต่างพากันตกตะลึง
พลังนั่น…เป็นของจักรพรรดิที่เก้าไม่ผิดแน่!
หรือว่า…อาณาจักรของจักรพรรดิที่เก้าที่พรรคเภสัชเทพในตอนนั้นจะถูกคนสับเปลี่ยน? สถานที่ต้องห้ามที่พวกมันเฝ้ามาตั้งแต่แรกนานหลายปีกลับเป็นของปลอม?
“ฝูเฉิน อาณาจักรของบรรพบุรุษพรรคเภสัชเทพเหตุใดมีสองที่?”
ตรงหน้านี่เห็นชัดว่าเป็นของจริง
“เป็นไปไม่ได้ อาณาจักรของจักรพรรดิที่เก้าจะต้องมีเพียงที่เดียวไม่สามารถมีสองที่ ที่มิติเวลานั่นจะต้องเป็นของปลอมแน่ ข้ายังคิดว่าเวทมนตร์เสื่อมฤทธิ์ไปเพราะกาลเวลา กลับลืมไปเสียสนิทว่าเวทมนตร์ที่จักรพรรดิที่เก้าเป็นคนทำ ขอเพียงจิตวิญญาณของพระองค์ไม่แตกสลายก็ไม่มีวันหายไป”
อาจเป็นเพราะพวกมันเชื่อมั่นมาก บ้านหลังใหญ่เพียงนี้และตั้งอยู่ในพรรคเภสัชเทพ ไม่มีทางที่จะหายไปได้ง่ายๆ
ดังนั้นแม้ว่าเวทมนตร์จะเสื่อมฤทธิ์ไปสามารถเข้าออกได้ตามใจ สำหรับบรรดายาวิเศษที่มีสติปัญญาน้อยนิดแล้วไม่มีทางที่จะคิดอะไรมาก
ตอนนี้พวกมันเพิ่งจะรู้ว่าพวกมันทั้งสองถูกหลอก…
“เช่นนั้นมีวิธีใดสามารถเข้าไปได้บ้าง”
อาณาจักรของบรรพบุรุษพรรคเภสัชเทพข้างในจะต้องมีของดีอยู่ไม่น้อย จะพลาดไม่ได้!
แววตาเฟิงหรูชิงเป็นประกาย ยิ้มกริ่มลูบปลายคาง
“เวทมนตร์ของจักรพรรดิที่เก้าไม่มีผู้ใดแก้ได้” ฝูเฉินส่ายหน้านัยน์ตาแฝงด้วยความโศกเศร้า
ท่านผู้นั้นเป็นบุคคลที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้ เวทมนตร์ทุกอย่างที่พระองค์เป็นคนสร้างคนอื่นจะแก้ได้อย่างไร?
นอกเสียจาก…พระองค์เอง…
“ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องลอง ต่อให้ล้มเหลวก็ไม่เป็นไร”
เฟิงหรูชิงครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ นางเดินไปด้านหน้าเวทมนตร์ฝ่ามือวางลงบนเวทมนตร์เบาๆ
ฉันพลันคลื่นพลังแปรปรวนแผ่ออกมาจากฝ่ามือนาง
นางหลับตาลง
พลังวิเศษค่อยๆ มารวมกันที่ฝ่ามือของนาง นางพุ่งพลังจิตทั้งหมดเสาะหาใจกลางของเวทมนตร์ จากนั้นก็ส่งพลังวิเศษเข้าไปเพื่อที่จะทำลายใจกลางของเวทมนตร์
ฝูเฉินยิ้มขมพร้อมกับส่ายหน้า “ไม่มีวิธี เวทมนตร์ของพระองค์บนโลกใบนี้ไม่มีผู้ใดทำลายได้ ท่านอย่าได้…”
คำพูดของเขายังไม่ได้จบก็มีเสียงปึ้งดังขึ้น
ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างระเบิดออก พลังวิเศษพวยพุ่งออกมาราวกับพายุ เส้นผมของหญิงสาวปลิวตามแรงลม
เฟิงหรูชิงมองมือตนเองด้วยความตกตะลึงก่อนจะยิ้มแห้งออกมา “อาจเป็นเพราะ…เวทมนตร์เสื่อมตามกาลเวลาก็เลยทำลายได้ง่าย”
ฝูเฉิน “…”
…………………………….
ตอนที่ 258 ต้องปกป้องนาง (1)
เป็นเวลานานภายในจิตไม่มีเสียงฝูเฉินดังออกมา
น้ำเสียงเฟิงหรูชิงติดเก้อเขินน้อยๆ “เดิมข้าเพียงต้องการลองดู เวทมนตร์เสื่อมเพราะกาลเวลาจริงๆ ไม่เกี่ยวอะไรกับข้านะ อ้อ จริงสิ วันหน้าหากจักรพรรดิที่เก้ากลับมาเจ้าห้ามฟ้องเรื่องข้าเด็ดขาด”
อย่างไรนี่ก็เป็นอาณาจักรของจักรพรรดิที่เก้า นางไม่พูดไม่จาบุกเข้ามาก็ยากที่จักรพรรดิที่เก้าจะไม่โกรธ และฝูเฉินกับชิงหานจักรพรรดิที่เก้าก็เป็นผู้เลี้ยงดูมาจนโต เวลาแบบนี้ย่อมต้องให้พวกมันเป็นพวกเดียวกับนาง
เงียบ
ที่ตอบกลับนางมายังคงมีเพียงความเงียบ เฟิงหรูชิงไม่รู้ว่าในใจฝูเฉินคิดอะไรอยู่ นางนิ่งค้างไปก่อนจะร้องเรียก “ฝูเฉิน?”
…
ภายในช่องว่าง สายตาของฝูเฉินแฝงด้วยความสับสนและสงสัย นานกว่าจะเปิดปากพูด “หากเสื่อมเพราะกาลเวลาจริงจะไม่มีเวทมนตร์อยู่ ไม่ใช่ถูกทำลายโดยง่ายเช่นนี้ แต่ว่า…”
เขานิ่งไปแล้วพูดต่อ “ท่านกับจักรพรรดิที่เก้าน่าจะมีวาสนาต่อกัน เพราะฉะนั้นเจ้าเลยสามารถเข้าไปในบ้านได้”
ชิงหานตะลึง แววตางงงวยหันไปมองทางฝูเฉิน
มีวาสนากับจักรพรรดิที่เก้าก็เลยสามารถเปิดเวทมนตร์ออกได้?
แต่ว่าพี่ฝูเฉินก็รู้ดีแท้ๆ เวทมนตร์นี่มีเพียงจักรพรรดิที่เก้าเท่านั้นที่สามารถเปิดได้ แม้แต่คนที่สืบสายเลือดของจักรพรรดิที่เก้าก็ไม่มีความสามารถที่จะกระทำได้…
เหตุใดเขาถึงพูดไปเช่นนั้น?
ฝูเฉินถลึงตาใส่ชิงหานเป็นการเตือนทำให้ชิงหานปิดปากสนิทในทันที นางเบ้ปากเล็กๆ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเสียใจและน้อยใจ
ไม่ว่าอย่างไรเรื่องบางเรื่องที่ยังไม่สามารถยืนยันเขาจะให้ท่านแม่รู้ไม่ได้
นอกเสียจาก…รอเขายืนยันความเป็นไปได้ในใจข้อนั้นก่อน
…
มีคำของฝูเฉินแล้วเฟิงหรูชิงก็เบาใจ นางค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกแล้วก้าวเท้าเข้าไปภายในอาณาจักร
แม้ว่าอาณาจักรแห่งนี้จะผ่านมานานหลายปีแต่ภายในยังใหม่เหมือนแรกเริ่มไม่เปลี่ยน นอกจากใบไม้ร่วงที่ไร้คนกวาดแล้วไม่ได้ต่างอะไรกับชานบ้านที่มีคนอาศัยอยู่เลย
“ชิงชิงรู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ใดกัน?” มุมปากฉินเฉินยกยิ้มบาง น้ำเสียงใสสะอาด
“ที่อยู่ในอดีตของจักรพรรดิที่เก้า”
ในช่องว่างก็มีอาณาจักรของจักรพรรดิที่เก้า ถึงจะเป็นของปลอมแต่ก็ถอดแบบมาทั้งหมด ดังนั้นสำหรับอาณาจักรแห่งนี้แล้วเฟิงหรูชิงคุ้นเคยเป็นอย่างดี ถึงขนาดรู้หมดทุกห้องในบ้านว่าคือห้องอะไรบ้าง
“ข้าจำได้ในอาณาจักรของจักรพรรดิที่เก้ามีภูเขายา หากข้าเป็นจักรพรรดิที่เก้าสมบัติล้ำค่าทุกอย่างของข้าจะเก็บไว้บนภูเขายา”
อีกอย่างฝูเฉินกับชิงหานสองคนนี้ก็เติบโตมาบนภูเขานั้น
ไม่แน่…บนภูเขายานั่นอาจมีสมบัติล้ำค่าอื่นอยู่อีก
“ไปเถอะ เฉินเอ๋อร์พวกเราไปภูเขายากัน”
เฟิงหรูชิงยิ้มบางนางรู้อยู่แล้วว่าภูเขายาอยู่ที่ใด ไม่รอช้าตรงไปทางภูเขายาทันที
ฉินเฉินไม่แม้แต่จะถามนางว่าเหตุใดนางจึงคุ้นเคยกับที่นี่นัก และไม่ถามว่ารู้ได้อย่างไรว่าที่นี่คือบ้านของจักรพรรดิที่เก้า
เขาเชื่อนาง
ดังนั้นตอนที่เฟิงหรูชิงไปเดินทางภูเขายาฉินเฉินก็เดินตามหลังหายลับไปจากตรงนั้น
…
รอจนถึงภูเขายาเฟิงหรูชิงก็อดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้าลง ในความจำของนางเจ้าของภูเขายาคือจักรพรรดิที่เก้า ภูเขายานั้นควรจะมียาวิเศษมากมายนับไม่ถ้วน
แม้แต่ด้านนอกอาณาจักรก็มียาวิเศษขึ้นอยู่มากมาย บนภูเขาไม่มีทางที่จะไร้สิ่งยาวิเศษแม้แต่อันเดียว แต่ที่ปรากฏสู่สายตาเฟิงหรูชิงเป็นภูเขายาที่แห้งแล้ง ไม่มีต้นหญ้าแม้แต่ยาวิเศษระดับล่างสักอันนางยังไม่เห็น