ตอนที่ 273 ความแค้นเคืองอะไร
ถูกปลูกให้ตื่นตั้งแต่เช้า แต่อีกฝ่ายยังบอกกับเธอว่าไม่ต้องขอบคุณด้วยใบหน้าเรียบเฉย แล้วเธอควรจะมีปฏิกิริยาอะไรเนี่ย
ถ้าเธอเข้าไปตีเขาสักครั้ง คงจะไม่ผิดกฎหมายใช่ไหม
แค้นเคืองอะไรกัน ทำไมเขาไม่ให้เธอนอน!
“วันนี้วันหยุดนะ!” เหนียนเสี่ยวมู่กอดเสี่ยวลิ่วลิ่วที่อยู่ในผ้าห่ม พร้อมกับถึงตาใส่ชายหนุ่มตรงหน้าประตู
ไม่ได้นอนขี้เซาแล้วรู้สึกผิดต่อตนเองจริงๆ
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังจะกล่อมเสี่ยวลิ่วลิ่วให้หลับไปกับเธออีกสักพัก ก็ได้ยินอวี๋เยว่หานที่ข้างประตูพูดทิ้งท้ายด้วยความเย็นชา “คุณยังจำได้นี่ ว่าเป็นวันหยุด”
“…”
หมายความว่าอะไร
เขามีธุระเหรอ
เหนียนเสี่ยวมู่งุนงงไปสองสามวินาที จากนั้นก็นึกขึ้นได้
“ที่คุณบอกว่าจะพาเสี่ยวลิ่วลิ่วไปดูโรงเรียนอนุบาล ไม่ใช่ข้ออ้างหลอกรองประธานเฉินเหรอ”
ก็ถูกต้อง เสี่ยวลิ่วลิ่วอายุสามขวบแล้ว
จะให้เด็กหญิงตามเขาไปบริษัทตลอดก็ไม่ได้ หาโรงเรียนอนุบาลให้เธอ และให้เธอมีเพื่อนเล่นวัยเดียวกันน่าจะดีที่สุด
พอเหนียนเสี่ยวมู่ได้ยินว่าจะหาโรงเรียนอนุบาลให้เสี่ยวลิ่วลิ่ว ความง่วงของเธอก็หายไปทันใด
เธอปีนลงจากเตียง แล้วรีบไปจัดการตนเอง
จากนั้นเธอก็ถือกระเป๋าตามอวี๋เยว่หานออกจากคฤหาสน์ไป
ที่อวี๋เยว่หานเลือกให้เสี่ยวลิ่วลิ่ว เป็นโรงเรียนอนุบาลที่ได้มาตรฐานมากแห่งหนึ่ง
วันเสาร์อาทิตย์ไม่ต้องเข้าเรียน เพียงแต่เปิดชั้นเรียนทดลอง ให้ผู้ปกครองมาเยี่ยมชมและเรียนรู้โดยเฉพาะ
อวี๋เยว่หานไม่ได้ให้ผู้ช่วยประกาศว่าตนเองเป็นใคร เพียงแต่อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วอย่างถ่อมตัวเดินเข้าไปในโรงเรียนอนุบาล เหมือนผู้ปกครองธรรมดาทั่วไป
“ทางนี้คือห้องเรียนค่ะ คุณครูของพวกเรากำลังจำลองสถานการณ์เวลามีเด็กๆ มาเข้าเรียน ผู้ปกครองทุกท่านดูได้เลยค่ะ ถ้าหากสนใจ ก็พาลูกๆ เข้าไปทดลองได้…” คุณครูที่กำลังพาทุกคนเยี่ยมชมข้างหน้าถือโทรโข่งพูด
เหนียนเสี่ยวมู่มองเข้าไปในห้องเรียนตามสัญชาตญาณ
แต่ข้างหน้ามีคนเยอะเกินไป บดบังสายตาของเธอ
เธอกำลังจะเขย่งปลายเท่า แต่ก็มีมือข้างหนึ่งดึงคอเสื้อของเธอขึ้นเสียก่อน!
มองน่ะมองเห็นอยู่หรอก แต่รอบๆ มีคนอื่นอยู่ด้วย…
“อวี๋เยว่หาน ฉันมองเองได้ คุณรีบปล่อยมือสิ!” เหนียนเสี่ยวมู่เค้นเสียงออกมาจากไรฟัน
เธอเสียหน้าหมดแล้ว!
“อ้อ” ดวงตาสีดำขลับของอวี๋เยว่หานชำเลืองมองเธอครั้งหนึ่ง ก่อนจะปล่อยมือ เมื่อเห็นเธอเตี้ยลงเล็กน้อย เขาก็พูดอย่างเฉยชาอีก “เตี้ย”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
เธอเป็นสาวสูงตามมาตรฐาน เธอไม่ได้เตี้ย! ไม่ได้เตี้ย!
หญิงสาวไปยืนอยู่ข้างหน้าเขา แล้วพยายามเขย่งปลายเท้า เพื่อพิสูจน์ให้เขาเห็นว่า ถึงไม่มีเขา เธอก็มองเห็นห้องเรียนข้างหน้าได้
อวี๋เยว่หานเลิกคิ้ว ก่อนจะกวาดสายตามองเธอ “เตี้ยขาสั้น”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ถ้าสายตาฆ่าคนได้ ตอนนี้เขาคงถูกแทงเป็นพันเป็นหมื่นครั้งแล้ว!
เหนียนเสี่ยวมู่กัดฟันอย่างแรง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตนเองทนไม่ไหว แล้วพุ่งไปฆ่าเขาให้ตาย ก่อนจะตายตาม เธอถลึงตามองเขาครั้งหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
ถ้าเดินไปอยู่ข้างหน้าสุดแล้ว เธอก็มองเห็นอย่างชัดเจน
ทว่าเพิ่งก้าวออกไปสองก้าว คอเสื้อของเธอก็ถูกคนดึงเอาไว้อีก
เธอหันกลับไปมอง เห็นอวี๋เยว่หานที่เหมือนจะชองดึงของเสื้อของเธอ หญิงสาวกำลังจะโมโห แต่ก็เห็นนิ้วเรียวยาวของเขาชี้ไปอีกทางหนึ่ง
“…”
เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้น เห็นกลุ่มคนเคลื่อนตัวไปยังทิศทางที่ตรงกันข้ามกับตนเอง ถึงจะนึกขึ้นได้ว่าตนเองโมโหจนไม่มีสติแล้ว
หลังจากเตรียมหันกลับไป เธอพลันนึกขึ้นได้อีก ทำไมเขาใจดีเตือนเธอแบบนี้ล่ะ
เธอจึงเงยหน้ามองเขาอย่างระแวดระวังครั้งหนึ่ง
เมื่ออวี๋เยว่หานสบตากับเธอ มือที่ชี้ทางให้เธอก็พลันล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อกันลมอย่างสุขุม ตรงมุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย “อย่ามามองผมด้วยสายตาแบบนั้น เอาใจใส่คนบ๊อง ถือเป็นความรับผิดชอบของทุกคน”
ตอนที่ 274 คุณอวี๋ คุณนายอวี๋
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ทำไมเธอไม่นอนอยู่ที่บ้านเนี่ย
เพราะผ้าห่มอุ่นไม่พอ หรือวันหยุดน่าเบื่อเกินไป
ทำอะไรก็ไม่ดี ทำไมต้องออกมากับเจ้าก้อนน้ำแข็งด้วย
เป็นเจ้าก้อนน้ำแข็งที่ปากคอเราะร้ายเสียด้วย!
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังพยายามสงบสติอารมณ์ของตนเอง อวี๋เยว่หานก็พลันเดินมาข้างหน้าเธอ แล้วโอบไหล่ของเธอเอาไว้!
แขนของเขายาวมาก โอบเธอไว้ในอกได้อย่างง่ายดาย
เสื้อกันลมตัวยาวห่อตัวบอบบางของเธอเอาไว้ แล้วพาเธอเดินไปยังทิศทางที่ถูกต้อง
กลิ่นมิ้นต์สดชื่นบนร่างกายของชายหนุ่ม เจือกับความอบอุ่นจากตัวเขา ส่งผ่านมาที่ตัวเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่เบิกตาที่ใสเหมือนคริสตัล งุนงงอยู่พักหนึ่ง ไม่มีปฏิกิริยาใดอยู่เนิ่นนาน
ราวกับว่าตกใจกับการกระทำของเขาจนทึ่มทือไปแล้ว
ได้แต่ก้าวเท้าเดินตามเข้าไปทื่อๆ
เขาคิดจะทำอะไร
ตีมือกันแล้วให้ลูกกวาดเหรอ
เธอตาเป็นประกาย จุดเปลี่ยนมาถึงแล้ว!
เหนียนเสี่ยวมู่กระแอม ก่อนจะเตือนพร้อมใบหน้าจริงจัง
“อวี๋เยว่หาน โอบไหล่สาวสวยโดยไม่บอกกล่าว การกระทำแบบนี้มีคำเรียกอีกอย่างหนึ่งนะ เขาเรียกว่าไม่ให้เกียรติผู้หญิง!”
เมื่อเธอพูดจบ อวี๋เยว่หานพลันตะลึงลาน จากนั้นก็หลุบตามองเธอ
“จิ๊” เขาส่งเสียงออกมา
ก่อนจะวางมือบนหัวของเธอในทันใด “เมื่อคืนคุณนอนดึกมากเหรอ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ออกมาจากฝันหรือไง”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
“คำว่าสาวสวยเนี่ย เกี่ยวกับคุณยังไงไม่ทราบ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ปล่อยมือ!
อย่ามาแตะต้อง!
ถ้าเธอพูดกับเขาอีกคำเดียว เธอก็ต้องเป็นเจ้าหมาน้อยแล้ว!
เหนียนเสี่ยวมู่ปัดมือของเขาออกดังเพียะ แล้วหลบห่างจากเขาไปไกลที่สุด
“…”
ในอกของอวี๋เยว่หานพลันว่างเปล่า ราวกับว่าหัวใจหายไปด้วย
เขาขมวดคิ้วมุ่น จากนั้นก็ชำเลืองมองคนที่หลบเขาไปอยู่ไกลๆ นัยน์ตาสีดำชายแววเล็กน้อย
“เหนียนเสี่ยวมู่ ชมห้องเรียนก่อน หรือชมโรงอาหารก่อน”
“…” ไม่ได้ยินๆ
“คุณอยากกินน้ำไหม” อวี๋เยว่หานรับน้ำแร่มาจากมือของผู้ชาย แล้วส่ายไปส่ายมาตรงหน้าเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่ทนกระหายน้ำ ทำเป็นมองไม่เห็น
อวี๋เยว่หานมองสายตาดื้อรั้นของเธอ ก่อนที่นัยน์ตาของเขาจะฉายแววเจ้าเล่ห์ ราวกับสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
เขามองจนเหนียนเสี่ยวมู่รู้สึกหวั่นใจ ลางสังหรณ์ไม่ดีปรากฏขึ้นในใจ
วินาทีต่อมาเธอก็ได้ยินเขาเอ่ยปากเรียบๆ “งั้นโบนัสสามเดือน คุณยังอยากได้หรือเปล่า”
“โฮ่งๆ!” เหนียนเสี่ยวมู่แทบจะเอ่ยปากออกมาตามสัญชาตญาณ
อวี๋เยว่หาน “…”
เธอหายใจต่อไปได้อีกหน่อยแล้ว!
และชมโรงเรียนอนุบาลต่อไป
เสี่ยวลิ่วลิ่วหน้าตาน่ารัก แถมยังบ้องแบ๊ว คุณครูคนไหนเห็นเธอ ต่างก็ชื่นชอบทั้งนั้น
“ว่ากันว่าความรักของพ่อแม่จะส่งผลถึงประสบการณ์ความสุขของลูก คุณอวี๋กับคุณนายอวี๋รักกันมากขนาดนี้ เสี่ยวลิ่วลิ่วถึงได้ร่าเริงแจ่มใส” คุณครูยิ้มพลางพูดอยู่ข้างๆ
หลังจากได้ยินดังนั้น เหนียนเสี่ยวมู่ก็ตัวแข็งทื่อทันที!
คุณอวี๋น่ะถูกต้อง
แต่คุณนายอวี๋…
แล้วคุณครูดูออกจากตรงไหนกัน ว่าเธอรักกับอวี๋เยว่หานมาก
พวกเขาเคียดแค้นกันชัดๆ!
“คุณครู คุณเข้าใจผิดแล้ว ที่จริงฉัน…”
“จริงสิ วันนี้ในสวนมีกิจกรรมคู่รัก ถ้าได้ที่หนึ่ง ก็จะมอบของขวัญที่น่ารักมากๆ ให้เจ้าตัวเล็ก ทั้งสองคนอยากลองดูหน่อยไหมคะ” คุณครูไม่รอให้เหนียนเสี่ยวมู่พูดจบ ก็แนะนำด้วยความกระตือรือร้น
เหนียนเสี่ยวมู่ดึงสติกลับมา แล้วรีบมองไปทางอวี๋เยว่หาน รอเขาเอ่ยปากอธิบาย
เขากลับเหมือนจะไม่ได้ยินคำเรียกของคุณครูที่ทำให้คนเข้าใจผิดโดยสิ้นเชิง
ก่อนจะก้มลงอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วขึ้นมา ปาดเหงื่อนบนหน้าม้าที่เปียกชุ่มให้เด็กหญิง
“อยากได้ของขวัญหรือเปล่า”