คำสั่งของหยางเฉิน ความสามารถในการดำเนินการของลั่วปิงยอดเยี่ยมมาก ไม่ช้าก็เอาเรื่องทุกอย่างไปตรวจสอบจนชัดเจนแล้ว
“ผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจจริงๆ ก็แค่หัวหน้าแผนกธุรกิจเล็กๆ คนหนึ่ง ถึงขนาดรับสินบนมากมายขนาดนี้ ถึงขั้นแม้แต่ข้อมูลของซานเหอกรุ๊ป ก็เคยขายมาก่อน”
หยางเฉินนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงาน ในมือกำลังถือข้อมูลฉบับหนึ่งที่ลั่วปิงให้มา ดวงตาทั้งคู่ค่อยๆ หรี่ลงเล็กน้อย “ด้วยหลักฐานเหล่านี้ น่าจะพอให้เธอติดคุกสิบปีสินะ? ”
“ท่านประธาน ของพวกนี้ ตอนนี้ก็ส่งไปให้ทางตำรวจหรือ? ” ลั่วปิงยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงาน เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง
หยางเฉินโยนเอกสารลงไปในถังขยะอย่างลวกๆ “นายไม่ใช่บอกว่า วันนี้เธอเพิ่งได้รับเงินรางวัลของแผนกหรือ? อีกทั้งคืนนี้ยังจะเชิญเพื่อนร่วมงานในแผนกไปทานอาหาร แล้วยังดูถูกฉินซีต่อหน้าทุกคน นายคิดว่า หลักฐานพวกนี้ ควรจะใช้งานอย่างไร? ”
ลั่วปิงชะงักไปเล็กน้อย ไม่ช้าก็เข้าในเจตนาของหยางเฉิน “ฉันเข้าใจแล้ว ท่านประธานต้องการยกเธอให้ขึ้นไปสูงที่สุด จากนั้นค่อยโยนลงมาอย่างโหดร้าย”
หยางเฉินมุมปากค่อยๆ ยกขึ้น “ไปเถอะ! ”
ซานเหอกรุ๊ป เพราะว่าหวังเมิ่งได้รับเงินรางวัลหนึ่งแสนจากบริษัท วันทั้งวัน ก็รู้สึกตื่นเต้น
หัวหน้าคนอื่นๆ ก็พากันมาแสดงความยินดีกับหวังเมิ่ง นี่ทำให้หวังเมิ่งมีความรู้สึกว่าเธอกำลังจะเข้ารับตำแหน่งรองผู้จัดการแผนก
หลังจากตอนที่ฉินซีส่งข้อความหนึ่งออกไปแล้ว ราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน งานในมือทั้งหมดล้วนถูกโยนไว้ด้านข้าง เริ่มเตรียมความพร้อมสำหรับงานหลังจากเข้ารับตำแหน่งผู้จัดการ
อย่างไรเธอก็เป็นผู้ก่อตั้งซานเหอกรุ๊ป ถึงแม้ว่าหลังจากนั้นบริษัทจะถูกตระกูลแย่งเอาไป แต่เธอก็ยังทำงานอยู่ที่บริษัทมาหลายปี งานหลายๆอย่างก็เข้าใจเป็นอย่างดี
ตอนนี้ก็เพียงแค่ทำแผนงานและจัดการ ในเมื่อเธอรู้ว่าหยางเฉินคือคนเบื้องหลังที่ซื้อซานเหอกรุ๊ปไป แน่นอนก็เข้าใจว่าตำแหน่งผู้จัดการนี้ จะต้องตกมาอยู่ในมือของเธอแน่นอน
เดิมทีเธออยากจะอาศัยความพยายามของตัวเอง เริ่มตั้งแต่ขั้นต่ำสุดของบริษัท เธอมั่นใจว่าจะสามารถนั่งบนตำแหน่งผู้จัดการไปทีละก้าวได้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า ช่องทางเลื่อนตำแหน่งของบริษัทถึงกับมีช่องโหว่มากมายขนาดนี้
ก็เหมือนกับเธอในตอนนี้ เพราะว่าหวังเมิ่งเห็นเธอขัดสายตา ถึงเธอจะพยายามสุดชีวิต ก็ไม่สามารถเลื่อนตำแหน่งตามปกติได้
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เธอมีความสามารถในการเป็นผู้จัดการ ทำไมจะต้องยอมแพ้? ทำไมตนเองไม่ขึ้นนั่งตำแหน่ง จากนั้นปรับปรุงช่องโหว่เหล่านี้ของบริษัท
“หัวหน้าหวัง ได้ยินหรือยัง? สำนักงานใหญ่ได้แต่งตั้งผู้จัดการของซานเหอกรุ๊ปแล้ว บอกว่าก่อนเลิกงาน จะออกคำสั่งลงมาโดยเอกสารจ่าหน้าสีแดงอย่างเป็นทางการ” หญิงสาวแต่งหน้าจัดที่เมื่อเช้ามาส่งธงแดงหมุนเวียนให้กับหวังเมิ่ง วิ่งกลับมาที่ห้องทำงานของหวังเมิ่งอีกครั้ง
หวังเมิ่งตะลึง “จริงหรือ? ”
หญิงสาวแต่งหน้าจัด เอ่ยยิ้มๆ “หัวหน้าหวัง โชคของเธอมากล้นจริงๆ เดือนก่อนเพิ่งจะได้รับการประเมินอันดับหนึ่งของบริษัท ยังได้รับเงินรางวัลส่วนตัวอีกหนึ่งแสน เป็นเวลาที่รุ่งโรจน์ที่สุดแท้ๆ เลย ผู้จัดการจะเข้ารับตำแหน่งแล้ว เธอจะต้องสร้างความประทับใจที่ดียิ่งให้กับผู้จัดการได้แน่”
หวังเมิ่งได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยเช่นนี้ ก็ได้สติกลับมา มือทั้งคู่กำแน่นขึ้นมา “ถ้าเกิดถูกผู้จัดการเห็นความสำคัญได้จริง เช่นนั้นก็เยี่ยมไปเลย”
“ฉันเฝ้ามองเธออยู่นะ! ” หญิงสาวแต่งหน้าจัดเอ่ยจบ ก็บิดเอวจากไป
ข่าวที่ผู้จัดการจะเข้ารับตำแหน่งก่อนเลิกงานไม่นานก็กระจายไปทั้งบริษัท ในตอนนี้ทุกคนต่างราวกับตนเองจะได้เลื่อนตำแหน่ง ตื่นเต้นอย่างยิ่ง
มีเพียงฉินซีคนเดียวที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างสงบ ยุ่งอยู่กับคอมพิวเตอร์
ฉินซีในเวลานี้ เหมือนกับว่าได้พบแรงผลักดันเมื่อตอนก่อตั้งซานเหอกรุ๊ป ต่างเริ่มวางแผนการสำหรับการวางโครงร่างการพัฒนาของบริษัท และการโยกย้ายบุคลากรของบริษัท
ประสบการณ์ทำงานระดับเบื้องต้นของช่วงเวลานี้ สำหรับเธอแล้วสำคัญอย่างมาก เธอเชื่อมั่นว่า รอให้หลังจากเธอขึ้นรับตำแหน่งแล้ว จะต้องพาบริษัทไปสู่ความรุ่งโรจน์ที่สูงยิ่งขึ้นแน่นอน
“ผู้หญิงแพศยาคนนั้น ก็ไม่รู้ว่าวันๆ ทำอะไรอยู่” หวังเมิ่งพูดแขวะอยู่กับเพื่อนร่วมงานข้างกาย
“แสร้งทำเป็นยุ่งไงล่ะ! เคยเป็นประธานบริษัท ตอนนี้กลับกลายเป็นพนักงานระดับล่างสุดของบริษัท เกรงว่าในใจคงไม่ยินยอมอย่างมากล่ะสิ! ” เพื่อนร่วมงานเหลือบตามองไปทางฉินซี
หวังเมิ่งหัวเราะเสียงเย็นครั้งหนึ่ง “ไป! เดินเข้าไปดูหน่อย! ”
ฉินซีเพิ่งจะจัดการข้อมูลเสร็จ ก็พบว่าหวังเมิ่งเดินเข้ามาแล้ว
“ฉินซี เธอน่าจะได้ยินแล้วสินะ? ” หวังเมิ่งหรี่ตาเอ่ยถาม
ฉินซีขมวดคิ้ว “ได้ยินอะไร? ”
“เธอว่าตัวเธอเอง ทุกวันล้วนแสร้งทำเป็นยุ่งอะไรอยู่นะ? แม้แต่ข่าวที่ผู้จัดการจะขึ้นรับตำแหน่ง ก็ไม่ได้ข่าวหรือ? ” เพื่อนร่วมงานข้างกายหวังเมิ่งเอ่ยอย่างเยาะเย้ย
“ถึงจะรู้แล้ว เกรงว่าคงจะแสร้งเป็นไม่รู้ ถ้าหลังจากได้ยินข่าวผู้จัดการจะขึ้นรับตำแหน่งแล้ว ใครจะทุกข์ใจที่สุด คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากฉินซีแล้ว อย่างไรเสีย ครั้งหนึ่งเธอก็เคยเป็นประธานของบริษัทนะ! ” หวังเมิ่งยิ้มกริ่มเอ่ยขึ้น
“ใช่สิ จากจุดสูงสุดตกลงมาถึงจุดต่ำสุด เป็นเรื่องที่น่าเศร้าเสียจริง”
“ที่จริงแล้วเรื่องพวกนี้ก็ไม่นับเป็นอะไร ที่น่าเศร้าที่สุดก็คือ เธอถึงกับแต่งให้กับคนไร้ค่า แล้วยังมีลูกอีก หลังจากมีลูกแล้ว คนไร้ประโยชน์นั่นก็บังเอิญหายไปอีก”
“ฮ่าๆ! ยังมีเรื่องนี้ด้วย? ฉันถึงกับไม่รู้เลย”
……
เห็นหวังเมิ่งพุ่งเป้าไปที่ฉินซี เพื่อนร่วมงานของแผนกอื่นต่างก็ล้อมวงกันเข้ามา เยาะหยันดูถูกฉินซี
ฉินซีไม่พูดจา เพียงแค่มองหน้าตาน่ารังเกียจโดยรอบทีละคนด้วยสายตาเย็นชา เพื่อที่จะประประแจง กลับเหยียบย่ำคนอื่น น่ารังเกียจเสียจริง
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถึงเวลาเลิกงานแล้ว เอกสารแต่งตั้งผู้จัดการก็ยังไม่ส่งมา นี่ทำให้พนักงานของบริษัทต่างพากันผิดหวังเล็กน้อย
ในเวลานี้หวังเมิ่งก็เดินเข้ามา แย้มยิ้มเอ่ย “คืนนี้ที่ร้านอาหารเป่ยหยวนชุน ฉันจองห้องรับรองไว้เรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็ไปกันนะ! ”
“หัวหน้าหวังอายุยืนหมื่นปี! ” ทุกคนต่างโห่ร้องขึ้นมา
ก็เป็นในตอนนี้ รถAudia8สีดำคันหนึ่ง ค่อยหยุดลงที่ประตูบริษัท ชายวัยกลางคนในชุดสูททางการ รีบเร่งลงมาจากบนรถ ในมือถือกระเป๋าเอกสารใบหนึ่งอยู่
รองผู้จัดการของซานเหอกรุ๊ปรีบขึ้นหน้าไป “เลขาเฉิน สวัสดี! ”
เลขาเฉินพยักหน้าน้อยๆ “สวัสดีรองประธานหนิว เมื่อครู่ระหว่างทางรถติด พนักงานของบริษัททั้งหมดยังอยู่สินะ? ”
“ล้วนยังอยู่ เลขาเฉินเชิญด้านใน! ” ประธานหนิวเอ่ยอย่างนอบน้อม
เขาในฐานะรองผู้จัดการ สำหรับเรื่องราวภายในเล็กน้อยของบริษัท ยังคงชัดเจนอย่างมาก เพียงแต่ว่าไม่มีคำอนุญาตของเบื้องบน อะไรเขาก็ไม่กล้าพูด
“รองประธานหนิวมาแล้ว ทุกคนรีบกลับห้องทำงาน! ”
หวังเมิ่งเพิ่งคิดจะพาเพื่อนร่วมงานออกไป ก็เห็นรองประธานหนิวติดตามชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง ตกใจจนเธอรีบเข้าไปแอบในห้องทำงาน
“แจ้งทุกคน ไปประชุมที่ห้องประชุมใหญ่ทันที! ”
รองประธานหนิวมอบหมายกับเลขาที่ด้านหลังคำหนึ่ง ก็พาเลขาเฉินไปที่ห้องประชุมใหญ่ก่อนแล้ว
“คนที่สามารถทำให้รองประธานหนิวนอบน้อมเช่นนี้ได้ จะต้องเป็นผู้บริหารระดับสูงจากสำนักงานใหญ่แน่ เพียงแต่ผู้จัดการที่จะขึ้นรับตำแหน่ง ผู้จัดการทำไมไม่มา? ”
“หรือว่ารองประธานหนิวจะเลื่อนตำแหน่งแล้ว? ”
“ไม่น่าจะใช่ ไม่เช่นนั้นคงมีข่าวนานแล้ว”
……
ก็เป็นตอนที่ทุกคนกำลังคาดเดาอยู่ ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า ฉินซีได้ออกไปแล้ว
ไม่ช้า ทุกคนต่างก็มาถึงในห้องประชุมใหญ่ชั้นบนสุดของบริษัท เลขาเฉินนั่งอยู่ตรงกลางในที่ประชุม รองประธานหนิวนั่งอยู่ด้านขวาของเลขาเฉิน ส่วนด้านซ้ายของเลขาเฉิน ยังมีอีกที่นั่งหนึ่ง ป้ายบนโต๊ะเขียนตัวใหญ่สามพยางค์ว่าผู้จัดการ
รองประธานหนิวเป็นผู้ดำเนินการประชุม หลังจากกล่าวกล่าวปราศรัยเรียบง่ายเสร็จ น้ำเสียงหนักแน่นเอ่ยว่า “ถัดมา เลขาเฉินจะประกาศหนังสือแต่งตั้งผู้จัดการ ทุกคนต้อนรับ! ”
ในตอนนี้เลขาเฉินก็หยิบหนังสือแต่งตั้งฉบับหนึ่งขึ้นมา ประกาศอย่างหนักแน่น “เพื่อตอบสนองความต้องการในการพัฒนาธุรกิจของบริษัท ที่ประชุมผู้บริหารระดับสูงของบริษัทได้ตัดสินใจ แต่งตั้งให้คุณฉินซีเป็นผู้จัดการของซานเหอกรุ๊ป รับผิดชอบดูแลการทำงานประจำวันของซานเหอกรุ๊ป! ”
“การแต่งตั้งข้างต้นกำหนดให้ดำเนินการตั้งแต่วันที่ออกประกาศ! ”
“ถัดมา เรียนเชิญประธานฉินขึ้นมาในที่ประชุมเพื่อกล่าวปราศรัย ทุกคนต้อนรับ! ”
คำพูดของเลขาเฉินหลุดออกมา สีหน้าของทุกคนก็ตกตะลึง เพราะว่าฉินซีชื่อนี้ พวกเขาล้วนคุ้นหูมานานแล้ว””
“นี่จะเป็นไปได้ยังไง? เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด! ” หวังเมิ่งสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด
“จะต้องเป็นแค่ชื่อซ้ำเท่านั้น อย่ารีบร้อน ประธานฉินจะออกมาแล้ว” ข้างกายหวังเมิ่งมีคนเอ่ยปลอบ แม้ว่าเธอจะเอ่ยเช่นนี้ แต่ว่าในใจของตนเองก็ไม่สงบ
“ใช่ จะต้องเป็นชื่อซ้ำกัน ไม่มีทางเป็นหญิงแพศยาคนนั้น! ” หวังเมิ่งดวงตาทั้งคู่จ้องเขม็งไปที่ประตูห้องประชุม
ทุกคนต่างได้ยินเสียงของส้นสูงที่กระทบพื้นเสียงดังใส กำลังใกล้เข้ามา
ภายใต้สายตารอคอยของทุกคน ฉินซีทั้งตัวสวมชุดสูททำงานแบบทางการ ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูห้องประชุม จากนั้นเดินมาถึงที่นั่งหัวหน้าแล้วนั่งลง
ตูม!
ในสมองของหวังเมิ่งมีเสียงระเบิดดังขึ้น ในขณะนี้ เธอเหมือนกับทรุดลงเช่นนั้น พึมพำเสียงเบาว่า “เป็นไปไม่ได้! นี่จะเป็นไปได้ยังไง? ”
ฉินซีตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ไม่มองเธอเลยสักครั้ง หลังจากนั่งลงบนที่นั่งของผู้จัดการแล้ว ก็เริ่มกล่าวปราศรัย
จิตใจของตนเองนั้นยอดเยี่ยมอย่างมาก ผู้มีอายุจำนวนหนึ่งในบริษัท ราวกับได้เห็นยุครุ่งโรจน์ของฉินซีอีกครั้ง
มีคนดีใจ แต่ก็มีคนทุกข์ใจ
“เลิกประชุม! ”
จนถึงตอนเลิกประชุม คนหลายคนยังไม่ได้สติกลับคืนมา
“ประธานฉิน รอก่อน! ” หวังเมิ่งรีบร้อนไล่ตามออกไป
ทุกคนต่างมีท่าทีรอชมงิ้วมองไปที่หวังเมิ่ง ก่อนหน้านี้เธอปฏิบัติอย่างไรกับฉินซี ทุกคนต่างก็ชัดแจ้งดี
ฉินซีมองหวังเมิ่งด้วยสายตาเย็นชาครั้งหนึ่ง “เธอมีเรื่องอะไร? ”
“ประธานฉิน เรื่องนั้น คืนนี้ฉันจะเชิญเพื่อนร่วมงานไปทานอาหารที่ร้านอาหารเป่ยหยวนชุน อยากจะเชิญประธานฉินไปด้วยกัน จะได้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับคุณพอดี” หวังเมิ่งยิ้มแย้มเอ่ยขึ้น เหมือนกับว่าระหว่างฉินซีไม่ได้มีบุญคุณความแค้นใด
ฉินซีหัวเราะเสียงเย็น เหน็บแนมว่า “งานเลี้ยงอาหารค่ำของคุณหัวหน้าหวัง ก็ไม่ใช่ใครก็ได้ที่สามารถเข้าร่วม ฉันกลับบ้านไปหาสามีไร้ประโยชน์คนนั้นของฉันทำอาหารจะดีกว่า! ”
ฉินซีเอาคำพูดก่อนหน้านี้ของหวังเมิ่ง คืนกลับมาแบบคงเดิมไม่เปลี่ยน
ตึง! ตึง! ตึง!
คำพูดหลุดออกมา เธอก็หมุนกายจากไปอย่างสง่างาม
ใบหน้าของหวังเมิ่งไม่น่ามองยิ่งกว่าร้องไห้ แต่เธอยังคงบังคับตัวเองให้รักษารอยยิ้มเอาไว้ แล้วมองเหล่าเพื่อนร่วมงานที่ด้านหลังสายตาหนึ่ง ฝืนยิ้มครั้งหนึ่ง “เลิกงานแล้วพอดี ฉันเชิญทุกคนไปทานอาหารที่ร้านอาหารเป่ยหยวนชุน”
“ขอโทษทีนะ นึกขึ้นได้พอดีว่าสามียังรอฉันอยู่ที่บ้าน เช่นนั้นก็ไม่ไปแล้ว”
“พ่อแม่ฉันรีบมาหาจากบ้านเกิด ฉันก็ไปไม่ได้แล้ว”
“ฉันต้องไปรับลูกที่โรงเรียนอนุบาล เช่นนั้นก็ไม่ไปแล้ว”
……
เหล่าเพื่อนร่วมงานที่ตอนบ่ายยังกระตือรือร้นที่จะไปทานข้าวกับหวังเมิ่ง ในเวลานี้เหมือนกับหลบเทพเจ้าแห่งโรคระบาดเช่นนั้น ถึงขนาดที่ไม่มีสักคนที่ยินดีไปทานอาหารกับเธอ
ทันใดนั้นเสียงไซเรนตำรวจสายหนึ่งก็ดังกระชั้นขึ้น รถตำรวจคันหนึ่งมาจอดที่หน้าประตูบริษัท ตำรวจในชุดเครื่องแบบสองคนเดินลงมาจากบนรถ เดินมาถึงด้านหน้าของหวังเมิ่ง
หลังจากหนึ่งในนั้นคนหนึ่งแสดงบัตรเจ้าหน้าที่แล้ว ก็หยิบเอกสารแผ่นหนึ่งออกมา”พวกเราได้รับการรายงานว่า คุณขโมยความลับสำคัญของซานเหอกรุ๊ป ขายผลประโยชน์ของบริษัท และรับสินบนจากผู้อื่น นี่คือหมายจับของพวกเรา! “