ตอนที่ 277 รหัสคำอันคุกคาม
เขายืนอยู่ข้างๆ เธอ แสงอาทิตย์ตกกระทบบนรูปร่างสูงโปร่งของเขา ทำให้เงาของเขาถอดยาวอยู่บนพื้น ทับซ้อนกับของเธอ
ดูแล้วเหมือนคนคนเดียวกัน
เสียงที่ไม่ตั้งใจพูดดังๆ เพียงแค่พูดออกมาลอยๆ เท่านั้น กลับทำให้คนสบายใจอย่างน่าประหลาด
เหนียนเสี่ยวมู่ตะลึงงัน ก่อนจะมองใบหน้าเย็นชาและจริงขังของเขา ลืมไปแล้วว่าตนเองควรจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
เธอปล่อยให้เขาจูงตนเองไปยังจุดเริ่มต้นของเกม
ที่เข้าร่วมเหมพร้อมกันนี้ มีทั้งหมดห้าครอบครัว
คุณครูพาเสี่ยวลิ่วลิ่วกับเด็กๆ คนอื่นไปยังเส้นชัยแล้ว เด็กหญิงกำลังถือลูกโป่งของตนเอง พยายามโบกมือให้พวกเขาอย่างเต็มที่
เกมยังไม่เริ้ม ใบหน้ารูปไข่เล็กน่านักของเธอก็เป็นสีแดงระเรื่อด้วยความตื่นเต้นแล้ว
พร้อมโก่งคอตะโกนว่า “คุณอวี๋สู้ๆ! คุณนายอวี๋สู้ๆ!”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
คุณนายอวี๋เนี่ย ดูท่าทางวันนี้จะไปหาไม่ได้แล้ว
เธอยังไม่ทันได้คิดอะไร เจ้าหน้าที่ก็ถือเชือกสีรุ้งเดินมาข้างๆ พวกเขา และผูกขาสองข้างของสามีภรรยาแต่ละคู่ไว้ด้วยกัน
ทั้งสองคนกลายเป็นสามขา
จังหวะการก้าวเท้าจะต้องเป็นหนึ่งเดียวกัน ถึงจะเดินไปได้
ถ้าอยากวิ่ง ความเข้าขากันของทั้งสองคนก็เป็นสิ่งสำคัญมาก!
“พวกเราต้องตั้งรหัวคำไหม เช่น หนึ่งสองหนึ่ง หนึ่งสองหนึ่ง” ขาของเหนียนเสี่ยวมู่ผูกติดอยู่กับอวี๋เยว่หาน เธอจึงถามด้วยความคร่ำเคร่ง
หลังจากไม่ได้ยินเขาตอบ เธอก็หันหน้าไปมอง
จากนั้นก็ได้สบสายตาดูถูกของเขา
ราวกับว่ากำลังหัวเราะเยาะเธอ คิดรหัสคำที่โง่กว่านี้ได้อีกไหม
“ถ้าคุณไม่ชอบหนึ่งสองหนึ่ง งั้นพวกเราเรียกเสี่ยวลิ่วลิ่วดีไหม ตอนพูดถึงคำว่าลิ่ว ก็ก้าวขาพร้อมกันเป็นยังไง” เหนียนเสี่ยวมู่ถูกเขามองดูถูกนานๆ ครั้ง จึงไม่ได้โกรธ กลับเปลี่ยนรหัสคำอย่างจริงจังด้วยซ้ำไป
เธอคร่ำเคร่งอยู่บ้างจริงๆ
ไม่ได้กลัวเล่นเกมแพ้ แต่ไม่อยากเขาพาเขาแพ้ไปด้วย
ถึงแม้เธอจะไม่ยอมรับ แต่ในใจของเธอ เขาก็น่าจะเป็นคนที่ยืนอยู่บนแท่นบูชาเทพ
สูงส่งเหมือนเทพ ทำได้ทุกอย่าง
เธอคิดไม่ออกเลยว่า จะมีอะไรที่เขาทพไม่ได้
“แม้ฉันจะไม่เคยเล่นเกมนี้ แต่ไม่ว่าเกมไหนก็ต้องมีเคล็ดลับ เมื่อกี้ฉันคำนวณระยะห่างแล้ว ด้วยความยาวขาของพวกเรา ขอแค่รักษา…” เหนียนเสี่ยวมู่ยังพูดไม่จบ นิ้วเรียวยาวก็ปิดริมฝีปากสีเชอร์รีของเธอไว้แล้ว
ดวงตาสีดำของเขาหลุบมองเธอ ก่อนจะขมวดคิ้ว “เล่นเกมนี่ต้องเครียดขนาดนี้เลยเหรอ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
“ผมก็ไม่ได้รังเกียจที่คุณขาสั้นสักหน่อย”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
“ฉันไม่ได้ขาสั้นนะ!” เหนียนเสี่ยวมู่พลันแก้มป่อง พร้อมกับถลึงตามองเขา
ดวงตาสดใสของเธอราวกับมีไฟพ่นออกมา เพราะความโมโห
ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งก็จับคางของเธอเอาไว้
เธอตะลึงงันไป ส่วนเขาหันมาข้างๆ แล้ว แถมยังก้มหน้าลงเล็กน้อย
ขาของทั้งสองคนผูกติดอยู่ด้วยกัน เธอไม่มีทางถอยไปได้ ทำได้แค่เงยหน้ามองเขา
หลังจากได้มองเขา ริมฝีปากบางที่หยุดอยู่ตรงปลายจมูกของเธอก็พูดชัดๆ ทีละคำ “อีกเดี๋ยวก็ใช้แรงเหมือนตอนพูดกับผมนะ พวกเราแพ้ไม่ได้”
“…”
เขาชมเธอ หรือต่อว่าเธอเนี่ย?
แต่เธอยังไม่ทันดึงสติกลับมา ก็ได้ยินเจ้าหน้าที่พูดขึ้นมาคำหนึ่ง “ทุกคนประจำที่!”
เส้นประสาทของเธอที่เพิ่งคลายตัว ขมวดเกร็งขึ้นมาในทันใด
หญิงสาวจับมือของเขาเอาไว้ด้วยความเคร่งเครียด “อวี๋เยว่หาน บอกรหัสคำฉันเร็ว ไม่อย่างนั้นจะวิ่งยังไง”
ถ้าให้เธอเชื่อความเข้าขากันระหว่างเธอกับอวี๋เยว่หาน เธอขอเชื่อรหัวคำดีกว่า!
อวี๋เยว่หานหันหน้ามา ก่อนจะมองมือของเธอข้างที่จับมือของเขาเอาไว้ นัยน์ตาวูบไหวเล็กน้อย
หลังจากลังเลอยู่หลายวินาที เขาถึงจะเอ่ยปาก
“ฉันขาสั้น รู้สึกเป็นเกียรติดีไหม”
ตอนที่ 278 ทักษะเกี้ยวสาวได้คะแนนเต็ม
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
เขาอาจจะไม่อย่างมีเพื่อนร่วมทีมก็ได้
เธอเพิ่งรู้สึกเป็นครั้งแรก เมื่อเทียบกับผู้ชายปากจัดตรงหน้าคนนี้แล้ว เจ้าก้อนน้ำแข็งก็น่ารักทีเดียว
อย่างน้อยเจ้าก้อนน้ำแข็งก็ไม่พูดจาชวนโมโหทุกนาทีที่อ้าปาก!
“เตรียมตัว!”
เหนียนเสี่ยวมู่พลันทำสีหน้าลุกลี้ลุกลนทันทีที่ได้ยินคำสั่งของเจ้าหน้าที่
แถมเธอยังไม่ทันได้ดึงสติกลับมา ก็ได้ยินเจ้าหน้าที่ตะโกนว่า “เริ่มได้!”
เริ่มแล้ว! เริ่มแล้ว!
เธอรีบร้อนวิ่งไปข้างหน้า แต่เพิ่งก้าวขาซ้ายออกไป ขาขวาที่ผูกติดอยู่กับอวี๋เยว่หานก็ติดขัดขึ้นมา
ทำให้เธอโซเซไปเล็กน้อย
อวี๋เยว่หานเพิ่งก้าวขาออกไปเช่นกัน แต่เพราะติดขาเธออยู่บ้าง จึงหยุดและยื่นมือไปโอวเอวเธอเอาไว้
เมื่อประคองร่างกายที่เกือบจะล้มลงได้แล้ว เขาก็กอดเธอเข้าแนบอกโดยไม่ลังเลสักนิด
เขาหลุบตามองใบหน้าเล็กที่กำลังซีดเผือดของเธอ ความต้องการอยากยั่วเย้าพลันหายไปจากสายตา ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “ไม่เป็นไรใช่ไหม”
“…”
เหนียนเสี่ยวมู่ดึงสติกลับมา ปฏิกิริยาแรกคือมองทีมอื่นที่ร่วมเล่นเกมด้วย
ครอบครัวอื่นล้วนเป็นสามีภรรยา เรื่องเข้าขากันคงไม่ต้องพูดถึง
อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่เหมือนกับเธอและอวี๋เยว่หาน เริ่มต้นก็เกิดอุบัติเหตุเสียแล้ว ทำให้พวกเขานำไปก่อนแล้วในตอนนี้
นำไปได้ครึ่งทางแล้ว…
“เป็นสิ!” เหนียนเสี่ยวมู่มองเขาตาปริบๆ “ถ้าพวกเราแพ้ ก็ขอให้โทษคนขายาวแบบคุณ!”
อวี๋เยว่หาน “…”
เขาช้อนดวงตาสีดำขึ้นกวาดมองข้างหน้าอย่างรวดเร็ว พลางวิเคราะห์สถานการณ์ตรงหน้า
จากนั้นเขาก็ปล่อยเหนียนเสี่ยวมู่ ให้เธอยืนอย่างมั่นคงก่อน แล้วถึงจะขยับริมฝีปากบาง
“อยากชนะ ต่อจากนี้คุณต้องทำเรื่องหนึ่ง”
เหนียนเสี่ยวมู่ “???”
“พยายามให้เท้าของคุณอยู่ติดพื้น ไม่งั้นพวกเราจะผิดกติกา”
เสียงทุ้มต่ำของเขาเพิ่งหายไป ส่วนเหนียนเสี่ยวมู่ยังไม่ทันดึงสติกลับมา มือข้างหนึ่งก็ยกคอเสื้อของเธอ ยกเธอวิ่งไปข้างหน้าแล้ว!
“อ๊าา…”
หนึ่งนาทีหลังจากนั้น บนพื้นที่เล่นเกมก็มีเสียงกรีดร้องตกใจดังขึ้น
ส่วนที่ตามมาหลังจากเสียงกรีดร้อง
ก็คือพวกเขาที่รั้งท้าย เริ่มพลิกกลับมานำได้
จากที่โหล่ ค่อยๆ พุ่งขึ้นนำ…
ผ่านจุดเริ่มต้นมาพริบตาเดียว เหนียนเสี่ยวมู่พลันดึงสติกลับมา แล้วมองไปยังครอบครัวอื่นที่ร่วมเล่นเกมด้วย
หลังงจากเห็นสีหน้าอึ้งงันของทุกคน เธอก็มองชายหนุ่มที่หิ้วเธอเหมือนไก่ครั้งหนึ่ง
หญิงสาวยื่นมือปิดหน้าของตัวเองเงียบๆ
เธอไม่มีหน้าไปเจอใครแล้ว…
เจ้าหน้าที่เดินเจ้ามาเร็วมาก ก่อนจะเผลอหัวเราะออกมา
“คุณนายอวี๋น่ารักมากเลย ทั้งสองครทำลายสถิติใช้เวลาน้อยที่สุดของเกมเรา ถ้าไม่เข้าร่วมเกมอื่น ก็เอาเหรียญเล็กๆ อันนี้ไปแลกของขวัญที่เวทีรับรางวัลได้เลยค่ะ”
เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งคิดจะบอกว่าไม่เล่นแล้ว อวี๋เยว่หานก็ดึงเธอเอาไว้ ก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่สนามเกมอีกสนามหนึ่ง
เธอไม่มีโอกาสได้ปฏิเสธโดยสิ้นเชิง…
มีอวี๋เยว่หานอยู่ เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ต้องทำอะไร ก็คว้ารางวัลชนะเลิศมาได้
สุดท้ายเธอก็กอดเหรีญรางวัลเล็กๆ ไว้กองหนึ่ง แล้วนำไปแลกที่เวทีรับรางวัล
เมื่อวางเหรียญรางวัลลงบนโต๊ะ เจ้าหน้าที่ก็ตะลึงงันไป
“คุณอวี๋กับคุณนายอวี๋ นี่คือรางวัลของพวกคุณค่ะ” หลังจากเจ้าหน้าที่ดึงสติกลับมาได้ ก็นำของเล่นลูกหมูส่งให้พวกเขากล่องหนึ่ง
มันเป็นของเล่นที่น่ารักมาก
ข้างในมีตุ๊กตาลูกหมู และยังมีพ่อหมูกับแม่หมูด้วย ทั้งหมดเป็นครอบครัวหมู
ที่สำคัญที่สุดคือ เสี่ยวลิ่วลิ่วชอบมาก
เหนียนเสี่ยวมู่เห็นใบหน้าเล็กๆ ของเด็กหญิงดูเบิกบานใจ เธอก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
ความเหนื่อยล้าจากการเล่นเกมหายเป็นปลิดทิ้ง
เธอคิดจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อยู่ๆ อวี๋เยว่หานก็ยื่นมือที่ถือตุ๊กตาสีชมพูมาตรงหน้าเธอ
“ให้คุณ แม่หมู”