ตอนที่ 136 หย่าร้าง
ไม่ใช่เพียงแต่ซูตานหงจะไม่ถูกชะตากับจางเสวี่ยหลี ภรรยาของเหล่าฉิน แต่อีกฝ่ายก็ไม่ชอบหน้าซูตานหงเช่นกัน
ครั้งล่าสุดที่ไปหาอย่างมีไมตรีก็คิดว่าซูตานหงจะจริงใจกันบ้าง แต่ใครจะรู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่พอใจขนาดนั้น และยืนกรานหนักแน่นว่าจะไม่ลดราคาให้
ครอบครัวหล่อนเป็นลูกค้ารายใหญ่ ทุกครั้งที่ไปรับของก็ใช่จะซื้อน้อย ๆ ขอลดราคาสักหน่อยจะเป็นอะไรไป?
หากไม่ได้สามีหล่อนคอยดูแลสวนผลไม้ให้ มันจะงอกงามได้ขนาดนี้เหรอ? ผลไม้คงโตขึ้นมาเองไม่ได้ และกิจการก็คงไม่เจริญรุ่งเรืองถึงเพียงนี้
ว่ากันว่าคนเราดื่มน้ำอย่าลืมคนขุดบ่อ* แต่นี่เจ้าหล่อนกลับฆ่าลายามเสร็จงานโม่แป้ง** เสียอย่างนั้น
*คนเราต้องรู้จักกตัญญูรู้คุณคน
**พอเสร็จสิ้นงานก็ทำร้ายบุคคลสำคัญที่เคยช่วยเหลือ
เหล่าฉินมุ่นคิ้วเมื่อได้ยินภรรยาเอ่ย “พูดอะไรของคุณน่ะ?”
“เรื่องอะไรน่ะเหรอ? ภรรยาเจี้ยนอวิ๋นไม่ทำงานแถมยังใจแคบ หล่อนไม่ยอมลดราคาให้ฉันเลยด้วยซ้ำ!” จางเสวี่ยหลีระบายโทสะออกมา
ได้ยินดังนั้น เหล่าฉินก็พลันรู้สึกขายหน้าก่อนเอ่ยต่อว่า “ให้มันน้อย ๆ หน่อยนะคุณ!”
ครั้งที่แล้วที่เขาพาหล่อนไปด้วยก็เพราะต้องการให้รู้จักกันไว้ ด้วยสนิทสนมกับเจี้ยนอวิ๋นมานานก็หวังให้ทั้งคู่ดีต่อกันไว้ ถึงอย่างไรเจี้ยนอวิ๋นก็เป็นคนดี น่าคบหา และยังคอยช่วยเหลือเขาอีกด้วย
เขาถึงได้พาภรรยาไปแนะนำให้รู้จัก
แต่ใครจะไปรู้ว่าภรรยาของเขากลับแอบขอลดราคาของกับเจี้ยนอวิ๋น
เหล่าฉินรู้สึกเสียหน้าไม่น้อย เขารู้ว่าก่อนที่ตัวเองจะเปิดร้าน ซูจิ้นตั๋งเองก็แยกตัวออกมาเปิดร้านในเมืองหลังจากที่เคยไปช่วยขาย และยังได้ซื้อสินค้าในราคาส่งเช่นกัน
แม้แต่กับพี่เขย เจี้ยนอวิ๋นก็ยังขายในราคาเดียวกับเพื่อนอย่างเขา เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่คิดลำเอียง ชนิดที่คงเชื่อไม่ลงหากบอกว่าเจี้ยนอวิ๋นยอมลดราคาให้
อีกทั้งภรรยาขี้ระแวงของเขายังไปถามราคากับเจ้าอื่น และพบว่าสูงกว่าที่เจี้ยนอวิ๋นขายให้ ทั้งที่คุณภาพก็เทียบกับเนื้อไก่และไข่ของอีกฝ่ายไม่ได้แม้แต่น้อย
ไม่ว่าใครที่มาซื้อของที่ร้านเขาต่างก็กลับมาซื้อซ้ำ พร้อมคำชื่นชมถึงคุณภาพของไข่แฝด ทำให้กิจการดำเนินไปอย่างราบรื่น อีกทั้งกำไรที่ได้ก็นับว่าไม่น้อย
ที่สำคัญอีกฝ่ายยังเสนอให้ยืมเงิน หากไปขอซื้อร้านกับเจ้าของร้านผู้ทั้งเจ้าเล่ห์หน้าเลือดแล้วมีเงินไม่พออีกด้วย!
จี้เจี้ยนอวิ๋นช่วยเหลือถึงเพียงนี้จะมีสิ่งใดให้ไม่พอใจอีกล่ะ? เขาเองก็ฝึกอบรมในกองทัพมานาน ย่อมเป็นหมาป่าตาขาว* ไปไม่ได้
*คนเนรคุณ
“ทำไมคุณถึงเอาแต่เข้าข้างหล่อนล่ะ? ไม่คิดเห็นใจกันบ้าง ยังจะโทษฉันอีกเหรอ?” จางเสวี่ยหลีเผยท่าทีไม่พอใจ
“พวกเขาไม่เห็นใจตรงไหนกัน? ที่ได้ราคาเท่านี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว ถ้าไปขอซื้อกับคนอื่นจะได้ราคาขนาดนี้เหรอ? แค่นี้ยังไม่ดีอีกเหรอไง?” เหล่าฉินด่ากราด
เขาถูกชะตากับภรรยาของเจี้ยนอวิ๋นมาก และรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่คู่ควรกับเจี้ยนอวิ๋น
เธอให้ช่วยดูแลสวนผลไม้ตั้งแต่แรกพบกัน ตอนนั้นเขายังไม่คิดจะทำมาหากินโดยพึ่งพาเพื่อนด้วยซ้ำ แต่เป็นอีกฝ่ายที่เสนอให้เขาไปช่วยงาน ไม่อย่างนั้นเขาจะมีเงินทองขนาดนี้เหรอ?
เมื่อผลผลิตงอกงาม เจี้ยนอวิ๋นกับภรรยาก็ให้ค่าจ้างเขาเพิ่มทันที แม้จะไม่มากแต่อีกฝ่ายก็ไม่ให้เขาต้องทำงานเสียเปล่า คนที่บ้านต่างยินดีกันถ้วนหน้าเมื่อเอาเงินก้อนนี้กลับไป อันที่จริงหลังจากมาย้อนคิดเขาก็รู้สึกว่าตนไม่ได้ช่วยอะไรเจี้ยนอวิ๋นมากนัก เพราะทางนั้นคงมีผลผลิตมากมาตั้งแต่แรกแล้วถึงได้ขอให้ช่วยดูแลสวนให้
ตรงกันข้าม พ่อของเจี้ยนอวิ๋นกลับแนะนำเรื่องธุรกิจให้เขาหลายอย่าง
ทุกครั้งที่เขาไปช่วยอีกฝ่ายขายของก็จะได้เงินตอบแทนเสมอ อีกทั้งครอบครัวของเจี้ยนอวิ๋นยังเตรียมทั้งผลไม้ เนื้อ และไข่ให้เอากลับไปฝากที่บ้านอีกด้วย
ตอนที่ไปช่วยขายผลไม้ เขาก็ได้ผลไม้กลับบ้านอยู่ตลอด คิดดูสิว่าลูกหลานที่บ้านจะมีความสุขขนาดไหน? บางครั้งอีกฝ่ายยังให้ลูกอมหรืออะไรอื่น ๆ กลับมาอีกด้วย ครอบครัวของเจี้ยนอวิ๋นช่างมีน้ำใจจริง ๆ
หากแต่ภรรยาเขากลับไม่รู้ความ เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องผิดใจกันเขาจึงปล่อยให้หล่อนเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้
ครั้นจางเสวี่ยหลีได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็พลันหัวเสียและเริ่มพูดอะไรไม่ออก “ถามจริง ๆ เถอะ คุณไม่เห็นหน้าตาเจ้าเล่ห์ของหล่อนบ้างเลยเหรอ?”
“จางเสวี่ยหลี คุณจะไม่หยุดใช่ไหม?” เหล่าฉินไม่สบอารมณ์เช่นกัน เขานึกว่าเธอจะแค่ขี้เหนียวและไม่รู้จักคิด คาดไม่ถึงว่าจะกล้าพูดอย่างนี้ออกมา ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนแบบนี้ ไม่มีความละอายใจบ้างเลยเหรอ?
หากแนะนำให้เจอกันตั้งแต่แรก ทั้งครอบครัวเขาและเจี้ยนอวิ๋นคงไม่ได้อยู่สงบสุขแน่!
ทำไมจู่ ๆ เขาถึงได้รู้สึกว่าที่ผ่านมาไม่ได้รู้จักภรรยาที่อยู่กินมานานเลยกันนะ?
จางเสวี่ยหลีรู้ตัวว่าพลั้งปากไปจึงรีบเอ่ย “เหล่าฉิน ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบน่ะ!”
“ถ้าคุณไม่ชอบสินค้าจากเจี้ยนอวิ๋น อย่างนั้นต่อไปผมจะไปรับของจากคนอื่นแทนเขาก็แล้วกัน ผมทำอย่างที่คุณต้องการแล้ว พอใจหรือยังล่ะ?” เหล่าฉินกล่าวประชด
เธอท้วงทันที “เหล่าฉิน จะทำอะไรของคุณน่ะ? ฉันไม่ได้บอกให้คุณเลิกไปรับของที่นั่นมาขายสักหน่อย!”
เธอไม่ได้อยากจ่ายแพงขึ้น และต่อให้เอาไข่ของเจ้าอื่นมาขายก็อาจจะขายไม่ดีเท่าเดิม เพราะไข่จากเจี้ยนอวิ๋นส่วนใหญ่ก็เป็นไข่แฝดทั้งนั้น
“ถ้าคุณยังอยากรับของจากเจี้ยนอวิ๋นมาขายก็หุบปากไป ถ้ากล้าพูดให้ได้ยินว่าคิดเล็กคิดน้อยเรื่องนี้อีก ต่อไปก็ไปหาซื้อกับเจ้าอื่นแล้วกัน!” เหล่าฉินว่าแดกดัน
หล่อนยอมสงบปากสงบคำก่อนพูดเบี่ยงประเด็น “วันนี้ป้าเจ้าของที่มาหาอีกแล้วนะคะ เห็นว่าจะขอขึ้นค่าเช่าด้วยล่ะ!”
“ตอนนี้บ้านเรามีเงินอยู่เท่าไหร่?” เขาเอ่ยถาม
อีกฝ่ายชะงักไปและถามกลับอย่างงง ๆ “ถามอะไรของคุณน่ะ?”
“ผมว่าจะซื้อร้านนี้” เขาตอบ
หล่อนถึงกับอึ้งไป “ร้านนี้อย่างถูก ๆ ก็สองสามพันแล้ว เราจะไปมีเงินมากขนาดนั้นได้ยังไงกัน!”
“วันนี้ผมคุยกับเจี้ยนอวิ๋นเรื่องนี้ เขาบอกว่าจะให้ผมยืมเงินบางส่วน” เหล่าฉินว่าขึ้น
จางเสวี่ยหลีกัดฟันเอ่ย “งั้นคุณก็ต้องยืมเงินจากเขาเพิ่มสินะ”
เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนกล่าว “ผมจำได้ว่าเรามีอยู่ประมาณพันห้าใช่ไหม?”
หล่อนมองเขาด้วยสายตาหวาดหวั่นเล็กน้อย และเอ่ยขึ้น “จะไปมีมากขนาดนั้นได้ยังไงล่ะคะ ไม่รู้หรอกเหรอว่าข้าวของมันแพงขนาดไหนน่ะ”
“แล้วเหลืออยู่เท่าไหร่กันล่ะ?” ใบหน้าเขาดูขรึมลงเมื่อนึกถึงครอบครัวภรรยา
ภรรยาเขากัดฟันตอบ “แม่ฉันก็บอกว่ามือบวมเพราะน้ำเย็น ฉันเลยซื้อเครื่องซักผ้าให้ ราคาก็ปาไป 300 หยวนแล้ว”
ใบหน้าของเหล่าฉินถึงกับมืดครึ้มขึ้น “แล้วจำเป็นต้องให้แม่คุณซักเสื้อผ้าพวกนั้นด้วยเหรอ? ลูกสะใภ้หายหัวไปไหนหมด? แม้แต่บ้านเรายังไม่มีเครื่องซักผ้าเลยด้วยซ้ำ!”
“แต่ฉันก็ซื้อไปแล้วนี่คะ” หล่อนเอ่ย
“แล้วตกลงตอนนี้มีเงินเหลืออยู่เท่าไหร่?!” เหล่าฉินนถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“มีเหลืออยู่มากกว่า 700 หยวนค่ะ” จางเสวี่ยหลีตอบเสียงอ่อย
“มากกว่า 700 หยวนงั้นเหรอ?” ใบหน้าของเหล่าฉินดำคล้ำทันที “คุณเอาเงินไปใช้ทำอะไรหมดเนี่ย?”
“ฉันซื้อจักรยานให้น้องชายเป็นของขวัญแต่งงานค่ะ พี่เขยก็สุขภาพไม่ดี ครั้งที่แล้วเลยให้พี่สาวยืมไป 200 หยวน แล้วก็ค่าสินเดิมของน้องสาว… ” หล่อนสบตาอีกฝ่ายและรู้ทันทีว่าคงไม่อาจปิดบังได้จึงบอกออกไปอย่างหมดเปลือก
เหล่าฉินโกรธเลือดขึ้นหน้า สุดท้ายจึงอดตะคอกใส่ไม่ได้ “ผมฉินอ้ายกั๋วแค่แต่งงานกับครอบครัวตระกูลจางของคุณ ไม่ได้เป็นบรรพบุรุษตระกูลคุณสักหน่อย ผมขอบอกคุณนะจางเสวี่ยหลี คุณพาผมไปเอาเงินคืนมาจากครอบครัวแม่คุณให้หมด นอกจากเครื่องซักผ้าแล้ว ผมต้องได้เงินคืนทุกหยวน ถ้าขาดสักแดงเดียวล่ะก็จางเสวี่ยหลี ผมจะพาคุณไปสำนักงานเขต แล้วเราก็หย่ากัน!
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
ฟาดเมียเข้าไปค่ะเหล่าฉิน ขืนปล่อยไว้เมียได้ทำเสียเรื่องแน่ ไม่งั้นต้องแยกกระเป๋าเงินกันแล้วค่ะ กระเป๋าใครกระเป๋ามัน
ไหหม่า(海馬)